Jezus kan uit de soepkom

"Maar, heb je dat dan altijd gedaan?".
"Wat?".
"Jezus in een soepkom leggen".
"Ja, altijd, anders was ik bang dat hij stuk ging".
"Ik kan me echt niet herinneren dat je dat vroeger ook deed".
"Jawel hoor. Ik dacht ook altijd dat iedereen dat deed. En dat hij dan op kerstavond in de kribbe werd gelegd. Zo hoort het".

"In 1951. Dus de kerststal is ... nou ja, net zou oud als pa en ik getrouwd zouden zijn geweest als hij ...".
"Maar, waar hebben jullie hem gekocht, toen?".
"In Hilversum, daar zijn we heen gefietst, in november dacht ik. Er was een winkel met kerkdingen. Gut, waar was dat toch? Nou ja, ik heb gehoord dat het allemaal erg veranderd is daar. Maar, daar hebben we hem gekocht. Alles zat in één doos, de hele stal".

"Ik zie geen barst".
"Die moet er zijn hoor. De juffrouw van de kleuterschool vond het zo erg".
"Hadden jullie de stal dan uitgeleend?".
"Ja, en iemand had een beeldje omgestoten. Ze had het toen gelijmd".
"Ik zie echt niks hoor".
"Gek, ik dacht echt dat het de kameel was".
"Misschien was het een schaap? Of de ezel?".
"Zet je de kameel wel achter de stal? Die mag je pas zien met drie koningen hoor".

"Ik ben er best zenuwachtig voor".
"Waarvoor?".
"Voor kerst".
"Waarom dan?".
"Omdat ik denk dat het mijn laatste is".
"Ach, dat denk ik al een jaar of zes of zo".
"Maar er is de laatste tijd altijd wat".

"Zal ik hem er dan maar neerleggen?".
"Wie? Jezus?".
"Ja".
"Ik denk dat het wel kan. Wacht, ik pak de soepkom even".
"Graag".
"Daar is hij weer. Leg jij hem nog maar een keer op z'n plek".

Zitten in de Ziggo Dome

Maar waarom zat je daar dan? Kwam het door je relatietherapeut? Had die iets gezegd als, "Ga nou ook eens met haar mee. Naar iets wat zij leuk vindt". Zat je daarom daar, met je uit de klauwen gelopen lijf ingezakt in een een stoeltje stuurs voor je uit te kijken terwijl je je goede voornemen betreurde?

Misschien kwam het door de zaal. Groot, spatschoon en klinisch. De entree, een brede glazen pui had drie deuren. Daarachter een grote, hel verlichte ruimte.
Het barcodepiepende ingangmeisje bij de rechterdeur zei "U moet de deur hiernaast hebben".
Waarna je in precies dezelfde grote hel verlichte ruimte kwam.

Dacht je misschien dat je naar Andre Rieux ging? En dat die op een plein in Maastricht zou spelen? Kwam het daardoor dat je die witte bontjas aan- en die oversized witte bontmuts ophield? En waarom kunnen jij en je en je al even oversized man niet van te voren beslissen wie er het eerst een rij in gaat zodat je niet 5 minuten hoeft te kletsen terwijl Daniel Lohues zich manmoedig door wat liedjes heenzingt?

Misschien kwam het omdat je moest zitten. Daardoor is er weinig spanning vooraf. Je weet waar je zit. Er is geen gedrang. Je hoeft niet idioot vroeg te komen om vooraan te staan. Je zit waar je zit. En je wacht. Je wacht tot de hal volloopt met mensen die allemaal uit een woonmall met pasen of een nabijgelegen bejaardenhuis lijken te zijn gekomen.

Wat gaat er dan door je heen? Wat doet je besluiten dat je dan, midden in een liedje, terwijl je op rij 6 zit, opstaat? Is je behoefte aan lauw bier zo groot dat het je niet uitmaakt dat de 20 mensen naast je ook allemaal op moeten staan omdat jij je bier nu moet hebben? Maakt het je niet uit dat je dan een paar liedjes gaat missen? Waarom willen zoveel mensen trouwens lauw bier? En waarom willen ze dat dan allemaal weer zittend op hun stoeltje opdrinken?

Misschien kwam het omdat hij twee jaar geleden, in Rotterdam zo heel veel meer daar was. Omdat hij zich toen op sleeptouw liet nemen door zijn eigen liedjes. Omdat er toen magische momenten waren waarvan je wist dat die niet meer terug zouden komen. Omdat hij toen een paar keer de haren in mijn nek overeind zong en de tranen in mijn ogen bracht.

Is je blaas zo zwak dat je, terwijl je op je stoeltje zit, ook weer midden in een rij ergens vooraan, en je zit te kijken naar een concert dat toch gauw 1 euro per minuut kost, is je blaas zo zwak dat je dan tot 3 keer toe, natuurlijk weer midden in liedjes onmiddellijk die rij uit moet? En waarom blijf je dan niet gewoon aan de zijkant staan kijken zodat je niet als een bijziende mol steeds de rijen aflopend loopt te zoeken naar waar je ook alweer zat?

De setlist was aardig. De band speelde strak. De man zong goed.

Van Morrison speelde in de Ziggo Dome.
Maar ik heb hem niet echt gezien.

Op haar wang

De kinderen in het treintje zwaaiden naar de ouders die naar hen zwaaiden. Twee Aziatische ouders filmden beide hun kinderen, zij hadden daardoor geen handen vrij om te zwaaien. Hun kinderen gelukkig wel.

Het rook naar hamburger. Een stem uit een luidspreker zong over dat het voorbij was, en daarna over verkikkerd zijn op.

Kies dan toch eens, dacht ik.

Een moeder zat opgepropt in het treintje naast haar dochtertje. De vader stond te kijken. Wanneer het treintje passeerde zwaaide hij. De moeder drukte dan een kus op de wang van het meisje. Het meisje zwaaide niet. Ze keek, haast verstopt naast haar moeder naar iets wat niemand zag.

Mensen liepen voorbij. Een plastic beker met limonade viel om. Het geluid van een tram overstemde de zanger die niet kon kiezen.

Na drie rondjes was het klaar. De vrouw tilde samen met de man het meisje uit het treintje. Hij had de rolstoel al dichterbij gezet. 

Er werd gerommeld met voetsteunen. De hoofdsteun zat ook niet goed. Een deken ging over de benen van het meisje. Het duurde langer dan het hele treinritje.

Toen ze langs liepen keek het meisje nog steeds naar een ergens dat wij niet konden zien. De ouders lachten moe. Ze waren misschien niet te benijden. Maar daar dacht ik anders over.