De hamster meneer neuriet verbeten

Hij sloot de deur achter zich. Toen hij de kleurige ruimte rondkeek zag hij her en der wat mensen zitten, achter schermen. Het leek hem dat er iets ontbrak maar voor hij zich realiseerde wat zei een mevrouw achter een kleine balie goedemorgen tegen hem.

"Goedemorgen, ..." Ze droeg een naambordje, maar daar stond slechts "vrijwilliger" op dus zei hij dat maar en probeerde het grappig te laten klinken. De mevrouw leek dat maar lichtjes te kunnen waarderen.
"Er is nogal wat verloop onder ons vrijwilligers. Ze zijn daarom gestopt met het uitgeven van naambordjes met een naam erop."
"Ze?"
"Sorry, ik bedoel de bibliothecarissen."
"Och, die zijn er dus nog wel?"
"Jazeker zijn die er. Maar zij zitten op kantoor, daar achter die deur."
"En u staat hier helemaal alleen?
"Ja, voor de deur staan wij, achter de deur zitten zij. Wij onderhouden het contact met de bezoekers en zij .."
De vrouw keek kort op een papier dat naast haar lag.
"Ja, op dit moment innoveren zij. Dat doen zij 's ochtends. In de middag delen zij kennis en verbinden ze."
"Maar als ik nu een vraag aan een bibliothecaris wil stellen, hoe ...?"
"Moment, ik vraag het voor de zekerheid even na. Ik ben nog nieuw ziet u."
De mevrouw klopte op de deur, wachtte even en ging naar binnen.

"Nou, vragen kan hoor. Ik heb het even nagevraagd. U kunt daarvoor een email sturen, u kunt hen echter ook via Twitter of Whatsapp bereiken, dat gaat natuurlijk vlugger. Vanaf volgende week kunt u het ook via de chatbot proberen, maar dat wordt op dit moment nog getest zeiden ze."
"Maar gewoon van gezicht tot gezicht?"
"Nee, dat is helaas niet mogelijk."
"Maar waarom ...?"
"Momentje."
De mevrouw liep naar de deur.

"Prioriteiten meneer. Door zich niet om de klipklap te laten storen door allerlei vragen die over het algemeen van een niet al te hoog niveau zijn hopen zij binnen kortere tijd grotere innovatieslagen te maken. Zo ongeveer werd het mij gezegd."
"Maar als ik hier ben, en ik wil advies over een boek?"
"Moment..."
Met gebogen schouders liep de vrouw wederom naar de deur. Hij meende deze keer harde stemmen te horen. Na korte tijd kwam de mevrouw, nu met rode wangen terug.

"Nee, aan vragen over boeken beginnen ze niet meer. Ze zeiden dat ze nu al jaren aan iedereen hebben proberen duidelijk te maken dat ze niet alleen van de boeken zijn maar dat iedereen toch steeds maar halsstarrig over die boeken bleef beginnen en dat dit de enige manier is om van een verouderd en achterhaald imago af te komen."
De mevrouw keek er ernstig ongemakkelijk bij en hij vroeg daarom maar niet verder.
"Ondanks dat wil ik toch graag lid worden. Dan vraag ik u gewoon iets als ik iets over een boek wil weten."
"Tja. Zoals u komen er nog steeds mensen langs maar u hoeft dus geen lid meer te worden."
"Niet? Kan ik ze zo maar meenemen dan?"
"Er zijn hier geen boeken meer. Na lang nadenken hebben ze bedacht dat het veel eenvoudiger was wanneer iedereen een app op zijn of haar telefoon zou zetten. Via die app kunt u dan zien wie een bepaald boek thuis heeft en dan gaat u het daar ophalen. En iemand anders kan het boek dan weer bij u ophalen. Zo heeft iedereen het boek dat hij of zij hebben wel en het scheelt een berg aan ruimte"

Haar antwoord was zo verbazingwekkend dat hij er alleen maar serieus op in kon gaan.

"Maar als ik zomaar een boek wil. Gewoon, iets dat ik nog niet ken?"
"Ah, dan klikt u de TTT knop aan."
"TTT knop?"
"Totaal Toevallige Treffer, u krijgt dan, nou ja, de woorden zeggen het al he.'
"Maar, wat nu als ik het helemaal niet fijn vind om bij mensen langs te gaan die ik helemaal niet ken, of dat ik er niet aan moet denken dat wildvreemde mensen bij mij langs gaan komen om een boek op te halen?"
"Moment nogmaals ..."

"Ze laten weten dat u dat niet echt kunt menen. Iedereen wil tenslotte steeds nieuwe onbekende mensen ontmoeten, hun verhalen horen, met hen van gedachten wisselen, kortom verbonden worden. En in het bijna niet voorstelbare geval dat u geen grapje maakt verwijzen ze u graag naar de workshop "Iedereen kan verbonden worden', toevallig begint deze over een half uur in onze participatie corner." De mevrouw keek er ongemakkelijk, misschien zelf verontschuldigend bij.

Gehoorzaam wachtte hij een aantal minuten op een ongemakkelijk vormgegeven stoel. Toen stond hij op.
In de gang hoorde hij vaag muziek uit een luidspreker komen. Hij herkende het liedje, en neuriede het zacht maar verbeten mee.