Boca arriba!

We waren wat later dan normaal. Het Bimhuis zat daardoor al redelijk vol. Terwijl we rond stonden te kijken naar waar we konden, en wilden zitten liep Efraïm Trujillo, met zijn saxofoon nog op zijn rug langs ons.
"Nou, dit is de zaal en, ...., oh kijk, daar vooraan kunnen jullie nog zitten", zijn kinderen liepen mee over podium en gingen op de aangewezen stoelen zitten. Trujillo ging het trapje af naar de kleedkamer.

Het afgelopen jaar zagen de leukste vrouw ter wereld en ik de New Cool Collective al spelen als big band en wat later met rapper Typhoon. De mannen trekken zich van categorieën of genreopdelingen gelukkig niet veel aan.

Jazz wordt door veel mensen afgedaan als irritant gepiel en gepriegel. Maar dat is onzin. Hoogstens moet je soms je best een beetje doen om het te volgen. Maar wat daar precies tegen kan zijn ontgaat me. Als alles altijd maar gaat zoals je verwacht wordt het, denk ik dan, alleen maar saai en voorspelbaar.

Afgelopen woensdag was de trompettist van de New Cool Collective ziek. Dat vertelde aanvoerder Benjamin Herman aan de zaal. Hij had 's middags iets verkeerds gegeten en lag "luid kermend" in de kleedkamer.
Zeg je dan het optreden af? Welnee. Je belt Efraïm Trujillo op. En die komt dan gewoon. En is het dan lastig dat die saxofoon speelt in plaats van trompet? Misschien, maar je kunt ook gewoon proberen hoe de muziek klinkt met twee saxofoons in plaats van één.

New Cool Collective is één van de leukste bands van Nederland. En ik zet met opzet geen "jazz" voor "bands". Dat gehannes met rubriekjes. Het enige dat op ze aan te merken is is dat ze nooit, geen moment eens stil staan. En dat is lastig fotograferen. De eerste, beetje gelukte foto van gitarist Anton Goudsmit moeten we daardoor nog steeds maken.

Volgend jaar spelen ze weer een paar keer met Jules Deelder. Gaat dat zien. Een hard swingende band met Deelder, die dan vast weer onverstoorbaar mooi met brushes vegend op een snaredrum af en toe een gedicht of verhaal doet.

En dan nog even een muziekje.
Om mee af te sluiten.

De poll van het Jeugdjournaal

Sinds 10 december kun je het Jeugdjournaal laten weten of je de bibliotheek ouderwets vindt. Het plaatje hierboven laat de stand van vandaag zien. De percentages moet je zelf even uitrekenen, ik heb vrij vanmorgen en als ik vrij heb probeer ik het rekenen tot het minimum te beperken.

Een aantal reacties bij de poll:

Naam : dewi

Datum : 27-12-2010

voor een boekverslag heb je toch een boek nodig en ik weet niet waar ik die anders vandaan moet halen

Naam : Lisa

Datum : 26-12-2010

Echt niet! als je een boek wil lezen en je hebt hem niet kan je hem daar lenen.

Heel handig dus.

Naam : Miriam

Datum : 25-12-2010

helemaal niet, want het is leuk om te lezen en je leert er tenminste van van

Naam : Aïda

Datum : 22-12-2010

Ouderweds??? Helemaal niet!

Als je graag een boek wil lezen of informatie wil vinden over iets is de bieb ideaal! En je hoeft het boek niet meteen te kopen!

Naam : NINA

Datum : 22-12-2010

De bieb is ontspannen, handig ff iets opzoeken,

ANDERS WORDT STRAKS:

fIETSEN

LOPEN

SPELEN

LEZEN

WINKELEN

KORTOM ALLES BEHALVE GAMEN EN TV KIJKEN OUDERWETS. DOE FF NORMAAL!

Naam : jouk

Datum : 20-12-2010

ik vind het niet ouderwets ik ga altijd maar er is wel een nadeel sommige boeken stiken zzzzooooo

Naam : marloes

Datum : 20-12-2010

de bieb is niet ouderwets omdat je er lekker kan ontspannen en je hoeft geen boeken meer te kopen handig toch

Naam : merel

Datum : 16-12-2010

je kan er veel leren in de boeken.En er gaat een wereld voor je open

Naam : sarah

Datum : 15-12-2010

niet naar de bieb gaan is ouderwets maar jij bent ouderwets als je dat vind

Naam : linda

Datum : 15-12-2010

nee, de bieb is helemaal niet ouderwets!!!! maar de meeste kinderen vinden het blijkbaar leuker om de hele dag te computeren dan gezellig naar de bieb te gaan.

