Het is te warm, gewoon te warm.

"Nee, het is echt te warm. Voor morgen, en ik denk de dagen erna geldt een weerwaarschuwing vanwege de hitte. Nee, ik zeur helemaal niet, het is gewoon achterlijk heet joh. Echt. De weersvoorspelling op mijn tweedehands iPhone stopt volgende week bij 37 graden maar de voorspellingen op de Zuid Koreaanse telefoon van Annet zeggen voor volgende week doodleuk 40 graden. Dat zou trouwens de eerste keer zijn, die 40". 

"Dus nee, er is eigenlijk niets te vertellen. Dus ik dacht, vrij naar David Byrne "Als je niets te zeggen hebt waarom doe je dat dan nog een keer?". Een keer per week staan we om half vijf op en gaan dan een stukje lopen. Dat is leuk. Zolang je maar om acht of negen uur weer terug bent. De rest van de week staan we om half zes op. Dan is het maar iets van twintig graden. Kunnen de poezen meteen nog een beetje afkoelen". 

"Nee, die slapen zowat de hele dag. Dan weer in deze schaduw, dan weer onder die kruiwagen. Gijs deed vanmorgen tegen elf uur een wat zielige piepmiauw. Hij wilde in de wasbak liggen. Meestal doet hij dat 's middags pas maar, nou ja, niets veranderlijker dan een poes".

"Door de warmte, hitte mag ook, is er niet veel nieuws. Ja, er is natuurlijk weer watergedoe. Net als vorig, en net als volgend jaar. Ondanks de sneeuw en de regen is het water in de heuvels aan het opraken. Het noordelijke deel van het dorp heeft hierdoor in de ochtend zes uur water. Wij, in het zuidelijke deel hebben 's middags zes uur water. Burgemeester Gosho kan dat met afsluitkleppen in het dorp zo regelen. Maar net toen iedereen aan het schema gewend was begon het Europese voetbalgedoe. En Gosho houdt met hoofdletters van voetbal. Dus vergat hij zo af en toe wel weer eens ergens een klep om te zetten. Maar goed, dat gevoetbal is bijna voorbij dus zal het schema wel gaan werken". 

"Weet je nog dat ik vertelde dat een Nederlander een kroeg/eetcafé of zoiets ging openen in Popovo? Ja, ik droomde inderdaad al van vegetarische kroketten. Maar, die opening gaat niet door. Het (eet)café was eindelijk klaar, dat konden we zien door de grote glazen ruiten, en toen hoorde de man dat hij geen vergunning kreeg voor een terras. Dat zou problemen geven voor brandweer en ambulances. De man was enorm boos. Alle andere eetdingen in dezelfde straat, zelfs naast hem hebben wel een terras. En opeens, na maanden kreeg hij, als buitenlander plots te horen dat hij geen vergunning kreeg. Er werd hem gesuggereerd geld te schuiven. Maar daar wil hij niet aan meedoen. Hij gaat een rechtszaak beginnen. Tja. Ik denk dat die vegetarische kroketten er niet zullen gaan komen".

"Meestal gaan we nu nergens met de auto heen. De airco van de Volvo is al jaren stuk en nu gaat het raampje aan de kant van Annet ook niet meer open. Dus dan is rijden geen pretje. Maar, we reden wel naar Vabel. Dat ligt een heel eind weg bij de Donau. Nederlanders die Annet kent uit Den Helder hebben er een huis waar ze zomers heen gaan. Ze hadden eerste levensbehoeften als kaas, vissaus, maïzena en inderdaad hagelslag mee. En ik kreeg een Geschiedenis van Bulgarije in het Nederlands. Prachtig. Uit 1981 en in Bulgarije geschreven dus ook nog eens geschiedenis op z'n onleesbaar marxistisch. Dat sleept me wel door de landerige middagen".

"Ik laat wel weer van me horen als we weer wat beleven. Kunnen beleven. Ooit wordt het weer koeler. Dat moet. Statistisch enzo. Dan zeg ik wel weet wat".  

