En toen werden we plots geïnterviewd

Annet en ik waren op weg naar de bibliotheek. Door het gedoe met het oog van Annet was dat alweer een tijd geleden. Al hoefden we geen boete te betalen voor het te laat terugbrengen. Misschien ook omdat het onduidelijk is hoelang we de boeken eigenlijk mogen lenen. 

Voor het gemeentehuis hield Gosho, de burgemeester ons tegen. Of we tegen 10 uur hier weer konden zijn. Er zouden meer mensen komen. 

Zou dit dan de lang verwachte "Waarom komt er nauwelijks water uit de kraan?" bijeenkomst worden? Al radend bezochten we de bibliotheek waar Annet, ondanks haar slechte zicht zich weer drie lastig te lezen Bulgaarse boeken liet aanpraten. Daarna kochten we brood in het winkeltje van Stefka. De burgemeester liep daar ook binnen. Of we koffie wilden, vroeg hij. Nu is Gosho altijd de vriendelijkheid zelve maar dit begon naar een slecht nieuws bijeenkomst te ruiken. 

Nog steeds radend naar het onderwerp van de bijeenkomst liepen Stef en Darren het plein op. Daarna kwam Neil aan gescheurd met zijn 4wheel drive en iets later kwam Wolfgang ook nog. Allemaal buitenlanders. Het moest wel over het water gaan. 

Daarna kwam er nog een auto het plein op gereden. Een mevrouw met een microfoon en een meneer met een tv-camera stapten uit. En daarna was ik opeens één van de geinterviewden voor het "Waarom is Palamartsa zo'n populair dorp?" segment. Tot mijn lichte verbazing moest ik opeens onder woorden brengen waarom Annet en ik in Bulgarije waren komen wonen. Omdat mijn gebruikelijke antwoord "De windmolens om het Amstelmeer en heeft u dat vreselijk lelijke en overbodige fietspad bij De Haukes al gezien?" me over de hoofden van de kijkers heen leek te gaan hield ik het maar bij "er wonen veel te veel mensen in Nederland" (voor de lezer nu denkt "weer zo'n rechts type met een hekel aan buitenlanders", zelf geef ik de voorkeur aan mensen die de moed hebben om door een woestijn te reizen en daarna in een gammel rubberboortje stappen om zo iets van hun leven te maken boven het kortzichtige geblaat van mensen die door hun geboorteplek menen recht te hebben op onbekommerd geluk en voorspoed). Daarna wilde de mevrouw nog weten of we dieren hadden? (vijf poezen en ik heb gezwegen over de bijna depressie waar we in belandden toen poes Lies twee hele dagen weg en volgens ons heel erg dood was. Na twee dagen liep ze de keuken in met haar gebruikelijke stoïcijnse blik) of we een tuin hadden en meer van dat soort dingen. 

De rest van de buitenlanders vertelden daarna hun eigen gloedvolle verhalen. En toen bedacht ik me dat al de buitenlanders die er waren te beleefd waren om tegen de interview mevrouw te beginnen over de waterproblemen. Burgemeester Gosho bekeek het hele gedoe met een glimlach. Hij had ook een vers, pas gestreken overhemd aan zag ik nu. Och ja, natuurlijk, in oktober zijn er weer verkiezingen voor de lokale burgemeesters!

Na een tijdje was het klaar en gingen we weer naar huis. Gosho heeft ons beloofd de waterreservoirs te laten zien. Al kan dat natuurlijk  een vlug te vergeten verkiezingsbelofte zijn. 

En nee, ik heb oprecht geen idee waar en wanneer het onderwerp zal worden uitgezonden. 

Bij de schapenfarm links

 

De vrouw zat op een gammel bankje voor haar huis dat tegenover de schapenfarm ligt. Het huis ligt aan de rand van het dorp en vangt vrijwel de hele dag zon. En de zon schijnt hier deze maand opgetogen en zonder remmingen. Er zijn voorspellingen dat het in augustus weer onder de 30 graden gaat komen. Daar houd ik me maar aan vast. En de mevrouw op het bankje doet dat vast ook. We groeten elkaar en, hoewel ik geen gedachten kan lezen en al helemaal niet in het Bulgaars hoorde ik haar "Wat doet die lange buitenlander hier toch zo vroeg?" denken.

Na de schapenfarm sla je linksaf en je volgt een tractorpad dat volgens Googlemaps een oude romeinse weg is. Je ziet dan al een streep geel opduiken.

Waar het graan groeit is vlug duidelijk, dat gaat al in december de grond in. Maar waar precies de zonnebloemen of de mais komt, dat blijft lang onzeker. 