Naam : Niels

Datum : 15-12-2010

Ik vind naar de bieb gaan niet ouderwets want ze krijgen in Hilversum over een tijdje X-box 360!!!

Naam : Florian

Datum : 11-12-2010

in almere hebben ze de grootste bieb van nederland, waar je ook kan gamen en spelletjes lenen. dus waarom saai???

Naam : Orka OBS Dolfijn

Datum : 10-12-2010

Wij vinden het wel leuk om naar de bibliotheek te gaan maar vinden dat de bibliotheek in Driebergen wel hipper mag zijn. 

Ongetwijfeld kunnen we niks met de poll, de stemmers zijn vast niet representatief en iemand met goede/slechte wil kan met wat aanhoudend klikken de uitslag eenvoudig manipuleren.

Maar toch. In een jaar dat het in ieder geval soms leek alsof bibliotheken weer met zichzelf, hun nut en de toekomst in de knoop zaten is het toch aardig om te lezen dat tenminste 2953 stemmers de bibliotheek niet ouderwets vinden.

Hoewel ik wel al een tijdje zit te aarzelen of ik misschien "nog" tussen "bibliotheek" en "niet" ga zetten.

Satie, John Cale en een spelshow

Vexations van Erik Satie is een raar stuk. Dat ontdekte ik toen ik met een half oor naar een cd luisterde en me na een minuut of 10 begon af te vragen of er bij het maken van de opname misschien iets verkeerd was gegaan. Ik hoorde steeds hetzelfde.

Maar dat hoort zo. Vexations is een stukje pianomuziek van 1 minuut en 40 seconden. Het opmerkelijke is echter dat het stukje 840 keer gespeeld dient te worden. Nou ja, dat is niet helemaal zeker maar een krabbel die Satie maakte bij het stuk zorgde er voor dat men dat is gaan denken. En gaan doen.

De eerste volledige uitvoering van Vexations vond plaats in 1963 en was een idee van, daar is hij weer, John Cage. In de meer dan 18 uur die de uitvoering in beslag nam traden een aantal pianisten op. John Cale, die later beroemd/berucht zou worden met The Velvet Underground en weer later prachtige liedjes als "Fear is a man's best friend" zou schrijven, was één van die pianisten.

Nu is 840 keer hetzelfde spelen misschien al raar maar nog vreemder wordt het door het optreden van John Cale in de spelshow "I've got a secret" uit 1963. Kandidaten moeten door middel van vragen zien te achterhalen wat John Cale gedaan heeft.

Een spelletjesprogramma over "the concert to end all concerts", zoals de presentator ergens zegt. Kom daar nu nog maar eens om.

Een mooi, historisch filmpje, met korte droge antwoorden van Cale. Tegen het eind speelt hij nog een stukje Vexations. Van bladmuziek. Want, "It's a difficult piece to remember".

Een paar van de boeken die ik dit jaar las

De ondertitel, "Man's obsessive quest to catalog life, from nanobacteria to new monkey's" zegt het wel. Verhalen over obsessieve wetenschappers die tegen de gangbare overtuigingen ingaan en soms jaren in een verstoft lab doorbrengen om hun gelijk te halen.
Terry Erwin die boomtoppen in de Amazone bespoot met DDT om zo te achterhalen hoeveel soorten er leven. Dan Janzen die miljoenen bij elkaar sprokkelde om alle soorten in kaart te brengen in een gebied in Costa Rica, geen zin had in de administratie en al het geld zag verdwijnen voor er ook maar iets mee gedaan was. Het zijn maar twee namen uit een boek dat vol staat met doorzetters, non-conformisten en dwarsliggers.

Helder boek dat complexiteit bedrieglijk simpel laat lijken. Geeft veel tips over hoe je je het best kunt gedragen in grote groepen, hoe je met een man of vijf een drukke winkelstraat volledig tot stilstand kunt brengen zonder iets illegaals te doen en meer van dat soort "handige" weetjes.

Interviews van 1962 tot en met 2004. Ja, het helpt als je meer dan iets met de muziek van Dylan hebt. Boeiend prater, fijn verkeerd-op-de-been-zetter en soms opmerkelijk open. Mooie verhalen en een terugkerend thema, "Ik zing gewoon liedjes en meer is het niet".

Congo is niet bepaald het eerste land waar je aan denkt om doorheen te reizen. En als je het bedenkt dan is het geen verstandige gedachte. Tim Butcher deed het toch. En overleefde het. Butcher besloot de route van de ontdekkingsreiziger Stanley na te reizen. Door oorlogsgebieden, achterop brommers, in kano's en op slome stoomschepen. Niet om na te doen, wel om na te lezen.