Na 3 jaar.

Wat we gedaan hadden als we niet naar Bulgarije waren gegaan. Dat vroeg iemand een tijd terug. Omdat het nu drie jaar geleden is dat we naar Palamartsa verhuisden is het een mooi moment om die vraag te beantwoorden.

Ik heb het natuurlijk eerst aan Annet gevraagd. Zo kon ik mooi mijn eigen antwoord nog even uitstellen. Maar zij had verder weinig problemen met het antwoord. Ze was gewoon doktersassistente gebleven. We waren ook gewoon in Den Helder blijven wonen. En we waren naar Paradiso blijven gaan en naar ... nou ja, eigenlijk was er niets veranderd. 

En ik? Voor mij is het, wat betreft werk iets anders.

De gemeente waar de bibliotheek waar ik werkte stond ging fuseren met een andere, grotere gemeente. Dat betekende dat "mijn" bibliotheek op zou gaan in een andere, veel grotere bibliotheek. Nu had ik daar misschien/met wat geluk/ander woord een andere baan kunnen vinden maar, nou ja, maar. Die andere, veel grotere bibliotheek was een heel goede hoor. En de mensen die ik er kende waren ook prima. Aardig en nog kundig ook. Dus dat had allemaal wel gekund. Maar veel zin had ik er niet in. Al een tijd geloof ik niet meer in grote/grotere/grootste instellingen. Dat moet een beetje begonnen zijn toen ik een hekel begon te krijgen aan dingen als privatisering. Het ziet er allemaal leuk uit maar vaak is er toch wel heel veel buitenkant en erg weinig inhoud. Niet dat er bibliotheken privatiseerden maar ze deden, in mijn ogen, wel steeds meer alsof ze bedrijfjes of, erger nog bedrijven waren. Van die echte. Met bijbehorende zaken als zelfsturende teams, front dan wel backoffice, communicatieafdelingen en klantmanagers. Het zal allemaal fantastisch zijn. En zinvol ook. Maar ik word er erg ongelukkig van. Daar doet geen overlegstructuur iets aan.

Zijn jullie daarom dan naar Bulgarije gegaan? Vanwege dat werk?

Nee, nee. Dat denk ik niet. Het waren allemaal stukjes. En een belangrijke is dat Nederland vol is. Te vol. En nee, dat bedoel ik niet zoals het lijkt. Ik heb nooit moeite gehad met veel mensen. In een stad, geen enkel probleem. En dat een flink deel van die mensen oorspronkelijk niet uit Nederland komt? Wie ben ik om te bepalen dat iemand in een uitzichtloos land arm moet blijven wezen? 

Maar Nederland is wel te vol. Te vol met recreërende mensen. Het was verdorie nergens meer echt rustig. Altijd kwam er wel een groepje fors gebuikte wielrenners aangejakkerd, roepend van "Aan de kant, aan de kant!". En dat er een volstrekte idioot twee windmolens in (in!) het Robbenoordbos liet bouwen hielp ook niet echt. 

Zijn jullie eigenlijk al een beetje geïntegreerd in Bulgarije? Palamartsa is een nogal raar dorp. Van de 400 inwoners zijn er zo'n 125 tot 150 buitenlanders. Meestal komen ze uit Engeland. En omdat het er zoveel zijn wordt het meteen duidelijk dat taal alles is. Veel buitenlanders komen niet verder dan een paar woorden Bulgaars. De meeste beginnen hoopvol met leren maar haken na een paar weken af. En dat kan, omdat er zoveel andere buitenlanders wonen ook. De Engelsen hoeven geen Bulgaars te leren. Er zijn immers zoveel andere Engelsen dat ze onder elkaar genoeg kennissen hebben. En er zijn ook genoeg Engelsen die een auto kunnen maken, of een waterleiding kunnen maken. En omdat ze geen Bulgaars hoeven te spreken kennen ze betrekkelijk weinig Bulgaren. Die spreken, zeker hier op het dorp natuurlijk geen Engels. Maar, sorry, het ging over of wij geïntegreerd zijn? Het Bulgaars van Annet en mij is nog verre van perfect. Dat van Annet is trouwens beter, zij vindt praten leuker dan ik. Maar, ik schat dat we over twee jaar redelijk Bulgaars kunnen spreken. En ons Bulgaars spreken, of de pogingen die we doen, wordt op prijs gesteld. We hebben leuke buren. We groeten hoopjes mensen en als er wat is worden we geholpen. Dus ik denk dat we wel een beetje geïntegreerd zijn. Al kennen we meer Bulgaren dan Engelsen dus aan het integreren in die groep zouden we misschien nog kunnen werken. 

