In de toekomst van David Byrne

Mensen die de toekomst nu al met zekerheid menen te kennen. Daar kan ik wel eens jaloers op worden. Dat je opstaat en dat je dan meteen, of na een kopje koffie, denkt "Over 5/10/15 jaar, dan ziet de wereld/het bibliotheekvak er zus/zo uit en daarom moeten we nu deze/die kant op". En dat je dat dan de dag daarvoor ook al zeker wist. En de dag daarna nog steeds.

Zo zeg. Dat moet een rust geven.

In the future everyone will only get to go home once a year.

In the future everyone will stay home all the time.

In the future we will not have time for leisure activities.

In the future we will only ’work’ one day a week.

David Byrne schreef "In the future" in 1984 als één van de verbindende tussenstukjes voor de nog nooit in zijn geheel uitgevoerde opera "The CIVIL warS: a tree is best measured when it's down" van Robert Wilson.
Hij lijkt het niet zo zeker te weten, met de toekomst. Het lied zit in ieder geval vol met (bijna) tegenspraak en warrigheid.
En toch zingt hij het erg rustig. Je zou er jaloers van worden.

Het cassettebandje uit Tripoli

Een foto van Khadaffi had ik al gekocht. Als merkwaardig souvenir. Zo'n foto hing tenslotte aan zo'n beetje elke muur die je zag. We vonden er één in een onooglijk klein boekwinkeltje, in een la, weggestopt onder ernstig verschoten posters van romeinse ruïnes.

Nee, dit wordt niet spannend of zo. Het is alleen maar een herinnering aan Libië, van jaren terug. Meer niet.

Er waren toen nog net sancties geloof ik. Verder was het een gewoon een land. Mensen die "Oellanda good" riepen. Een land met slaperige mannen met vervaarlijke machinegweren die bij checkpoints in het onmetelijke niets zaten te wachten op iets waarvan ze zelf ook niet wisten wat het was. Al lachten ze daar, soms met wat vertraging vriendelijk bij, dat moet gezegd.

In het uitgestorven hotelwinkeltje kochten we wat ansichtkaarten. Dat doe je op vakantie. Ook al waren er dan geen kaarten bij van de zuidelijke woestijn waar we net uitkwamen.
En ik gluurde naar het rijtje muziekcassettes dat er lag. Niets dat me ook maar enigszins bekend voorkwam. Maar muziek blijft muziek dus kocht ik er een paar. De jongen in het winkeltje probeerde me toen wat duidelijk te maken, maar zijn Engels was te slecht, net als mijn Arabisch.

Nadat we hadden afgerekend en wegliepen kwam de jongen achter ons aangerend. Misschien iets met geld? Hij had een cassettebandje bij zich. "This good", hij drukte de cassette in mijn hand, wilde van geen geld weten en liep weer weg. Voor hij in weer in het winkeltje verdween draaide hij zich nog even om, lachte, en zwaaide half.

Dagen later, thuis, bleek dat hij gelijk had. Zijn bandje was veruit het beste.

Het hotel waar we waren lag aan de Kurnish in Tripoli. Een soort A1 die je alleen heel hard rennend en vol doodsangst over kon steken. Ik heb het net op Google Maps teruggevonden.
Er is nog geen Streetviewopname van.
Maar dat zal binnenkort wel komen.

"Dont you ever interrupt me while i'm reading a book!"

Natuurlijk, ik irriteer me ook als iemand me stoort tijdens het lezen. Vooral als blijmoedig hun ellende over de telefoon besprekende medemensen in de trein dat doen.
Tot nu toe verbeet ik mezelf dan alleen maar. Sinds Julian "I made this for you" Smith, een liedje/filmpje over dat storen maakte kan ik ... misschien dat liedje gaan zingen?

Why are all these people always interrupting me?

What i gotta do to try to make them see?

(Don't you ever interrupt me while i'm reading a book)

Im reading a book, i'm reading a book

Julian Smith blijkt, lees ik in een Wikipedia stukje een heuse internetcelebrity te zijn. Zijn "25 things i hate about Facebook" is sinds 2009 al 5249008 maal bekeken. Hartstikke fijn voor mr Smith natuurlijk maar mij doet hij voornamelijk aan iemand of iets denken. Maar ik kan er niet opkomen.
Scream?
Nightmare on Elm Street?

I'm at the library, where they call me a crook

I never even pay for my library books

I take them from the shelf

and if anyone looks i say

I'm reading a book, man

I'm reading a book

Is het leuk? Mateloos flauw? Effectief? Kijk het filmpje in ieder geval één keer helemaal. Het einde is namelijk nogal raar. Ook dat nog.

