Zingen over Stalin

Het is een prijzend, bijna vrolijk a cappella lied, "Stalin wasn't stallin". Robert Wyatt zong het in het begin van de jaren 80. Op een singeltje dat al gauw ging kraken, zo vaak draaide ik het.

Stalin wasn't stallin'

When he told the beast of berlin
That they'd never rest contented
Till they had driven him from the land
So he called the yanks and english
And proceeded to extinguish
The fuhrer and its vermin
This is how it all began

Dat het over de tweede wereldoorlog ging, dat was wel duidelijk. En misschien waren Stalin's misdaden toen nog niet zo bekend. Maar toch, een vrolijk lied over een communistische massamoordenaar?

Nu, met het internet, zijn de achtergronden van het lied makkelijk te achterhalen. er is zelfs een Wikipediastukje over. "Stalin wasn't stallin" werd in 1943 geschreven, in de VS notabene. Het was daar zelfs een kleine hit van het Golden Gate Jubilee Quartet.

Wyatt nam het lied op, tijdens de koude oorlog, om te laten zien dat de vijand van nu vroeger een vriend was. En dat je die geschiedenis misschien maar het liefst wilt vergeten.

Maar ik denk dat hij het ook gewoon een lekker meezingding vond.

Het eerste boek

Ik kwam er op toen ik naar een filmpje van een enthousiast jongetje in een boekwinkel aan het kijken was. Het filmpje was me in een tweet aangeprezen.

Het viel me nogal tegen, dat filmpje. Ik vond het jongetje overdreven en was bang dat, wanneer het een Nederlands jongetje was geweest hij Dylan, Melvin of zoiets had geheten. Maar dat was natuurlijk eigenlijk weer geen aardige gedachte.

Dus ik vergat het jongetje maar vroeg me af, zonder dat ik precies wist waarom, wat het eerste boek ook alweer was dat ik ooit kocht. Zelf kocht, niet cadeau kreeg, maar zelf kocht. Met geld. Dat ik dan misschien wel weer gekregen had.

Mijn eerste zelf gekochte boek was "Samen op 't eiland Zeekraai" van Astrid Lindgren. Ik kocht het in Den Helder. In een boekwinkel waar ook kantoorspullen en pennen werden verkocht. In mijn herinnering rook het erg donker, naar leer. Maar dat kan ook weer komen omdat er op die plek later een schoenwinkel zat. Soms halen je herinneringen wel eens iets door elkaar.

Ik kocht het boek waarschijnlijk naar aanleiding van de tv serie die er van het boek was gemaakt en die toen werd uitgezonden. Prachtig vond ik die. Toen. Later zag ik hem eens terug en toen bleek er in groeiend gras meer dynamiek te zitten dan in een aflevering van "Samen op 't eiland Zeekraai".

Maar het boek is nog steeds erg mooi. Onschuldig, vrolijk, met mooie kinderavonturen die iedereen wel zou willen beleven. Ook wanneer je allang geen kind meer bent.

Sting, het p53 eiwit en een filmpje

Net als, misschien bibliothecarissen willen wetenschappers ook wel eens wat anders. Gewoon eens fijn uit de band springen, eens iets anders doen dan een doorwrocht stuk schrijven.

Op de website Improbable Research kwam ik een drastisch herschreven versie van het drakerige "Russians" van de al even drakerige Sting tegen.

Bibliotheken maken soms wonderlijke filmpjes maar zo diepgaand iets lastigs uitleggen als de werking van het p53 tumor suppressor eiwit, dat zie ik ze nog niet doen.

Keten failliet

Borders, een Amerikaanse keten van boekhandels is failliet. Dat nieuws wordt ook besproken op Nederlandse bibliotheekblogs en Nederlandse bibliotheektwitters. Het is tenslotte een kleine wereld.

