Boom

Het is een flauwe heuvel. Hij ligt net over de weg tussen Palamartsa en Popovo. Vanuit hier loop je het dorp uit, langs het meer en dan een heuvel op. 

Vlak voor je boven bent ga je rechtsaf en vloek je je door wat prikstruiken heen. Bij een forse boom ga je naar links en langs de rand van een klein veldje zonnebloemen in wording. Steek de weg over. Je hoeft niet echt op het verkeer te letten. 

Over een hard geworden modderpad loop je langzaam de flauwe heuvel op. Links ligt een niet meer werkend irrigatiebassin. Tenminste, ik denk dat het niet meer werkt. Maar dat weet je hier nooit helemaal zeker. 

Rechts zijn wat heuvels rond Palamartsa, daar weer achter ligt Golyamo Gradishte. Hoewel Golyamo iets met "groot" te maken heeft is het een droevig makend gehucht met nog maar een paar mensen. Er lijkt een pad heen te lopen maar het is wel een heel eind. 

Maar al de zinnen zijn maar vulling. Want je komt hier voor de boom. In zijn eentje staat hij daar, bovenop de heuvel. 

Maar ik heb niet het idee dat hij zich verveelt.

Petkov/Wim/Macedonie

Toen we Lenie, na haar sterilisatie bij de dierenkliniek in Razgrad  ophaalden werden we zo'n beetje door het voltallige personeel uitgezwaaid. "She is a lovely cat!" en "I love her" werd er gezegd. Er was nog net geen gebak. 

Het had vandaag in dit stukje kunnen gaan over de tragische val van het kabinet Petkov en hoe het nu in hemelsnaam verder moet met Bulgarije. Het had ook kunnen gaan over de lastig ontwarbare knoop die Macedonië heet en waarom sommige Bulgaren zich zo druk maken over dat land. Maar het gooien met een dobbelsteen bepaalde dat het over Wim gaat. 

Toen we Wim, na zijn castratie bij de dierenkliniek in Razgrad ophaalden werd ons, niet onvriendelijk maar wel duidelijk meegedeeld dat "He is a crazy cat!". We werden, ondanks de niet onaardige rekening niet uitgezwaaid. En op de terugweg, in de auto sloopte hij zo'n beetje de reismand. 

Wim dook ergens in de winter op. Hij was klein, en zwart en uiterst schuw. Als een schaduw zat hij vast aan Lies, zijn moeder. Lies communiceert niet, Lies komt, gaat bij de deur zitten en wacht tot ze brokjes krijgt. Als die op zijn gaat ze weer. "Dag Lies, tot straks".  

Tot Wim besloot dat al dat heen en weer lopen zinloos was. Waarom weggaan als je toch weer terug komt? 

Het leefgebied van Wim was toen een oude tafel die buiten stond, of beter Wim zat de hele dag onder die tafel. Hij was bang voor alles en iedereen. En onder de tafel was hij lastig te pakken door andere poezen. Andere poezen dartelden door de tuin, holden achter elkaar aan, sliepen lang op fijne plekken. Wim zat doodstil onder de tafel. Wekenlang.

Heel langzaam, maar dan ook echt heel langzaam kwam Wim onder zijn tafel vandaan. Een klein beetje. En de dag erop weer een klein beetje verder. Zonder dat we het echt merkten ruilde hij zijn echte moeder in voor Annet. Als een klein, onhandig waggelend beertje liep hij nu achter haar aan. Op die manier verliet hij de tafel en nestelde hij zich op de veranda. En van de veranda was het maar een kleine stap naar de slaapkamer. 

Daar slaapt hij nu vaak, in de slaapkamer. Op bed. In de buurt van Annet. Spinnend en geheel tevreden. Wim is nog steeds voorzichtig en hij bekijkt de andere poezen vaak nog van een nieuwsgierige afstand. Maar waar hij eerst wegdook voor een gegooid balletje speelt hij er nu al mee. Onhandig nog, maar hij speelt wel. Wim komt er wel.

Het is misschien niet zo belangrijk als de val van een kabinet, of Macedonië. Maar mooi om te zien is het wel.

"Maar wat doe je dan de hele dag?"

Het was de vraag die me het meest gesteld werd, in Nederland. "Maar wat doe je daar dan de hele dag?". De vraag leek soms iets in zich te hebben van "Hoe kom je de hele dag door als je geen werk hebt". Maar dat kan mijn eigen invulling zijn.

Chronologisch is een mogelijkheid. Eens kijken.

6.30 of eerder, opstaan (hoe zomerser hoe eerder). Dan volgt een vrij lange periode van koffie drinken en poezen eten geven (de één wil meteen eten, de ander doet eerst een rondje en wil dan eten) (maar daar volledig op in gaan zorgt er waarschijnlijk voor dat ik dit blog beter om kan dopen in Ton's Poezenhoekje). 

Rond 8.30 lopen we de tuin in om te kijken of er daar iets bijzonders is gebeurd. Welke planten zijn al dan niet door slakken aangevreten? Zijn de kersen al rijp? Moet de bosmaaier aan? Op dit moment zijn de kersen rijp. Die moeten geplukt, er wordt jam of iets met sterke drank van gemaakt. En ik verdring dat er aan de straatkant nog twee bomen met kersen zijn. Kersen zijn leuk maar het ontpitten ervan, ik weet leukere dingen.

