Paak, .Paak! #NSJ dag 2

"Brak."

"Nee, we zitten brak in de tuin van het hotel."

"Wat nou hoezo? Ga jij maar eens urenlang door zo'n festival dwalen. Mensen ontwijken, naar eten zoeken, in rijen staan en dan heb ik het nog niet eens over de mentale sprongen die je steeds maakt."

"Nou, we begonnen met redelijk serene pianomuziek van meneer Pieranunzi, keken naar jazz met een tuba maar het was daar zo warm dat je het zaaltje bijna uitdreef en we zaten net te wachten op de innerlijke zelfexpressie van een groepje met pianist Taborn toen we besloten dat het anders moest."

"Anders, gewoon anders. Dus stonden we plots bij St. Germain. Ja, dat ken je wel. Die maakte ooit lang terug zo'n loungehousedancezittenopeenterrascd "Tourist". Overal hoorde je dat ding. Tot tijdens de bejaardenbingo aan toe. Het was een beetje een rommeltje maar een leuk rommeltje. Nieuwe cd die niet helemaal gelukt is, nu met Afrikaanse muziek door de loungetingels. Gezellig maar het ging niet echt ergens over. Al vonden de Libbele feestweekbezoekers het wel heel leuk. Ik bedacht nog een blogje waarin zo'n meneer en mevrouw helemaal werden afgebrand maar dat vond ik dan toch weer niet aardig van mezelf. Tenslotte stonden wij er ook."

"Ibrahim Maalouf, die speelde op het eind, nu met zijn electrische band. En het was weer goed. Hard, soms heel hard maar hij kan zelfs met orkaankracht nog een motiefje spelen dat de tranen in je ogen brengt. Beetje veel publieksparticipatie, dat wel. Eigenlijk zou de man wat minder pleaserig moeten zijn, dan was het nog beter misschien."

"Gister zei ik nog tegen je dat het lastig zou zijn om boven Kamasi Washington uit te komen. Nou, dat lukte toch. Anderson .Paak. Ja die punt voor Paak hoort erbij. Met jazz had het niets te maken. Hiphop, soul, weet ik het. Maar wat een energie denderde daar opeens over het podium. De man kan zingen, rappen, drummen als een beest en heeft een angstig strak spelende band. Beroemd is hij misschien nog niet maar dat gaat hij wel worden. Heel groot en heel beroemd. Ik kreeg er een beetje een Prince of een D'Angelo gevoel bij. Van die orde van omvang zeg maar."

"Nee, we gaan nog even verder met hier brak in de hoteltuin zitten en dan gaan we weer kijken vandaag. Zitten kijken want we beginnen wel licht te wankelen zo langzamerhand."

Vibrerend #NSJ dag 1

"Wat?"

"Nee, natuurlijk zijn we wakker, anders zei ik toch niks."

"Nee,we zitten in de tuin van het hotel een beetje bij te komen en filmpjes te uploaden."

"Vanmiddag om een uur of vier begint het pas weer. Dus dan staat er wel een filmpje of twee op."

"Hee, het is gratis hotelwifi dus moet je niet klagen en bovendien spelen die jazzmeneren allemaal heel lang dus die liedjes duren een eeuwigheid."

"Zo'n eerste dag is ook de zoveelste keer altijd een beetje wennen. Gedoe met parkeerkaarten, we gingen zelfs met een bus. Rijen bij de ingang. Muntjes kopen zodat je al vlug geen idee meer hebt hoeveel je eigenlijk betaald voor wat eetbaars. En om je heen kijken. Naar al de mensen."

"Ja, het is druk, het is alle dagen uitverkocht. Geen idee wat al die mensen dan precies komen doen. De rest van het jaar zie je ze niet bij jazzconcerten maar dit vinden ze allemaal heel erg leuk geloof ik."

"Nee, keurig publiek. Echt heel keurig. Het lijken soms de Libelle feestweken wel. Nee, echt. Pakkenmannen en vrouwen met wapperhaar zijn hier in de overgrote meerderheid. Geen idee soms wat ze hier doen. Ik zat gisteravond bij Ibrahim Maalouf tegen een uur of twaalf naast zo'n wappervrouw en ze verveelde zich duidelijk drie slagen in de rondte. Als ze niet aan het Whatsappen was gaapte ze en deed ze haar haar goed."

"Heel goed was die, Maalouf. Hij speelt drie avonden en gister deed hij Kalthoum. Met Mark Turner op saxofoon. Die had volgens mij hetzelfde jasje nog aan dat hij een paar maanden terug in het Bimhuis ook al droeg. Erg goed optreden. Jammer van die appmevrouw. En de stoelen. Je kon er niet rechtop op zitten en onderuit zakken lukte ook niet."

"Het beste? Dat is makkelijk. Kamasi Washington. Als het lukt doe ik er even een foto bij. De enige die scherp is want op de rest vibreert hij zo dat het onscherp wordt. Wat een optreden joh. Echt.
Band, orkest en een gospelkoor. En hij maar toeteren. Tot nu toe maakte hij 1 cd. Die noemde hij, waarom zou je bescheiden zijn, meteen maar "The Epic". Nou, dat klopt hoor. Episch. Hard, voortdreinend, fijne ritmes, doortoeterende solo's en vooral overdonderend en soms zelfs over de grens van de edelkitsch. Alsof je naar de soundtrack van een zestigerjaren, overhippe en onbegrijpelijke film stond te kijken. Nee het wordt nog lastig voor iemand om daar overheen te komen. Als de hotelwifi niet zo sloom was deed ik er vast een filmpje bij maar al z'n liedjes duren een kwartier dus dat duurt even.

"Nee, wij gaan zo nog even slapen, en dan begint het allemaal weer. Rijen, muntjes, vlug eten, heel veel mensen die in de weg lopen en een hoop zien."