Nu weet ik niet zo goed of je het omvallen van een Amerikaanse keten kunt overzetten naar het Nederlandse bibliotheekwerk. Misschien kan dat, maar ik heb niet veel verstand van faillissementszaken. Als ik lees dat een bod op Borders van 215 miljoen wordt verworpen omdat het de schuldeisers meer op gaat leveren als de keten onmiddellijk geliquideerd wordt haak ik geestelijk al wat af.

Maar, als er raakvlakken zijn dan is het misschien ook aardig om wat zinnen te kopiëren en plakken die ik vanmorgen in de NRC van gister las over het faillissement.

"“Boekhandelmedewerkers verkopen niet alleen boeken, ze verkopen de activiteit van het lezen”, zegt Michael Norris van Simba Information. “Deze bedrijfstak gaat langzaamaan ontdekken dat veel e-booklezers nog altijd eerst naar de boekhandel gaan om nieuwe boeken te bekijken, en dan naar huis om ze te bestellen voor hun e-reader.” Boekhandels weten moeilijk een antwoord te vinden op dit fenomeen, waarbij zij als etalage fungeren voor internetwinkels."

Zoek en vervang?

"The internet is my religion"

Watch live streaming video from pdf2011 at livestream.com

Met religie heb ik weinig. Met het internet veel meer.
Maar, toen ik een tweet voorbij zag komen die verwees naar "The internet is my religion" begon ik toch geestelijk enigszins te borrelen.

Daar heb je weer zo iemand, dacht ik, met schaamteloos eigenbelangerig gemurmel over hoe het internet alles beter maakt en ons zal leiden naar die zonnige en mooie brave new world. Mits we maar dit kopen of ons inschrijven op die website. Mentale jeuk krijg ik van die types. Bij voorbaat al.

Ja, ik heb zo mijn vooroordelen.

De blogpost, waar ik terecht kwam via de link in de tweet, zegt over Jim Gilliam's toespraak "These are the best 10 minutes you’ll spend this week, guaranteed."
Dat moet je natuurlijk helemaal zelf uitmaken. En de week is nog vers. Maar het is een mooi verhaal dat Gilliam vertelt. Al is "mooi" weer eens niet het goede woord.

Nog één keer over het North Sea Jazz of "(...) is boos op me"

"Wat doe je nou?"
"Ik kijk de filmpjes van (...)."
"Maar dat mag niet!"
"Ach kom, ik heb ze toch van YouTube afgehaald, ze staan alleen nog op de pc."
"Ja, maar je hebt wel het internet aanstaan"
"Huh?"
"Nou, ik zie (...) er wel voor aan dat hij, na jou overtreding, spyware op je pc heeft laten zetten. Het zou mij niet verbazen als de pc straks van afstand onklaar wordt gemaakt."

Over het North Sea Jazz Festival valt een hoop te zeggen. Bijvoorbeeld dat de groep aan champagne nippende en luid kletsende types steeds groter, en luidruchtiger wordt. Of dat je er alles kan kopen maar geen gewone zak patat. Je kunt ook zeuren over of het nog wel een jazzfestival is. Maar vooral dat laatste zou flauw zijn. Als het geld van de mensen die kaartjes kopen voor de popacts er voor zorgt dat ik eindelijk een keertje Jacky Terrasson in het echt piano kan zien spelen vind ik het best.

Het festival draaide dit jaar voor een groot deel om (...). Soms leek het wel alsof het hele festival één groot voorprogramma voor (...) was. Zou (...) ergens opduiken? Zou (...) met iemand meespelen? Al dat gebabbel werd een beetje irritant. Alsof alles alleen maar draaide om (...) die drie avonden op zou treden.

Maar, ook wij hadden kaartjes voor (...). Al kwam dat eigenlijk omdat de kaartverkoop nogal een bende was en ik het verkrijgen van kaartjes als een soort "gewoon, omdat het niet kan" uitdaging zag.

