Bosrondje

Wanneer je aan de noordkant van het dorp in de richting van wat hier de scouting hut wordt genoemd (maar wat eigenlijk ooit het gebouw van de communistische jeugd was) wilt lopen moet je aan de rand van het dorp je adem inhouden. En je moet een stok meenemen. Er woont daar een boer met een onbekend maar enorm aantal zeer blaf- en bijtgrage honden. 

Als je loopt loop je ergens heen, er moet een doel zijn, anders wordt het slenteren. Turend op Google Maps (je krijgt hier de raarste hobby's) zag ik ergens in het bos naast de scouting hut een open plekje. Het leek me dat dat de plek van de bron moest zijn waar burgemeester Gosho met pijpleidingen in de weer was geweest tijdens de grote droogte van afgelopen zomer. Als je nu voor de scouting hut links het bos in ging, dan naar die open plek, daarna weer rechts over een dirtroad, dan zou je een rondje moeten kunnen lopen. En rondjes, die lopen het fijnst.

De honden aan de noordkant waren nog niet wakker. De zon scheen en de stukken nog niet gesmolten sneeuw waren spekglad.

Er lopen hier nauwelijks paden door het bos. Soms is er een tijdelijk weggetje door de modder waar vrachtwagens voor de houtkap overheen rijden. Die weggetjes zijn handig. Maar ze eindigen altijd zomaar pats boem zonder aankondiging. Dat vindt verder niemand erg want er komt nooit iemand in het bos.

Zonder pad of weg kun je natuurlijk ook best door een bos heen. Al wil ik wel eens vergeten dat er naast bomen ook heel erg veel struiken en andere wegversperrers groeien. En dat er diepe watergeulen zijn. En dat de grond ook nat en glibberig is door de sneeuw en de regen. 

Maar, na een hoop geploeter, gestruikel en geglij, met bijbehorende verwensingen kwam ik dan toch uit bij de bron. Er is daar weinig zon dus er lag nog sneeuw met erg veel sporen van dieren. Ik weet weinig van dierensporen. Wat maar beter is want er zou best een wolvenspoor tussen kunnen zitten. De bron deed trouwens niets meer. Dat was een kleine tegenvaller.

Over een nog goed bevroren en daardoor goed beloopbare dirtroad waar ik maar een keer of vier over een omgevallen boom hoefde te klauteren (ik ben vrij onhandig dus er vlogen weer wat krachttermen door het verder doodstille bos) kwam ik na een uurtje uit bij de scouting hut. 

Hoewel het gebouw al jaren leeg staat is er vorig jaar een gloednieuw dak op gezet. Niemand weet waarom en eigenlijk ook niet door wie. Het gebouw was verder helemaal leeg. Niet onvriendelijk, of angstig leeg. Meer alsof het tegen beter weten in aan het wachten was op een groep nieuwe, vakantie vierende kinderen. Maar er zijn nog maar nauwelijks kinderen in het dorp.

Over de lange weg liep ik terug naar Palamartsa. En ik zag ze al van verre op me wachten. Vier waren het er eerst, daarna zes. Wild blaffende en grommende honden. Ze lieten het deze keer bij beangstigend van erg dichtbij dreigen. En dat was fijn want anders was het geen perfecte wandeling meer geweest.