Met een boek (nog een keer)

Ben je erg diep gezonken als je een oude blogtekst gewoon kopieert en plakt? Ik hoop het niet want hier is er één van vorig jaar. Mei 2009.
Het idee vond ik toen best aardig gevonden, maar de uitvoering zakte in de loop van de tijd toch wat weg. Een hernieuwde poging dus.

Eigenlijk komt het door Gitta en Marjolijn.
Zij zochten een tijdje terug een onderwerp voor een boekpresentatie en kwamen met het idee om de medewerkers van de bibliotheek Langedijk met hun favoriete boek op de foto te zetten om daarmee die presentatie wat op te leuken.

Het boek is al vaak bijna dood of overleden verklaard. Volgens mij riep Youp van 't Hek al jaren en jaren geleden "Een boek? Je weet wel, een stapel faxen". En nu staat toch menig fax stof te vergaren.

Toen ik hoorde van het idee van Gitta en Marjolijn bedacht ik me dat het misschien aardig voor 23 dingen zou zijn om de foto's in een Flickrstream te zetten.
Mensen met erg oude media in de hand gepresenteerd door middel van heel erg nieuwe media.

En daarna ging m'n geest wat op hol met dat idee. Dat heb ik soms. Ik noem dat creatief. Anderen noemen het soms vermoeiend. Of apenkooien.

Wat nu als de Flickrstream niet zou stoppen bij de medewerkers van de bibliotheek Langedijk? Wat nu als bijvoorbeeld de lezers van dit blogje ook een foto in zouden sturen? Wat nu als ze ook een foto van hun partner, hun mogelijk aanwezige kinderen of hun overbuurman in zouden sturen? Wat nu als die overbuurman ook weer verder zou gaan?
Ontstaat er dan één grote stream foto's van mensen die weer iemand anders in die stream kennen en die daar dan ook weer met hun favoriete boek achter gaan staan?
Ok, het is wat hoopvol allemaal. Het kan natuurlijk ook stoppen met de foto's die nu in de stream staan. Maar het hoeft niet. En het zou toch erg 2.0 zijn als het niet stopte.

Dus. Geachte lezers.

Mail een foto van jou met je favoriete boek in de buurt van je hoofd/op je hoofd/voor je hoofd, zie maar.
Mail die foto (svp niet met een omvang van 5 mb, 50 tot 90 kb is ook mooi) naar:
meteenboek@gmail.com
Zet in de mail: Je voornaam, wat je doet (je werk bedoel ik, het moet niet te twitterig worden) en een link die je hebt met één of meer van de personen die al in de stream staan.

Verder zijn er nog geen regels, het moet tenslotte wel leuk blijven. Mocht het nodig zijn dan verzinnen we wel wat.

Good People

Al voordat Edwin het bibliobloggende wereldje schokte met de mededeling dat hij zou gaan vertrekken bij de Zeeuwse Bibliotheek zou het muziekje van vandaag "Good People" van Jack Johnson zijn.

Maar er hoorde een ander filmpje bij, en een heel verhaal dat er nu even niet bij past.

"Where'd all the good people go?".

Ik vind de zin wel passen. Voor straks, als er geen ZBDigitaal meer is. Dat wordt nog ernstig raar. Want daar staat tenslotte altijd wat. En het is ook nog zinnig. Wat een niet al te vaak voorkomende combinatie is.

Jack Johnson komt later dit jaar een optreden doen. Dus die duikt dan vast wel weer op.
Ik hoop dat dat met Edwin ook zo zal zijn.

Nu even oefenen voor het aanstaande zwaaien.

De derde eReader

Ik wilde de foto hierboven eigenlijk vorige week vrijdag twitteren. Omdat hij best een beetje historisch is. Maar er was even geen netwerk beschikbaar en daarna vergat ik hem.

Tot ik deze week bij Bright las over het succes van de eReader in Nederland.

