“Next librarians zijn de vroedvrouwen van de … next society”. Omdat ik zo’n zin best zelf had willen schrijven las ik deze week een paar maal het blog dat met die titel hier verscheen.
Omdat ik nooit echt heel goed was in het maken van
samenvattingen kopieer en plak ik hieronder wat zinnen. Het is een nogal lang
stuk dus ik kopieer /plak ook nog al wat. Waarmee ik het risico loop dat ik wat
oversla. Maar dat moet dan maar.
“Dat heeft in the end […] te maken met een tijd, een
samenleving die op bijna alle terreinen fundamenteel zal afwijken van de
huidige. Inderdaad, een volgende samenleving, geen ‘betere’ maar een … next
society.”
“Alleen, en dat is mijn cruciale kritiekpunt, vergeten we een grote groep uit het oog. We gaan er voetstoots van uit dat mensen die niet laaggeletterd en/of digibeet zijn zichzelf wel kunnen redden. Dat zij geen hulp nodig hebben. Dat we ze als bibliotheken aan ‘hun lot’ kunnen overlaten.”
“Alleen, en dat is mijn cruciale kritiekpunt, vergeten we een grote groep uit het oog. We gaan er voetstoots van uit dat mensen die niet laaggeletterd en/of digibeet zijn zichzelf wel kunnen redden. Dat zij geen hulp nodig hebben. Dat we ze als bibliotheken aan ‘hun lot’ kunnen overlaten.”
“Ik weet dat het aanmatigend klinkt maar ik durf hier de
stelling te betrekken dat we juist voor deze groep als next librarians ook
actief bezig moeten zijn. Hen helpen die … eh
… next society te bereiken. Dat zal niet vanzelf gaan. Gaat pijn doen.
Er zal weerstand zijn. Er moet gemasseerd worden. Over nagedacht. Mensen moeten
meegenomen worden. Geïnformeerd. Uitgedaagd. Geïnspireerd.”
“De gemiddelde bibliothecaris weet natuurlijk ook niet hoe
die next society er uit zal zien. Er uit moet zien. Wil dat - formeel gesproken
- ook niet weten. Wat hij wel kan is - als een vroedvrouw - dit onvermijdelijke
geboorteproces begeleiden. Vroedvrouwen planten voor alle duidelijkheid het
zaadje niet. Zijn niet verantwoordelijk voor ‘het eitje’.”
“Next society, nogmaals
Ogenschijnlijk leven we in een prima georganiseerde wereld.
Zeker bij ons, in onze contreien. Maar iedereen die een beetje moeite wil doen
om door deze Hollywood-façade heen te kijken kan dagelijks voorbeelden uit de
media en van het internet plukken dat we als mensheid met een gigantisch
probleem zitten.
Ons huidige (economische) model is niet langer houdbaar.
Sterker: ons huidige economische model heeft gezorgd voor alle grote dilemma’s
waarvoor we nu staan. En in haar machinekamer zit een onderdeel dat we moeilijk
uit kunnen zetten. Dit onderdeel houdt het huidige economische (en daarmee voor
een groot deel maatschappelijke) systeem/probleem in stand.
Dat onderdeel laat zich samenvatten als ‘economische groei’.
Jaar op jaar moeten we blijven groeien. Moeten we met geld geld maken”
Nu komt het niet zo heel vaak voor maar met de
probleembeschrijving was ik het nu eens helemaal eens. Over die Next Librarian
moest ik wat langer nadenken (ook al omdat ik als privépersoon denk dat het
antwoord op de probleemstelling al tussen 1867 en 1894 al werd geformuleerd
maar daar gaat het nu niet over).
Vroedvrouwen, de tekst zegt het al, zijn niet
verantwoordelijk. Of het kind nu een gezellige, fijne muziekmakende sociale lieverd
of een nare, vleugels van insecten uitrekkende aankomende psychopaat is, het is
voor de vroedvrouw niet van belang.
Voor ik verder ga. Dit is geen kritiek, of wat dan ook op het gepubliceerde
blog. Woorden als next librarian, het zouden niet mijn woorden zijn maar dat is
niet zo van belang. Misschien gaat her juist wel om dat ik geen kritiek had. Ik
herken het probleem, bibliotheken kunnen helpen met een oplossing. Prachtig.
Maar.
Waar ik na het lezen mee zat was m’n gedachte dat het
beschreven economische probleem (dat ik herken) niet het enige probleem is. Als
ik mijn Twittertijdlijn bekijk kom ik daar veel meer problemen tegen. Of dingen
die door anderen als probleem worden ervaren.
Dus veranderde ik een deel van de tekst van het blog.
“Ogenschijnlijk leven we in een prima georganiseerde wereld.
Zeker bij ons, in onze contreien. Maar iedereen die een beetje moeite wil doen
om door deze Hollywood-façade heen te kijken kan dagelijks voorbeelden uit de
media en van het internet plukken dat we als mensheid met een gigantisch
probleem zitten.
Ons huidige multiculturele model is niet langer houdbaar.
Sterker: ons huidige multiculturele model heeft gezorgd voor alle grote
dilemma’s waarvoor we nu staan. En in haar machinekamer zit een onderdeel dat
we moeilijk uit kunnen zetten. Dit onderdeel houdt het multiculturele (en
daarmee voor een groot deel maatschappelijke) systeem/probleem in stand.
Dat onderdeel laat zich samenvatten als ‘open grenzen’. Jaar
op jaar stromen er immigranten binnen. Moeten we hun cultuur naast de onze
dulden”.
Nee, ik vind dat niet. Ik merk zelfs dat ik de woorden met
moeite intik. Maar er zijn wel mensen die zo denken. Best veel eigenlijk. Het
zijn verder ook geen verboden meningen, het mag. Dus, nou ja, het mag. Dat ik
er anders over denk is ook alleen maar mijn mening.
Als het geen verboden mening/idee/geef het een naam is, en
het idee leeft bij veel mensen die dit als een probleem zien dat opgelost moet
worden, gaat een next librarian dan als een onpartijdige vroedvrouw het verder
uitwerken van dat idee dan ook verder begeleiden?
En als je nu ‘nee’ zegt,
waarom dan eigenlijk niet? Bepalen wij, als nu levende bibliothecaris of als
next librarian dan wat er goed is, of slecht? Wat begeleidt mag/moet worden en
wat niet? En waarom?
Al die tekst, al die woorden, en dan eindigen met niet weten.
Posts
