Week 9/bijna ...

 

Je gaat mensen herkennen, in negen weken. Sommige ga je groeten. Jan bijvoorbeeld, die groeten we. Een grote man in een kleinerige rolstoel. Net als mijn moeder revalideert hij. Een deel van zijn rechterbeen is geamputeerd en na lang wachten kon hij deze week voor het eerst zijn prothese uitproberen. Het duurde even voor we aan zijn humor gewend waren, die is nogal grauw. Maar nu zwaaien we.

Soms, als we, om wat te doen te hebben m'n moeder in haar rolstoel door het gebouw heen rijden stoppen we bij de stilteruimte. In het hele complex is het stil maar in de stilteruimte is het nog stiller. Er hangt een groot schilderij. Waarom zij het mooi vindt snap ik wel, al kan zij maar niet begrijpen waarom ik het niks vind. Maar dat hebben we wel vaker.

In het verpleegtehuis is één verdieping waar gerevalideerd wordt.  De mensen die daar verblijven gaan over het algemeen weer naar huis. Mijn moeder halen we volgende week woensdag op. De andere mensen, op de andere verdiepingen die gaan niet meer naar huis. Die mogen daar nooit meer weg.

In de stilteruimte ligt een groot, dik boek. Mensen kunnen er in schrijven.

Ze ligt op bed en zegt niet veel

Ze zegt alleen, ik ben zo bang

Ik denk, geef me van jou een deel

en ik knijp haar effe in d'r wang

Dan is het weer een tijdje stil

Totdat ze toch weer wat zeggen wil

Ze vraagt ben jij nou m'n man?

Ik zeg: En jij bent toch m'n vrouw!

Het is met ons nog dik aan

We zijn elkaar al 54 jaar trouw

Ze viel in slaap zo leek het toen

Ik dacht zelfs dat in een glimlach zag

Ik gaf haar een dikke zoen

En zeg haar goeiedag.

Het zijn de laatste zinnen die er in het boek geschreven zijn. Ze zijn al van langer dan een jaar terug en er zijn nog meer dan genoeg lege bladzijdes over. Stil papier in een stille ruimte.

Hoe de man heet weet ik niet. We hebben het hem nooit gevraagd, en van groeten is het ook nooit gekomen. Vaak duwt hij een rolstoel door de lange gangen, met daarin zijn vrouw. Tenminste, ik denk dat het zijn vrouw is. Het lijkt niet alsof zij zich nog van een bepaalde rol bewust is.

In de gangen van het tehuis staan her en der wat bankjes. Af en toe zit hij daarop. De rolstoel met zijn vrouw er in staat dan naast het bankje, of ervoor. Soms huilt zij, andere keren zijn ze alleen maar samen stil. Hij houdt altijd haar hand vast.