"Ain't that a bitch?"

foto komt oorspronkelijk van hier

G, wiens verjaardag ik gewoon, autistisch als ik misschien kon zijn, vergat om naar zijn optreden te gaan.

P. die zijn piano stemde in een hotel in Amsterdam, al zag hij hem zelf natuurlijk niet. Een verhaal kan ook te mooi worden.

De hissende cassettebandjes met liedjes die niet op officiele platen stonden en waarvan we zeker wisten dat ze en beter waren en misschien ook ergens de sleutel bevatten tot waar het eigenlijk over ging.

S. die gewoon aan een bureau bij ProBiblio zit te werken en de legendarische aftershow in het Paard van Troje zag, niet omdat hij fan was maar gewoon omdat hij toevallig langs liep en dacht, "Wat doen die mensen hier?"

De enige artiest die ik ooit in Friesland zag spelen, op Jr. Walker na. Wat deed hij in hemelsnaam in een hal in Friesland?

De pummelende harpmuziek van Andreas Vollenweiter die altijd door de luidsprekers kwam, vlak voor het begon.

Andere G, die best erg klein was en bedacht dat als ze nu heel hoge hakken aan deed ze misschien iets kon zien, maar vergat dat het niet lekker staat op gras, op hakken.

Andere S, die ontslagen werd bij de Free record shop omdat hij zo dom was om een stapeltje van de "Black album", de plaat die lang niet bestond al was hij soms ergens, gewoon via de winkel te verkopen.

Purple Rain, wat een rotlied is maar die gitaar meneer, die gitaar.

In Utrecht, de Galgenwaard, 1987.  Waar we, in mijn herinnering op stoeltjes zaten. Al kan dat toch niet echt zo zijn. Het regende zachtjes. Een stem uit de luidspreker deelde mee dat als het bleef regenen het concert niet door zou gaan. Maar het begon wel, en iedereen vergat de regen. En het was omverblazend indrukwekkend. Gedisciplineerd, los, meeslepend, overdonderend. Weet ik het. Hij had een slim, klein trompetdingetje in het arrangement van "Kiss" geschreven. Dat weet ik nog. En hoe het begon. Met die trommelende band die opkwam.

Los, onsamenhangend gedwarrel, dat is het.

Vijf, misschien zes lp's en cd's duurde het. Diepe, ware gekte.

De "skinny motherfucker with the high voice" is dood, ook al dood.

En ik heb het zo verschrikkelijk helemaal gehad met al dat doodgaan.

Some say man ain't happy truly until a man truly dies

(eerste 1 minuut 40 overslaan, dat is tranentrekkend toneel)

De hamster meneer neuriet verbeten

Hij sloot de deur achter zich. Toen hij de kleurige ruimte rondkeek zag hij her en der wat mensen zitten, achter schermen. Het leek hem dat er iets ontbrak maar voor hij zich realiseerde wat zei een mevrouw achter een kleine balie goedemorgen tegen hem.

"Goedemorgen, ..." Ze droeg een naambordje, maar daar stond slechts "vrijwilliger" op dus zei hij dat maar en probeerde het grappig te laten klinken. De mevrouw leek dat maar lichtjes te kunnen waarderen.
"Er is nogal wat verloop onder ons vrijwilligers. Ze zijn daarom gestopt met het uitgeven van naambordjes met een naam erop."
"Ze?"
"Sorry, ik bedoel de bibliothecarissen."
"Och, die zijn er dus nog wel?"
"Jazeker zijn die er. Maar zij zitten op kantoor, daar achter die deur."
"En u staat hier helemaal alleen?
"Ja, voor de deur staan wij, achter de deur zitten zij. Wij onderhouden het contact met de bezoekers en zij .."
De vrouw keek kort op een papier dat naast haar lag.
"Ja, op dit moment innoveren zij. Dat doen zij 's ochtends. In de middag delen zij kennis en verbinden ze."
"Maar als ik nu een vraag aan een bibliothecaris wil stellen, hoe ...?"
"Moment, ik vraag het voor de zekerheid even na. Ik ben nog nieuw ziet u."
De mevrouw klopte op de deur, wachtte even en ging naar binnen.

