De lach van Charles Bradley

Charles Bradley was 14 toen hij in 1962 James Brown op zag treden. En onmiddellijk wist hij wat hij wilde worden.
Als het leven een slechte SBS serie was dan hadden we Charles wat zien oefenen, misschien zou hij wat verkeerde vrienden hebben gehad maar na wat tegenslag zou het gelukt zijn, Charles zou vlotjes in The Apollo hebben opgetreden en de wereld zou aan zijn voeten liggen. Maar het echte leven past slechts zelden in een format van John de Mol.

Bradley zong, zat in een band maar helaas moesten de andere bandleden gaan vechten in Vietnam. Hij werd kok, belandde in Alaska, werd ontslagen en woonde zelfs weer bij zijn moeder in. Daar ging het allemaal weer wat beter. Tot een neef zijn broer doodschoot. Nee, het zat Charles Bradley niet mee.

Een tijdje terug gingen we naar Lee Fields in Paradiso. Fields heeft minstens één leuk lied en meer redenen hebben we vaak niet nodig om ergens naar toe te gaan. Charles Bradley kregen we er die avond als bonus bij. Bradley, ondertussen al 64 heeft een echte cd gemaakt, "No time for dreaming", maar daar kwamen we pas na afloop achter.

Charles Bradley zag er niet flitsend uit, zijn danspasjes waren misschien wat stram en z'n gebaren iets te theatraal. Maar de stem, die was mooi. En de tragiek in zijn liedjes oprecht. Maar het mooiste was de zichtbare vreugde, de bijna ontroering waarmee hij op het podium stond. Eindelijk.

Toen de avond voorbij was, de zaallichten weer aan waren en het publiek de zaal al aan het verlaten was ging aan de linkerkant het gordijn achter het podium een klein beetje open.
Charles Bradley keek even naar de mensen die nog voor het podium stonden. We klapten nog een keer voor hem, hij lachte breed tot in zijn ogen en zwaaide. En natuurlijk zwaaiden we terug.

Fuck art, hier zijn The Vaccines

Als ik zou bloggen, dan zou ik vandaag iets over The Vaccines zeggen.

Vorige week waren we in een platenzaak, of een cdwinkel, dat kan ook. We, de leukste vrouw ter wereld en ik doen dat wel vaker. Het is misschien heel oldskool maar wij vinden dat leuk. We zoeken dan wat muziek die we graag vaker willen horen, gaan met een fysiek doosje naar de kassameneer, we onderhandelen niet over de prijs en voeren geen gewrongen gesprekken met diezelfde kassameneer over intellectuele eigendomsrechten of vrijheid en toegankelijkheid van informatie. Nee, we geven de man gewoon geld en nemen de doosjes met muziek mee naar huis.

Oldskool, ik zei het al.

Ik had al een cd met afgestofte opnames van Bill Evans gevonden en stond me net af te vragen welke Xenakis ik zou kopen. Terwijl ik mezelf dat afvroeg bedacht ik me, multitaskend, dat we op moesten schieten, we zouden naar de niet-indiaanse indiaanse jazz van Vijay Iyer gaan kijken.
Het was een dag vol serieuze en kunstig ingewikkelde muziek.

Toen riep de leukste vrouw ter wereld dat ik even naar iets moest komen luisteren.

The Vaccines. Misschien zijn ze wel wereldberoemd, misschien twitteren ze, of hebben ze hun platencontract aan Facebook, YouTube of MySpace te danken. Het zou allemaal kunnen. Maar wij wisten van niks.

Aan "What did you expect from The Vaccines" valt vast een hoop te duiden. Invloeden enzo. Ik kom niet verder dan dat alle liedjes na één keer luisteren klinken alsof je ze je hele leven al gehoord hebt. Het lijkt ook op van alles, een zweem Buzzcocks, een hint Undertones, een echo Jesus and Mary Chain. Weet ik het. Het doet er ook niet toe. The Vaccines zijn leuk, kort, vlug, en verdomd verslavend.

Dat zou ik allemaal kunnen zeggen. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon nog een keer naar "Norgaard", nu al het fijnste lied van het jaar luisteren.

Boca arriba!

We waren wat later dan normaal. Het Bimhuis zat daardoor al redelijk vol. Terwijl we rond stonden te kijken naar waar we konden, en wilden zitten liep Efraïm Trujillo, met zijn saxofoon nog op zijn rug langs ons.
"Nou, dit is de zaal en, ...., oh kijk, daar vooraan kunnen jullie nog zitten", zijn kinderen liepen mee over podium en gingen op de aangewezen stoelen zitten. Trujillo ging het trapje af naar de kleedkamer.

Het afgelopen jaar zagen de leukste vrouw ter wereld en ik de New Cool Collective al spelen als big band en wat later met rapper Typhoon. De mannen trekken zich van categorieën of genreopdelingen gelukkig niet veel aan.

Jazz wordt door veel mensen afgedaan als irritant gepiel en gepriegel. Maar dat is onzin. Hoogstens moet je soms je best een beetje doen om het te volgen. Maar wat daar precies tegen kan zijn ontgaat me. Als alles altijd maar gaat zoals je verwacht wordt het, denk ik dan, alleen maar saai en voorspelbaar.

Afgelopen woensdag was de trompettist van de New Cool Collective ziek. Dat vertelde aanvoerder Benjamin Herman aan de zaal. Hij had 's middags iets verkeerds gegeten en lag "luid kermend" in de kleedkamer.
Zeg je dan het optreden af? Welnee. Je belt Efraïm Trujillo op. En die komt dan gewoon. En is het dan lastig dat die saxofoon speelt in plaats van trompet? Misschien, maar je kunt ook gewoon proberen hoe de muziek klinkt met twee saxofoons in plaats van één.

