Maar wat nu als het een goed idee is?

Na het blogje #CharlestonSyllabus hoorde ik van een aantal mensen "goed idee". Een ander aantal liet weten "Aan zoiets heb ik al eens eerder gedacht", Frank Huysmans twitterde zelfs een linkje naar een idee dat hij al in 2013 opschreef.

(copy/paste)

"Lang hebben openbare bibliotheken zich afgekeerd van wat zij als ‘de waan van de dag’ beschouwden. [...] De bibliotheek was er vervolgens voor informatie, kennis, literatuur en cultuur met een veel langere halfwaardetijd of zelfs eeuwigheidswaarde. [...] Ergens in de voorbije decennia is de immuniteit voor de waan van de dag losgelaten.[...] De toegevoegde maatschappelijke waarde van de bibliotheek zou nog meer dan voorheen moeten gaan zitten in het bieden van achtergrondkennis. De bibliothecaris als content curator. [...]
Deze ontwikkeling duidt erop dat de publieke taak van de bibliotheek er wel eens in gelegen zou kunnen zijn om de actuele gebeurtenissen snel van een context te voorzien. Bij alle nieuwsfeiten die dagelijks op teletekst en Nu.nl verschijnen, zou een dream team van laten we zeggen een vijftal informatiespecialisten snel een reeks bronnen op een speciale webpagina kunnen klaarzetten. Vooral digitale, maar waar nodig ook papieren bronnen, voorzien van gegevens over hun (snelle) vindbaarheid. Gratis en voor niks. Voor bibliotheekleden en –niet-leden. Voor eenieder die die gebeurtenissen wil kunnen ‘plaatsen’. [...]
Waarom is zo’n dienst er nog niet? Gezien de sommen gelds die de afgelopen jaren naar digitalisering van de bibliothecaire dienstverlening zijn gegaan, valt de financiële verklaring af. Ik vermoed dat de oorzaak eerder ligt in de nog niet goed doordachte verhouding van de bibliotheek tot de tijdsdimensie. [...]

Zo. Dat was een hoop tekst zeg. Tijd voor iets als "Wat hij zegt".

Of ik zet mezelf in overdrive en dan komt er iets als:

En echt, ik zit hier soms in m'n anti-kraak kantoor met m'n hoofd zachtjes op het bureau te bonken als ik bedenk dat ondanks alle overlegorganen, innovatieraden, innovatiedagen, hé er is zelfs een "durf te falen" dag, iets als wat Frank beschrijft er niet is.

Maar ja, dan grinnik je misschien, of je denkt "Ja, het is triest", klikt misschien RT aan en we kunnen weer verder met een al dan niet malle motie en voor je het weet is het weekend.

Misschien is het idee er één van twee hypes geleden, dat kan. Maar wat nou als het idee, of een aanpassing daarvan een goed idee is?
Wat dan?

We kunnen natuurlijk literair gaan zitten wachten op welke Godot dan ook.

Je kunt ook denken "Schrijf dan een plan".
Mocht die gedachte bij je opkomen, goed idee.
Maar dan moet je me wel even komen helpen.

Ik hoor het wel.

Open deur muziekje erbij.

#CharlestonSyllabus

Ik had er nog nooit van gehoord, van sundown plaatsen.
Jij wel?

"A sundown town is a town, city, or neighborhood in the United States that is purposely all-white, excluding people of other races. The term came from signs that were posted stating that people of color had to leave the town by sundown. They are also sometimes known as sunset towns or gray towns" (wikipedia)

Ik had waarschijnlijk ook verder nooit van het bestaan van dit soort plaatsen geweten als ik niet een paar dagen na de terroristische aanslag in Charleston de hashtag #CharlestonSyllabus op Twitter was tegengekomen.

Academici, mensen zonder graad, boze mensen, droeve mensen deelden via die hashtag boeken, documenten, films over de achtergronden van racisme in de VS. Bibliothecarissen hielpen mee, maakten lijsten. Een zo'n lijst staat hier.

En nee, het veranderde niets aan dat wat er gebeurde. Maar het was op een bijzondere, misschien wrange manier ook weer mooi om te zien hoe veel mensen informatie aandroegen die dat wat je niet kunt begrijpen in een context probeerde te plaatsen.

Hierna kun je naar believen gedachtes invoegen als "Goh, dat zou je met veel meer gebeurtenissen kunnen doen", "Dat zouden wij ook moeten doen", "Dat is wat heel anders dan twitteren over een gratis app met gratis boeken om lekker te lezen" of iets over de VOB, of als je heel landelijk denkt de KB. De gebruikelijke reflexen zeg maar.

