En de mannen in oranje pakken doen The Hustle

Ik wilde best bloggen deze week.

Bijvoorbeeld over Wim Keizer die nog steeds op antwoord wacht. En over hoe idioot dat eigenlijk is in een branche die voor een fors deel over informatieverstrekking gaat. Of zou moeten gaan.

Maar het kwam er niet van. Zieke medewerker, langslopende ambtenaren, iets met glasvezel, overlegje hier en dan natuurlijk ook een overlegje daar.

Maar vandaag is het vrijdag en omdat de majesteit vandaag niet jarig is is het een vrije vrijdag.
Er ontgaan me wel meer dingen.

Een passend muziekje. Go now van de Moody Blues leek me wel wat. Al was het maar omdat al die jaarlijks opduikende artikelen over Willem die straks koning wordt maar nu nog even niet me echt heel erg gaan vervelen.

Maar zoals wel vaker werd het een ander liedje. Of clipje.
Ik moest er eerst even om grinniken. Maar later toch ook weer helemaal niet.
Huppelend retro-deuntje. En de mannen dansen The Hustle in oranje pakken.
Vandaar dus maar.

Afreageermuziekje

Er is natuurlijk een overvloed aan liedjes. En mijn van nature al heen en weer stuiterende hersenen maken het ook niet makkelijker. Het kiezen.

Doe ik Jim Hall, die zo mooi verstild haast bijna verdween in het Bimhuis, afgelopen woensdag? Wordt het dat vrolijke wat nikserige liedje van Sister Sledge dat laatst voorbij kwam op Radio 6?
En Stevie Wonder, wiens komst het verstandige van de aankoop van een 3 dagen kaart voor het NSJF nog eens onderstreepte, kan ook nog. Stockhausen en Xenakis die moeten ook nog steeds.

Maar het was een rare week. Afreageren dus maar.

De UB Gent, een boekentoren die muziek maakt

We hebben het natuurlijk allemaal totaal geheel en volledig de hele dag druk, druk, druk.
Maar stel dat je even een paar minuten zomaar achter je pc zit. En er staat geen mailprogramma open, of iets met een spreadsheet.

Je zou dan even naar de site van de UB Gent kunnen gaan. Of, preciezer, naar de pagina die laat horen wat de klanten lenen.

Als begeleidende tekst staat daar:
The Ghent University Book Tower is 20 stories tall. Every floor contains thousands of books which can be requested by our patrons. We can map every book request to one note (floor level), and multiple book requests in a time interval to a chord. To find out how this composition would sound like, we use André Michelle's famous ToneMatrix. Please follow the following steps to play an auto-generated composition of current book requests. Feedback: libservice@ugent.be
Copy the text below and right-click paste in the matrix to musicalize our current library checkouts:

Als je de getallen kopieert en in de matrix plakt (en even, of iets langer geduld hebt) hoor je het resultaat. De volgende keer dat je de pagina bezoekt zijn natuurlijk de geleende boeken anders en daardoor ook de muziek.

Nee, het gaat de wereld niet veranderen. Maar het is wel heel erg machtig mooi gevonden.

ps Voor wie altijd al Kraftwerk, Underworld of The Prodigy wilde spelen is klikken op de link Audiotool links van de matrix de moeite waard. Het kost een paar uur maar dan heb je ook wat.

Bloemen, heel veel bloemen

Fotograferen in het pre-digitale tijdperk, dat was pas spannend. Hoeveel foto's konden er op een rolletje? 20, 32? Zoiets.
Op het knopje drukken en dan weken niets. En als de foto's ontwikkeld waren  was er altijd dat moment van spanning. Waren ze gelukt?
Van minstens drie was het vervolgens onduidelijk waarom ze gemaakt waren of wat er precies te zien was. En altijd werd die ene foto van die oudheidkundige bijzonderheid wat bedorven omdat er toch plotseling iemand het beeld was ingewandeld.

Nu is dat anders. Een fototoestel heeft net zoveel geheugen als mijn oude pc. En je kunt je dan ook helemaal suf klikken.
Wat we gister dan ook maar deden. Het was mooi weer en waarom zou je de bollenvelden eigenlijk niet op de foto zetten?

"Oh sjips!" (met niet-bibliotheek gerelateerde poll)

Afgelopen week hoorde ik het weer eens. Een volwassene zei "Chips!",  of "Sjips!", dat kan ook.
Maar hoe je het verder ook spelt, het  woord werd gebruikt als vervanger voor "shit".
Er zijn tijden  geweest dat ik dat woord, "sjips" heel vaak hoorde, dat kwam door een verder best  aardige collega. De laatste tijd is het wat minder, met dat woord dan.
Toch hebben mijn hersenen nog steeds dezelfde reactie op "chips", of  "sjips". Loeihard hoor ik dan toch echt "SHIT" door de ruimte galmen.

Waarom  gebruiken mensen zo'n tofuachtig vervangwoord als "chips"? Is er iemand  die denkt dat je dan heus "sjips" hoort in plaats van "shit"? En dat dan verder niet opvalt? Waarom zegt men niet "Waterpomptang!"?

Maar misschien ben ik wel de enige hoor, die dat hoort. Vandaar dus even, na het  liedje, het is tenslotte wel vrijdag  een niet-representatieve enquette.