Op vrijdagavond, of beter, zaterdagochtend, stonden we in een geluidstechnische baggerbak achter wat onbeweeglijke op boomstammen lijkende mannen. Er stond ook nog een jongen die 95% van de tijd via een appje aan iedereen liet weten dat hij bij (...) was. Je moet wat.
Het was best een leuk feest, veel covers enzo. Maar, opa vertelt, vroeger was (...) beter. Omdat we dat altijd doen maakten we een filmpje. Zomaar, zonder er bij na te denken. De volgende ochtend hebben we het, nog half slapend op YouTube gezet. En we dachten er niet meer aan.
Tot we een dag later de filmpjes van dag 2 gingen uploaden. Duizenden mensen bleken naar de filmpjes van (...) gekeken te hebben. In de reacties werd al bezorgd gemompeld dat (...) niet wilde dat er filmpjes van hem op YouTube stonden, en of ik niet het risico liep dat mijn account verwijderd werd.
Weer een dag later plopte er plots een mail van YouTube mijn telefoon in. Met woorden als "copyright infringement" en "deleted".

Nee, mijn account was niet verwijderd. Wel moest ik, voor ik weer bij mijn account kon van YouTube kijken naar een wat kinderlijk filmpje over copyright en ik moest vragen beantwoorden over hetzelfde onderwerp. En oh jee, als ik het nog een keer zou doen werd mijn account, met alle filmpjes die er in zaten, ook die met herinneringen van mijn moeder, de bibliotheekfilmpjes en meer van dat VERNIETIGD!

Dat (...), wiens naam wij nu thuis alleen nog durven te fluisteren niet met zijn hoofd op YouTube wil, prima, dat is zijn goed recht. Maar om er nu meteen zo'n heel drama van te maken. Kom op zeg. Doe eens uitademen.

We maakten van meer optredens filmpjes. Gewoon, ter herinnering. Er is er ook één van het gezellige rommeltje van het Roy Ayers Robert Glasper Experiment. De vader van de saxofonist stuurde nog een boodschap, dat hij het leuk vond dat hij zijn zoon op YouTube zag.

De filmpjes van het NSJ staan op mijn nu nog toegankelijke YouTubekanaal, hieronder een compilatie.
Ik ga nu even een nog betere virusscanner installeren. Om te kijken of (...) niet toch iets met spyware heeft gedaan. Je weet het tenslotte maar nooit met zo'n kleine man.

#desertislandbooks

"Wat doe je?"
"Ik zoek tien boeken voor een onbewoond eiland."
"We gingen toch naar Jordanië? En dan past er maar één boek in je tas."
"Nee, het is vanwege iets op Twitter. Ik moet gewoon even tien boeken voor een onbewoond eiland uitzoeken."

"Het schiet nog niet echt op he, met die tien boeken."
"Het is ook lastig. Kies je de beste tien boeken die je ooit las? Of doe je boeken die je ooit nog wilde lezen? Neem ik plotseling toch ook fictie mee? Doe je vrolijke boeken? Of juist niet, of een mix?"

"Heb je er al één?"
"Twee zelfs al. Nou ja, die ken ik eigenlijk alle twee al heel goed. Dus misschien ...."
"Je neemt het allemaal wel weer heel serieus he?"
"Het is ook serieus!"
"Nou. Zeker."
"Of vind jij van niet?"
"Natuurlijk. En ik ben nu al nieuwsgierig naar wat er nog meer komt."
"Hoezo?"
"Nou. Tien films voor een onbewoond eiland. Tien cd's. En natuurlijk het hoogtepunt, tien Bob Dylan liedjes voor een ..."
"Je neemt het niet serieus."
"Juist wel, dan kun je weer fijn zoeken naar die ene opname van dat liedje van Bob toen hij in Jezus was en dat werd opgenomen met "mijn eerste cassetterecorder", door een openstaand raam terwijl er een trein voorbij komt."
"Je neemt me niet serieus."

"Hoeveel heb je er nu?"
"Nog steeds twee."
"Nergens om hoor, maar we zouden nog naar het schema kijken. Je zou bandjes gaan schrappen."
"Dat heb ik gedaan."
"Van de 32 er één weghalen is niet echt schrappen hoor. Kijk dan, op zondag zijn we om zeven uur volgens het schema op drie verschillende plekken. Dat kan niet."
"Eerst dit afmaken, we gaan pas vrijdag naar Rotterdam."