Stille nacht

Een week of twee geleden maakten de leukste vrouw ter wereld en ik de afspraak dat we elke winkel waar men de euvele moed zou hebben om weer dat hemeltergende "Last christmas" van Wham te laten horen onmiddellijk zouden verlaten. Gisteren bleek in Alkmaar dat we die afspraak beter over het maar doorzeurende "I'll be home for christmas" van Chris Rea hadden kunnen laten gaan.
In vier opeenvolgende winkels werd steeds dat lied door de luidsprekers geduwd. En steeds als we naar binnen liepen.
Je zou er van in, al dan niet bovennatuurlijke opzet gaan geloven.

Ter compensatie op het blog vandaag maar een extreem rustig kerstmuziekje. De hele cd "It's snowing on my piano" van Bugge Wesseltoft (te horen via zijn website) achterelkaar, in één ruk door beluisteren lijkt misschien wat op het slikken van teveel Prozac.
Maar af en toe een liedje is een erg goede remedie tegen mogelijke kerststress.

"It's LEGO Jim, but not as we know it"

Misschien is het kunst, misschien alleen een tijdverdrijf en waarschijnlijk zal het niet meer dan een nichemarkt zijn, de foto's die Mike Stimpson maakt.

Over zichzelf schrijft hij:

"My name is Mike, I program computers during the day, and thrust my photography upon the world at night. If we met, I’m sure we’d get along.

I do seem to take quite a lot of photographs of Lego, although I’m more of a photographer than a Lego builder. I also enjoy messing about with landscapes and portraiture, but don’t get a chance to do those as often as I’d like to."

Een deel van zijn foto's gaan over Starwars. Die gaan, hoewel ze soms grappig en altijd knap gemaakt zijn, een beetje aan me voorbij. Dat zal komen omdat ik die films, op het eerste deel na, echt heel flauw vond.

Maar zijn "opnieuw gefotografeerde klassieke foto's", die vind ik mooi. Al kan ik zo, op een nog wat slaperige woensdagochtend lastig onderbouwen waarom precies.

Probeer het zelf maar even.

Nog even over die 55%

Vorige week schreef ik een stukje over een onderzoek van Eurostat. 80% van de jongeren in de EU tot 24 jaar maakt gebruik van sociale media. Nederland bungelde met maar 55% echter geheel onderaan de lijst. Triesterig en toch ook wat onverwacht.
Aan de vraagstelling kon het niet liggen, een mevrouw bij Eurostat mailde me die en beloofde ook zich wat verder in het probleem te verdiepen.

Maar dat laatste leek me een zin die er voor de beleefdheid stond.

Ergens in het weekend, we waren net aan het eten, plofte er een mailtje in mijn inbox. Van de mevrouw van Eurostat.

"the Statistical Office in the Netherlands informed me that there was some modification by splitting the answer option into several and then an error in data processing. The figures should indeed be higher. After we receive the data revisions, we will consider them for the next update of our databases, probably in January."

Altijd mooi om te zien, mensen die nog echt aan de slag gaan met een vraag. En het gaat dus waarschijnlijk nog wel goed komen met dat lage percentage.

Grafreizen - Boudewijn Büch (boek)

"Door het achterna reizen van de dood en het schrijven van Grafreizen heb ik eerlijk gezegd nog steeds geen vrede of berusting met het ouder worden, de dood en het uiteindelijke wegdragen van mijn stoffelijk overschot gekregen. Het schrijven van deze opstellen heeft de gedachte aan het lot dat ons allemaal treffen zal echter iets gemakkelijker en dichter bij de hand gemaakt. Totdat het definitieve requiescat in pace ook voor mij aanbreekt, zal ik verder reizen. Vaak in angst."

Ik heb een zwak voor het werk van Boudewijn Büch. Voor zijn non-fictie werk dan. De romans, daar heb ik weinig mee maar met het grenzeloos obsessieve van de zijn non-fictie des te meer. Het onbeheerst stuiteren van het ene naar het andere. De eindeloze stroom boektitels, de obscure onderwerpjes, de gekte, het rusteloze dat van de pagina's springt.

Grafreizen gaat over, tja, de titel zegt het al. Büch bezoekt begraafplaatsen, vertelt over de mensen die er begraven liggen, gooit er flink wat obscure boektitels tussendoor en net als het wat teveel gaat worden staat er plots weer een mooi zinnetje, "De dood verzin je niet, de poespas eromheen wel".
Her en der in het boek staan wat foto's. Van graven natuurlijk, de meeste van ver weg graven. Zelfs op Isla Robinson Crusoe vindt Büch nog een oorlogsmonument voor drie duitse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.

