Ze was klein, nogal omvangrijk en ze probeerde voor me te dringen. Ik deed een stap naar voren zodat mijn plaats in het gedrang veilig was gesteld. Van achter kwam een snerpende stem die vertelde dat ze "all the way from New York" was gekomen to "see him". Ik gaf haar geen aandacht en bleef staan.
De drie mannen op het podium hadden hun eerste nummer gedaan. Handen werden stuk geklapt. Er werd enthousiast geroepen van "Prachtig" en "Mooi!!". En toen stond een flink deel van de bezoekers op en schuifelde naar buiten. Andere mensen holden naar binnen, gingen vlug zitten en de groep begon aan het tweede nummer.
Mensen zaten op de grond, zo'n 500 wel. De gitarist op het podium ging maar door. Ergens in het midden van de zittende mensen stonden er plots drie op. "Zitten" riep iemand. Maar de drie bleven staan. "Zitten", veel meer mensen riepen het nu. De drie bleven staan. Het chagrijn was voelbaar. Er werd nog harder geschreeuwd. De drie beven staan, om hen heen gingen nu meer mensen staan. De gitarist scheurde gewoon verder.
Het North Sea Jazz-festival begint vandaag weer. En iedereen zal er weer zijn. De mensen die voor je gevoel eigenlijk alleen voor het aan de barren hangen komen, de verbaasde liefhebber van die paar popmensen die er ook spelen, de voordringers, de rustige mensen die voor een paar concerten gaan, de neuroten die met een soort spoorboekje in de hand vijf minuten hier, tien minuten daar en in het voorbijgaan nog ergens anders naar binnen kijken en van alles een fractie zien.
En ik ga ook. Hieronder het mogelijke programma van vanavond. Maar misschien wordt het heel anders. Dat is het leukste. Dat je zomaar iets ziet en hoort dat bijzonder is.
John Zorn The dreamers, dan naar Dhafer Youssef, door naar Raul Midon, daarna Eric Vloeimans met op weg daar naar toe misschien nog een stukje BB King, even de tanden flink op elkaar bij Cecil Taylor om te eindigen bij het Spanish Harlem Orchestra.
Van die laatste doe ik even een filmpje. Dan kan ik vast kijken want ze spelen wel heel erg vreselijk laat op de avond.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
3 opmerkingen:
veel plezier en succes met de trein dit keer...
Wat mij bij is gebleven van de keren dat ik ging, is dat de zaal meestal vol was en ik doorgaans in het gedrang van de file naar en van de zalen vast kwam te zitten en te laat bij de deur van de begeerde zaal aankwam. "Sorry vol". Maar ja Miles nog wel meegepikt.
Och. Nu val zelfs ik stil. Miles had ik graag nog eens live gezien. Ook al vond ik de muziek die hij toen maakte niet zo goed. Mooi dat je hem gezien hebt Edo.
Een reactie posten