Paulus op flexidsic

Ik was op zoek naar die box, vrijdag. Ik heb hem trouwens bijna gevonden denk ik.
Maar, terwijl ik zocht kwam ik iets heel anders tegen. Dat heb je vaker.
Een flexidisc van "Paulus de boskabouter viert sinterklaas". Voor de jongeren onder ons, een flexidisc was een 45 toeren singeltje van heel, heel dun buigzaam plastic.
Vroeger werden ze gebruikt voor reclamedingen enzo. Waar je nu een "gratis" telefoon krijgt bij een abonnement of een iebelig klein figuurtje uit sneeuwwitje bij 15 euro boodschappen kreeg je toen soms een flexidisc.

Mijn exemplaar kraakt en tikt maar gelukkig is er bij archive.org een schoon exemplaar te beluisteren.

Jean Dulieu (Jan van Oort) de schrijver/tekenaar van Paulus doet alle stemmen in dit hoorspel uit 1965.

Vrijdag, muziekjesdag met The Wailing Souls

Reggae. Dat is toch vaak Bob Marley, met daarna Bob Marley en na een heel tijd niks weer een beetje ... Bob Marley.

Edwin schreef in een postje deze week over de Arkology box van Lee Perry. Ik heb die box. Ik weet het zeker.

En hoe minder ik die box kan vinden hoe meer ik die cd's wil horen.
Ik ben erg voor geordende systemen, ik ben zo'n bibliothecaris die nog les (lessen eigenlijk, veel lessen) in alfabetiseren heeft gehad, maar thuis ...

Ik heb de box nog steeds niet gevonden. Ik kan me herinneren dat ik hem een tijd terug achter een stapel Prince bootlegs heb zien liggen. Maar die Prince dingen ... , die liggen ook al niet meer waar ze eerst lagen.

Dan maar een liedje dat niet op de box staat. Het had ook iets heel anders kunnen worden. Iets van Culture, of The Heptones of zoiets. Maar het is Harbour Shark van The Wailing Souls geworden. Van wie ik niets weet en waar ik maar één liedje van ken.
En er hangt ook geen herinnering aan.
30 jaar (of zoiets) geleden draaide ik het vinyl stuk. Nu is het nog steeds een fijn lied. Een echt liedje. Soepel en strak. Eigenlijk gewoon soul maar dan met een ander ritme.
Geen Bob Marley, die moet een andere keer maar eens.

Een blik op de goudklompjes

Vanuit het blog de goudklompjes bekijken.

Live Broadcast by Ustream.TV

Stream videos at Ustream

Lokale politiek 2.0

Hoe 2.0 is de lokale politiek eigenlijk? Of, bedient de lokale politiek zich een beetje van hulpmiddelen als blogs, Hyves en Twitter om de band met de kiezer wat aan te halen?

Op "Volg de verkiezingen" kun je dat nakijken. De site laat per gemeente zien wat er voor politiek nieuws in (lokale) media verschijnt maar ook, en dat is misschien boeiender, wat partijen en politici doen met social media.

Eerst de woonplaats.
Van de 36 raadsleden en wethouders in Den Helder hebben er 3 een blog, 2 een plekje bij Hyves en twitteren er 3.
Van de 12 partijen (er wordt nogal eens geruzied in de helderse politiek) hebben er 4 een site met rss en is er 1 met een blog.

Dan de werkplaats.
In Langedijk zijn 9 partijen. Met 2 blogs en 4 rss feeds.
De 25 raadsleden, tja, hebben geen Hyves, geen blog en ook de tweets ontbreken.

Jammer. Al ligt er zo wel weer een heel terrein braak voor bibliotheken die lokale politici kunnen gaan bijscholen.
Maar of dat nog te doen is voor de komende raadsverkiezingen?

De muppets doen DAT lied

Het is weer die tijd van het jaar. Regen, wind, pakjes en straks komen de afgezaagde bomen in de huiskamer weer. En natuurlijk is er de Top 2000. Waar ik eigenlijk nooit naar luister maar die tegen het echte eind van het jaar niet te vermijden is.

En altijd staat DAT nummer ergens op 1, 2 of zo'n getal. Alsof er daarna niets meer gebeurd is. Alsof er daarvoor nooit wat gebeurde. Het galmt, giert en gilt. En het gaat maar door.