Het boekje eindigt met het mooi geschreven verhaal, "Het crematorium als leerzaam dagje uit". Een medewerker van het crematorium durft plots niet in het openbaar te spreken, het aantal belangstellenden is te groot, bezoeker Zwartjas wil graag een potje as mee. Dat soort dingen.

Büch schreef Grafreizen in 1994 voor de Vereniging voor Crematie AVVL, die toen 75 jaar bestond. Tweedehands is het vrij makkelijk te vinden.
Een beetje obscuur soms, maar wie van de non-fictie van Büch houdt vindt ook dit boekje mooi.

Depeche Mode, Paradiso 1981

Ze hadden net hun 2e lp gemaakt, de mannen, of toen eigenlijk nog jongens, van Depeche Mode. En die was al niet meer zo onbezorgd onbenullig als hun eerste. Je kon het megalomane, het zeurderige van hun latere liedjes al aan horen komen.

Bij een beetje popconcert worden tegenwoordig haast meer filmpjes gemaakt dan er toeschouwers zijn. Soms kun je de band haast niet meer zien door alle oplichtende schermpjes die er in de lucht worden gehouden. En ja, daar doe ik zelf ook aan mee.

Maar in 1981? Videocamera's wogen toen toch nog wel een paar kilo, en klein waren ze ook niet. Dacht ik.

Van Depeche Mode in Paradiso, in 1981 kan ik me niet zoveel herinneren. Ik zou natuurlijk kunnen doen alsof het legendarisch en prachtig was maar ik ben bang dat het eigenlijk een beetje tegenviel. Wat slungelig en verlegen mannen achter synthesizers en big hair verscholen. Een paar leuke liedjes maar de sfeer kwam er, dacht ik, toch niet echt in.

Maar het leuke is dat er bewegend beeld is van het concert. Geen officieel beeld, maar filmpjes gemaakt vanuit het publiek. Goed, ze zijn wazig tot zwart en er zitten soms allerlei strepen op de lens. Maar iemand heeft toen daar gestaan met zo'n misschien wel enormerig videoding en hij heeft die filmpjes ook nog bewaard en ze jaren later op YouTube gezet.

En kijk ze nou eens staan. Zo jong nog, en vast ook nog wat onschuldig. De beroemdheid moet nog toeslaan.
Ook alweer jeugdsentiment.

55%, dat valt best tegen

"Nederlanders zijn niet internetvaardig", daar begon de week al mee. Daarna leek het even of 41% van de twitterende medemensen nooit of minder dan eens in de paar weken naar tweets van anderen keek. Maar dat bleek gelukkig alleen maar een amerikaans onderzoek te zijn. In Nederland zal dat vast anders zijn.

Geheel vreugdevol was de kop van een persbericht van Eurostat, "80% of young internet users in the EU27 active on social media". Kijk, dat is nog eens een mooi getal, 80%. Helaas zakt het goede humeur weg wanneer je naar het Nederlandse percentage kijkt, 55%.
Hoeveel?
55%.
In de leeftijd 16-24 geeft 55% aan gebruik te maken van sociale media. En daarmee bezet Nederland de allerlaatste plaats in Europa. Polen 94%, Belgie 70% en in Malta (om maar eens een swingend landje te noemen) is een mooie 79% bezig met sociale media.

Op Tweakers.net verscheen een artikel naar aanleiding van het persbericht, "Nederlanders zitten weinig op sociale netwerken". Veel reageerders verbaasden zich over dat lage, erg lage percentage van 55%. En dat deed ik ook wel. Hyves, heeft niet zo'n beetje elke Nederlander daar minstens 2 accounts? En anders toch minstens een Facebookpagina. En bijna iedereen twittert toch ook?

Lag het lage percentage dan misschien aan de vraagstelling? Wanneer er bijvoorbeeld expliciet naar het gebruik van bepaalde sites gevraagd was dan zou men in Europa misschien vergeten zijn Hyves te noemen.
Gelukkig stond er in het persbericht een mailadres.

De vraag was: "For which of the following activities did you use the internet in the last three months for private purposes?
... (option c) Posting messages to chat sites, social networking sites, blogs, newsgroups or online discussion forum, use of instant messaging"

Dus dat lijkt ook geen verklaring te zijn.
55%, hoe kan dat percentage nu zo laag zijn? Zit er ergens een rekenfout? Of hebben veel mensen bijvoorbeeld wel een account bij Hyves maar doen ze er niets (meer) mee? Snapten ze in Nederland de vragen misschien niet? Ik kom er niet uit.

