Christus op krukken

En als er dan weer één voor ons probeerde te dringen, en dat gebeurde een paar maal, omdat er ruimte leek te zijn en ruimte begeerlijk is als het heel uitzinnig wordt, riep ik het weer een keer.

'Je kan daar niet heen, er staat een rolstoel!'

'Wat?'

'Er staat een rolstoel! Er is geen plek!'

De vragende blik veranderde na wat goed kijken dan in een accepterende blik en we konden weer verder waar we gebleven waren.

Underworld maakte twintig of zo jaar terug de cd Dubnobasswithmyheadman en omdat ik lang terug ooit eens van mijn fiets waaide terwijl ik naar die muziek luisterde gingen de leukste vrouw ter wereld en ik deze week naar de band kijken die het album speelde. Integraal, alsof het kunst was.

We besloten achter een rolstoel te gaan staan. Zo'n rolstoel mag helemaal vooraan staan en zo hadden we prachtig beeld, en ruimte. Want een rolstoel, daar houden mensen rekening mee.

Je kunt het alle kanten opschrijven. Woordje erbij, zinnetje net wat anders. En je koppelt uitzinnige uitgelatenheid moeiteloos aan melancholie en bespiegeling. 

Verbind het luid geschreeuwde "Lager, lager, lager" uit Born Slippy aan het beeld van een glas bier dat over de onbeweeglijke benen van de stille man in de rolstoel viel. Doe iets met de wel erg overdadige wolken vies smakende rook uit de rookmachine rechts en het wegwuiven van die rook door één van de mensen die met de meneer in de rolstoel was meegekomen. Zet verbeten bij wegwuiven. En laat hem door de rook even helemaal onzichtbaar worden. Koppel dat weer aan "I'm invisible" uit het daverend dreunende Cowgirl. Stukje ertussen over hoe ik me afvroeg hoe de regels "Here comes Christ on crutches" uit Dirty Epic op je overkomen als je je nauwelijks kunt bewegen.

Het is maar wat je opschrijft, of weglaat.

De misschien door chemische middelen benevelde niet florissant ouder geworden mevrouw die me als afzetpaal gebuikte om nog meer boven het publiek uit te komen om dan in aandoenlijk Engels naar het podium te roepen dat ze de band luvde. Dat iedereen, van voorin tot achterin bewoog, danste en sprong, zelfs de van het verhuizen stramme bibliothecarissen. Dat iedereen uitzinnig vrolijk was en straalde, zelfs de mevrouw die door een enthousiast met de armen maaiende leukste vrouw ter wereld even in het gezicht werd geraakt. Het maakte niet uit. Even lachen, een woordloos sorry en het ging weer verder.

De man in de rolstoel kende een hoop mensen, ze kwamen allemaal even bij hem langs, riepen wat in zijn oor, gaven hem een hand, kuste zijn kale hoofd. En daarna dansten ze weer weg.

Ik heb zijn gezicht niet gezien, maar soms, als de muziek iedereen nog net weer wat meer deed bewegen ging zijn rechterhand wat omhoog. Op de maat van de muziek ging die hand dan heen en weer. Bijna zeker moet hij geglimlacht hebben, bijna zeker moet hij in zijn hoofd gedanst en gesprongen hebben, en waarschijnlijk "Lager, lager, lager" hebben geroepen.

Een zwarte messias in Paradiso

Toen we vannacht, tegen half drie, eindelijk het licht uit wilden doen holde Poes voorbij. Scheurde is eigenlijk een beter woord. Dat doet hij soms als hij opgelucht, of erg uitgelaten is.
Maar misschien wilde hij nu gewoon duidelijk maken dat er maar één echte zwarte messias is. En daarna spuugde hij zijn brokjes uit.

Ergens rechts van me stond een jongen. Hij bewoog soepel. Hij was het dansen gewend, dat kon je zien. Het hele optreden heeft hij staan glimlachen, breed. En af en toe boog hij zijn hoofd, deed zijn handen voor zijn gezicht en schudde daar wat mee. Alsof hij steeds weer verbaast was dat hij aanwezig was. Mocht zijn leek het haast.

Kun je, zoals D'Angelo 14 of 15 jaar wachten met het uitbrengen van een nieuwe cd, Black Messiah en dan opboksen tegen de hype? De hype overstijgen? Voorbij de hype komen?

Hij had al eerder oogcontact met haar gemaakt. Maar tijdens de het laatste lied van de laatste toegift liep hij haar kant op, hurkte, keek naar haar en strekte zijn arm uit. Zij duwde zich wat naar voren en hield een paar regels zijn hand vast. Daarna ging hij weer verder. En ze zal best geweten hebben dat hij dat misschien wel altijd doet tijdens het lang uitgesponnen "How does it feel?". Maar dat zal haar niet uitgemaakt hebben, zij had de hand lang vastgehouden.

Ik zou zo graag iets zinnigs zeggen over wat ik gisteravond zag. Iets dat nog niet eerder gezegd is in een recensie van een concert van D'Angelo (het was de tweede avond dat hij speelde in Paradiso, over de eerste avond hier een verhaal, en hier, en hier). Maar dat gaat niet lukken.

Ik kan mopperend beginnen over dat als het publiek op tijd komt een artiest ook op tijd op het podium mag gaan staan en niet ruim een uur te laat. En omdat het zo lang duurde ga je je, ik dan, licht of erger staan irriteren aan bijvoorbeeld de geur van een volgepakte zaal. Soms ruik je zweet, of friet, of hamburger, teveel parfum, weed en gisteravond zou ik zweren dat het soms, bij vlagen naar een konijnenhok rook.

Maar dat zou loos gebabbel zijn.

Ooit (in 1987, ik heb het net even opgezocht) zag ik Prince optreden, buiten. In de Galgenwaard in Utrecht. Het regende maar dat had iedereen pas door na afloop. Ik heb altijd gedacht dat het niet beter, opzwepender, strakker of extatischer kon dan toen. Maar daar ben ik dan dus gisteravond van teruggekomen.

Na afloop, ergens na 12'en zaten de leukste vrouw ter wereld en ik op een trapje naast Paradiso. Nou ja, zij zat. Ik was bang dat als ik zou gaan zitten ik niet meer op zou kunnen gaan staan. We waren uitgewrongen, drijfnat, weggeblazen, overdonderd en doodmoe. Het enige dat er nog uitkwam was een vaak herhaald "Zo zeg". Tenminste dat zei ik, en ik denk dat zij dat ook zei maar ik was, en ben tijdelijk te doof om dat zeker te weten.

"Zo zeg".
Dat moet het dan maar zijn.

Ik ga de brokjesspuug even opruimen.
Van die andere zwarte messias.