Misschien lijkt Smith op die nare godsdienstwaanzinnige monnik uit dat boek van Dan Brown?

De stem van Bill Monroe

We keken naar mensen die uit het station kwamen. De meeste hadden tassen mee. Plastic tassen, boodschappentassen, rugzakken ook, er was zelfs een koffer met van die zielig piepende wieltjes. Zodra de aankomende bezoekers de hoek om waren en de kraampjes op de Brink zagen kwam er bijna iets huppelends in hun pas. Ze begonnen ook wat sneller te lopen, sommige renden bijna.  Alsof ze bang waren dat iemand anders eerder bij dat ene boek aan zou komen.

We kochten wat boeken op de Boekenmarkt in Deventer. Gingen langs familie, haalden een slaapzak op, zaten wat in de tuin. En reden weer terug naar Noord-Holland.

In de auto klonk muziek. Bob Dylan, Cover To Cover The Originals Volume Two. Geen liedjes van Dylan zelf maar de originele uitvoeringen van liedjes die de man ooit, één keer of veel vaker op het podium zong. Country, blues, krakend oud spul. Mooi maar ook wel weer erg verantwoord, je zou er soms zomaar van in slaap sukkelen.

Het was een typische Nederlandse zomerdag. De zon was er wel, maar voornamelijk achter donkergrijze zware wolken.  Af en toe hoosde het, kort en heftig.

Uit de autoboxjes klonk de stem van Bill Monroe. "A Voice From On High", daar zong hij over. 
De zon brak niet door, de regen hield niet op maar het Friese landschap fleurde er wel van op.

eGedoe of "De terugkeer van de winkelbibliotheek?"

Toen we een jaar of 40 terug in Den Helder kwamen wonen was er vlakbij, in de Spoorstraat een winkel waar je tijdschriften, papier, pennen en meer van dat kon kopen. Het leukste waren echter de kasten met boeken die achterin de winkel stonden.
Omdat de titels van die boeken, meestal streekromans of andere fictie nogal op elkaar leken en mijn moeder al die vage titels niet kon onthouden ging ik er vaak boeken voor haar uitzoeken. Mij zeiden de titels helemaal niks maar ik kon goed voorkanten onthouden. Vandaar dus. Je zocht een boek of twee uit, betaalde per boek een bedrag(je) en dan bracht je ze een week of wat later weer terug.

Het beeld van zo'n ouderwetse winkelbibliotheek zit nu al weer een paar dagen in mijn hoofd. Vorige week twitterde @FHuysmans een linkje naar een bericht in InformatieProfessional. In het bericht stond dat uitgevers en boekverkopers een intentieverklaring hadden ondertekend om tot een gezamelijk eBoekplatform te komen.

Nu is het natuurlijk prachtig dat er in ieder geval ergens mensen een intentieverklaring over eBoeken tekenen maar ik blijf steeds steken bij een woordje in een zin in de verklaring die je her en der kunt lezen.

"In de toekomst zal de consument via dit platform eenvoudig en snel digitale producten kunnen zoeken, aanschaffen (zowel tijdelijk als permanent) en gebruiken."

Tijdelijk aanschaffen? Dat klinkt toch erg als lenen waar je elke keer een ietsje voor betaalt. Hoewel je misschien ook wel een groter bedrag kunt storten waardoor je een aantal achter malen elkaar kunt lenen. Noem het een abonnement of zo.

Lenen, abonnement. Waar doen die dingen me toch aan denken?

Bibliotheken kunnen eBoeken uitlenen via een portal van de NBD. Maar hoewel die portal voor een hoop opwinding zorgt komt die opwinding niet door de hoeveelheid titels die er in zitten. Dat aantal is nog steeds gering. Er is ook nog een Eregallerij waar je rechtenvrije klassiekers kunt downloaden. Maar het zou goed kunnen dat na het eerste enthousiasme iedereen nu wel een beetje klaar is met Couperus en Jacob van Lennep.
Maar verder?

Uitgevers en boekverkopers gaan iets doen. Met iets dat voor mij nu lijkt op de terugkeer van de winkelbibliotheek.
Of bibliotheken nog wat gaan doen? Als ik het allemaal goed begrepen heb sprak de Stuurgroep e-books openbare bibliotheken gisteren met de GAU (Groep Algemene Uitgevers).
Ik ben reuze nieuwsgierig naar wat daar uitgekomen is.

Het konijn en de Berlijnse Muur

Meestal kijk ik niet naar tv-programma's over dieren. Voor het Vlaamse "Dieren in Nesten" maak ik een uitzondering, maar verder, nee. Het is me allemaal te episch, met aanzwellende vioolmuziek en dan die stem van Richard Attenborough.