"Nederland loopt nog niet erg warm voor de reader. Tot nu toe gingen er 37 duizend digitale leesapparaten over de toonbank, maakte onderzoeksbureau GfK Benelux bekend op het E-reading Event in Eindhoven deze dinsdag. Volgens Maikel Verhaaren van GfK is Nederland 'nog niet klaar voor e-reading'.

Per verkochte reader zijn gemiddeld drie algemene ebooks verkocht, wat een totaal van zo'n 110 duizend verkochte ebooks oplevert. In dit cijfer zitten geen elektronische versies van studie- en wetenschappelijke boeken. Maar een kwart van de Nederlanders weet wat ebooks en readers inhouden. Minder dan tien procent overweegt een reader te kopen."

De meneer op de foto heeft een eReader in zijn handen. Echt. Je moet heel goed kijken om het te zien maar het is echt zo. En het was de derde eReader die ik in het wild zag. Met "in het wild" bedoel ik: niet in handen van een bibliotheekmedewerker, verkoper, lezingengever of een andere belanghebbende.

De derde. De eerste was in de trein naar Amersfoort, november 2009. De tweede was, weer in de trein, vlak bij Schagen. En nu dan de derde.

Niet dat ik nu bedoel dat ik tegen eReaders en/of eBooks ben. In Langedijk lenen we die dingen met veel plezier aan de klanten uit. Er staat zelfs een medewerkster van hier glimlachend in de special van Bibliotheekblad.

Maar soms, als ik weer een tweet voorbij zie komen over weer een nieuw model reader, of als ik weer een blog lees over de onstuitbare belangrijkheid van die dingen dan wil ik nog wel eens dat oude lied van Public Enemy in mijn hoofd krijgen. Zomaar. Als tegenwicht.

Audio via Tindeck

Op de website van de bibliotheek Langedijk verschijnen, heel erg onregelmatig, opnames van programma's op de lokale radio waarin medewerkers van de bibliotheek vertellen over activiteiten.
Tot nu toe werden die opnames ondergebracht bij drop.io waarnaar dan weer gelinkt werd. Maar echt fijn werkte dat niet.

Gelukkig is er Tindeck. Je kunt daar mp3's naar uploaden en als dat klaar is krijg je onmiddellijk een embedcode waarmee je een handige knop naar het fragment aan je website of blog kunt toevoegen.

Als voorbeeld had ik natuurlijk een fragment van een radioprogramma kunnen uploaden. Maar er is geen nieuwe (mental note: achter de laatste uitzendingen aan gaan), dus doe ik maar weer eens een muziekje.

Afgelopen zaterdag speelde Brad Mehldau in het muziektheater aan het IJ. Ik heb de man vaker met een bassist en een drummer zien spelen, dat was altijd prachtig. Zaterdag speelde hij alleen. Daar was ik wat huiverig voor. Voor je het weet wordt zoiets een oefening in oprekken en ingewikkeld gedoe.
Gelukkig was het prachtig. Vonden wij dan. Mehldau deed wat jazz maar vooral veel "pop" liedjes. Neil Young, Massive Attack en zelfs The Verve. Bittersweet Symphony. Hieronder als fragment.

Waarschuwing. Meneer Mehldau is een uiterst serieus mens, echt gezellig klinkt het dus misschien niet. En de opname werd illegaal ergens in de zaal gemaakt. Voor de mensen die een voorkeur hebben voor duidelijk en welluidend stereo, welkom in mijn wereld.

Alex Chilton is ook al dood

Ik heb er geen tweet over gezien, maar misschien ontging me die. En omdat ik de NRC van gister pas net in de trein las weet ik nu pas dat Alex Chilton overleden is.

Misschien gaan er geen bellen rinkelen bij het lezen van die naam.
En ik zou liegen als ik zei dat ik veel van Chilton weet of ken. Hij was één van die muzikanten waarvan ik me elke keer, al jaren lang voornam er nu toch echt eens naar te gaan luisteren. Omdat zijn naam vaak opduikt. Als inspiratiebron van anderen. Maar van dat luisteren is het tot nu toe nooit echt gekomen.