Dit jaar staat er, onder meer, een mooi, glooiende en naar een weg aflopende heuvel vol met zonnebloemen. Al vergeet ik elkaar jaar dat zonnebloemen best hoog worden. En ze waren ook nog niet allemaal helemaal klaar met geel worden. Maar toch. Er komt hier niet altijd water uit de kraan en de stroom wil ook best wel eens een dag uitvallen maar zonnebloemen laten groeien, dat kunnen ze hier.

Bij het groene bosje links kun je, als je je wat door de planten heen duwt over een veldscheiding de heuvel oplopen. 

Aan de andere kant van de heuvel kijken dan duizenden zonnebloemen jouw kant op. Nou ja, ze kijken natuurlijk naar de zon, maar als je zo in je eentje ronddwaalt flutteren je gedachten ook maar vaagjes rond.

Na eindeloos veel zonnebloemen klauter je dan, worstelend met door al de eerder gevallen regen erg hoog omgeschoten onkruid een heuveltje op. 

Over land waar vorige week nog graan stond en nu alleen nog staakjes loop je terug naar het dorp. 

Vlakbij het dorp, alweer op een heuvel staat een grote combine. Later rijdt hij me voorbij, op weg naar een nieuw, nog te oogsten veld. De chauffeur zwaait en terwijl ik terug zwaai hoor ik hem "Wat doet die lange buitenlander hier toch?" denken. Maar hij is hier opgegroeid. Voor hem is dit zo normaal als ooit een veld vol tulpen dat voor mij was.

 

2 jaar (en 8 dagen)

"Wat?" [...] "Nee, ik dacht ik bel maar even niet naar Nederland. Jullie hebben het daar zo druk met vallende kabinetten en vertrekkende al dan niet echt uit de verf gekomen leiders. Ik dacht dat ze hier in Bulgarije onnavolgbare politieke dingen deden maar in Nederland is het er zo te horen niet echt overzichtelijker op geworden. Toch?" [...] "Och, wij krijgen gewoon weer zo'n stembiljet per post. We kunnen het nu ook invullen maar als het pas in november kan is het ook goed hoor." [...] "Nee, misschien een impopulaire mening maar zo kijkend, en vooral lezend uit een ver buitenland denk ik, geef al die boze partijtjes de macht, doe de deur op slot en laat het dan maar gebeuren. Dan zijn we er maar vanaf. Het is niet leuk, maar het is de enige manier om de boosheid te laten imploderen" [...] "Nee, je hebt gelijk, ik kan me er maar beter niet mee bemoeien. Het is hier ook druk zat met het oog van Annet" [...] "Nee, het gaat wel beter. Er komt langzaam, heel langzaam iets van zicht terug. Volgende week mag ze met de trein in de zwetende hitte naar Sofia voor controle en daarna duurt het nog een tijdje voor ze weer echt goed ziet maar het ergste is wel geweest. Maar er was weinig aan. In het oog is iets van gas ingebracht en dat moet er ook weer uit. Dat gebeurt door zo'n beetje de hele dag met je hoofd naar beneden te hangen en verder niks te doen. Niet iets waar je vrolijk van wordt" [...] "Ja, vrij flauw nu we net konden vieren dat we twee jaar geleden gingen emigreren. Die feestdag is ook alweer 8 dagen geleden. Tijd vliegt als je de hele dag ogen druppelt. [...] Ja, ik had best allemaal diepe overpeinzingen bedacht over het hier in Bulgarije leven maar ik ben ze ook allemaal weer kwijtgeraakt." [...] "Die overpeinzingen, die ben ik kwijt. Let dan ook even op." [...] Nee, het is hier vreselijk warm. Nu is het 38 graden en op een koele dag is het maar 33 graden. Dus nee, heel veel beleven doen we nu niet." [...] "Problemen? Nee, op dat oog na niet maar er is hier natuurlijk altijd wel wat. In het voorjaar, toen het nog regende, begon het eerste gedoe met het geen water uit de kraan komen alweer. Bij ons wel hoor, wij zitten in een laag deel van het dorp, hier is, tot deze week meestal wel water. Maar goed, hoger in het dorp was geen water. Eerst daar niet, toen ergens anders niet. Boze mensen. Toen zou er een lek zijn. Alleen niemand kon het lek vinden. Er reed een klein graafmachientje door het dorp en dat groef hier een gat, en dan daar weer. Maar het lek bleef spoorloos. En ondertussen hadden grote delen van het dorp maar geen water. Mensen werden steeds bozer. Er is toen een clubje samen met de burgemeester naar het waterbedrijf gegaan. Vuisten op tafel. Als tussenoplossing zouden er vier plastic containers in het dorp worden geplaatst waar het waterbedrijf water in zou doen. Na een tijdje kwamen er containers. En de dag daarna werden er alweer twee weggehaald. En tot op heden heeft er nog nooit water in die containers gezeten." [...] "Nee, het probleem is nog steeds niet opgelost maar ondertussen is het zomer geworden en dan is er elke dag wel wat met het water dus nu is de uitzonderlijke situatie weer de gewone situatie geworden en maakt niemand zich meer echt druk." [...] "Ach, gek genoeg maakten we ons over dit soort dingen twee jaar terug enorm druk maar nu, nee, het went, raar genoeg." [...] "Ja, de fontein in Popovo is na anderhalf jaar van bouwwerkzaamheden af. Maar nu is hij stuk dus ik heb er nog geen water uit zien komen." [...] "Joh, het is hier bloedwarm verzin zelf eens wat leukers dan. Ja, ik zal het tegen haar zeggen. En als de zonnebloemen helemaal in bloei staan laat ik even wat horen."

