Zij ademde.
Annet en ik keken.
En we spraken over haar.
Over de dingen die we met haar hadden meegemaakt.
Soms verwisselden we al, onbedoeld en per ongeluk de tegenwoordige met de verleden tijd.
Soms sliep één van ons bijna.
En zij ademde.
"Ik moest plotseling remmen. In een straat zat een kat stokstijf midden op de weg. Gelukkig heb ik hem niet geraakt."
De hoogzwangere vrouw en haar man die, gepakt en gezakt om vier uur 's nachts het stille ziekenhuis binnen gingen hoorden de vrouw die hen daar naar toe had gereden denk ik niet.
Daarna, in een grote en verder lege lift, op weg terug naar de kamer waar ze lag realiseerde ik me voor het eerst pas echt dat wij het ziekenhuis alleen nog zonder haar zouden gaan verlaten.
Rond vijf uur veranderde er iets.
De kamer, het gevoel, haar ademhaling.
Annet en ik hebben haar hoofd zacht vastgehouden,
haar haren gestreeld en haar voorhoofd gekust.
We zeiden tegen haar dat het allemaal goed was,
dat ze het goed had gedaan.
En dat het allemaal goed was.
Donderdag 29 oktober, rond half zes in de ochtend
gleed mijn moeder, heel voorzichtig en bijna ongemerkt
van hier naar daar.
Posts
3 opmerkingen:
Gecondoleerd Ton en sterkte de komende tijd.
Wat een mooi afscheid Ton. Klinkt misschien wel raar, maar wat fijn voor jou en Annet en je moeder. En dank dat je dit met ons deelt.
Dank voor jullie. reactie Bas en Erna.
Een reactie posten