Toch plak ik hier even een muziekje in dat de lezer waarschijnlijk wel kent. Van The Box Tops, die hadden in de jaren 60 één enorme hit. Chilton zong in dat bandje. En toen ik het net bij YouTube opzocht realiseerde ik me dat ik ook dat filmpje nog nooit gezien had.

Er is geen zon

Als ik al eens aan Bill Whiters denk dan is dat wanneer "Lovely day" toevallig weer eens voorbij komt. Dat lied met dat haast onmenselijk lang aangehouden "daaaaaaaaaaaay".

Ergens vorige week, ik weet niet meer precies waar, hoorde ik "Ain't no sunshine" weer eens. Dat is toch ook wel een heel mooi lied.
Weinig, kaal misschien zelfs.

In het filmpje leunt de bassist slomig in een leunstoel, de drummer kijkt strak vrolijk terwijl hij zijn nauwelijks opvallende tikjes tikt. En de gitarist, die doet ook wat.
Maar het mooist om naar te kijken is toch Bill Whiters, zijn gezicht nat van transpiratie doet hij zo even zijn lied. Met die stem.

Na 1985 maakte Whiters nooit meer een plaat of cd. Dat wist ik niet, voor ik dit blogje schreef. Zo'n stem, en dan niks meer. Dat is iets om over na te denken.

Twitter infographic

Hoewel ik soms nog steeds zo mijn vraagtekens heb bij Twitter is het succes van die dienst moeilijk te ontkennen. Mashable maakte er weer eens een infographic van. Die ik hier toch maar even inplak.

Het aandeel "Pointless babble", dat is best hoog. Maar het is tegelijkertijd ook wel weer een mooie kreet, pointless babble.

De infographic zelf is nogal groot, wanneer je op de afbeelding klikt zie je hem in een leesbaar formaat.

Filmpje uit Berlijn

Soms is er tijd, soms is er geen tijd. De laatste dagen is er weinig tijd. Leenrecht, begroting, jaarrekening, brede school, bestuursvergaderingen, dat soort dingen.

Dus is er geen tijd voor een heuse doorwrochte blogtekst (waar is het teken voor ironie?).

Als vulling van het blog dan maar een vakantiefilmpje, of beter een langweekendfilmpje. Ja dat is best leuk.
Gewoon even kijken en niet aan al dat werk denken dat er nog ligt.

En het is ook nog eens mooi weer.

Promofilmpje voor Joris Luyendijk die naar Langedijk komt

Op 19 april komt Joris Luyendijk een lezing geven in de bibliotheek Langedijk. Omdat er daar voor een activiteit nog nooit van te voren een promofilmpje was gemaakt leek zijn komst een aardige aanleiding om dat wel eens te doen.

Marjolijn vond een filmpje met bruikbare citaten, scharrelde wat teksten en plaatjes bij elkaar en gisteren maakten de Onderzoekende Persoon en ik er een filmpje van.

Met Zamzar werd het oorspronkelijke filmpje in een bewerkbaar formaat van het net geplukt. Waarna we het aan stukken hakten en de fragmenten met wat dia's met tekst ertussen weer aan elkaar plakten.

Het gesprek tijdens de drie uur die het maken duurde ging ongeveer zo:
"Waar is dat ene stukje?". "Te kort", "Niet, precies goed" "Waarom begint die Luyendijk zovaak met eigenlijk?". "Te kort". "Daar moet nog een flexibele fade". "Moet er geen muziekje onder de tekst?". "Het was toch liedje 3?". "Nee, het waren de eerste 4 maten van liedje 1". "Waarom doet YouTube niks?".

Al met al, we hadden een hoop lol met een filmpje van 1 minuut 30.

Sweet home Alabama (red army style)

Het is eigenlijk een dood gespeeld buikige-mannen-in-vale-spijkerbroeken-met matig-bier-in-de-hand lied, dat Sweet Home Alabama.

Maar ja, het gitaartje in het begin, dat is nog steeds mooi.

