Vandaag

Het kwam meteen na "Two months off", het eerste uitzinnig stomende moment.

You bring light in,you bring light in.

galmde nog na.

Eergisteren speelde Underworld in de Oosterpoort in Groningen. En omdat het optreden in Paradiso door een te lange digitale wachtrij was uitverkocht voor ik zelfs maar in de buurt van het aanschafmoment was gekomen reden de Leukste Vrouw ter Wereld en ik naar Groningen. Volgens Google Maps doe je daar vanuit Den Helder maar 1 uur en 39 minuten over. Dat leek ons een programmeerfout. We waren door die gedachte veel te vroeg. Er was geen rij. Er was alleen muzak en dure koffie in een lelijk papieren schouwburgbekertje. 

Het vervormde schuifelharkerige gitaarlijntje duwt het lied voort. Het is niet veel, dat lied. Het is zelfs ademend weinig tussen het dreunend dansgeweld van de rest van de nummers. Karl Hyde stond, om een grap die hij alleen zelf kende glimlachend te wachten tot hij de paar mysterieuze regels zou gaan zingen. Rick Smith, die het geluid stuurt ging zelfs van het podium omdat er even niets te sturen viel. In de coulissen gloeide af en toe de sigaret die hij daar rookte.

Today

Het bleef lang legig in de grote zaal die helemaal niet zo groot was en waar verontrustend veel van de mensen die wel vroeg kwamen op tribunestoeltjes gingen zitten. Waren we verkeerd misschien? Het voorprogramma was een dj die verscholen achter een gordijn soms aan een knop draaide. Daarna liep hij weer weg. Misschien om iemand een hypotheek te verkopen, want zo zag hij er een beetje uit.

Today

I saw a man using an empty whiskey flask as a walkie talkie

En op een derde van het lied valt het schuifelhark motiefje stil. Het gaat pingelen, hier een toontje, daar nog één. En daarna komt het motief terug en gaat het lied omhoog, wordt het opgelucht, bevrijdend misschien. 

Today

I met a man who threw his arms around me

En daar, toen, zag ik haar. Ze had natuurlijk haar misschien donker oranje vestje aan. Ik ben niet goed in kleuren. Ze duwde zich met haar rechterhand omhoog uit de stoel die nu bij ons staat. Als ze krom staat pakt diezelfde hand de rugleuning van de stoel vast. Voor steun. Ze draait zich naar het raam, kijkt naar buiten naar de meeuwen op het dak tegenover haar, en dan naar mij.

En het geluid, de melodie, de her en der regels vullen m'n hoofd. Er passen nog maar flarden van gedachtes tussen. Hoe ze liep door de gang, lag in dat laatste ziekenhuisbed. Dat de steen voor het "graf" zo onbehoorlijk lang op zich liet wachten. En dat haar as daar dan toch woensdag in gaat. En dat dat goed is. Maar ook weer een nieuw afscheid.

Today

Feel 

Feel 

Today
Happy

En dan is het klaar. En vraag ik me af of er ergens tussen de rest van de mensen nog iemand staat met een traan op zijn linkerwang. Je kunt het niet vragen. En door het zweet kun je het ook niet echt zien. Maar het zou best kunnen.

En ik bedenk me dat straks, veel later, bijna helemaal op het eind "Cowgirl" nog komt. 

I'm invisble

En dat onzichtbaar alleen maar dat betekent, niet zichtbaar. Maar meer ook niet. En als ik dat denk snap ik het. Denk ik. In ieder geval voor even.

En daarna danst de zaal, iedereen, ook de mensen die eerst zaten, ook de mensen die nonchalant laat kwamen, ook wij, zich de hele verdere avond totaal aan flarden.

Today

En nu is het vandaag. En al bijna zover.

Vrijdag, met Stereolab

"Dat was goed."
"Lekker harde gitaren ook."
"Ja, maar waarom zou hij nou zo'n raar jurkje aangetrokken hebben?"

Voorprogramma's. Het is iets waar je doorheen moet bijten. Zelden zag ik iets leuks in een voorprogramma. Ja, ooit een meneer achter een dj ding. Maar dat was omdat hij een konijnenpak aanhad. En wat glimlachende pilletjes had geslikt.

Laatst, bij (!!!) Chk Chk Chk was het voorprogramma fantastisch. Misschien omdat ze hun eigen voorprogramma deden. De zanger trok een jurkje aan, ze noemden zich Stereolad en deden covers van Stereolab. Wat me niets zei. Maar omdat de muziek fijn dronede (nee, dat is geen tikfout) heb ik me eens ondergedompeld in de muziek van Stereolab.