Maar afgelopen zaterdag was er zo maar een uitzondering op de regel op tv. Terwijl aan de ene kant mannen in grijze pakken ernstig het bouwen van de Berlijnse muur herdachten werd er op een ander kanaal heel anders naar die muur gekeken.

"Rabbit a la Berlin" is een film uit 2009 die het verhaal van de muur verteld, maar dan uit het perspectief van het konijn. Ja, dat is een beetje raar ja. De eerste minuten keken "de leukste vrouw ter wereld" en ik dan ook een beetje alsof iemand ons ernstig in het ootje aan het nemen was.
Beelden van de bouw van de muur, vluchtende mensen werden afgewisseld met beelden van konijnen die tevreden gras kauwend naar alle gebeurtenissen keken. Zij zaten daar maar zo'n beetje. Plots werden ze door niemand meer gestoord, door niemand meer weggejaagd.

Na een tijdje blijkt het verhaal van de konijnen van Berlijn het verhaal van de inwoners te zijn. Maar dat moet je er wel zelf bij bedenken. Het bijna oubollige muziekje, de vriendelijke beschouwende commentaarstem, de interviews, al die dingen blijven stug binnen het format van een documentaire over het konijn. Meesterlijk.

Het was mooi geweest als de film via "Uitzending gemist" terug gekeken had kunnen worden. Maar ja, rechten enzo. Gelukkig kun je met het combineren van wat woorden en na wat wachten alsnog naar de film kijken. Wat vast niet mag. Maar af en toe kan het niet anders.

"Ze verkopen ansichtkaarten van de gehangenen"

Lang dacht ik dat het gewoon een surreële regel was om een verder toch niet te volgen lied mee te beginnen, "They're selling postcards of the hanging."

15 juni 1920. Een woedende menigte van rond de 10.000 mensen staat voor de gevangenis in Duluth, Minnesota. In de gevangenis zijn zes mensen opgesloten die verdacht worden van de verkrachting van de negentienjarige Eline Tusken.
Tusken was blank, de verdachten allen zwart.
De sheriff geeft zijn mannen de opdracht niet te schieten wanneer de menigte de gevangenis bestormt, er zouden anders gewonden kunnen vallen. Drie gevangenen, Elias Clayton, Elmer Jackson, en Isaac McGhie worden naar buiten gesleurd. Ze worden één voor één opgehangen aan een lantaarnpaal.

Maar het is nog niet klaar.
Er wordt ook een foto gemaakt. Michael Fedo, die een boek schreef over de lynching zegt ""This was a significantly posed photo. It took a couple of automobiles with lights to illuminate the scene so the photographer could get his picture taken."

En zo staan ze ook op de foto. Geposeerd. Halzen worden gerekt. Misschien wordt er wel op de punten van tenen gestaan. Rechts een man wiens voet het hoofd van één van de doden haast wel moet raken. Hij gaat er eens goed voor staan. En lacht, zoals dat hoort op een foto.

Het blijft niet bij een foto alleen. Van het plaatje wordt een ansichtkaart gemaakt. Zaken vastleggen en verspreiden is een bezigheid van alle tijden. Uniek is de gemaakte ansichtkaart niet. "Without Sanctuary. Lynching Photography In America" is een boek over dergelijke kaarten en foto's. En ja, er is ook een website.

"They're selling postcards of the hanging.", zo begint "Desolation Row" van Bob Dylan. Dylan's vader woonde in de tijd van de lynching in Duluth, dichtbij de plek van de lynching. Misschien zag hij de lynching, misschien alleen de ansichtkaart. Waarschijnlijk vertelde hij er later over aan zijn zoon.

"All OK and would like to get a post from you. Bill, This was some Raw Bunch.", staat er op een soortgelijke kaart. Want een kaart blijft een kaart. Adres, postzegel en een tekstje erbij.

Voor het lynchen van Isaac McGhie, Elmer Jackson en Elias Clayton is nooit iemand veroordeeld.

Een vrij saai stuk over Google Music Beta

Google Wave, dat leek toch een beetje op een psychedelische chatbox.
Google Buzz, ik heb geprobeerd het me te herinneren, maar het lukt niet.
Google+, dat zie ik nog niet maar misschien komt het nog.

En dan nu Google Music Beta (hierna GMB). Edwin was zo vriendelijk me een "invite" te sturen voor deze, nog beperkt leverbare nieuwe Google uitvinding.