Covers vallen vaak tegen. Maar deze is prachtig. Beter zelfs.

Robert Wyatt - Shipbuilding

"Shipbuilding" werd de bekendheid ingezongen door Elvis Costello. De versie van Robert Wyatt, voor wie het lied eigenlijk geschreven werd is, denk ik, net wat mooier.

1982. De oorlog om de Falkland/Malvinas eilanden staat op uitbreken. Clive Langer schrijft een melodie, Elvis Costello doet de woorden.
Niks schreeuwerigs.
Rustig en bedachtzaam klinkt hun lied over het gerucht dat er binnenkort weer schepen op de werf gebouwd zullen worden. Er zal weer werk zijn. Maar tegelijkertijd is er het besef dat er binnenkort weer nabestaanden zullen zijn.

"Within weeks they'll be reopening the shipyard
And notifying the next of kin
Once again.

It's all we're skilled in
We will be shipbuilding.

With all the will in the world
Diving for dear life
When we could be diving for pearls."

Robert Wyatt zingt het bijna berustend, alsof hij ook wel weet dat het allemaal echt gaat gebeuren.

150 jaar geleden

Vandaag maar dan 150 jaar geleden, kwam Darwin's "On The Origin Of Species By Means Of Natural Selection" op de markt.

Eigenlijk zou die mededeling al genoeg moeten zijn voor een heugelijke dag. Een feestdag zelfs.

Hoewel ik niet echt iets heb met eerste drukken en het eigenlijk alleen maar gaat om de tekst en niets anders dan de tekst zou ik graag eens zo'n eerste druk in mijn handen hebben willen houden. Gewoon, omdat het zo'n vreselijk belangrijk boek is.
Maar dat zit er niet in. Er zijn van die eerste druk maar 1250 exemplaren gedrukt en die zijn nu nogal zeldzaam.

Een schrale vervanger, maar toch een vervanger biedt de site Darwin Online. Daar kun je pagina voor pagina een eerste druk bekijken.

Mocht je nog ergens 40.000 tot 60.000 Engelse ponden hebben liggen dan kun je nog meebieden op een exemplaar van de eerste druk.
Christie's in Londen veilt vandaag een exemplaar dat jarenlang op een boekenplankje in een toilet had gestaan.

Ik gok dat Darwin daar zelf ook wel om had kunnen grinniken. Een man die een boek de titel "The formation of vegetable mould, through the action of worms" (uit 1881) geeft moet een goed gevoel voor humor hebben gehad.

De bibliotheek van Kirkuk

De inhoud van mijn rss-lezer lijkt soms wat op Top Gear maar dan voor internetdingetjes. Dingetjes voor Twitter, dingetjes over eBooks, zoekmachineweetjes, dat soort ... dingetjes ja.

Je zou zo soms bijna vergeten dat er ook nog ander nieuws is.

Het opknappen van de bibliotheek in Kirkuk, Irak was me bijvoorbeeld totaal ontgaan. Dat kan komen omdat er voornamelijk over werd bericht op sites als defenselink en waronterrornews. En daar keek mijn rss-lezer nog niet naar.

Jan Rizgar (U.S. Army Corps of Engineers Gulf Region District), die het project leidt, vertelt dat het 72 jaar oude bibliotheekgebouw lang verwaarloosd is en dat het ook nog eens is beschadigd tijdens een terroristische aanval.


Erg fijn ziet het gebouw er nu van binnen ook al niet uit.


Het gebouw wordt voor $453.000,- opgeknapt. Er komt nieuwe verlichting, muren worden opgeknapt, elektrische kabels (altijd al een fijn detail van arabische gebouwen) worden weggewerkt, er komt draadloos internet, een fijne patio en de bibliothecarissen worden (bij)geschoold door de Library of Congress en de American Library Association.

En er komen "aesthetic steel and solid-wood security doors for the entrance and exit points".

Esthetische veiligheidsdeuren ...

"We envision the new library as an oasis of knowledge," Jan said, "where all the various ethnic groups that make up the Kirkuk region can visit and reinvigorate their love for reading."