En trouwens, Polen, 94%? Doen ze daar aan 23 dingen in het onderwijs of zo?

Jesus is _.

The City Church is een kerkelijke organisatie in Amerika. Nu is het niet mijn hobby of zelfs maar een gewoonte om websites van kerkgroepen te bezoeken.
Ergens rond mijn 13e of 14e besloot ik dat God geen geloofwaardig idee was en daarna ben ik bij die gedachte gebleven. Al heb ik, dat geef ik toe, niet het idee dat Hij van dat besluit erg onder de indruk is.

Maar het "Jesus is_." project van de City Church, dat vind ik, ondanks mijn bedenkingen bij het overkoepelende concept, wel weer mooi.
Er zijn filmpjes, nobele projecten en de bezoeker van de website kan in een paar woorden zeggen wat Jezus voor hem of haar betekent. Zoiets is vast vaker vertoond maar wat me hier opviel is dat er niet alleen maar prijzende teksten van gelovigen te lezen zijn. Ondanks dat de inzendingen voor plaatsing worden bekeken. En dat vind ik dan wel weer goed gedaan. Dat je ook de kritische reacties laat zien. En nog mooi opgemaakt ook.

Genocide Archive Rwanda

Soms staat er zo'n berichtje in de krant. Over hoe een groep mensen toekeek terwijl er iets gebeurde, iemand werd in elkaar geslagen of verdronk en er was niemand die iets deed.

Van 6 april tot half juni 1994 keek de wereld naar Rwanda en deed niets. In die 100 dagen werden 800.000 mensen afgemaakt. Gemiddeld zijn dat 333 mensen per uur. Wanneer je hier 's ochtends naar je werk ging en 's avonds weer thuis kwam waren er daar zo'n 2700 mensen gedood.

De University of Texas Library's Human Rights Documentation Initiative heeft met een aantal groepen in Rwanda de website Genocide Archive Rwanda opgezet.
Op de website, die voor een deel nog gevuld moet worden staan indrukwekkende video's van overlevenden, bekentenissen van daders, foto's en (deels) vertaalde transcripties van radiouitzendingen van haatzenders als Radio Télévision Libre des Mille Collines.

Een medewerker aan het project zegt in een artikel:
"Rwandans are not interested in being portrayed solely as victims of the genocide, but this project really highlights people's strength and resilience and will to survive," Sangwand says. "And this is a unique opportunity to actually hear from the people in Rwanda."

De foto boven dit stukje komt van de website. Het is een identiteitskaart. Met een pen werd doorgehaald tot welke bevolkingsgroep je niet behoorde. Een doorhaling die in 1994 het verschil tussen leven en dood kon betekenen.
Het origineel van de kaart ligt in het Kigali Genocide Memorial Centre.

De plaag (boek)

"Is het waar dat je er van die cafés hebt waar je straffeloos mag blowen?" Dat is waar, beaam ik. Hij laat zijn hoofd op zijn borst vallen. "Fok". Ik doe er nog een schepje bovenop door te stellen dat niet alleen Amsterdam, maar elk Nederlands dorp dat zichzelf respecteert over minstens één coffeeshop beschikt. Hij kijkt me vol ongeloof aan, als had ik hem net de visionaire contouren van het walhalla geschetst. Daar zou hij wel eens heen willen gaan. Er is echter één puntje waarover hij eerst nog opheldering wil: "Zijn er bij jullie ook kaffers?". Nu heb ik hem, wrijf ik me in de handen, nu heb ik hem. "Enorm veel".

"De plaag - Het stille knagen van schrijvers, termieten en Zuid-Afrika" van David van Reybrouck is een raar boek. Ik zeg het meteen maar. Non-fictie geschreven in een golvende taal die misschien wel literatuur is. Over een, in aanvang pietepeuterig klein en redelijk irrelevant onderwerp.

Nam Maurice Maeterlinck, de Belgische schrijver én Nobelprijswinnaar (ik had nog nooit van hem gehoord, dat zal vast een schande zijn) in zijn "La vie des termites" uit 1926 een idee over van de Zuid-Afrikaanse schrijver Eugene Marais? Het is een vraag waar niet veel mensen van wakker zullen liggen. Als ze de vraag al zouden kunnen verzinnen. Van Reybrouck struikelt over de vraag wanneer hij een kop soep zit te eten. En tegelijkertijd een boek leest. Een kleine gebeurtenis, die al vlot op een zoektocht, een obsessieve zoektocht uitdraait.