Maar integreren is iets heel anders dan begrijpen. De foto boven dit stukje plukte ik van het Bulgaarse X. Het laat het net, voor een hoge snelheidstrein aangelegde spoor tussen Elin Pelin en Kostenets zien. Als je even naar het spoor kijkt snap je dat dit land begrijpen nog een hele kunst is.

Summer's here and the time is right om een stukje door de velden te lopen.

Het is zomer. Zwaar zomer. De normale temperatuur voor de volgende weken ligt rond de 32, 33 graden. Weken kan ook maanden zijn, of worden maar als ik dat opschrijf krijg ik het helemaal benauwend warm.

Hier in het dorp zie je weinig mensen meer buiten, zo tussen 10 in de ochtend en 4 uur in de middag. De poezen zijn wel de hele dag nog buiten maar die slapen gewoon. De hele, hele dag. 

Dus staan we nu soms om 5 uur op. We geven onszelf en de poezen wat eten en gaan een stukje lopen. Als we tussen 8 en 9 uur weer terugkomen is het pas 23 graden. 

Aan het begin van een veld zonnebloemen is het nog wat schemerig.

Aan het eind van het veld is die schemering al helemaal opgelost.

Soms hoor je vanuit het bos een raar geblaf komen. Het is een hert dat alarm roept. Een ree duikt op uit een veld met graan en holt het bos in. Er zit een mooie, gele vogel wat te fluiten naar een andere gele vogel die een aantal zonnebloemen verder zit. Een vos scharrelt lang rond, als een 10 jarig jongetje op zoek naar iets dat hij pas herkent als hij het vindt. 

Het graan wordt al van de velden gehaald. Wat overblijft zijn langstreperige lijnen in velden waar je eindelijk weer overheen kunt lopen. Op een heuvel staat een vrachtwagen. Straks, als het oogsten verder gaat brengt hij het graan naar een fabriek in Popovo. De chauffeur is in de auto blijven slapen. Hij kijkt even als we voorbij lopen. Misschien schudt hij zijn hoofd en mompelt hij "buitenlanders".

Nu kan ik al vrolijk worden van de lijnen in het veld maar straks, later in september of oktober als de zonnebloemen en de mais van het veld gaat dan, dan zijn de staken die overblijven nog veel mooier. Naar links buigend, en een stukje verder weer naar rechts. Het is maar hoe de oogstmachine er doorheen rijdt.

Maar dat is veel later, eerst willen de poezen weer aandacht. En eten. Alweer.

Het is zomer en Gijs moest naar de kapper.

Buiten is het 33 graden. En op de bovenverdieping is het dat binnen ook. Het eerste graan gaat van de akkers en er komt niet altijd meer water uit de kraan. Over dat laatste maakt iedereen zich weer vreselijk druk. Het is een lek! Het zijn twee lekken! Het is gewoon zomer.

De zomer is, tja, het is elke keer weer wennen. Maar wanneer je een Noorse boskat bent is dat wennen nog een heel gedoe. 