"Nou, vragen kan hoor. Ik heb het even nagevraagd. U kunt daarvoor een email sturen, u kunt hen echter ook via Twitter of Whatsapp bereiken, dat gaat natuurlijk vlugger. Vanaf volgende week kunt u het ook via de chatbot proberen, maar dat wordt op dit moment nog getest zeiden ze."
"Maar gewoon van gezicht tot gezicht?"
"Nee, dat is helaas niet mogelijk."
"Maar waarom ...?"
"Momentje."
De mevrouw liep naar de deur.

"Prioriteiten meneer. Door zich niet om de klipklap te laten storen door allerlei vragen die over het algemeen van een niet al te hoog niveau zijn hopen zij binnen kortere tijd grotere innovatieslagen te maken. Zo ongeveer werd het mij gezegd."
"Maar als ik hier ben, en ik wil advies over een boek?"
"Moment..."
Met gebogen schouders liep de vrouw wederom naar de deur. Hij meende deze keer harde stemmen te horen. Na korte tijd kwam de mevrouw, nu met rode wangen terug.

"Nee, aan vragen over boeken beginnen ze niet meer. Ze zeiden dat ze nu al jaren aan iedereen hebben proberen duidelijk te maken dat ze niet alleen van de boeken zijn maar dat iedereen toch steeds maar halsstarrig over die boeken bleef beginnen en dat dit de enige manier is om van een verouderd en achterhaald imago af te komen."
De mevrouw keek er ernstig ongemakkelijk bij en hij vroeg daarom maar niet verder.
"Ondanks dat wil ik toch graag lid worden. Dan vraag ik u gewoon iets als ik iets over een boek wil weten."
"Tja. Zoals u komen er nog steeds mensen langs maar u hoeft dus geen lid meer te worden."
"Niet? Kan ik ze zo maar meenemen dan?"
"Er zijn hier geen boeken meer. Na lang nadenken hebben ze bedacht dat het veel eenvoudiger was wanneer iedereen een app op zijn of haar telefoon zou zetten. Via die app kunt u dan zien wie een bepaald boek thuis heeft en dan gaat u het daar ophalen. En iemand anders kan het boek dan weer bij u ophalen. Zo heeft iedereen het boek dat hij of zij hebben wel en het scheelt een berg aan ruimte"

Haar antwoord was zo verbazingwekkend dat hij er alleen maar serieus op in kon gaan.

"Maar als ik zomaar een boek wil. Gewoon, iets dat ik nog niet ken?"
"Ah, dan klikt u de TTT knop aan."
"TTT knop?"
"Totaal Toevallige Treffer, u krijgt dan, nou ja, de woorden zeggen het al he.'
"Maar, wat nu als ik het helemaal niet fijn vind om bij mensen langs te gaan die ik helemaal niet ken, of dat ik er niet aan moet denken dat wildvreemde mensen bij mij langs gaan komen om een boek op te halen?"
"Moment nogmaals ..."

"Ze laten weten dat u dat niet echt kunt menen. Iedereen wil tenslotte steeds nieuwe onbekende mensen ontmoeten, hun verhalen horen, met hen van gedachten wisselen, kortom verbonden worden. En in het bijna niet voorstelbare geval dat u geen grapje maakt verwijzen ze u graag naar de workshop "Iedereen kan verbonden worden', toevallig begint deze over een half uur in onze participatie corner." De mevrouw keek er ongemakkelijk, misschien zelf verontschuldigend bij.

Gehoorzaam wachtte hij een aantal minuten op een ongemakkelijk vormgegeven stoel. Toen stond hij op.
In de gang hoorde hij vaag muziek uit een luidspreker komen. Hij herkende het liedje, en neuriede het zacht maar verbeten mee.

Vandaag

Het kwam meteen na "Two months off", het eerste uitzinnig stomende moment.

You bring light in,you bring light in.

galmde nog na.