Van Reybrouck leest, bezoekt archieven, ontmoet (zie het citaat aan het begin), denkt, schrijft, reist. In Belgie en Zuid-Afrika. Zijn "niet weten" is ook het "niet weten" van de lezer. Zijn ontdekkingen worden de ontdekkingen van de lezer.

Elk' ydel vrees sal daar verdwyn;
Daar sou ek vrede weer besef
Waar Tebes in die stil woestyn
Sy magtig' rotswerk hoog verhef.

                      Eugene marais

Ik geef onmiddellijk toe dat er misschien zinvoller kennis is dan weten wie Maeterlinck was, of Marais. En dat plagiaat? Ach, het is een mooie aanleiding. En misschien zat de lezer ook niet te wachten op kennis over termieten, de natuur van Zuid-Afrika, opium of de Waarheidscommissie. Ik wist tenminste niet dat ik er op zat te wachten. Maar blijkbaar was het wel zo want ik las het boek met meer dan veel plezier. Wat vast komt omdat ik iets heb met mensen die zich totaal kunnen verliezen in schijnbaar onooglijke onderwerpen en die daar dan ook nog in mooie taal over kunnen schrijven.

Prachtboek.

David van Reybrouck schreef later het veelgeprezen en bekroonde "Congo".

Disco Stomp!

Al sinds ik op vrijdag een muziekje in/op dit blog zet probeer ik Disco Stomp van Bohannon er in te frommelen. Maar er is nooit een aanleiding, nooit een reden. Deze week dacht ik een herinnering aan een klassenavond van lang terug te kunnen gebruiken. S, die al op Joey Ramone leek voor we zelfs maar wisten dat die bestond, speelde er een gênante rol in. Maar nu ik de jaartallen bekijk kan dat niet kloppen. Dus is er weer geen aanleiding.

Terwijl het toch zo'n fijn doordreinend lied is. Met een "bijzondere" tekst ook.

oh!
Baltimore Maryland
oh
oh!
Baltimore
Baltimore
Baltimore!

Ev'rrbody do the Disco Stomp! Ev'rybody do the Disco Stomp!
Newark in New Jersey
Newark
Newark
Newark!
What about Boston? Hm
hm!
Chi-Chi-Town-Chick in the car and the car won't go Chigago.
New York City! New York City!
New York City! New York City!

Nou ja, dan maar geen aanleiding, dan maar gewoon zonder reden. Dan kan het lied tenminste worden afgevinkt.

O, wacht, het filmpje, na 30 seconden, dat is meer dan leuk. Al kan "leuk" ook door aandoenlijk, of een ander woord vervangen worden.

My favorite tweets

The sound of music, de film, heb ik nooit helemaal uit kunnen zitten. Het duurt maar en het duurt maar. En op de raarste momenten dat gekke gezing. Al zit er natuurlijk wel één prachtlied tussen, "My favorite things".

Voor het eerst hoorde ik "My favorite things" op een plaat van John Coltrane. Die blies de melodie grondig en volledig aan gruzelementen. Prachtig. Al kun je daarna nooit meer naar het gezang van Julie Andrews luisteren zonder dat je op schurende saxofoon gaat zitten wachten.

Voegen die zinnen iets toe aan het eigenlijke doel van dit blogpostje? Welnee, want het eigenlijke doel is niet meer dan het embedden van een aardig filmpje dat wat ironisch (of een ander woord) kijkt naar sociale media.

En sociale media zijn natuurlijk hartstikke mooi, onmisbaar, belangrijk en ook heel prachtig maar je moet er ook om kunnen blijven (glim)lachen.

Hoe was je dag?

Hier meer van de Brigada Creativa.

#FridayReads

 #FF of #FollowFriday kende ik wel, #FridayReads niet. Het idee is, zoals de meeste goede ideeën, nogal simpel. Twitter op vrijdag welk boek je aan het lezen bent en zet er  #FridayReads bij. Meer is het niet.

#FridayReads werd een maand of wat geleden verzonnen door Bethanne Patrick. En het sloeg aan. Mashable nam het initiatief op in de lijst "Best Internet Meme".

(kopiëren en plakken)

"Patrick tells us she began #FridayReads as “a simple extension of my entire reason for being in new media: Love of books and reading. I created #fridayreads one day when I was stuck on what to read next. I thought that if I asked my ‘tweeps’ about their own current reads, I’d get a few ideas.”

Er is een blog waarop redenen en regels te lezen zijn.

Why does #fridayreads matter?
It's simple: The more people who share what they're reading, the more people get excited about reading. And when people get excited about reading all sorts of incredible things happen...we get smarter; we think more; we're entertained; we learn things...the list is endless.

