2011 (klaar)

Een jaar geleden stopte ik rond deze tijd met bloggen en ik moet zeggen, dat bevalt me prima. Het stoppen deed ik zo subtiel dat het niemand opviel en zelf kan ik het als het me zo uitkomt ook gewoon negeren.

Zoals nu dus. Zodat ik later nog eens terug kan lezen wat ik nu vind.

Eind van het jaar. Lijstjestijd.

Boeken. Van papier. Het zal best handig zijn, eBoeken maar ik heb er nog steeds niets mee.
James Barr - A Line in the Sand: The Anglo-French Struggle for the Middle East, 1914-1948.
Jason Stearns - Dancing in the Glory of Monsters: The Collapse of the Congo and the Great War of Africa
Jonathan Schneer - The Balfour Declaration: The Origins of the Arab-Israeli Conflict

Cd's.
The Vaccines - What did you expect from The Vaccines?
Vijay Iyer with Prasanna & Nitin Mitta - Tirtha
Marcin Wasilewski trio - Faithfull

Optredens
Het meeste plezier (tijdens een optreden) hadden de leukste vrouw ter wereld en ik bij Primal Scream in Paradiso.
Met de mond open zat ik bij Jacky Terrasson tijdens het NSJF in Rotterdam.
Van de muziek van Xenakis in het Muziekgebouw aan 't IJ begreep ik nog steeds niets. Maar iets niet begrijpen is ook fijn.
Bob Dylan bleek te kunnen glimlachen in Rotterdam.
Kurt Wagner bewees in Paradiso dat country best leuk kan zijn.

Tips voor het volgende jaar
The Vaccines in Paradiso. Dat is al 2 maal uitgesteld en al die tijd ook al uitverkocht. Een linkje is dus overbodig.
Lambchop leeft weer en de band speelt op 8 maart in de Amstelkerk.
Brad Mehldau speelt in maart een paar avonden in het Bimhuis, alleen en met bas en drums. We gaan binnenkort alvast oefenen in het standvastig in een rij staan zodat we niet weer door een vriendelijk uitziende bejaarde venijnig opzij worden geduwd.

Liedje erbij van de man die er dit jaar weer niet was en op naar een volgend jaar. Veel plezier ermee.

"WTF, I wanted an iPhone!!!"

Twitter is, naast een prachtig ding om op de hoogte te blijven van allerlei belangrijke en wereldbepalende zaken natuurlijk ook een mooi middel om dat wat je dwars zit te delen. Met iedereen.

Misschien dat @paulyandmolly, @SeanMcmaster1, @DaniellaKTaylor en nog wat teleurgestelden dat "met iedereen" even vergeten waren toen ze tijdens of na de kerst via Twitter lieten weten dat hun kerstcadeau nogal was tegengevallen.

Je zou naar aanleiding van hun tweets een somber en droef stuk kunnen tikken over de stand van de hedendaagse consumerende maatschappij. Jonathan Mann vermaakte hun tweets echter tot een lied. En maakte hen zo "onsterfelijk" en belachelijk tegelijk.

Ach, hadden paulyandmolly en seanmcmaster1 nu maar beter opgelet tijdens de lessen mediaeducatie.

Een lied voor atheisten

Nee, een echt kerstlied is het niet. Maar op een bepaalde manier vind ik het lied van Steve Martin en de Steep Canyon Rangers ook wel weer passen.

Een lied voor "hymn-deprived atheists", "Athiests Don't Have No Songs".

Christians have their hymns and pages.
Hava Nagila's for the Jews.
Baptists have the rock of ages.
Atheists just sing the blues.
 

Het ligt fijn in het gehoor, voor je het weet sta je het te hummen in een supermarktrij. En ook na de kerst is het een opbeurend lied.
Vooral als bij radio prozac weer die onuitroeibare Top 2000 van stal wordt gehaald.

Romantics play Claire de Lune.
Born agains sing He is risen.
But no one ever wrote a tune. 

For godless existentialism.

"He wrote crap lyrics anyway"

Je hoofd zit vol herinneringen. Barstensvol waarschijnlijk. Alleen ontbreekt er een index. Of een aanleiding om je iets te herinneren.