Ik vond hier vrij makkelijk een kapper. Nedjemettin spreekt redelijk goed Engels, is altijd vrolijk en in zijn draadloze luidsprekertje zingt Patti Smith over Frederick. Het enige probleem is dat Nedjemettin politieagent wil worden. En dat hem dat ook een keer gaat lukken. Voor Annet was het vinden van een knipmevrouw nog een heel gedoe. Er zijn genoeg kapsters maar ze hadden nooit tijd, sommigen lachten zelfs afkeurend bij het nee zeggen.  Het duurde zeker een jaar of twee voor we begrepen dat Bulgaarse kapsters liever geen kort haar knippen. Te ingewikkeld, te weinig Bulgaarse vrouwen hebben kort haar. Zoiets. Denk ik.

Nu het waarschijnlijk tot in september warm tot afschrikwekkend heet blijft was er echter nog één die naar de kapper moest.

Gijs.

Gijs is een, de dierarts zocht het na, afstammeling van een Noorse boskat. En één van de kenmerken van de Noorse boskat is dat hij heel erg overdreven en vooral ontzettend veel haar heeft. Toen Gijs drie jaar terug bij ons introk had hij nog weinig haar. En het haar dat hij had was plukkerig en zat vol met stukken onkruid. Maar hoe beter het met Gijs ging, hoe meer hij het uiterlijk van de Noorse boskat die hij eigenlijk is heeft teruggekregen. 

En dat erg vele haar ging hem met de hoger temperaturen steeds meer en vaker in de weg zitten. En daarom ging Gijs vandaag dan ook naar de kapper. Nou ja, eigenlijk is dat gewoon de dierenartsmevrouw (er is ook een dierenarts meneer maar die knipt niet) waar we al zo vaak met hem zijn geweest als hij weer eens iets levensbedreigends heeft.

Is er veel over te vertellen? Nee, eigenlijk niet. Het duurde een kwartier en de eerste tien minuten hield hij zich keurig stil. Daarna had hij het wel gehad. De dierenartsmevrouw kreeg een tik. En hij had duidelijk zin om er nog een paar tikken achteraan te geven. Heel veel is er over het geknip verder niet te vertellen. Helemaal af is het niet gekomen. Dat geeft hem het uiterlijk van een te vlug geknipte poedel die ik ooit kende. Maar Gijs is een hoop warmte verhogend haar kwijt. Dat is fijn. Voor iedereen.

Toen we terug naar huis reden zagen we de eerste combine van het seizoen. Het graan wordt geoogst. Thuis was er weer water. En Gijs ligt rustig in het kamertje waar ik dit blogje tik. De gordijnen zitten dicht. Het enige licht komt van de laptop. Gijs luistert naar Linton Kwesi Johnson die over Lorraine praatzingt. 

En volgende week wordt het ergens, een keer maar 26 graden.

Maar vaker valt het tegen (politieke instapcursus, laatste deel)

Vorig weekend werd er hier gestemd (voor de EU en het nationale parlement. Om de EU verkiezingen maakte men zich, anders dan in Nederland totaal niet druk. Waar het in Nederland leek op een veredelde wedstrijd in zelffopperij van de "goede" partijen die eventjes een ietsje groter bleken dan de "slechte" partijen en waaruit de "goeden" totaal onvolwassen alweer bijna het begin van het einde van een eerder aangekondigd moreel en sociaal einde zagen had men hier iets van, "Nou ja, als we er toch zijn zetten we nog wel een kruisje". Annet en ik stemden voor de EU. Dat gegeven bracht het stembureau weer even in verwarring. "Ze staan niet op de lijst?". "Wie zijn dat?" en meer van dat. Nadat dat was opgelost bleek dat Palamartsa helaas net te klein was voor een stemcomputer. Over de verwikkelingen van stemmen met een computer kan ik rustig twee blogjes vullen maar helaas, het kan ook te gek. Maar jammer dat het op papier moest was het wel. Het leek me fantastisch om met een speciaal pasje de computer aan te zwengelen, je stem in te tikken en dan te wachten op een papieren bewijsje. Dat papiertje doe je dan in de stembus en dat wordt later dan met de hand geteld. Die hele computer is volmaakt Potemkin computer!) en de nationale verkiezingsuitslag, die viel niet mee.