Helaas kon de vriendelijk terugmailende medewerker van de afdeling Public Affairs van de U.S. Army Corps of Engineers geen "active mailadress" van de bibliotheek vinden.
Jammer, ik had graag willen weten hoe het is om in een bibliotheek in Irak te werken. Waar praat je dan over? Wat is daar belangrijk?
De bibliotheek in Kirkuk is waarschijnlijk klaar in het voorjaar van 2010. Misschien zal er dan wel een mailadres zijn zodat je kan vragen hoe het is om te werken achter esthetische veiligheidsdeuren.

Met een Voekje in een hoekje?

Ik kan aardig koken. Maar ik kan volstrekt neurotisch worden van vage aanwijzingen in een recept.
"Snij een ui", staat er dan. In ringen? Halve ringen? Stukjes dan?
En hoe groot moeten die dan zijn?

Sinds een paar weken zijn er Vooks. Een combinatie van tekst met bewegend beeld. Volgens de website kun je een Vook kopen voor je pc en/of je iPhone. Voor je dat doet kun je echter een voorproefje nemen.

De meest opvallende van de zes titels is "Crush it!" van Gary Vaynerchuk. Een soort motiverend boek waarin meneer Vaynerchuk, wijnkenner en online marketeer je met tekst en video duidelijk maakt dat dit de beste tijd is om je doel te bereiken. Je moet je 16 slagen in de rondte werken maar dan lukt het ook.
Zelf krijg ik vreselijke jeuk van mensen die elke zin afsluiten met drie uitroeptekens maar de combinatie van tekst plus een pratende, erg vlug pratende meneer zou best kunnen werken.
Verder zijn er non-fictie Vooks over fitness, de Japanse keuken en iets met een gezonde huid.

De non-fictie Vook, daar geloof ik wel in. Een filmpje dat laat zien hoe je een bepaalde handeling moet doen, bijvoorbeeld uien snijden, dat is handig. En een tekst over, zeg de 10 mooiste dorpen van Nederland zou ook op kunnen knappen met wat filmpjes.

De fictie Vook, dat weet ik niet. Er zijn er nu twee, een thriller en een romantisch verhaal.
Ik vraag me af of bewegend beeld en tekst elkaar niet in de weg gaan zitten. Het lijkt mij een beetje vlees noch vis. Het is geen boek maar het is ook geen film. En of de verwende kijker zit te wachten op niet al te high budget beelden?

"We Feel Fine"

Ik had nog nooit van of over Jonathan Harris gehoord. Maar ik mis wel vaker dingen dus dat "niet horen" kan aan mij liggen.

Harris maakt kunst. Met behulp van het internet. Of in ieder geval doet hij dat in het project "We Feel Fine".

Natuurlijk staat er een hoop "harde" informatie op het internet. Maar er worden ook een hoop persoonlijke zinnen neergezet. Harris laat door een computer het internet afzoeken naar zinnen die beginnen met "I feel" of "I Am Feeling". Die zinnen kunnen komen van blogs, Flickr, via Google, dat soort plekken.
De zinnen komen in een database terecht, als geslacht, leeftijd, land en wat voor weer het toen was achterhaald kan worden wordt die info toegevoegd.

Vaag?



Misschien.
Je klikt op een rondje met een kleur (ja, de kleur heeft ook een betekenis) en je ziet een zin. Van iemand die je niet kent, en je kunt ook niet achterhalen wie het is. Maar dat is eigenlijk ook wel weer mooi.
Een paar seconden anonieme bekendheid van een zin die ooit geschreven "moest" worden.

Nog steeds op de been

Vier dagen, en ze gingen zoevend voorbij. Terwijl de tijd ook kroop.

Omdat dit blog mijn blog is zou het raar zijn als ik nu een gewoon postje zou plaatsen. Een postje over een leuk programma of over dat ik nu eindelijk ook een Google Wave invite heb of zo.
Want waar blijft dan de persoon achter de postjesschrijver?
Moet er altijd een beeld van "niks aan de hand" of van "werk is werk" naar buiten toe geschreven worden?

Wat zet je in je blog, wat laat je weg?