Eergisteren speelde Underworld in de Oosterpoort in Groningen. En omdat het optreden in Paradiso door een te lange digitale wachtrij was uitverkocht voor ik zelfs maar in de buurt van het aanschafmoment was gekomen reden de Leukste Vrouw ter Wereld en ik naar Groningen. Volgens Google Maps doe je daar vanuit Den Helder maar 1 uur en 39 minuten over. Dat leek ons een programmeerfout. We waren door die gedachte veel te vroeg. Er was geen rij. Er was alleen muzak en dure koffie in een lelijk papieren schouwburgbekertje. 

Het vervormde schuifelharkerige gitaarlijntje duwt het lied voort. Het is niet veel, dat lied. Het is zelfs ademend weinig tussen het dreunend dansgeweld van de rest van de nummers. Karl Hyde stond, om een grap die hij alleen zelf kende glimlachend te wachten tot hij de paar mysterieuze regels zou gaan zingen. Rick Smith, die het geluid stuurt ging zelfs van het podium omdat er even niets te sturen viel. In de coulissen gloeide af en toe de sigaret die hij daar rookte.

Today

Het bleef lang legig in de grote zaal die helemaal niet zo groot was en waar verontrustend veel van de mensen die wel vroeg kwamen op tribunestoeltjes gingen zitten. Waren we verkeerd misschien? Het voorprogramma was een dj die verscholen achter een gordijn soms aan een knop draaide. Daarna liep hij weer weg. Misschien om iemand een hypotheek te verkopen, want zo zag hij er een beetje uit.

Today

I saw a man using an empty whiskey flask as a walkie talkie

En op een derde van het lied valt het schuifelhark motiefje stil. Het gaat pingelen, hier een toontje, daar nog één. En daarna komt het motief terug en gaat het lied omhoog, wordt het opgelucht, bevrijdend misschien. 

Today

I met a man who threw his arms around me

En daar, toen, zag ik haar. Ze had natuurlijk haar misschien donker oranje vestje aan. Ik ben niet goed in kleuren. Ze duwde zich met haar rechterhand omhoog uit de stoel die nu bij ons staat. Als ze krom staat pakt diezelfde hand de rugleuning van de stoel vast. Voor steun. Ze draait zich naar het raam, kijkt naar buiten naar de meeuwen op het dak tegenover haar, en dan naar mij.

En het geluid, de melodie, de her en der regels vullen m'n hoofd. Er passen nog maar flarden van gedachtes tussen. Hoe ze liep door de gang, lag in dat laatste ziekenhuisbed. Dat de steen voor het "graf" zo onbehoorlijk lang op zich liet wachten. En dat haar as daar dan toch woensdag in gaat. En dat dat goed is. Maar ook weer een nieuw afscheid.

Today

Feel 

Feel 

Today
Happy

En dan is het klaar. En vraag ik me af of er ergens tussen de rest van de mensen nog iemand staat met een traan op zijn linkerwang. Je kunt het niet vragen. En door het zweet kun je het ook niet echt zien. Maar het zou best kunnen.

En ik bedenk me dat straks, veel later, bijna helemaal op het eind "Cowgirl" nog komt. 

I'm invisble

En dat onzichtbaar alleen maar dat betekent, niet zichtbaar. Maar meer ook niet. En als ik dat denk snap ik het. Denk ik. In ieder geval voor even.

En daarna danst de zaal, iedereen, ook de mensen die eerst zaten, ook de mensen die nonchalant laat kwamen, ook wij, zich de hele verdere avond totaal aan flarden.

Today

En nu is het vandaag. En al bijna zover.

Vrijdag, met Stereolab

"Dat was goed."
"Lekker harde gitaren ook."
"Ja, maar waarom zou hij nou zo'n raar jurkje aangetrokken hebben?"

Voorprogramma's. Het is iets waar je doorheen moet bijten. Zelden zag ik iets leuks in een voorprogramma. Ja, ooit een meneer achter een dj ding. Maar dat was omdat hij een konijnenpak aanhad. En wat glimlachende pilletjes had geslikt.

Laatst, bij (!!!) Chk Chk Chk was het voorprogramma fantastisch. Misschien omdat ze hun eigen voorprogramma deden. De zanger trok een jurkje aan, ze noemden zich Stereolad en deden covers van Stereolab. Wat me niets zei. Maar omdat de muziek fijn dronede (nee, dat is geen tikfout) heb ik me eens ondergedompeld in de muziek van Stereolab.