Al zou je je ook even naar een geannoteerde CharlestonSyllabus lijst kunnen kijken die net opdook.

Een bibliotheek is geen boom

Van bijna alles valt de economische waarde wel vast te stellen. Van files, van bomen of bossen, voetbal, wielersport, van bibliotheken.

Het kan, maar moet je het ook doen? In het rapport "A theory of Committed Action for Nature,  Key outcomes of the BIOMOT project" worden er zinnen over geschreven. 
En omdat die zinnen, voor een heus en echt rapport opmerkelijk los geschreven zijn staan er hieronder een paar gekopieerd en geplakt.

"Obviously, the economic valuation of ecosystem services is found very boring, too boring to be even on TV. Why then would we think that the economic valuation of ecosystemsservices will motivate people and, in the end, policies?

At the level of public discourse, we encounter a tragic situation. Individually, we all love nature but we also think that the other needs to be convinced by money values or other rational arguments. It is as if John is in love with Ann, but he thinks that Ann is only interested in services, so instead of expressing his love, he talks about his mapreading value, his moneymaking value, .....  Likewise, Ann is in love with John, but she thinks that John is only interested in services, so instead of expressing her love, she talks only about her social network value, software knowledge value ..... Blocked from expressing  their love for each other, they find each other stupefyingly boring, and part ways. They have had a tragic discussion. We need languages of connectedness with nature in the public discourse.

For deciding what we love and what we want, the language of money is nonsensical, demotivating, tragic."

En nee, je kunt niet altijd klakkeloos "zoek en vervang" doen en een bibliotheek is geen boom en ook geen bos maar toch, over de/een schutting kijken is tegenwoordig best populair en zo'n laatste zin alleen al... stel je eens voor dat iemand die gewoon durfde op te schrijven, in 2015, in een echt en heus rapport over bibliotheken.

Het hele rappport "A theory of Committed Action for Nature" staat hier. Een policy brief (sorry, lelijk woord, ik weet het), "The Limitations to Economic Environmental Valuation" staat hier.

Aan de telefoon, op vrijdag

"Wat? Neen nee ik ga er geen blogje over schrijven."
(...)
"Waarom niet? Het lukt gewoon niet. Over die landelijke bibliotheekpas en dat dat maar tegenzit, dat is te makkelijk. Dat wist iedereen toch, dat zodra het over één tarief, voor iedereen in Nederland gaat dat het dan weer vastloopt. Je kan allemaal best heel leuk landelijk doen hoor maar zolang bibliotheken lokaal gefinancierd worden met overal verschillende bedragen en iedereen dus zijn of haar begroting zelf dicht moet timmeren hou je gedoe over één landelijk tarief. Dus daarover ...
(...)
"Wat? Ja, nou ja, daar zit ik dus mee. Over dat Digital-only abonnement, daar zou je best iets over kunnen bloggen. Maar ik heb gewoon het idee dat ik iets over het hoofd zie. Dat ik iets niet weet, of niet snap, of weet ik het."
(...)
"Kijk, zoals ik het nu lees en met wat ik er daarna bij bedenk staat er iets als "Er wordt in 2015 8 miljoen uit het Gemeentefonds geklauwd voor de digitale bibliotheek, waarna nogal wat gemeentes denken "Hé laten we dat bedrag eens van de lokale bibliotheeksubsidie afhalen" en daarna verzint iemand dat leden van die digitale bibliotheek helemaal geen band, lees ook geen financiële band, met de lokale bibliotheek hoeven te hebben. Dus is er een deel van de subsidie weg, en een mogelijke inkomstenbron is verdwenen.". Maar als ik dat dan bedenk denk ik steeds "Nee, zo suf is niemand", dus ik moet iets over het hoofd zien. Kan niet anders."
(...)
"O ja, die. Dat je dat dan maar weer op moet lossen door ondernemerschap. Dat is een beetje een moderne stoplap geloof ik. Je roept iets over innoveren, of ondernemen en dan is het verder wel geregeld. Je vindt het dan niet een tikje raar dat je iets waarmee je dan nog zou kunnen ondernemen gewoon maar laat zitten?
(...) 
"Sorry hoor, maar dat vind ik zo'n flauwe dooddoener, natuurlijk gaan bibliotheken niet alleen over het uitlenen van boeken, fysiek of digitaal, maar gemakzuchtig roepen dat we daar dan maar helemaal niets meer mee te maken moeten hebben, ...pfff. Zullen we vast een datum plannen waarop jij aan mensen die al jaren lang gewoon een boek lenen komt uitleggen dat dat echt een ouderwets achterhaald iets is en dat we daar mee gaan stoppen?"
(...)
"Hallo?"
(...)
"Hallo?"