Vier dagen met een moeder van 84 met een op hol geslagen hart, ambulance, onduidelijkheid, intensive care, onduidelijkheid, medicijnen, een meer dan wonderlijk toeval, wachten, verbazing, een chaotisch ziekenhuis, dat soort dingen.
Het was zo voorbij maar het duurde ook eeuwig. Het liep zelfs goed af.
Al is het maar, maar dat was het eigenlijk al, een broos evenwicht.

Ik zou best een postje over iets internetterigs kunnen doen.
Maar ik hou het hier maar bij. Ik ben te moe voor iets slims.

Vrijdag, muziekjesdag met Bob Dylan

Postje 150!



1974. Het lied komt een beetje aarzelend op gang. Alsof de juiste versnelling gevonden moet worden. Maar dan herkent het publiek het nummer, juicht en komt de vaart erin. Dylan zingt niet echt, het is meer schreeuwen, of overschreeuwen. Soms lijkt het gooien met woorden, of sneren.

Dit blog begon in april, op een achternamiddag, na de introductie door Edo.
Een blog? Oh, een naam. Een naam? Wat voor naam geef je een blog?

L.A.R.S is de afkorting van "Like A Rolling Stone", een mooi lied. Volgens sommigen het beste liedje ooit. Maar dat weet ik niet.
Ik heb "iets" met Bob Dylan. Maar wat "iets" is? Er gaan maanden voorbij dat ik niet naar de man luister. Zijn laatste (kerst)cd heb ik nog niet gekocht en ik denk ook dat ik ga vergeten dat te doen.
Toch heb ik stapels illegaal opgenomen cd's van concerten. Omdat het misschien daar ergens is. Dylan's ongenaakbaarheid, zijn lak aan het vervullen van verwachtingen.
Elke twee jaar komt hij langs. Toen dit blog begon was het bijna weer zover. Vandaar dus.
Elke twee jaar denk ik "och nee, niet weer dat nummer" en elke twee jaar ga ik toch weer grijnzend naar buiten.

2009. Het tempo is lager. De band kent het lied van voor naar achter en andersom. Dylan schreeuwt niet meer. Hij legt de woorden gewoon neer. Hier een paar, daar nog wat. Sommige vallen gewoon. Doe er maar mee wat je wilt.
Het is niet mooi, het is alleen maar wat het is.

The Cosmopolitan Chicken Project

Er lopen kippen in het Muziekgebouw aan 't IJ.

Dit postje zou gaan over het optreden van Aaron Parks, gisteravond in het Bimhuis in Amsterdam. Het Bimhuis, mocht je het niet weten, is een mooi zaaltje dat zo'n beetje aan het Muziekgebouw zit vastgekleefd. Er zou een aardig bruggetje naar het internet in het stukje zitten omdat meneer Parks een myspace pagina heeft. En hoe je zo toevallig iemand kunt ontdekken van wie je nooit gehoord had.
Zo'n stukje.

Maar er zitten kippen in de weg.

Een week of wat terug stond er al een grote kippenren in het Muziekgebouw aan 't IJ. Er hingen objecten (ik gokte dat het kunst zou zijn) van gaas aan het plafond met eieren er in. En foto's van kippen aan de muur.
Maar de ren was leeg. Dat betekende vast iets. Maar er moest naar muziek geluisterd worden dus was er voor de betekenis geen tijd.

Gisteravond zaten er plots kippen in de ren. Drie. Heel grote. Of eigenlijk, twee kippen en één haan.

Er lag nu ook een velletje met uitleg. The Cosmopolitan Chicken Project. Van Koen VanMechelen. Die is al 15 jaar bezig met het kruisen van kippen. Niet om de perfecte kip te verkrijgen. Nee, hij kruist allerlei rassen.
" ... een wereldomspannend kruisingsproject dat niet afstevent op raszuiverheid, maar op de geboorte van de superbastaard, de Kosmopolitische Kip".
Ik had het best willen verzinnen.

Aaron Parks speelde mooi maar deed dat alleen gisteravond, de kippen zijn nog te bewonderen tot 6 december. Je kunt er zo naar binnen lopen, het kost niets.

Misschien kraait de haan ook nog. Dan heb je geluk. Het galmt er weergaloos.