GMB laat je, via een Music Manager die je eerst moet downloaden 20.000 liedjes uploaden naar een persoonlijk kluisje ergens op het internet. Voor dat uploaden begint vraagt de Music Manager in welke mappen op je pc je je muziek bewaart. Dat was even lastig. Ik ben natuurlijk een reuze geordend persoon maar de muziekmapjes staan nogal her en der.
Maar, na wat gezoek ("Oh dus daar waren die vier concerten van The Housemartins!") en aanvinken ging het uploaden probleemloos.
GMB toont je vervolgens alle muziek die je hebt geupload. Op artiest, album en dat soort varianten. Dat werkt bij mij niet zo goed. Ik kom plots om in de "track 01" etc liedjes. Nou ja, dat maakt het wel weer verrassend wat je te horen krijgt.
Aardig van GMB is dat het verschillende bestandsformaten als mp3 maar ook Flac herkent en afspeelt.

Maar dan zitten die liedjes in dat kluisje, wat heb je daar dan aan?
GMB is te gebruiken vanaf elke pc. Dus liedjes van de thuiscomputer zijn plots ook op het werk afspeelbaar. Natuurlijk doe ik dat alleen in de pauze. Of de medewerkers, wanneer zij eindelijk eens terug komen van vakantie het fijn vinden om naar een baggerige opname van Chic met Debbie Harry te mogen luisteren, dat is afwachten. Maar, het werkt.

GMB is ook te installeren op je telefoon. Mits dat een Android telefoon is. Nu heb ik zo'n ding maar ik heb het nog niet geprobeerd. Ik luister in de trein nog steeds old skool naar cd's. En om nu door de stad te gaan fietsen terwijl er plots "muziek" van Stockhausen uit m'n telefoon komt ... zelfs in Den Helder zou dat als zonderling gedrag worden aangemerkt.

Maar, is het wat? Tja. Gut. Natuurlijk is het prachtig. Dat het werkt enzo. Maar op de één of andere manier kan ik er nog niet echt opgewonden van worden. Jammer vind ik het dat het een wel heel persoonlijk kluisje met muziek is geworden. Natuurlijk, ik kan de muziek heel hard zetten tijdens het afspelen maar dat is wel het enige dat je kunt doen om iets te delen. En nee, je hoeft natuurlijk niet alles te delen maar het zou toch aardig zijn als je iemand anders iets kon sturen waardoor hij of zij ook naar een liedje kon luisteren. Maar misschien komt dat nog, of misschien kan het al maar heb ik gewoon het knopje nog niet gevonden.

Dus, leuk. En nu maar weer wachten op de volgende alles veranderende uitvinding van Google.

"Be very kind to all librarians"

Toen in het voorjaar van 1971 de openbare bibliotheek van Troy werd geopend vroeg bibliothecaresse Marguerite Hart aan veel beroemde mensen om in een brief uit te leggen wat er voor hen persoonlijk zo belangrijk was aan lezen en bibliotheken.
Ze kreeg 97 antwoorden en die zijn allemaal te bekijken op de website van de Troy Public Library.

Tussen de briefschrijvers zitten "grote namen", mensen als Neil Armstrong, Isaac Asimov en Dr. Seuss. De vrouw van Richard Nixon laat van zich horen en het secretariaat van de paus laat weten dat zijne heiligheid voor de bibliotheek zal bidden.

Mijn persoonlijke favoriet is echter de brief van John Burns, gouverneur van Hawaï. Misschien had de man even niets te doen, hield hij ontzettend van bibliotheken of had hij gewoon een erg goed humeur want Burns gaat anderhalf kantje helemaal los. Een bibliotheek is een vliegveld, een station (hé, dat komt goed uit vandaag). Cicero komt voorbij en ik begrijp nu eindelijk waarom honden de bibliotheek niet in mogen.

"I think one of the reasons books become worn

out is because children in the old days used to bring dogs

into libraries and, without thinking, would bend down the

corners of pages like dog's ears lying flat. Never do that."

De gouverneur stelt verder voor dat de kinderen een bloemenkrans voor de bibliothecaris gaan maken, en hij legt ook uit hoe je zo'n krans maakt.
Burns heeft ook nog wat fijne woorden over bibliothecarissen.

"Be very kind to all librarians. They are among the

wisest people in the world. We could do without Governors if

we had to, but we could not get along very well without

librarians. They open up the windows of the world and let

the fresh air and sunshine into our hearts."

Mooi om te lezen, ook al zijn het dan woorden uit 1971.