Lynyrd Skynyrd nam het nummer op in 1974. En over het lied valt een hoop te zeggen. Dat het een antwoord was op twee liedjes van Neil Young, dat het in die tijd voor de onzorgvuldige luisteraar een nogal rechts lied was, dat het een officieus volkslied van de zuidelijke staten van de VS werd. Maar dat valt allemaal zo ook wel te lezen bij Wikipedia.

Maar moet je het de mannen van Skynyrd ook zien spelen?
Kijk zelf even.



Niet echt dus, denk ik.

Gelukkig struikelde ik over een leukere uitvoering van deze klassieker.
Het gitaarloopje is haast verdwenen maar daar krijg je wel een erg fijn koor voor terug.

Foto's via Cooliris

Sinds de 23 dingen cursus plakken we hier in Langedijk met veel vreugde en plezier foto's op de website.
Als het even kan maken we er een leuke stream bij Flickr van. Een presentatie via Photopeach kan natuurlijk ook, een paar keer klikken en hup, er beweegt weer iets.

Maar wat nu als er heel veel foto's zijn? Zelf vind ik dan zo'n stream van Flickr een beetje traag. Foto voor foto voor foto. Kan dat niet anders?

En gelukkig, dat kan anders. Via Cooliris. Waar je, volgens de tekst op de website een hele hoop mee kan. Maar dat moet ik een andere keer nog eens proberen.

Voor vandaag even de 3D wall van Cooliris. Kies uit Flickr, YouTube, Facebook of Picasa. Geef het adres van de pagina waar de plaatjes of video's staan. Klik op "ok" en klaar. De wall is vervolgens weer te embedden.

Misschien sla ik een stap over. Maar veel lastiger is het niet.

Voorbeeld van de foto's van de bibliotheek Langedijk bij Flickr. Ook al zijn het er misschien nog niet zo heel veel.

En van de video's in mijn kanaal bij YouTube.

Met een zakmes in Berlijn

"Och, kijk nou". Ik draaide mijn hoofd opzij, weg van de losliggende pitbull die achterin de bus naar het vliegveld in Berlijn lag.
De Onderzoekende Persoon hield een zakmes in haar hand. Zo'n Zwitsers. "Zat dat in je tasje?". Ze knikte en we keken elkaar een beetje verbaasd aan.

Ik was een paar dagen in Berlijn. Terwijl ik daar was had Alberto Stegeman weer eens een scoop van internationale allure. Nu ben ik nog niet helemaal terug van die paar dagen in Berlijn, ik ben er wel, maar ook weer niet, en ik kijk eigenlijk nooit naar die verontwaardigde verborgen camera programma's van meneer Stegeman, maar ik ben niet zo heel erg onder de indruk van zijn actie. Iets met een verzegelde fles water en dan toch in een vliegtuig komen.
Een fles water.

Op de website van Schiphol kun je terugvinden wat er allemaal niet mag worden meegenomen in een vliegtuig, in de handbagage. Het was eigenlijk meer ter bevestiging dat ik even keek. Want ik wist natuurlijk ook wel dat je een Zwitsers zakmes niet in de handbagage mag hebben.

En toch had de Onderzoekende Persoon wel zo'n zakmes bij zich. Op de vlucht van Düsseldorf naar Berlijn. En we werden toch uitvoerig gecontroleerd. Ik zag tenminste geen verschil met Schiphol of zo.
En datzelfde zakmes zat in hetzelfde tasje toen we, iets minder uitvoerig maar nog steeds erg indrukwekkend werden gecontroleerd voor we de Reichstag binnen mochten.

Een fles water, pff. Een heus mes, dat is pas iets.
Maar ja, het staat niet op film.
Nieuws is ook maar wat je er van maakt.

Berlijn was erg fijn.
Ik zag er trouwens geen bibliotheek, of alleen uit de verte. Wel drukke boekhandels en cdwinkels. Maar geen bibliotheek. Of e-reader.
Dus ik hou het maar even bij het zakmes.