Oogoperatie

[Sinds Annet en ik in Bulgarije wonen schrijf ik bijna elke week een blogje over het leven hier. Nu we bijna twee jaar weg zijn daalt het aantal lezers. Dat is logisch. We worden toch iets als "oh, ja, woonden die hier niet ergens?" mensen. Maar, het vorige blogje, over het plotse en serieuze oogprobleem van Annet werd door veel meer mensen gelezen. En omdat ik hier toch maar wat zat te zitten bekeek ik de lezersaantallen van de vorige blogjes. En echt, elk blogje waar mogelijke rampspoed in de titel te ruiken is trekt veel meer lezers dan een niets-aan-de-hand tekst. Ooit schreef ik een blogje met "Huis te koop" als titel. Over dat je hier zo makkelijk een huis kunt vinden voor relatief bijna niks. Hopen lezers! Waarschijnlijk dachten die dat wij ons huisje te koop gingen zetten, even rampspoed lezen. Verder kan ik met deze bevinding niet echt zitten, al ga ik misschien hierna wel wat vaker een ellende suggererende titel verzinnen. Dat de trouwe lezers hier maar vast rekening mee houden.]

Annet is geopereerd. En ze is weer terug.

Zo. Dat is kort zeg.

Maar het is lastig om over de operatie en het ziekenhuis een tekstje te schrijven. Ik was er zelf immers niet bij. Ik zat hier op de poezen te passen. Daar zou ik wat over kunnen zeggen maar, mwah, de poezen krijgen toch al teveel aandacht.

Maar. Het is allemaal goed gegaan. Het ziekenhuis had ook in Nederland kunnen staan. Het was dan ook een privékliniek. Er lagen mensen uit heel Bulgarije. Van bij de Griekse grens tot aan Varna dat aan de Zwarte Zee ligt. De doctoren spraken allemaal fijn Engels, het verplegend personeel niet. Maar, volgens Annet was het best goed om niet de hele tijd te weten hoe het zit. De operatie, tja, ik ga het niet opschrijven hoor, wat er allemaal gebeurde, maar hij ging goed. En over drie weken mag ze weer helemaal naar Sofia voor een controle. Nu moet ze de hele tijd met het hoofd naar beneden zitten, dat heeft weer iets met het gas te maken dat in haar oog is gebracht. 

De kliniek in Sofia is er voor het hele land. In ziekenhuizen in de rest van het land wordt eigenlijk niets met ogen gedaan. Laat je netvlies los, zoals dat bij Annet gebeurde, dan moet je naar Sofia. In de kliniek betaal je, als je in het Bulgaarse ziekenfonds zit alleen voor de materiaalkosten. Maar dat loopt nog best op. Alle onderzoeken en de operatie hebben rond de €450,- of 900 Lev gekost. En daar zit dan meteen weer het pijnlijke detail. Wij kunnen dat bedrag best vinden. Maar voor veel Bulgaren is dat een onoverkomelijk hoog bedrag. En dan? Als je netvlies loslaat en je hebt geen 900 lev, dan wordt je blind. Je struikelt hier dan ook vaak over de acties om geld in te zamelen voor iemand die de kosten van een operatie niet kan opbrengen. 

Wij gaan hier weer gewoon verder met wat we hier altijd doen. En daar ga ik dan weer zo af en toe een verhaaltje over tikken. Het was crisis, en nu niet meer.