Beste Jongen,
Ik dacht, wij moeten eens praten. Maar omdat jij dan waarschijnlijk allerlei dingen terug gaat zeggen stuur ik je maar een brief. Dan hoor jij mij wel en ik jou niet. Ideaal lijkt me.
Misschien vind je het raar dat ik je een brief schrijf en die afgeef bij die aardige mevrouw aan het inlichtingenbureau op de jeugdafdeling in plaats van dat ik je opzoek, als jij zelf achter je, zoals je dat noemt, deskje zit. Maar weet je jongen, ik ben bang dat ik er een beetje klaar mee ben. Of, als ik het wat eerlijker zeg, ik ben bang dat ik een beetje klaar met jou ben. Ik denk er hard over om jou te ontvolgen.
Kijk jongen, het was best leuk hoor, in het begin. Een beetje kletsen over dat
fabriekswoord en die
B-reader. Maar eerlijk gezegd jongen. Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Of bijlezen. De laatste weken lees ik me helemaal suf. Dan staat hier weer wat, en dan daar. Jij vindt wat en al die collega's van je vinden ook wat. En jullie moeten dat ook allemaal steeds zo nadrukkelijk laten weten, dat jullie wat vinden. En dat was best leuk, een tijdje. Maar ik kan er niet meer tegen weet je. Ik doe er haast geen oog meer van dicht. Die continue stroom van gebeurtenissen en dan weer de reacties op die gebeurtenissen en dan weer de reacties op de reacties over die gebeurtenissen. Komen jullie nog wel eens buiten jongen? Heb je wel genoten van de zomer? Heb je gemerkt dat er een hittegolf was?
Sorry. De zinnen gingen weer wat hard. Maar het is ook lastig jongen, om toe te werken naar een ontvolgmomentje. Maar ik denk dat het niet anders kan. Het is teveel. En te somber. En niet bij te houden. En zichzelf herhalend.
Neem nou dat Facebook schandaal. Nee, niet die moord. Nee, ik bedoel dat stukje in een middagjournaal over ouderen die in New York in de bibliotheek uitleg kregen over Facebook. De verontwaardiging dat het journaal dat item niet in een Nederlandse bibliotheek was komen filmen! Of dat niemand bij het journaal zei dat bibliotheken in Nederland dat ook allang deden. Ja, later zei de nieuwslezer dat wel, maar jou viel de olijke blik in zijn ogen ook op he jongen, toen hij dat zei.
En ik snap best dat het jammer was, dat Facebook berichtje, een gemist kansje enzo. Maar daarna ging iedereen zo in de zesde versnelling helemaal los. Dat Facebook onderwerp was een stukje modern Van Gewest Tot Gewest in een journaal dat tegenwoordig vol zit met sullige items dus, ja jammer, maar meer toch niet? Het was allemaal zo van haphaphap daarna. Ik was even bang dat jullie nog zouden gaan voorstellen dat elk journaal item eigenlijk zou moeten worden afgesloten met het noemen van de juiste siso codering zodat de kijkbuiskijkers meteen naar het juiste schap in hun lokale bibliotheek zouden kunnen lopen. Maar ja, jullie hebben natuurlijk overal verschillende plaatsingsschema's, dus dat ging niet.
En net toen dat stormpje weer wat was gaan liggen kwam
dat artikel. Zucht jongen. Moest dat nu zo? Ik zag een twittertje van je voorbij komen met "#kommer" en "#kwel" en "argwanende medewerkers" en ik keek naar de verzendtijd en volgens mij, ik ken jouw rooster, zat je toen gewoon 's avonds op het station door die Vrij Nederland te bladeren. Waarschijnlijk zonder leesbril en al met één hand op die ridicuul ouderwetse discman met vage jazzmuziekjes. En meteen weer woordjes intikken op die mobiel van je. Had je het wel helemaal echt goed gelezen dan? Of alleen maar snelletjes en op zoek naar doorzendbare woorden?
Want ik las het ook jongen. En het leek wel of we verschillende verhalen lazen. Jij las wanhoop en troosteloosheid, wegduikende medewerkers, richtingloosheid met het gebruikelijke "The end is at hand" gevoel.
Ik las het verhaal van een journalist die op een warme dag midden in de zomer langs wat kleinere bibliotheken ging. Geen glanzende hoofdvestigingen maar bibliotheken die misschien nog net niet zijn wegbezuinigd onder dat toevallig aan de bezuinigingen gelijklopende beleidsinzicht dat bibliotheken niet meer in een stenen gebouw hoeven te zitten. De journalist kwam medewerkers tegen die misschien wat afhoudend waren, dat is zo. Maar weet jij wanneer hun beoordelingsgesprek weer gepland stond? Hebben ze er zich misschien net morrend bij neergelegd dat hun bibliotheekorganisatie tegenwoordig een heuse communicatieafdeling heeft met strenge, welomlijnde communicatievoorschriften, komen ze in het wild een journalist tegen. En niet één van het lokale weekblad, nee van Vrij Nederland. Het zweet was bij jou toch ook spontaan in de oksels gesprongen? Maar nee, jij vond het weer "ergerlijk". En ja, misschien hadden ze niet meteen de gloedvolle taal van de laatste beleidsnota paraat maar, en dat vond ik dan wel weer mooi, tussen de regels door hielpen ze wel de mensen die er kwamen. Gewone mensen met vragen die vanzelfsprekend geholpen werden. En nee, ze wisten niet hoe de toekomst er uit ging zien. Nou en. Weet jij dat dan wel zo zeker jongen? Net als de rest doe jij toch ook maar hoopvol je best zonder dat je zeker weet hoe het afloopt?
Zie je jongen. Het gebeurt als vanzelf. Ik ga me op zitten winden. En dat is niet goed. Ja, af en toe. Maar niet continu. Niet de hele tijd. Vroeger kwam ik gewoon naar de bibliotheek, dan zocht ik wat boeken uit en sprak wat met de aardige mevrouwen achter de balie. Maar sinds ik me met jou ben gaan bemoeien komt dat er helemaal niet meer van. Als ik nu aan een bibliotheek denk zie ik soms alleen nog maar een groepje mensen dat chronisch met zichzelf in de weer lijkt te zijn. En ja, natuurlijk, de toekomst. Maar het leven is meer dan de toekomst jongen. Je hebt ook mensen nodig die op dit moment gewoon even nu aan de slag gaan. Zo goed en zo kwaad als ze kunnen.
En ik weet wel dat je het vast allemaal goed bedoelt maar het wordt me te gek. Al dat "dit is niet goed" en "dat deugt ook niet". Al dat "de medewerkers zus" en "de directies zo". Dan zijn jullie weer niet van de boeken en drie minuten later roepen jullie driftig dat jullie alle eBooks uit moeten gaan lenen, en wel onmiddellijk.
Dus jongen, hoe lastig ik het ook vind, ik denk dat ik je ga ontvolgen. Het moet denk ik gewoon even. Het is me allemaal even te zak en asserig geworden. Ik moet even wat frisse lucht. Ik kom even niet meer aan je deskje staan.
Al zal ik, om jou een plezier te doen nog wel even op Toon Tellegen
stemmen.
met vriendelijke groeten en, kop op!
H. Meneer
Posts
