Boekje erbij?!

"Ja dat klopt. Ik zat al langer met, zeg maar, een stukje onvrede. Kijk, we roepen wel van alles, als branche zeg maar, maar echt doorpakken is er dan toch vaak weer niet bij. Ideetje hier, projectje daar maar het blijft toch eigenlijk altijd om hetzelfde draaien, we blijven toch ... Sorry, maar ik moeten even ...".

"Nee mevrouw Annie, daar moet toch echt een kwart kop suiker in hoor".

"Daar was ik weer. Ja, het blijft opletten he. Maar, dat zei ik. Echt doorpakken, echt die grens over gaan, echt in die andere markt stappen, nee. En het duurde bij mij ook even hoor. En het was eigenlijk nog toeval ook. Ik zat 's avonds met die branchestrategienota "Meer waarde" op schoot wat met een half oog naar de zoveelste herhaling van oude Star Trek afleveringen te kijken en toen gebeurde het. Ik las de nota en hoorde toen die beroemde zin "to boldly go where no man has gone before" en, hoe het kwam weet ik niet maar toen was er die klik in mn hoofd zeg maar. Een gevoel van openbaring, u kent dat wel. Niet? Oh. Da's jammer voor u. Ik krijg bijna medelijden.

"Mevrouw Annie, servetje erbij doen!".

"En het lag zo voor de hand. Dat we het niet eerder zagen. Kijk, het stond wel overal hoor, stukjes dan. Verblijfsfunctie, seats2meet, comfort, kwaliteit, werkplekken voor zzp'ers, dat soort dingen. Maar het bleef erbij hangen he. Als dan weer ergens de cd's werden weggesaneerd dan kon daar wel een koffiedingetje komen. Maar het bleef rommelen in de marge". 

"Wilt u daar organische, rechtsgestapelde suiker bij?".

"Nee, het kwam nogal als een dreun ja. Juist bij de gemeente. Daar had men net besloten dat er nog iets van een voorziening over zou blijven toen ik met mijn idee kwam. Dus daar moest men wel even een nieuw denkkader voor aansnijden maar toen duidelijk werd dat er in het geheel geen subsidie meer overgemaakt hoefde te worden ... nee, helemaal geen. Als je dan die stap maakt moet je ook al je hulplijnen doorsnijden vind ik. En natuurlijk moest men op het gemeentehuis even wennen aan het idee van een Regionale Koffiehub, ja zo noemden we het nog in de planfase. Maar, echt, een leuke Prezi doet wonderen".

"Zeker, plassen is gratis. Even doorlopen en dan aan uw rechterhand".

"Kijk. Als je even mentaal in die andere zone gaat zitten zeg maar, dan zie je dat alles weg kan. Echt alles. En dat is ook goed, anders blijft het kwakkelen. We hebben wifi, superwifi niet zomaar van dat gewone, slome "net één streepjes op je telefoon" wifi he.. En wat staat er nu niet op het internet? Wat kun je nou niet downloaden? Dus waarom nog langer dingen kopen en ze weer doorlenen? Onzin. Weg ermee. Het is niet langer nodig. Nou ja, en met dat besef was er plots die ruimte. Letterlijk zeg maar. Als je al die kasten wegdoet dan heb je me toch een bak ruimte over. En dan kunnen er een hoop tafeltjes, stoeltjes en loungebanken in zo'n gebouw hoor. Zo!

"Annie! Hoe vaak heb ik het nu al gezegd. Het lepeltje doen wij hier rechts naast het kopje leggen!".

Natuurlijk. Het was wennen. Ook voor de klant. Maar die klant neem je bij de hand zeg maar. Die klant moet je niet alleen verleiden maar ook leiden. Dat scheelt maar een paar letters. En veranderen doet pijn. Ook voor ons. Een aantal medewerkers moesten we loslaten, de opleiding tot barista is een zware. Dat kan niet iedereen. Maar. Kijk om u heen en dan ziet u toch iets bijzonders. Een enorm grand café, maar dan modern. Werkplekken, hangplekken, drinkplekken, downloadplekken, uploadplekken, eetplekken. Overal plekken. Meer dan 42 verschillende soorten koffie, 18 exclusieve theesoorten, lunchgerechten, smoothies, hapjes. Wij staan weer mooi op de kaart in Korterdam en omstreken.

"Nee, het spijt me, tosti's kunt u in Korterdam alleen bij Bakkerij "In 't mandje" krijgen. Wij serveren wel een prima croque-monsieur al zeg ik het zelf". 

Sorry, wat zegt u? U vindt het nogal erg rustig hier? Hoe bedoelt u? Maar twee klanten? Ach, dat is nu weer van dat beperkte denken. Waar u zegt "rustig" zeg ik "wij zijn klaar voor de gasten die zo gaan komen". Natuurlijk, wij hadden het ook graag meteen iets drukker gezien. Maar ik heb begrepen dat het vrij slecht graag met de spinaziefabriek hier in de buurt dus ik verwacht binnenkort nogal wat verse zzp'ers. Ja, de één zijn crisis is de ander zijn omzet.

"Annie, je moet het wel duidelijk zeggen! Articuleren verdorie!"

Nee, zeker niet. We hebben de boeken die hier stonden niet weggegooid. Nou ja, niet allemaal. Kijk. Natuurlijk moet je het verwachtingspatroon van de vooral wat oudere klant niet uit het oog verliezen. Die bleven toch nog verbazingwekkend lang vragen om een boek. Opmerkelijk, we waren er toch met z'n allen wel uit dat dat een verdwenen productlijn was. Maar. Je bent geen goed ondernemer als je niet wat doet met de vraag de klant. En van het één kwam alweer het ander, en zo hadden we ook meteen de nieuwe naam voor het bedrijf.
Hmm? Nee, nee gewoon een boek. Wie hier iets bestelt die krijgt daar een boek bij. Gewoon een boek, any boek zeg maar. Ze mogen er geen uitkiezen. Dat houdt vreselijk op en bovendien, vroeger kochten we allemaal toch ook dezelfde boeken. Iedereen in Nederland wilde toch dezelfde dingen lezen riepen we. Dus nee, iedereen krijgt gewoon een willekeurig boek. Het is een aardigheidje he, een soort parapluutje op een sorbet.

"Annie! Annie? Annie waar ben je? Annie je kunt toch niet zo maar weglopen! Heus het went echt! Het is ook jouw toekomst!"

Sorry, maar ik moet nu echt zelf in gaan springen. Ja, u ziet, voor sommige medewerkers blijft het gewoon erg wennen. Die hebben er dan toch moeite mee. Van informatiespecialist naar "floormanager non-european coffees" en dan nog met zo'n slogan, te commercieel vinden ze. Dus, als u zo genoeg heeft ...

"Dat is dan € 8,45 alstublieft. Best prijzig? Nou, u heeft er anders wel een handvaardig gemaakt kopje koffie voor. Oh, en trouwens, voor ik het zelf nu ook vergeet, boekje erbij?