En ja, ik weet het, doe me één leuk liedje en de pakketjes met cd's beginnen de brievenbus te vullen. Iedereen heeft een afwijking. Of meerdere.

Het nogal omvangrijke oeuvre van Stereolab valt in misschien twee delen uiteen. Er zijn de licht vervreemd vrolijke liedjes met een gevoel van "Het is mooi weer, laten we naar het strand gaan, pak jij de zonnebrand, de frisbee en de hond" en de doordronende liedjes die een beetje klinken alsof Astrud Gilberto de Velvet Underground als band inhuurde.

Neem nou Ping Pong, een liedje uit de "Er is best veel zand op het strand" categorie.


Maar de tekst, die is dan toch wel weer heel apart.

"it's alright 'cos the historical pattern has shown
how the economical cycle tends to revolve
in a round of decades three stages stand out in a loop
a slump and war then peel back to square one and back for more

bigger slump and bigger wars and a smaller recovery
huger slump and greater wars and a shallower recovery"

En dan nog even Gilberto die met wat harde gitaren over "bones" en "flesh" zingt. Engelachtig haast.

Stereolab bestond van 1990 tot 2008. De klad kwam al wat in de band toen zangeres Mary Hansen in 2002 werd aangereden op haar fiets en overleed. In 2008 was het op. De band heeft een kleine berg aan opnames gemaakt, en die berg wordt nu in afleveringen in mijn brievenbus geduwd.

En dat allemaal door een voorprogramma, waar de zanger een jurk aanhad.
En door die fiets. Wat in al zijn gewoonheid ...

dum, dum, dum, de dum dum, de duh de duh de dum dum dum... ah 
dum, dum, dum, de dum dum, de duh de duh de dum dum dum... ah 

Vrijdag, met !!!

"Faithless?"
"Te massaal en te vrolijk en vlug na ..."
"Marcin Wassilewski?"
"De enige keer dat het glad was in januari."
"Hinds?"
"Het snot stroomde over m'n wangen."
"Podium trio?"
"Er ging iemand bij Anna P. op het spoor staan en ik zat daardoor vast in Schagen."

"En nu zouden we naar !!! (Cnk Chk Chk) gaan en heb je geen zin."
"Misschien zijn we de bandjes ontwend en bovendien staat de zaal vast vol met jongeren met van die keurige "Bob Dylan tijdens Nashville Skyline" baardjes."
"Zeurpiet!"

!!! (Chk Chk Chk) is geen grote band, niet beroemd enzo. Ze speelden in Paradiso Noord wat ook wel Tolhuistuin heet. Er konden 500 mensen naar binnen. Maar die waren er dus niet. Terwijl je toch zo leuk met het pontje over het IJ naar Paradiso Noord moet varen. Onbelangrijk detail.

Goed, die 500 mensen waren er niet. U was er erg waarschijnlijk ook niet. En dat was jammer, voor u dan. !!! is een vriendelijk hardwerkend (ze waren ook hun eigen voorprogramma maar dat komt een andere keer nog) vrolijk bandje dat een beetje lijkt op de Talking Heads op een minder intellectuele dag. De zanger stuiterde over het podium, struikelde over snoeren (ik voelde meteen een band) en beklom de geluidsboxen. Daarna kwam hij uiterst moeizaam en wat giechelend naar beneden. Er werd van het podium in het publiek gegaan en de mevrouw achter me danste uitzinnig met de zangmeneer. Zij was beter.

Ik kan het hele concert wel ontleden maar dat heeft vrij weinig zin. U was er niet, en kent de gespeelde liedjes ook niet. Dat de charme van die liedjes vaak het net niet helemaal gelukte is, tja dat zegt u dan ook weer niets

Maar goed. Na afloop stonden we redelijk uitgeput en zweetnat de liedjes binnensmonds te neuriën op het pontje. En als het niet zo druk was geweest met hipsterfietsers hadden we nog een vrolijk dansje gedaan.

Volgende keer met z'n allen.

Noura

Noura kon prachtig op water jagen. Met grote klapkaken stond ze dan bij een bron naar water te happen. Nooit zou ze het van het water winnen. Maar ze bleef het proberen. En als ze vond dat je niet genoeg hielp dan blafte ze, luid.