Nee, dit wordt niets dramatisch of zo hoor. Voor wie daar op hoopt, u gaat teleurgesteld worden. Het is gewoon een avond die ik kwijt was. Omdat er geen aanleiding was om me er iets van te herinneren.

Tom, die van die boeken, schrijft op zijn blog over het niet bepaald onverdeelde genoegen van het luisteren naar artiesten die liedjes van Bob Dylan coveren. Daar heb ik niet echt een mening over, als is het leuk om te lezen. Maar het coveren van Dylan maakte een herinnering los aan een avond die ik helemaal kwijt was.

Twaalf oktober 1985. Rotterdam, Pandora's Music Box. Een festival met wat toen nieuwe muziek was, of nieuwige. Of nieuwachtig.
Op het podium, 's nachts stonden Echo & The Bunnymen. Misschien zegt het u niets meer maar denk aan vier jongens met jaren 80 spinragkapsels en een wat hopeloze blik. Toen waren ze vrij groot, op een beperkte schaal. De zaal was hoopvol afwachtend, de band had dacht ik een tijd niet opgetreden. Er stonden zenuwen op het podium, dat voelde je. Het optreden aarzelde, kwam niet echt op gang. De zanger bietste sigaretten van het publiek, dat kon toen nog. Helemaal fout ging het tijdens een uitvoering van Dylan's "It's all over now, baby blue". De zanger raakte de tekst kwijt, giechelde wat "Ah, he wrote crap lyrics anyway, Bob ..." en verwisselde daarna nog een refrein met een couplet.

Ik zei toch dat het geen dramatische herinnering was.

Gek genoeg viel alles na die struikelpartij op z'n plek. En werd het toch nog een aardig optreden. Ik herinnerde me het, toen ik las over Tom en zijn covers. Dat is lang geleden, 1985. P. was er nog bij, we zagen de Fatal Flowers, Nico en F. viel naast me in slaap terwijl Nick Cave rollend over het podium zijn teksten uitschreeuwde. F. reed ons terug naar Den Helder, wat vast lastig was met drank op. We werden in de auto ook allemaal erg stil toen hij meedeelde dat hij nogal nachtblind was.

Nee, het zijn geen grote herinneringen. Gewoon een avond van lang terug. Die eigenlijk al weg was. Door het herinneren zocht ik even rond. En ontdekte dat Frank een uitputtend blog heeft over Pandora's Music Box. Diezelfde Frank was ook nog zo vriendelijk om me, haast sneller dan het licht een opname te sturen van het gekluns tijdens "It's all over know, baby blue".

Waarmee er mooi weer een avond van ooit is ingevuld.

"Nu moet hij eerst nog in een soepkom in de kast"

"Doen jullie wel een beetje voorzichtig als je de dozen pakt? Want die klerenkast die er staat krijg ik nooit meer goed als hij omvalt. En doen jullie wel het licht uit. En vergeet de deur niet op slot te doen."

"Hebben jullie alles wel meegenomen? Waar zijn de kaboutertjes dan? Die staan toch altijd op de tv."

"Oh ja, kijk, daar zijn ze. Oh, en er zitten nog kaarsjes bij, dat is mooi. Je moet wel die baardjes weer een beetje uitwrijven, ze zitten een beetje op een prop. Die worden wel wat gelig he?".

"Waar we die gekocht hebben? Weet je dat niet meer? Ik zou er nog zo met je heen kunnen lopen. In Utrecht was het. Je zat nog in de kinderwagen en je vond ze zo mooi. Zet je ze wel goed op het witte kleedje? Nee, je moet het kleedje zo draaien dat de kerkklokjes op het kleedje aan de voorkant zitten. Zo hoort het ja."

"Nee, eerst moet het rode kleed op de tafel, dan pas kan de kerststal er op. Dat weten jullie toch?"

"Moet het kerstboompje niet ergens op staan? De stal is bijna groter dan het boompje, je ziet hem zo bijna niet. Nee, er hoeft geen piek op. Nee, dat kan toch niet, dan doen we nooit. Oh, en zit er wel een lichtje door het dak van de stal heen? Pa heeft daar toen een gat gemaakt waar een lampje door kon. Misschien zag je het vroeger beter, toen waren de kerstboomlichtjes ook groter."