Een belachelijke 34,9 procent van de kiesgerechtigden kwam maar stemmen. Sinds de socialistische heilstaat zichzelf ophief in 1989 is het percentage nog niet zo laag geweest. En van die stemmers slofte 5 tot 6 procent ook nog door de hitte (de hittegolf begon hier vroeg dit jaar) naar het stembureau om daar het hokje bij "Ik stem op geen van partijen" aan te kruisen.

De grote winnaar was meneer Borisov (die van vorige week). Zijn GERB partij kreeg weliswaar 313.000 of 50% stemmen minder dan een jaar terug maar door het lage aantal stemmers bleef de GERD ruim de grootste.

De tweede partij werd die van meneer Peevski (zie vorige week), Dat was ongekend. De DPS was altijd de derde of vierde partij. Ze kregen zelfs meer stemmen dan de vorige keer. 

De grote verliezer was de PP-DB (een afkorting van "Wij gaan door met de verandering") van Kiril Petkov. De PP-DB bestaat nog maar een paar jaar maar leek even de club die de corrupte zooi die Bulgarije is zou gaan veranderen. Jonge, ambitieuze en moderne mensen. Erg pro het westen, maar vooral erg tegen de oude jongens "Ach schrijf jij even een nepfactuur voor me" mentaliteit die hier soms heerst. Het momentum van Petkov is voorbij. Het duurde allemaal te lang. Annet en ik stemden op de partij voor Europa. Maar daarmee zette ik de gewoonte om op verliezende partijen te stemmen dus gewoon voort.

Meneer Borisov gaat nu een regering proberen te vormen. Hij komt daarvoor bij meneer Peevski uit. En er zal een derde partij bij moeten.

Nog een winnaar, Slavi Trifonov. Oud talkshow presentator. Hij zingt en speelt tamboerijn en viola in de band Ku-Ku (hier een liedje, je moet er van houden zal ik maar zeggen). Zijn ITN ("Er is zo'n volk", een titel van een liedje van hem) is populistisch en conservatief. Trifonov zat een jaar of twee terug ook in een regering en stapte toen plots op om de kwestie Macedonië (Macedonië uitleggen is onmogelijk, echt, geloof me, je wilt het niet weten en wij kunnen het niet snappen). De ITN verdween daarop uit het parlement maar is plots weer terug. Zou kunnen als coalitiepartij. 

Voor de verkiezingen riepen de peilingen dat de partij Vazrazhdane wel eens de tweede partij van het land zou kunnen worden. De partij van Kostadin Kostadinov is extreem rechts, ultra nationalistsich en de club voor Putin fanboys en fangirls. De verkiezingen vielen echter zwaar tegen. En nee, dat betekende niet dat Bulgaren plots een afkeer van de extreem rechtse politiek hebben gekregen. Helemaal buiten het zicht van de peilers blijkt zich een nog extremistischere partij te hebben ontwikkelt, Velichie. De baas is een "Kolonel" Markov, ooit werkzaam bij de veiligheidsdiensten en in het bestuur zit een meneer Mikhailov die een historisch pretpark hier in de buurt heeft. Er loopt trouwens een fraudeonderzoek tegen het pretpark. O, en er zijn rond Velichie hardnekkige geruchten over een gewapende militie. Volgens de partij hebben ze slechts goede banden met een lokale schietvereniging. 

Ja, en dan denken mensen dat het in Nederland een politieke bende is.

Meneer Borisov gaat vast een regering vormen. En daar zullen dan allemaal mensen in zitten die om wat voor rede dan ook baat hebben bij het behoud van de status quo. Er zal niets veranderen. Er zal geld blijven verdwijnen. De verschillen tussen de paar grote steden en de rest van het land zullen nog groter worden. 

Maar misschien zijn er in november alweer nieuwe verkiezingen. Daarover wordt gespeculeerd. Maar speculeren doet men hier dan ook wel heel erg graag.

Volgende week weer een normaal blogje. Over kapotte huizen, watertekorten of Gijs die naar de kapper moet.