En ook boven op de parkeergarage werd gedanst

Als kabouters, die net bevrijdt waren uit het Rien Poortvliet Kabouter Vivisectie Centrum dartelden de drie in regenkleding gehulde figuren over het veld naar het podium. De al eerder niet echt zeker overkomende coördinator van de beveiliging riep luid "Niet scannen, niet scannen" terwijl hij met zijn handen woest pakkende gebaren maakte alsof hij wilde zeggen "En als je het wel doet hak ik jullie hoofden er af". De kaartjesscanmeisjes en jongens keken hulpeloos. Wij vonden het zielig, en ook wat lachwekkend dat de drie ontsnapte kabouters ondertussen door een buikige beveiliger weer werden teruggestuurd naar de ingang.

Waar zij, en wij verder gingen met wachten.

Het is moeiteloos makkelijk om het concert van Faithless op het terrein van Strijp S in Eindhoven weg te schrijven als oude wijn in nog oudere zakken. Eigenlijk bestaat de band niet echt meer. Maar omdat er in het najaar een geremixte verzamelcd uitkomt doet de groep toch een flink aantal optredens zo her en der door Europa. Ongetwijfeld zeer lucratief. En al waren ze nog wel echt een band geweest, hoe relevant is hun muziek nog? Een flink deel van het publiek komt voor een paar nummers, de tot zo hoog mogelijk springen  uitnodigende volksliederen als God is a dj, Insomnia, Salva Mea en We come one. Daar tussen door halen ze bier, of frieten.

Dus nee, relevant was het niet. En ja, we kennen alle variaties in de tussen de liedjes zinnen van Maxi Jazz nu wel, "Peace" is belangrijk, eenheid ook en natuurlijk zijn we "Fantastic!", al was z'n "Fucking brilliant" misschien echt gemeend. En ja, de meeste bezoekers, wij ook, waren ondertussen vrij oud geworden. Groeven in het gezicht oud, uitdijend oud. En wie een paar jaar terug de band nog zag hoorde maar 2 andere liedjes.

Maar, doet dat het er toe? Maakte het uit? Echt uit?

Ergens tijdens de tweede helft van het concert, toen ik, ook al veel ouder dan vroeger nogal op adem moest komen keek ik om me heen. De kabouters van eerst, nu zonder regenkleding hadden de tijd van hun leven, waar ik ook keek overal waren alleen maar lachende mensen te zien, in het moment, lak aan het feit dat je morgen weer gewoon saai achter je bureau zou zitten. Verder naar achter was een zee van armen, handen. Nog verder weg, op de parkeergarage buiten het terrein waar de kaartloze mensen stonden, ook daar werd nog gedanst.

Relevantie? Nou en.
Fucking brilliant? Zeker.

Fantastische planeet

Iets als, "De Japanse meneer die, net als wij, veel te vroeg de North Sea Jazz Club was binnen gegaan en zijn tas met tablet, telefoon en andere spullen tegen het podium had neergezet keek tijdens het eerste nummer verschrikt naar de grond. Waar was de tas? Hij bleef kalm, keek soms zelfs naar de muzikanten maar hurkte ook een aantal malen, vergeefs zoekend met zijn handen tastend in het duister." of  "De toiletten in de North Sea Jazz Club zijn erg duister verlicht, en van ons hoeven die walmende geurstokjes ook niet zo." zou kunnen.

Of "De saxofonist, die straks druipzwetend op het podium zou staan gebaarde dat ik nu wel even wat water uit de kraan kon drinken. Ik spreek geen Japans, hij nauwelijks Engels. Maar we wisten allebei dat in het hitteplan stond dat je veel moest drinken."

Al die zinnen kunnen. Maar er staat saxofonist, of jazz in die zinnen.

En jazz is bleekneuzig kabbel gedoe met te veel akkoorden of ingewikkeld intellectueel geschetter, voor bleekneuzen.

Neem vijf muzikanten uit Japan met een voorliefde voor eenvoudige, doeltreffende en vaak fijn energieke liedjes. Voeg dan een zesde bandlid toe en noem hem de Agitator. Laat de vijf lekker spelen en laat de zesde dansjes doen, laat hem af en toe wat roepen, al dan niet door een versterkte megafoon of laat hem iets vertellen, misschien in het Engels al mag Japans ook, het resultaat klinkt toch hetzelfde. Dan heb je een groepje dat Soil & "Pimp Sessions heet.

Dan kan ik gaan vertellen dat het gisteravond in de North Sea Jazz Club, waar het misschien door de hitte kwam dat bijna iedereen pas vijf minuten voor aanvang binnenkwam, een zwetend, ongecompliceerd breed lachend feest was. Ik kan zeggen dat het jammer is dat je hun cd's bijna allemaal moet laten invliegen uit Japan, of dat ze vanavond nog in Bird in Rotterdam spelen.

Maar ja, het blijft jazz he.
En er is dat bleekneuzerige hitteplan.

Oh, de meneer die zijn tas kwijt was vond hem terug, of beter, de fotograaf van de band vond hem terug. Met veel gebuig en namasté werd het terugvinden ingetogen gevierd. Terwijl verder iedereen om hen heen dwaas deed tijdens "Fantastic Planet".