Ik zag haar voor het eerst in de Sinaï. Ze liep mee met een tocht door die woestijn. Omdat ze op dag 1 op een scherpe schelp bij zee was gaan staan liep ze de hele tocht met verband om één van haar poten. Die wond weerhield haar er niet van om de hele dag bezig te zijn met het in de gaten en vervolgens bij elkaar houden van de "kudde". En dat was hard werken, een groepje verspreidt sjokkende westerlingen bij elkaar houden in die vreemd rotserige zandbak.

Noura hield niet van kamelen.
Kamelen hadden ontzag voor haar.

Toen de leukste vrouw ter wereld en ik op Noura en andere hond Zeno pasten in Turkije bleek ze erg van het ophalen van stokken te houden. Vooral erg te grote stokken, die vond ze mooi. Ze bracht ze altijd bijna terug. Bijna want ze vond weinig dingen zo leuk als weer weglopen met de te grote stok om die vervolgens half op te eten.

Noura was kinderlijk bang voor vuurwerkknallen. Met haar grote lijf kon ze dan hulpeloos onhandig proberen bovenop je te kruipen. En ze kon mooi kaarsrecht kijkend op het platte dak zitten. Ze lette dan op ons wanneer we van de overkant van het dal over afgesleten trapjes met de boodschappen terug kwamen lopen. Vaak blafte ze dan. Misschien om te laten weten waar we heen moesten. Maar waarschijnlijk ook om mij er op te wijzen dat ik niet weer zo onhandig moest struikelen met een zakje eieren.

Omdat Noura en Zeno in Bulgarije gingen wonen weten wij nu dat Bulgarije niet dat droevige, altijd grijs mistige land uit zwart wit VPRO documentaires is.

Ze kon uit pure blijdschap je hele gezicht aflebberen, ondertussen kijkend met begrijpende, trouwe ogen. En hoewel ze ouder werd kwam ze nog altijd vrolijk op je afgelopen als ze je zag. En ze had de laatste keer dat we er waren toch nog mooi bijna een vos te pakken.

Noura is er sinds gisteren plotseling ook al niet meer.

En er zijn mensen die het woordje "maar" in de zin "Noura was een hond" zouden zetten.
Maar die mensen begrijpen er niets van.

Spookbibliotheek

Misschien klikte je op het linkje omdat je dacht "Ha, daar hebben we weer zo'n masochistisch bibliotheekpersoon die zijn eigen beroep af gaat fakkelen".

Mooi niet.

Ooit hield ik er spreekbeurten over, al geloofde ik er toen ook al niet in.
Spoken.
Het gaat nergens over maar je kunt er een leuk verhaal over vertellen.
En eerder gehaalde cijfers flink mee compenseren.

Maar, in ieder geval.
Stel je woont in Evansville, Indiana in de VS en je klikt op "About the library" op de webpagina van de bibliotheek, "Ghost" staat daar dan.
 Ghost!

"The Grey Lady ghost was first reported to have been seen in Willard Library in the late 1930s by a custodian. Since that time, those looking—and not looking—for the apparition have reported unexplained events and sights.

• The Grey Lady was last reportedly sighted on August 10, 2010 in the basement hallway by the Assistant Children’s Librarian.
• Psychics visiting the library in 2007 say they were able to verify that a ghost has been there, and paranormal investigative groups have brought in equipment designed to locate it.
• Several library employees have reported seeing the ghost, including Margaret Maier, Children’s Librarian, and Helen Kamm, Library Assistant.
• During a visit to the library, lecturers from the University of Southern Indiana say they saw the ghost peering into water.
• Policemen responding to a security alarm at the library spotted two ghosts in an upstairs window of the library.
• A library patron reported an encounter with the Grey Lady in the library elevator, and a local weathercaster also reported an encounter with the spirit.
• Hundreds of people look for the Grey Lady every October, during Ghost Tours sponsored by the library. Eight—hundred curious individuals attended the first such tour in the late 1990s, which have been a popular annual event ever since. Check the calendar of library events for upcoming tours."

Er hangen zelfs heuse ghostcams, die opnames maken met echte bewijzen van het bestaan van de geest (zie foto aan het begin van dit stukje). Al denk ik zelf dat het gewoon een klant/bezoeker/burger/mens met raar haar is.

En je mag er ook nog eens 100 dingen per keer lenen.

Zijn er eigenlijk ook spoken in Nederlandse bibliotheken of wordt er daarvoor teveel van gebouw gewisseld?

Liedje erbij.

En dat de regels

Oh don't live up to your given roles
There's more inside you that you won't show

daarin voorkomen is inderdaad puur toeval. 

Je kunt overal wel iets in willen zien, of lezen.