Leapfish

Google is mooi, Google is prachtig maar zo soms zou een handige site die niet met Google begint best een verademing zijn.

Leapfish, wordt dat een concurrent? Leapfish is een realtime search aggregator. Niet alleen antwoorden van het oude vertrouwde web maar ook uit blogs, video's, zinnen van Twitter. Dat soort dingen.
Leapfish "zuigt" die antwoorden weer uit andere sites als Yahoo, Google, Bing, Twitter enzovoort.

Na hun "Dit zijn wij" filmpje heb je er echt zin in.
Indiana Jones, Superman, aan de kant, hier is Leapfish!



Kun je zo'n filmpje waarmaken?

Leapfish haalt de info keurig uit allerlei bronnen. En geeft dat ook netjes aan. De dingen die ze vinden in Google, Yahoo enzo, tja, dat zijn de dingen die je daar ook zelf al kon vinden. Twitter doen ze ook leuk maar bij de blogs wordt het wat minder. Mijn laatste postje zou gaan over "ding 12", dat is toch al maanden terug en ook van andere bloggers, van in de buurt tot verder weg, zijn de resultaten toch meer in delayed time dan realtime.

Leapfish doet het best aardig, de opmaak is overzichtelijk (maar braaf) en met een klik manoeuvreer je van de antwoorden van de ene naar de antwoorden van de andere zoekmachine. Je vondsten zijn meteen te delen via Twitter, Facebook en nog wat sites.
Het uitproberen waard.

Maar de film is beter.

Twitteren met Kwekker

Op Frankwatching verscheen vorige week een post over Kwekker. Ik zag dat door een tweet op Twitter en vroeg me af wat Kwekker nu weer was.

(Ook vroeg ik me af in wat voor raar brabbeltaal wereldje ik eigenlijk met dit hele 2.0 gedoe terecht ben gekomen maar dat terzijde)

Kwekker werd opgericht, geboren oid omdat Zohra Boelhouwers zich op Twitter ernstig stoorde aan haar buitenlandse volgers die haar toch niet begrepen want zij twittert in het Nederlands.

Nu heb ik ook weleens plots een buitenlandse volger of ster die ik niet ken en die dan een vage (of zeer expliciete) zin twittert aan een paar honderd mensen tegelijk maar ik ga er dan meteen vanuit dat het een pornomuts is of iemand die me wil laten klikken op malware. Blocken of negeren.
En ik denk ook niet dat John Cleese of het management van Bob Dylan er erg mee zitten dat ze mijn tweets niet kunnen lezen. Al zou ik ze dat eens kunnen vragen natuurlijk.

Maar goed, Zohra verzon Kwetter. Je kunt er roepen in 300 tekens maar verder is het Twitter as usual.

Wat het nut is? Geen idee. Ik zie het niet. Maar misschien komt dat nog. Kwetter heeft nog nauwelijks leden. En voor je het weet is het de hit van het jaar. Dus ben ik ook maar lid geworden. Al heb ik nog niets gezegd. Ik ken er niemand.
Oh wacht, jebibliotheek is er nu ook.

Er zijn al wel mensen mijn "vriend" geworden. Dat is vast fijn.
Deonpeilbareziel bijvoorbeeld. Die laat mij via zijn profiel weten dat hij mij dagelijks gaat confronteren met mijn diepste zelf.

Daar gaat deonpeilbareziel nog een hele kluif aan krijgen.

Volg die stoel!

Van een dropping had ik wel eens gehoord maar van een "stoel dropping" nog nooit. Bright schreef er vrijdag over en het is te aardig om het verhaal niet na te vertellen.

Het amerikaanse design bedrijf Blu Dot bestaat een jaar en besloot dat jubileum eens op een aparte manier te vieren. Op 4 en 5 november plaatste
Blu Dot 25 stoelen (design, niet zomaar een stoel) ergens in New York.
En lieten ze alleen.
Niet helemaal want een aantal van de stoelen werd voorzien van een gps tag. Zodat men kon volgen waar de stoelen terecht kwamen. En men is in dit geval iedereen. Op de site van Blu Dot is een kaartje te vinden waarop je kunt volgen waar de stoelen nu zijn, en misschien waar ze nog terecht gaan komen. En er zijn foto's op Flickr en een Twitterkanaal. De stoelen zijn dus zo'n beetje overal.
Nu maar afwachten waar ze uiteindelijk terecht gaan komen.