En ja, ik weet het, doe me één leuk liedje en de pakketjes met cd's beginnen de brievenbus te vullen. Iedereen heeft een afwijking. Of meerdere.

Het nogal omvangrijke oeuvre van Stereolab valt in misschien twee delen uiteen. Er zijn de licht vervreemd vrolijke liedjes met een gevoel van "Het is mooi weer, laten we naar het strand gaan, pak jij de zonnebrand, de frisbee en de hond" en de doordronende liedjes die een beetje klinken alsof Astrud Gilberto de Velvet Underground als band inhuurde.

Neem nou Ping Pong, een liedje uit de "Er is best veel zand op het strand" categorie.


Maar de tekst, die is dan toch wel weer heel apart.

"it's alright 'cos the historical pattern has shown
how the economical cycle tends to revolve
in a round of decades three stages stand out in a loop
a slump and war then peel back to square one and back for more

bigger slump and bigger wars and a smaller recovery
huger slump and greater wars and a shallower recovery"

En dan nog even Gilberto die met wat harde gitaren over "bones" en "flesh" zingt. Engelachtig haast.

Stereolab bestond van 1990 tot 2008. De klad kwam al wat in de band toen zangeres Mary Hansen in 2002 werd aangereden op haar fiets en overleed. In 2008 was het op. De band heeft een kleine berg aan opnames gemaakt, en die berg wordt nu in afleveringen in mijn brievenbus geduwd.

En dat allemaal door een voorprogramma, waar de zanger een jurk aanhad.
En door die fiets. Wat in al zijn gewoonheid ...

dum, dum, dum, de dum dum, de duh de duh de dum dum dum... ah 
dum, dum, dum, de dum dum, de duh de duh de dum dum dum... ah 

Vrijdag, met !!!

"Faithless?"
"Te massaal en te vrolijk en vlug na ..."
"Marcin Wassilewski?"
"De enige keer dat het glad was in januari."
"Hinds?"
"Het snot stroomde over m'n wangen."
"Podium trio?"
"Er ging iemand bij Anna P. op het spoor staan en ik zat daardoor vast in Schagen."

"En nu zouden we naar !!! (Cnk Chk Chk) gaan en heb je geen zin."
"Misschien zijn we de bandjes ontwend en bovendien staat de zaal vast vol met jongeren met van die keurige "Bob Dylan tijdens Nashville Skyline" baardjes."
"Zeurpiet!"

!!! (Chk Chk Chk) is geen grote band, niet beroemd enzo. Ze speelden in Paradiso Noord wat ook wel Tolhuistuin heet. Er konden 500 mensen naar binnen. Maar die waren er dus niet. Terwijl je toch zo leuk met het pontje over het IJ naar Paradiso Noord moet varen. Onbelangrijk detail.

Goed, die 500 mensen waren er niet. U was er erg waarschijnlijk ook niet. En dat was jammer, voor u dan. !!! is een vriendelijk hardwerkend (ze waren ook hun eigen voorprogramma maar dat komt een andere keer nog) vrolijk bandje dat een beetje lijkt op de Talking Heads op een minder intellectuele dag. De zanger stuiterde over het podium, struikelde over snoeren (ik voelde meteen een band) en beklom de geluidsboxen. Daarna kwam hij uiterst moeizaam en wat giechelend naar beneden. Er werd van het podium in het publiek gegaan en de mevrouw achter me danste uitzinnig met de zangmeneer. Zij was beter.

Ik kan het hele concert wel ontleden maar dat heeft vrij weinig zin. U was er niet, en kent de gespeelde liedjes ook niet. Dat de charme van die liedjes vaak het net niet helemaal gelukte is, tja dat zegt u dan ook weer niets

Maar goed. Na afloop stonden we redelijk uitgeput en zweetnat de liedjes binnensmonds te neuriën op het pontje. En als het niet zo druk was geweest met hipsterfietsers hadden we nog een vrolijk dansje gedaan.

Volgende keer met z'n allen.