New Cool Collective is één van de leukste bands van Nederland. En ik zet met opzet geen "jazz" voor "bands". Dat gehannes met rubriekjes. Het enige dat op ze aan te merken is is dat ze nooit, geen moment eens stil staan. En dat is lastig fotograferen. De eerste, beetje gelukte foto van gitarist Anton Goudsmit moeten we daardoor nog steeds maken.

Volgend jaar spelen ze weer een paar keer met Jules Deelder. Gaat dat zien. Een hard swingende band met Deelder, die dan vast weer onverstoorbaar mooi met brushes vegend op een snaredrum af en toe een gedicht of verhaal doet.

En dan nog even een muziekje.
Om mee af te sluiten.

De poll van het Jeugdjournaal

Sinds 10 december kun je het Jeugdjournaal laten weten of je de bibliotheek ouderwets vindt. Het plaatje hierboven laat de stand van vandaag zien. De percentages moet je zelf even uitrekenen, ik heb vrij vanmorgen en als ik vrij heb probeer ik het rekenen tot het minimum te beperken.

Een aantal reacties bij de poll:

Naam : dewi

Datum : 27-12-2010

voor een boekverslag heb je toch een boek nodig en ik weet niet waar ik die anders vandaan moet halen

Naam : Lisa

Datum : 26-12-2010

Echt niet! als je een boek wil lezen en je hebt hem niet kan je hem daar lenen.

Heel handig dus.

Naam : Miriam

Datum : 25-12-2010

helemaal niet, want het is leuk om te lezen en je leert er tenminste van van

Naam : Aïda

Datum : 22-12-2010

Ouderweds??? Helemaal niet!

Als je graag een boek wil lezen of informatie wil vinden over iets is de bieb ideaal! En je hoeft het boek niet meteen te kopen!

Naam : NINA

Datum : 22-12-2010

De bieb is ontspannen, handig ff iets opzoeken,

ANDERS WORDT STRAKS:

fIETSEN

LOPEN

SPELEN

LEZEN

WINKELEN

KORTOM ALLES BEHALVE GAMEN EN TV KIJKEN OUDERWETS. DOE FF NORMAAL!

Naam : jouk

Datum : 20-12-2010

ik vind het niet ouderwets ik ga altijd maar er is wel een nadeel sommige boeken stiken zzzzooooo

Naam : marloes

Datum : 20-12-2010

de bieb is niet ouderwets omdat je er lekker kan ontspannen en je hoeft geen boeken meer te kopen handig toch

Naam : merel

Datum : 16-12-2010

je kan er veel leren in de boeken.En er gaat een wereld voor je open

Naam : sarah

Datum : 15-12-2010

niet naar de bieb gaan is ouderwets maar jij bent ouderwets als je dat vind

Naam : linda

Datum : 15-12-2010

nee, de bieb is helemaal niet ouderwets!!!! maar de meeste kinderen vinden het blijkbaar leuker om de hele dag te computeren dan gezellig naar de bieb te gaan.

Naam : Niels

Datum : 15-12-2010

Ik vind naar de bieb gaan niet ouderwets want ze krijgen in Hilversum over een tijdje X-box 360!!!

Naam : Florian

Datum : 11-12-2010

in almere hebben ze de grootste bieb van nederland, waar je ook kan gamen en spelletjes lenen. dus waarom saai???

Naam : Orka OBS Dolfijn

Datum : 10-12-2010

Wij vinden het wel leuk om naar de bibliotheek te gaan maar vinden dat de bibliotheek in Driebergen wel hipper mag zijn. 

Ongetwijfeld kunnen we niks met de poll, de stemmers zijn vast niet representatief en iemand met goede/slechte wil kan met wat aanhoudend klikken de uitslag eenvoudig manipuleren.

Maar toch. In een jaar dat het in ieder geval soms leek alsof bibliotheken weer met zichzelf, hun nut en de toekomst in de knoop zaten is het toch aardig om te lezen dat tenminste 2953 stemmers de bibliotheek niet ouderwets vinden.

Hoewel ik wel al een tijdje zit te aarzelen of ik misschien "nog" tussen "bibliotheek" en "niet" ga zetten.

Satie, John Cale en een spelshow

Vexations van Erik Satie is een raar stuk. Dat ontdekte ik toen ik met een half oor naar een cd luisterde en me na een minuut of 10 begon af te vragen of er bij het maken van de opname misschien iets verkeerd was gegaan. Ik hoorde steeds hetzelfde.

Maar dat hoort zo. Vexations is een stukje pianomuziek van 1 minuut en 40 seconden. Het opmerkelijke is echter dat het stukje 840 keer gespeeld dient te worden. Nou ja, dat is niet helemaal zeker maar een krabbel die Satie maakte bij het stuk zorgde er voor dat men dat is gaan denken. En gaan doen.

De eerste volledige uitvoering van Vexations vond plaats in 1963 en was een idee van, daar is hij weer, John Cage. In de meer dan 18 uur die de uitvoering in beslag nam traden een aantal pianisten op. John Cale, die later beroemd/berucht zou worden met The Velvet Underground en weer later prachtige liedjes als "Fear is a man's best friend" zou schrijven, was één van die pianisten.

Nu is 840 keer hetzelfde spelen misschien al raar maar nog vreemder wordt het door het optreden van John Cale in de spelshow "I've got a secret" uit 1963. Kandidaten moeten door middel van vragen zien te achterhalen wat John Cale gedaan heeft.

Een spelletjesprogramma over "the concert to end all concerts", zoals de presentator ergens zegt. Kom daar nu nog maar eens om.

Een mooi, historisch filmpje, met korte droge antwoorden van Cale. Tegen het eind speelt hij nog een stukje Vexations. Van bladmuziek. Want, "It's a difficult piece to remember".