Right now, 1 in 5 American adults is functionally illiterate; that's 20%. The situation is not much better in the UK, with 18% of people illiterate.

We all want to make the world a better place. Reading is one thing we can all do to achieve that lofty goal. This is why #fridayreads matters: it bands us together in the shared joy of reading and encourages us all to read more.

En de regels? Die zijn er eigenlijk niet. Volgens het blog mag je ook twitteren dat je het spoorboekje aan het lezen bent. Heb je geen tijd op vrijdag? Maakt niet uit. Misschien is het ergens anders wel vrijdag.

Het is zo simpel, daar hoeft lijkt mij geen verkennende commissie meer naar te kijken. Gewoon doen lijkt me eenvoudiger.

eReaderfilmpje

In de bibliotheek Langedijk komen er binnenkort een aantal nieuw eReaders voor het publiek beschikbaar en om dat bekend te maken leek een filmpje voor op de website een aardig idee. Zo'n filmpje kan natuurlijk met glanzende readers en ronkende woorden worden gemaakt maar dat past niet helemaal bij de bibliotheek Langedijk.

Karen bedacht dat een bibliotheekmedewerker die de eReader niet af wilde staan een leuke invalshoek zou zijn. Gelukkig was ze niet te beroerd om voor het filmpje zelf door de bibliotheek te rennen.

Het filmpje is gemaakt met een doorsnee fototoestel, daar kun je redelijk mee filmen. Het knippen, de versnellingen en de vertragingen zijn gemaakt in Windows Moviemaker dat op zo'n beetje elke pc zit. De teksten werden gemaakt met Microsoft Digital Image 2006 Standard Edition. Dat duurde erg lang. Het leek de leukste vrouw ter wereld (het technische en geduldige brein achter de filmpjes) aardig om met verschillende lettertypes en kleuren aan de slag te gaan. Dat was minder makkelijk dan het leek. Ik ben toen maar even met de kat gaan praten.

Het was ook een tegenvaller dat het rennende geluid bij de oorspronkelijke filmpjes niet best was en dat het ook idioot klonk na de versnellingen. Dat hebben we dus thuis opnieuw opgenomen. Omdat de flat niet zo heel groot is en omdat we steeds gierend moesten lachen kwamen we niet verder dan wat voetstappen die je hoort in het begin van het filmpje. De stilte daarna is opgevuld met een stukje uit "Keep on running" van de Spencer Davis Group. Dat is vast niet legaal maar ik gok dat het filmpje niet genoeg hits gaat krijgen om op te vallen.

Alles is in elkaar geschoven met Magix foto's op cd en dvd 8. Ook nog gebruikt, "Free studio manager", een aantal handige, gratis programma's waarmee je onder meer geluid van een YouTubefilmpje om kunt zetten naar een bruikbaar formaat.

Het maken van het filmpje was een paar uur pret. Nu maar hopen dat het de klant straks opvalt.

Thee met de taliban (boek)

Op maandag een boek. Misschien brengt dat iets van structuur in dit blog. Nou ja, iets meer structuur. Het moet niet te gek worden.

Thee met de taliban - Deedee Derksen

Van 2006 tot en met 2009 werkte Derksen als correspondent voor De Volkskrant in Afghanistan. Over die jaren schreef ze "Thee met de taliban". Het boek gaat dus over de oorlog in Afghanistan. Maar niet alleen daarover.
Derksen beschrijft hoe ze, eigenlijk zonder al teveel voorkennis in Kabul aankomt en daar een heel andere wereld aantreft dan ze verwacht had. Door de steeds aanwezige dreiging trekken journalisten vooral veel met elkaar op, spreken ze met Afghanen die zelf jarenlang in het buitenland hebben doorgebracht en die vol zitten met nobele plannen maar nauwelijks de hoofdstad uitgaan of uitkunnen. En er wordt een hoop gefeest. Ja, het is niet ongezellig in Kabul.
Buiten de hoofdstad ontmoet ze Nederlandse militairen, gewone afghanen en talibanstrijders. Er is spanning, er is avontuur. Zeker. Maar er zijn voornamelijk veel vragen. En het zijn die vragen die het boek de moeite waard maken.

Wat willen de Afghanen zelf eigenlijk? Die taliban, is dat wel zo'n homogene groep? Hoe zit het met de krijgsheren die het land in de chaos stortte die de opkomst van de taliban mogelijk maakte en die nu weer vaak worden gebruikt door de westerse troepen? Zit Nederland te wachten op nieuws uit Afghanistan als het niet over de Nederlandse soldaten gaat? En hoe komt een journalist achter de waarheid in een conflict waarin hij of zij vaak zelf een doelwit is?