Ik vond het een mooi experiment. En toen ik vrijdagavond naar het station fietste bedacht ik me dat we zoiets ook best met bibliotheekboeken zouden kunnen doen.
Tagje plakken, een keer uitlenen en de rest van de klanten kan dan voortaan op een Googlekaartje kijken waar een boek is. En dat gaan ze dan gezellig ophalen. Met of zonder koekje erbij. Goed voor de sociale contacten en het scheelt bakken ruimte.

Maar het was wel vrijdagavond, en ik had wind tegen, en het regende hevig.

Vrijdag, muziekjesdag met de Dissidenten & Lem Chaheb

Het is herfst. God wat is het herfst.

Fata Morgana, het lied van vandaag ken ik al erg lang. Ik leende de lp (zo lang dus al) ooit in de bibliotheek Den Helder. Toen ik daar nog werkte en je in een bibliotheek alleen maar dingen kon ontdekken die er ook echt fysiek aanwezig waren.

De Dissidenten, blanke mannen uit Berlijn, volgens de tekst op de hoes, woonden begin jaren '80 boven een kebabzaak. De muren waren dun en de geluidsinstallatie van hun benedenburen kon harder dan die van hen zelf. Waardoor ze op een bepaald moment zelf ook maar Marokkaanse muziek gingen maken.

Wie nu zoiets op een hoes zou zetten vraagt om verontwaardigde kamervragen.
De tijden veranderen, maar dat is weer een ander lied.

Fata Morgana komt van de lp (later cd) "Sahara Elektrik" die de Dissidenten samen maakten met de Marokkaanse groep Lem Chaheb.
Voor de duidelijkheid. De Duitsers maken de muziek, de Marokkanen zingen.

Er is geen bewegend filmpje, doet er niet toe.
Zet het geluid op max en jaag tenminste de herfst het land uit.

YouTube wint (alweer)

Overal wordt onderzoek naar gedaan. Sysomos onderzocht welke video's het meest werden embed (als dat de goede verbuiging is) in blogs en wie de bloggers waren die dat deden.

Een paar "uitslagen"

82% van de video's die ergens in een blog worden geduwd komen van YouTube.
De actiefste embedders zijn mannen tussen de 25 en de 35.
De meeste embedders wonen in New York.
De populairste dag om te embedden is dinsdag.

Hebben we iets aan die kennis? Ik kan het nog even niet bedenken al zie ik wel dat ik een beetje buiten de "uitslagen" val. Alleen de eerste gaat op voor mij.

Natuurlijk werd er ook gekeken naar welke video het vaakst in een blog werd gezet. In de afgelopen zomer dan.

Het populairst was de JK Wedding Entrance Dance, waarbij ik me al vlug verveel. Daarna komt er één met baby's, die is vast heel leuk, als je iets met koddig huppelende baby's hebt.

De video op de derde plek had ik nog nooit gezien. Ik plak hem hieronder. Het muziekfilmpje werd gemaakt met de hulp van veel fans die voor hun webcam figureerden. Mooi.

"Still"

Nederland is Amerika niet. Bibliotheken zijn vast geen "echte" bedrijven en onze klanten zullen ook wel weer geen consumenten zijn.

Toch vond ik een paar zinnen met cijfers uit een onderzoek van Cone best boeiend.
Daarom een paar citaten.

"Almost 80 percent (78%) of new media users interact with companies or brands via new media sites and tools, an increase of 32 percent from 2008 (59%)."

"New media users overwhelmingly believe companies or brands should not only have a presence in new media (95%) but also interact (cursief is van mij) with their consumers (89%). The majority of consumers are still seeking out companies and brands on traditional Web sites (58%) and through email (45%), but anywhere from a third to a quarter of consumers want to interact with companies and brands in social networks (30%) and via online games (24%)."

Zo soms, of eigenlijk vaker dan soms, is het nog een hele toer om de bibliotheek 2.0 te "verkopen". "Er reageert toch niemand", "Het is al zo druk" of "Daar zitten onze leners niet op te wachten".