"Nog steeds twee?"
"Drie al."
"Weet je, misschien moet je doen alsof we op een schip zitten."
"Sorry?"
"Ja. Als je nu doet alsof al je boeken op een schip staan en er wordt plotseling omgeroepen dat het schip aan het zinken is en dat we met vijf minuten van boord moeten."
"Dan worden de boeken nat."
"Het schip is heel dicht bij land!"
"Dan kun jij toch ook wat boeken meenemen?"
"Ja kom, het is jouw lijstje. En bovendien, ik moet de poes al dragen."

"De vijf minuten zijn om hoor."
"Ik heb er tien. Maar weet je, ik bedacht me wel, als jij en de poes ook aan land kunnen komen is het geen onbewoond eiland meer."
"Mannen en lijstjes! Je neemt dit echt allemaal veel te serieus, doe toch niet zo ingewikkeld. Tien boeken, foto, klaar!"
"Maar er moet nog een onderbouwing bij!"
"Dan doe je dat een andere keer. Het is echt wel goed zo. Kom, we moeten nog een cadeautje verzinnen voor je moeder."

(wordt misschien nog een keer vervolgd)

#verplichtnederlandstalig of "Gered door Ali B"

Ja, de tv is nog steeds stuk.

Kijk, we kunnen er natuurlijk allemaal kortstondig bozig om doen, of er om lachen en dan wat lollig letterlijke vertalingen van buitenlandse liedjes naar het Nederlands op Twitter zetten.
Maar het is natuurlijk nog maar het begin. Die quotering van de hoeveelheid Nederlandstalige muziek op Radio 2, daar gaat het natuurlijk niet bij blijven. Ergens op een moment zal er ook op de blogjes een percentage Nederlandstalige muziekjes moeten worden ingeplakt.
En dat percentage is op mijn blog te laag. Ergens staat Van Dik Hout, Malle Pietje en de Bimbo's kan ik me ook nog herinneren. Maar verder ...

Dus is het maar goed dat de tv nog stuk is.

Naar Ali B heb ik nooit geluisterd. Ja, één keer. Toen trad hij op in een dorp een paar honderd meter verder. Maar het was al erg laat en wat we konden horen zorgde er niet voor dat we alsnog het bed uitkwamen.

Maar goed, Ali B blijkt een heus tv programma gemaakt te hebben, "Ali B op volle toeren". Het was ons eerder totaal ontgaan en het programma is al weer klaar en van de buis maar omdat de tv stuk is kwamen we het alsnog tegen bij Uitzendinggemist.
Enigszins aarzelend klikten we de aflevering "Willeke Alberti en Kleine Viezerik" aan. En tja, gut, ik moet het eerlijk toegeven, het was mooie tv.
De opzet van de aflevering komt in de rest van de serie terug. Meneer B bezoekt met een collega rapper een Nederlandstalige artiest, ze kletsen wat en daarna gaat de rapper aan de slag met een lied van de Nederlandstalige artiest, en andersom. Aan het eind laat men dan aan elkaar horen wat het resultaat is. En dat zijn de mooiste stukjes. Twee werelden die naar elkaar luisteren.

Ja, het is vaak een beetje te leukerig, en Ben Cramer doet tenen krommen met een te populair gewrongen "Hey man" maar ... het is mooie tv. En soms zelfs ontroerend.

Hieronder een fragment uit de aflevering met Willeke Alberti en rapper Kleine Viezerik. Mevrouw Alberti zingt tranen in de ogen van Kleine Viezerik met een bewerking van zijn "Meisje luister" en de rapper zelf geeft een persoonlijke draai aan "Telkens weer".

Zo. Twee Nederlandse liedjes in één blog. Dat is goed voor het quotum. Tenminste, als de percentagepolitie geen moeite heeft met een niet blanke rapper. Maar dat zal toch niet?