Met een Hitkrant in de hand

"Maar kunnen jullie dan geen foto maken met jullie mobiel?".
"Ja. Maar onze mobieltjes liggen thuis".
"Wat heb je nou aan een mobieltje als je die thuis laat liggen?".
"We mogen in de klas geen mobieltje hebben. Dat is zo stom. Want juf X zit zelf de hele les te facebooken!".
"Goh. Jammer. Nou ja. Niks aan te doen. Ik kan hier het fototoestel niet vinden dus dan wordt dat foto's maken niks he".
"Heeft u wel echt goed gezocht?".
"Zou ik tegen jullie liegen?".
"We gaan thuis wel even een fototoestel halen. Blijft u hier? We komen straks weer terug".

Ik had Imane en Djanisha al eerder in het gesprek teleur moeten stellen. Ze waren binnen gekomen met de vraag wat er allemaal met de Hitkrant gebeurde als die in de bibliotheek werd afgeleverd. Het was voor een werkstuk. Ik moest er even over nadenken maar kon er niet echt veel bijzonders bij verzinnen.

"Nou. Als de postbode de Hitkrant in de brievenbus ..".
"De postbode ...?"
"Ja. De postbode, wat dachten jullie dan? Dat er een busje van de Hitkrant door Nederland reed om overal dat ding langs te brengen?".
"Nou eigenlijk wel. En waarom zegt u ding? Leest u de Hitkrant zelf niet?".
"Ik vind de Hitkrant niet zo heel leuk eigenlijk".
"U bent al oud he?".

Daarna kwam het, zoals zo vaak in mijn gesprekken met kinderen uit groep 8, niet meer echt goed.

"Wie haalt de Hitkrant dan uit de brievenbus?".
"Gut. Nou. Gewoon degene die die dag de post pakt".
"Doet u dat ook wel eens?".
"Ja hoor. Maar dan zit de Hitkrant er nooit bij".
"Hoe kan dat nou? Ik geloof er niks van. Volgens mij heeft u gewoon geen zin om de Hitkrant te pakken".

Ik dacht dat de rust op de jeugdafdeling enigszins terug was gekeerd toen ze hun fototoestel gingen halen. Als er zo weinig te vertellen was over de Hitkrant in de bibliotheek dan moesten er maar wat foto's in het werkstuk. Ik gokte dat ze ergens buiten wel tot bedaren zouden komen.

"We zijn er hoor! We hebben een fototoestel!".
"Och, dat is fijn zeg".

Er werden foto's gemaakt van de Hitkrant die in de brievenbus werd gedaan. Al moest dat vaak worden herhaald. Precies op het goede moment afdrukken is nog best lastig. Het blad moest daarna uit de brievenbus, ook weer een spannend fotomoment en omdat plots alle andere medewerkers wat te doen hadden mocht ik ook nog het blad naar boven dragen. Tijdens die foto werd er zo hard gelachen dat volwassenen zich bezorgd omdraaiden. 

Weken later kwamen Imane en Djanisha het werkstuk laten zien. Het was een heuse powerpoint geworden. En hoe het nu precies kwam, en of ik het nu echt beloofd had, ik weet het niet meer. Maar het werkstuk heeft ook nog op de website van de bibliotheek gestaan. Dat vonden ze erg vet, of stoer, of zo'n woord.

Of het allemaal heel belangrijk was, dat weet ik niet. Zonder die paar foto's was het ook al een mooi werkstuk. Maar we hebben een hoop plezier gehad. Soms zelfs luidruchtig plezier.
En dat is ook heel wat waard.

Open publication - Free publishing - More hitkrant