Mij lijkt dat stug. Alsof onze klanten in een timewarp leven, of in een matglazen bol met slecht zicht op de buitenwereld.

"There is still an opportunity for forward-thinking companies to establish a presence and earn a competitive advantage."

"Still", dat is een mooi woord. Alleen heb ik geen idee hoelang "still" nog gaat duren.

Twitterlist in het blog

Vorige week, ergens vorige week, zag "mijn" Twitter er plots anders uit. Een balk riep me toe dat ik "lists" kon gaan maken. En ook dat het nog Beta was. En dat ik er verder niet over mocht praten.

Nu hield niemand zich aan die laatste zin (ik merkte al rap dat ik niet de enige was die lists mocht gaan maken) en volgens mij was Beta de dag daarop al verdwenen. Sindsdien doen twitteraars aan lijstjes maken. Heel veel lijstjes.

Ik was er eerst wat schamper over maar zie nu toch wel de voordelen. Je kunt je contacten fijn onderverdelen (toch weer even bibliothecaris spelen) en het lijstje van een naam voorzien. Als je daarna even geen zin hebt in de bak chaos die al je twittercontacten door elkaar heen soms kunnen zijn selecteer je gewoon even een lijst en valt iedereen die daar niet op staat helemaal stil.

(Mashable heeft trouwens een aardig "wat kun je met lists" artikel)

Nog handiger zijn de lijstjes die anderen maken.
Beter goed geleend dan slecht verzonnen (of zoiets).
Een mooi lijstje is @nlbiblioblogs/nl-librarians, zo heb je fijne alle twittermededelingen van twitterende bibliothecarissen op één hoop.

Techcrunch beschrijft vandaag hoe je van zo'n list een widget kunt maken. Leuk. Een widget, dat was al een tijdje terug. Maar het werkt (zie hiernaast).
Al is ie wel foeilelijk roze zeg. Die kleur kun je veranderen via de html maar dat moet ik later nog even doen.

Nijlbaars

"Één man, met één emmer vis. Op één middag. Meer was het niet"

De zin is een kort fragmentje in de documentaire "Darwin's nightmare".
De zin is in het engels maar de man die hem uitspreekt lijkt een nederlands accent te hebben. Wie de man is blijft onduidelijk, ik dacht even dat het Tijs Goldschmidt zou zijn, die schreef een prachtboek over het drama van het Victoriameer, "Darwin's hofvijver" maar ik kan zo vlug niet vinden of ik gelijk heb.

De nijlbaars (de vis in de emmer uit de eerste regel) werd in de jaren 50 van de vorige eeuw in het Victoriameer geïntroduceerd. Met de beste bedoelingen. De nijlbaars is een dikke vis, met veel vlees, plant zich makkelijk voort, een ideale voedselbron dus.
Jammer is wel dat de nijlbaars ook een enorm vraatzuchtige vis is. Waardoor in een aantal jaren een hele ecosysteem op zijn kop werd gezet. Of vernietigd, er zijn mensen die liever dat woord gebruiken

"Darwin's nightmare", ik had wel van de film gehoord maar hem nog nooit gezien. De opzet is eenvoudig. De film laat de levens van de mensen zien die afhankelijk zijn van het vangen van de nijlbaars. De vissers, de fabrieksdirecteur, een nachtwaker, de Russische piloten die de gefileerde vis naar Europa vliegen, de prostituees die op de Russische vliegers afkomen, de straatkinderen die lijm snuiven omdat hun ouders overleden zijn aan aids.
De film komt langzaam op gang maar zo ergens tegen het midden gaan de stukjes in elkaar grijpen en zit je als kijker met verbijstering te kijken hoe een heel volk draait op het vangen van een vis die voor hen zelf vaak te duur is om te eten en hoe ze er ook nog eens weinig aan lijken over te houden.

De documentaire is niet onomstreden, over bijna elk punt dat de film maakt wordt wel ergens gediscussieerd. Is er wel een ecologische ramp? Is er wel zoveel armoede als de film laat zien? Is de export van die vis wel zo erg?

Een duidelijk antwoord lijkt er niet te zijn. Maar de film is een mooi vertrekpunt om je eigen mening te gaan bepalen.