Scheltema, na de verhuizing

"Nee hoor, dat is meneer Vascobelo niet", zei ze het lachend. "Ik weet eigenlijk niet of die wel bestaat. Het is gewoon een oude foto. Die hebben we uitgeknipt en in het doosje geplakt".

Van vrolijk toegegeven vorm zonder inhoud kan ik erg blij worden, zolang het niet te gek wordt.

Ik ben een pietluttige, autistische reactionair. Als het over boekhandels en veranderingen gaat. En hoewel mijn relatie met boekhandel Scheltema aan het Koningsplein in Amsterdam sinds de Polare ramp niet meer was wat het jarenlang geweest was werd ik niet echt blij vrolijk van het nieuws dat ze zouden gaan verhuizen naar het Rokin. Op zo'n nieuwe plek ligt alles op een andere plek, gaan er misschien allerlei nieuwerige fratsen verzonnen worden en voor je het weet is er weer een zekerheid in het leven verdwenen.

Dus bezochten de Leukste Vrouw ter Wereld en ik gisterochtend om 11 uur met loden voeten de nieuwe boekhandel. Nou ja, ik had loden voeten, de LVtW kon er allemaal niet zo mee zitten. 

Vijf verdiepingen zijn er. Beneden de kassa's, tijdschriften en veel ruimte voor boeken in grote hoeveelheden. Ik schrok wat van de aanprijzing dat een bepaalde stapel iets met De Wereld Draait Door te maken zouden hebben, of dat een boek goed zou zijn omdat het daar omhoog gehouden was maar er waren ook veel andere dingen. Daarna een verdieping met fictie, twee met non-fictie en boven de ramsj en de boeken die ooit van iemand anders waren. 

Er zijn geen trappen, er zijn roltrappen. Dat is fijn. Als je met een stapel boeken loopt is een roltrap voor iemand met mijn motoriek een verademing. Ze maakten wel een beetje gierend bromgeluid maar dat went wel denk ik en de LVtW had het niet eens door. Dus misschien kwam dat bromgeluid door m'n verkoudheid. De inrichting is functioneel, open, het licht is goed en er lijkt meer plek te zijn dan in de oude winkel om boeken frontaal te presenteren. Of het klopt weet ik niet maar er lijken ook meer titels te zijn dan voorheen. In ieder geval was het plankje Midden Oosten uitgebreid naar twee en een half. 

Ik zocht drie boeken, geen van drie echt gloednieuw of populair. Ik vond er twee. Dat is best een goede score. En ik rekende 9 boeken af. Met het verleid worden zit het dus ook wel goed. Dikke plus was het ontbreken van die vreselijke "Zijn het cadeaus?" zin bij het betalen. Ik hoop maar dat het beleid is en dat het niet door het vroege tijdstip kwam dat de kassa meneer het niet vroeg. 

Andere dingen. Niet onbelangrijk, er is een toilet, en je hoeft niet met muntjes te klooien om er gebruik van te maken. Op elke verdieping is ruim plek om te zitten en wat in je boeken te bladeren. Er is een ruimte voor lezingen of presentaties maar verder worden er gelukkig weinig modieuze pogingen gedaan om je bezig te houden met iets anders dan waar je voor komt.

Je kunt er ook koffie drinken, en iets eten. Dat was bij de vorige Scheltema vaak een bron van uitzichtloze irritatie. Alleen in Luxor, Egypte heb ik in 1992 ooit langer op een bestelling gewacht en dat kwam omdat de twee vrolijke Egyptenaren alle bonnetjes gewoon op een tafel gooiden en de man die deed alsof hij kok was daar op goed geluk af en toe in graaide. Gisteren in Amsterdam ging het allemaal een stuk vlugger. De rekening kwam in een wat overdreven doosje, met een fotootje erin geplakt. Maar dat was de enige vorm zonder inhoud van die ochtend.

Niks te zeuren dus? Nee, het is raar, maar er was niets te zeuren. En echt, als je mij bent is het heel makkelijk om iets te vinden om over te zeuren. 

Hoogstens nog een kleine tip. Verzin iets waar de klant een tijdje zijn net aangeschafte boeken in kan bewaren. Voor als de klant daarna nog het hellehol wat Amsterdam kan zijn in moet, op zoek naar dat ene paar schoenen dat niet bestaat, maar waar je wel heel lang naar kunt zoeken.