Advies van William S. Burroughs

William Burroughs.
Schrijver van het zeer leesbare "Junkie".
Schrijver van het uiterst rare "Naked Lunch".
Vriend van Kerouac en Ginsberg.
Bedenker van de zin "Language is a virus from outer space".
Inspireerde Andy Warhol, Laurie Anderson, Lou Reed, Patty Smith.
Junkie.
Schoot zijn vriendin dood tijdens een spelletje "Wilhelm Tell".
De enige schrijver voor wie ik ooit in een rij ben gaan staan.

In 1993 mixte Bill Laswell Burrough's stem over een voortdreinend deuntje. "Words of advice for young people" heet het. De tekst staat her en der op het internet. Dat had Burroughs wel kunnen waarderen denk ik. Volgens mij was de man al cyberpunk voor er iets was als punk, of cyberspace.
Jammer genoeg ontbreken de laatste regels van de tekst in het liedje.

An old junk pusher told me -

Watch whose money you pick up

Gratis advies van een dode schrijver.

My Little Free Library

Gisteren, toen ik de tweet van @Bibliohan las moest ik er alleen maar om glimlachen. Breed glimlachen dat wel maar meer gebeurde er niet.

Maar na een goede nachtrust en wat nadenken zie ik het allemaal plots in een veel bredere context, de Little Free Library.

Het is een best serieus project, die Little Free Library's. Bouw een soort vogelhuisje, maar dan wat groter. Doe er boeken in. Zet het langs de straat en, om met die film te spreken "If you build it they will come".
Nou ja, blader maar even door de website. Echt moeilijk is het allemaal niet.

Nu nog alleen in Amerika. Maar. Kijk nog eens goed naar het plaatje.

Hij is kleiner dan een plug-in bibliotheek. Hij is waarschijnlijk zelfs kleiner dan een schaalmodel van de plug-in bibliotheek.
Goedkoper dan een wijksteunpuntbibliotheekuitleenpost.
Inpasbaar in elk onderwijstype.
Overhead? Welke overhead?
De sociale ontmoetingsfunctie lijkt me langs de kant van de weg ook wel geregeld.

Al met al, iets voor het Formulebureau? Of wordt het dan toch weer te duur?

Alleen de e-Boeken, dat zie ik ook in zo'n Little Free Library nog niet zo makkelijk geregeld worden. Maar misschien kunnen we daar dan een overlegstructuur op los laten.

Lezen kan dom maken (misschien, voor een tijdje)

De website "Improbable Research" (research that make people laugh and think) kopte vorige week "Stupid stories and subsequent stupidity". Kijk, dat trekt de aandacht. Zoek ik, het is vakantietijd, de halve week boeken voor kinderen op, zorg ik er onbedoeld voor dat ze misschien kortstondig minder slim zijn.

Tenminste, dat zou het onderzoek kunnen zeggen. Markus Appel (met allerlei afkortingen voor zijn naam) liet 81 deelnemers een verhaal lezen over een erg onintelligente hooligan, die er ook nog uitzag als een skinhead. Na het lezen werden er vragen gesteld.

“As expected, participants who read a narrative about a stupidly acting soccer hooligan performed worse in the knowledge test than participants who read a narrative about a character with no reference to his intellectual abilities.”

Improbable Research geeft ook een link naar het hele onderzoek. Ik kopieer en plak even de samenvatting.

Media priming refers to the residual, often unintended consequences of media use on subsequent perceptions, judgments, and behavior. Previous research showed that the media can prime behavior that is in line with the primed traits or concepts (assimilation). However, assimilation is expected to be less likely and priming may even yield reverse effect (contrast) when recipients have a dissimilarity testing mindset. Based on previous research on narrative comprehension and experience as well as research on media priming, a short term influence of stories on cognitive performance is predicted. In an experimental study, participants (N = 81) read a story about a stupid soccer hooligan. As expected, participants who read the story without a special processing instruction performed worse in a knowledge test than a control group who read an unrelated text. Participants with a reading goal instruction to find dissimilarities between the self and the main protagonist performed better than participants who read the story without this instruction. The
effects of reported self-activation and story length were further considered. Future inquiries with narratives as primes and contrast effects in media effects research are discussed.

Het hele stuk omvat 41 pagina's. Met erg veel moeilijke, of beter, mij onbekende termen als media priming. Eerlijk gezegd verloor ik na een paar pagina's mijn aandacht, ok, ik snapte het gewoon niet meer. Maar het zou zomaar een belangrijk onderzoek kunnen zijn. Misschien. Als het klopt. De invloed van woorden, media kun je misschien niet zomaar afdoen met "het is maar een verhaaltje hoor".

Het is onderzocht, en het staat ergens, je kunt het lezen. En er over nadenken. Ik ga zo weer boeken zoeken voor kinderen. En misschien hum toekomst zo wel onherstelbare schade toebrengen.