Ook al dood

Heel veel weet ik er eigenlijk niet meer van, geen details bedoel ik.
Daarvoor is 1983 te lang geleden, kwam er teveel daarna.

Ik weet dat het heel lang duurde voor het begon. En dat ik er een hekel aan UB40 kreeg die een er voorprogramma waren. In mijn herinnering waren er wel 6 voorprogramma's. En dat het maar duurde en duurde.

Ik stond ergens vooraan, ook toen al. Maar toen het begon wilde iedereen vooraan staan. Ik herinner me paniek en dat ik er weg wilde maar niet weg kon. En dat de paniek over was toen het begon.

Ik herinner me wat liedjes, "Rebel Rebel", "Young Americans" vooral, "Station To Station" en een razend "Stay". De sfeer op het podium werd tijdens het concert los, er was iets met een enorme, opgeblazen wereldbol die het publiek inging, niet helemaal goed, en gelach.

Ik heb altijd gedacht dat er geen beeld van was, ik bedoel, 1983 toen waren er geen filmende telefoontjes. Maar er blijkt dus beeld te zijn. En ik denk dat ik me herinner wat ik zie.

David Bowie is dood. Ook al dood.

Ik ga niet doen alsof ik een groot fan ben, of was. Maar toen, dat concert, dat was ... Want ik herinner me misschien niet al teveel details meer maar ergens, ergens ver in m'n hoofd zit nog steeds het alles beheersende gevoel van, ik weet het niet, onder de indruk zijn? Dat klinkt veel te beheerst.

Naderhand schreef ik iemand een brief (ja, papier, het was er nog) over het concert en het enthousiasme gierde de balpen uit. God wat was ik onder de indruk. En nu nog steeds staat Bowie, in de Kuip in 1983 in het lijstje "5 indrukwekkendste concerten ooit".
Ondanks alles wat daarna nog kwam.

Het liedje waar het bij hem, denk ik om ging speelde hij niet.

Geluid en visie.