Over Charlie Parker, een bijdehante opmerking en, ahum, de liefde.

Wie goed leest kan uit blogpostjes nog een aardig beeld boetseren.
Maar soms mag het allemaal wel wat duidelijker.
Soms hoor, niet te vaak.

Charlie Parker (ja, er moet even een stuk over oude jazz bij) nam Loverman een paar keer op.
Het is op zich al een droef lied, vol weemoed. Maar zo broos, gebroken en van alles en iedereen verlaten als in de versie van 29 juli 1946 heeft het nooit meer geklonken. Parker was op dat moment zwaar aan de drank. En dat was weer omdat heroine erg lastig te krijgen was. Dubbel verslaafd dus eigenlijk.
Parker zet te laat in, blaast soms naast de microfoon. Technisch is het helemaal niks. Parker zelf verafschuwde de opname en heeft er nooit meer over willen praten.
Maar zelden is emotie zo naakt opgenomen. Pijnlijk bijna.
Na de sessie ging hij naar zijn hotel. Dronk daar stevig door, stak bijna zijn kamer in brand en werd opgenomen. Dat hielp. Even. Parker werd een icoon. Maar ging dood op zijn 34ste.

Een verhaaltje over muziek dat in mijn hoofd zit. Naast nog veel meer verhaaltjes over andere muziekjes. Dat ik muziek niet onbelangrijk vind zal de iets regelmatigere lezer al eerder opgevallen zijn.

Een tijd terug alweer vertelde ik het verhaal over Parker die dronken Loverman opnam aan de vrouw die in dit blog soms langskomt als De Onderzoekende Persoon. Ik vertelde het niet in het echt. Maar via een beeldscherm, een pc. Aan iemand zonder gezicht.
Ik had toen nog geen idee wie ze verder was. Via het internet over muziek praten, bestanden en opnames ruilen deed ik al tijden. Met mensen uit Amsterdam, Engeland of Alaska. Je "kent" ze een tijdje en dan verdwijnen ze weer in de digitale mist.
Zonder dat ze ooit een gezicht hebben gekregen.

Zelf vond ik het verhaal over deze Loverman van Parker wel mooi, interessant ook. Naar ik later heb begrepen vond Annet (aka De Onderzoekende Persoon) het eigenlijk op dat moment alleen maar een bijdehante opmerking.

Maar goed. Ondanks dat bijdehante verdween zij niet in die digitale mist.
Allesbehalve.

Het wordt weer even wat stiller op dit blog. Ik heb vakantie. Een week of drie.
Ik ga zo naar Overijssel. Waar ze nu nog woont, de leukste vrouw ter wereld. Eerst nog wat muziek kijken en dan dozen inpakken, dingen uit elkaar halen en spullen in een busje zetten. Na een eind rijden sjouwen we dan die dingen met zijn tweeën in Den Helder weer mijn flat in.

"Life can be so nice, so nice" om maar eens iemand te citeren.