"Hoe oud de kerststal is? Och, we kochten hem toen we net getrouwd waren. In 1951. In een winkel in Hilversum. Dus is hij nu 60 of 61 jaar oud. Beneden in het winkelcentrum verkoopt ook iemand kerststallen. De schaapjes die er bij waren vond ik niet mooi. Maar hij had best mooie stallen."

"De kameel moet misschien nog wat meer naar achteren. Die mag pas met drie koningen bij de stal. En is die ene herder wel een herder? Weet je zeker dat het geen koning is? Nee, nee, dat weet je best. Het kindje Jezus mag pas met kerst in de kribbe. Nu nog niet. Nu moet hij eerst nog in een soepkom in de kast. Nee, in die witte, die daar in het midden staat. Ach, dan pak je toch degene eronder, waar geen zuurtjes in zitten."

"Ach, weet je, ze zegt al jaren, in november al dat ze dit jaar echt die kerststal niet meer wil zetten. Maar als het dan eenmaal weer zover is vindt ze het toch weer prachtig."
"Misschien is het wel het laatste jaar, dit jaar."
"Ja. Misschien wel. Maar zoiets zeiden we vorig jaar ook al. Je weet het niet."
"Nee. En met haar al helemaal niet. Heb jij trouwens het licht in de kelderbox uitgedaan?"

Telefonische boekpromotie

"Ik heb uw website hier voor me en ik zie daar berichten over een spreekuur van een kindercoach en iets over een interactieve kerstviering."
Haast plichtmatig mompelde ik maar weer eens iets als "Ja, bibliotheken gaan tegenwoordig echt niet meer alleen over boeken hoor".

Hier op het werk is het verboden mensen die telefonisch iets proberen te verkopen met mij door te verbinden. Maar zoals het met meer van mijn verboden gaat, niet iedereen houdt zich eraan. Daardoor had ik gister plots een vrolijk klinkende jongen aan de lijn wiens naam ik niet verstond. Voor welk bedrijf hij werkte was ook niet goed te verstaan en omdat je voordat je het weet in een vage, zinloze maar dure bedrijvenindex staat was ik nogal op mijn hoede.

"Oh, maar ik lees juist heel erg veel boeken. Meestal wel in het Engels, dat vind ik nu eenmaal fijner lezen."
Dat was een zin die hij waarschijnlijk niet uit het voorgekauwde script haalde. Afwijkender nog werd het toen hij vroeg wat ik eigenlijk zoal voor boeken las. Helemaal begrijpen deed hij mijn "ik lees nooit fictie" geloof ik niet maar dat ik voornamelijk boeken over het Midden-Oosten las vond hij wel boeiend. Zelf las hij bijna alleen fantasy en daar ging hij een tijdje enthousiast over door. Of ik dat ook wel eens las. Eerlijk als ik ben vertelde ik hem dat die boeken veel en veel te lang doorgingen, dat er altijd weer een deel 2 tot en met 8 kwam en dat ik schrijvers die, als ze het even niet meer weten vlug een tovenaar of een draak op laten duiken niks vond. Daar was hij het wel mee eens maar dan wist hij nog wel een schrijfster die ik wel goed zou vinden, Robin Hobb. Die deed ook wel iets met draken maar die konden gewoon worden verslagen. Ik moest vooral "Assassin's Apprentice" eens gaan lezen, dat was nog eens een prachtig boek.

Na ruim10  minuten over boeken gebeld te hebben moest ik hem eraan helpen herinneren dat hij mij iets wilde verkopen. O ja, dat zou hij bijna vergeten zijn. Iets met Google en terugvindbaarheid maar we waren het er allebei vlug over eens dat ik dat niet kon betalen.
"Sorry dat het verkopen niet lukte". Ik voelde me haast schuldig.
"O, dat geeft niks hoor, ik vond het een leuk gesprek, een beetje kletsen over boeken".
Ik beloofde hem dat ik die Robin Hobb eens op zou gaan zoeken. Hij benadrukte nog even dat ik dat echt moest doen en hing daarna met een vrolijk "Prettige middag nog" op.

Enigszins verpletterd heb ik daarna een tijdje naar de telefoon zitten staren. Ongevraagde boekpromotie vanuit een callcenter naar een bibliotheek. Het moet toch niet gekker worden.