Het eerlijke van het boek is dat die vragen eigenlijk nauwelijks beantwoord worden. Er is teveel ruis. Er zijn teveel belangen. En nee, die belangen zijn in dit boek niet de olie, of een strategische pijpleiding of zoiets groots. Toegang tot water, een beekje kan al een conflict veroorzaken waarbij gemakzuchtig labels geplakt kunnen worden.

Derksen komt er niet echt uit. En dat beschrijft ze goed, eerlijk en open. Aanrader voor iedereen die "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk las en dat boek de moeite waard vond.

Meer achtergrond en over Afghanistan in: "Taliban" en "De dreiging van chaos" van Ahmed Rashid. Een indringend persoonlijk verhaal over het leven in Kandahar is "The punishment of virtue" van Sarah Chayes dat in het Nederlands de minder mooie titel "De terugkeer van chaos" kreeg.

Tweets uit Afghanistan: Peettv (journalist Peter ter Velde), Natalie_Kabul (correspondent voor De Volkskrant) en Anand_Gopal_ (correspondent voor ondermeer The Wallstreet Journal).

En dan nog wat Afghaanse rap. Daar had ik nog nooit van gehoord voor ik "Thee met de taliban" las.

Een mooie dag

Vandaag is de leukste vrouw ter wereld jarig. En het is ook nog haar eerste werkdag na de emigratie van Overijssel naar Den Helder.

Een mooie dag dus voor één van de mooiste liedjes ooit.

Geschreven door Burt Bacharach en Hal David en oorspronkelijk opgenomen door Dionne Warwick in 1966. Maar door haar gezongen klinkt het toch een beetje als een te vroeg bezorgde kerstkaart. Aretha Franklin nam het nummer in 1968 op. Een beetje per ongeluk eigenlijk.
De drummer tikt onverstoorbaar fijn door. De piano klinkt alsof hij in een gymzaal staat en ondanks de uitbundige achtergrondzangeressen blijft het nummer mooi klein.
Er is bewegend beeld van Franklin als ze het nummer zingt maar daarin duikt dan plots toch weer een dot violen op. En die zitten ernstig in de weg.

Onbeweeglijk beeld is ook mooi.

Het geluid van HIV

Van een website kun je muziek maken.
Van aminozuren kun je muziek maken.

En sinds een paar minuten terug weet ik hoe HIV klinkt.

Sorry?

Alexandra Pajak zette het genome van het HIV virus om naar muziek. Brainpickings zegt er het volgende over:

"To create the recording, Pajak used the National Institutes of Health’s record of the retrovirus’ genome to identify the thousands of coded letters transcribed onto DNA once a cell is infected. She then assigned specific pitches to the 20 amino acids manufactured in an infected human cell, ordering them according to their affinity for water. To reflect the profound sadness of the disease, Pajak composed the work in the A minor scale and meticulously double-checked that each of the 9,181 nucleotide-notes was in the right place."

Ik weet niet of je het resultaat kunt omschrijven als mooi. Om allerlei redenen niet. Maar boeiend is het wel. Vind ik dan.
De cd is (deels) te horen en te kopen via Amazon.

Filmpjes aan elkaar plakken met Dragontape

Een tijdje terug las ik al iets over Dragontape, probeerde het en vergat de site vervolgens weer. Jeroen blogde er een paar dagen terug over en omdat er nu, ik zit in een door de kou totaal uitgestorven uitleen, toch even niets te doen is kan ik er ook wel iets over tikken. Zo blijven de vingers tenminste ook wat warmer.

Met Dragontape (een account is gratis en voor je het weet ben je geregistreerd) kun je naar YouTube video's zoeken en die vervolgens achter elkaar plakken tot een lange film. En die film kun je delen via een url of gewoon embedden in je blog of op de website.

Meer kan ik er niet van maken. En het moeilijker maken lukt ook niet.
Handig en een uitkomst voor mensen die, zoals ik, van hun YouTubekanaal een bonte verzameling zooi hebben gemaakt. Met Dargontape kan ik zo filmpjes die iets met de bibliotheek te maken hebben achter elkaar plakken en laten zien.
Zonder dat mensen weer eens struikelen over een springerig muziekfilmpje.

Hé, een klant. Ik ga wat anders doen.

"Please stop using social media mom"

"What do you know Dan? You don't even have any followers!"

Zoals de tweet waardoor ik het filmpje vond al zei, "Briljant!"