Twee tot drie keer per week loop ik in de ochtend door de omgeving van het dorp. Dat duurt vaak een uur of twee tot drie. 

Vaak moeten we nog wel wat doen in het huis. Nu zijn er deuren en ramen te schilderen die vorige week door Ian geplaatst zijn (Ian is Zuid Afrikaan, hij emigreerde naar Engeland, trouwde daar en met zijn gezin verhuisde hij naar Bulgarije. Ian maakt bijna elke deur in het dorp). Het schilderen is geen onverdeeld genoegen. Verf is hier goedkoop maar van matige kwaliteit. Dat is met bijna alle "doe het zelf" dingen zo. Iedereen knutselt hier de godganselijke tijd aan zijn/haar huis. Elke leiding gaat lekken, elke muur gaat brokkelen. Voor mensen die mij kennen nu gaan denken "Hij is plots handig geworden!". Nee, gelukkig woon ik hier niet alleen, laat ik het zo maar zeggen.

Als er niet aan het huis geknutseld moet worden is er wel iets onvindbaars dat we proberen te vinden. Maizena of iets dat hetzelfde doet, het lijkt zo simpel, tot het onvindbaar blijkt. Potten om planten in te zetten. Overal zijn winkels met tuinspul, nergens zijn potten om planten in te zetten. Er brak een veter. Ik gok dat ook veters onvindbaar zullen blijken te zijn.

En sommige dingen zijn hetzelfde als in Nederland, lezen, de irritante jazz muziekjes. Stiekem hoop ik dat de buurman een keer gaat denken "De muziek van de buurman is veel leuker dan mijn nationalistische accordeon radio". Maar tot nu toe blijft het bij hopen. Na lang zoeken vond ik hier een winkel met redelijk papier en dus kan ik ook hier "Witte Dingen" maken, gevouwen en geschilderd papier, een beetje Jan Schoonhoven, een beetje John Cage. Je verzint ze in 4 minuten en daarna ben je maanden bezig. 

In de avond leren we wat Bulgaarse woorden. Met veel tongbrekingen en een schijnbaar consequent verkeerd gelegde klemtoon. 

We hebben hier geen tv, en ook geen Netflix. Na een oude dvd en, alweer een erg ingewikkeld ritueel met welke poes waar slaapt zit de dag erop. 

En morgen is weer anders. 

 

Even terug

Het kwam eigenlijk door de hond die bij de buren op bezoek kwam. Onze poezen zijn wat honden wel gewend. Maar van deze onbekende hond verstijfden ze. En het pension dat we na erg lang zoeken vonden om hen in onder te brengen wanneer we naar Nederland zouden gaan was voornamelijk een hondenpension. Een pension vol onbekende honden. Na wat voor ons uit schuiven besloten we dat dat zo niet kon. Ik ging alleen naar Nederland. En Annet gaat wat later.

Ik liep langs de rand van Sint Pancras. Aan de overkant van het water, achter het riet, waar eerst nog grasland was werden nieuwe huizen gebouwd. Best grote huizen leek me zo. Misschien lag de sociale woningbouw daar weer achter. 

In het Bimhuis speelde een trompettist met zijn gelegenheidsgroep langzaam steeds zenuwachtiger wordende muziek. Er waren zo'n 30 mensen in de zaal. Of de andere aanwezigen er net zo ontspannen van werden als ik weet ik niet, al ging de man die ergens links van me zat wel voor het einde weg.  

Ik liep van Alkmaar naar Bergen. Over een smal stukje gras naast een breed fietspad. Het fietspad had een keurige, mooi onderbroken witte streep in het midden. Ik telde de fietsers op het fietspad. Voor ik op de helft van de af te leggen afstand was stopte ik met tellen. Ik was tot 74 gekomen. 

In het Stedelijk in Amsterdam waren de schilderijophangers eindelijk weer bij zinnen gekomen. De echte schilderijen, die jarenlang bovenop elkaar en weggedrukt in de kelder hadden gehangen waren weer terug waar ze hoorden. Boven, in de echte zalen hingen ze nu weer. Newman, Martin, Ryman, ze hadden eindelijk weer de ruimte. Er hing zelfs weer eens een andere De Kooning. Ik werd daar erg vrolijk van. 

Ik takelde water naar boven, uit een put bij een kapel bij Heiloo. Het water was gezegend stond er op een bord. Maar ik kon dat niet proeven. Een mevrouw liet haar paard uit. Al zat het paard niet aan de riem.

In Den Haag lagen drie boekhandels zowat naast elkaar. Drie! Hier, waar ik woon had ik in een heel jaar nog geen enkele boekhandel gezien. 

Het was fijn om mensen die ik al bijna een jaar niet zag weer te zien. Al was het dan maar even. Alles was er en het was ook nog eens heel. Ik begreep alles en wist overal wat ik kon of moest doen.

Op de terugweg, op vliegveld Eindhoven, waar een Schipholwaardige rij stond en het net zo druk was als eerder in Den Haag, Amsterdam en de andere plekken waar ik was stonden vijf mannen met een geel hesje. Op het hesje stond "informatie". De vijf stonden in een dicht kringetje met elkaar te grappen. Na wat aandringen kreeg ik informatie en liep naar het einde, of het begin van een lange rij. 

In mijn hoofd zong die ene zin uit "The big country" van Talking Heads. Het was goed om weer naar huis te gaan.