Ooit, een keer, zag ik met, denk ik, (kleine) Ton in (geloof ik) Den Haag op (waarschijnlijk) een festival D.A.F, Killing Joke en nog wat bandjes. Het was warm, heel warm. We kochten een blikje cola maar het lipje brak af. Een dun, miezerig straaltje spoot recht omhoog. Ik weet nog dat we daar lang naar hebben zitten kijken, naar dat straaltje terwijl er een luid gierend heavy metal bandje speelde. We hielden niet zo van heavy metal. Omdat Den Helder een erg eind af ligt van (ik denk toch echt) Den Haag moesten we weg voor het laatste bandje, The Beat, helemaal klaar was. Terwijl we van het veld schuifelden speelden ze een mooie, langszaam stuiterende "psychedelic rockers". Het was een mooie dag.
Maar op de herinnering na is niets meer van terug te vinden. Geen recensies, geen opnames, geen foto's, niet eens een verfrommeld toegangsbewijs.
De afgelopen dagen, het is misschien bekend, speelde Bob Dylan in Amsterdam. Ik was er twee van de drie keer bij. De oude man zong heel vroeger al dat de tijden aan het veranderen waren. En dat is ook zo, de tijden zijn voorgoed veranderd. Want Dylan was dan wel in Amsterdam, hij was en is met die drie optredens ook overal. In de krant, op fansites (al is het koppelen van het woord fan aan Dylan nogal een taboe), op blogs, liedjes zijn gefilmd en staan op YouTube, foto's van de shows staan op Flickr en opnames van de optredens zijn te downloaden (een link naar die site geven is wat zinloos, je moet er eerst lid van worden). De tape van de eerste avond stond 1 uur en drie kwartier na afloop online, de tweede avond duurde het wat langer, twee uur en een kwartier.
Allerlei mensen knutselen zo een blijvend beeld, een blijvende herinnering aan die avonden in elkaar. En dat is mooi. Denk ik. Maar ik weet het ook niet helemaal zeker. Soms twijfel ik. Omdat het wel beelden zijn, maar niet de mijne. Ik was er zelf. Maar ik stond ergens anders. Op dit moment zijn mijn herinneringen nog vers maar als dat over een half jaar anders is, en ik blijf de filmpjes kijken, ga ik dan denken dat ik toch ongeveer daar stond, waar de filmer stond? Verschuift dan je herinnering?
Ik maakte geen foto's en vertrouwde blindelings op de aanwezigheid van tapers. Michael, die mee was terwijl hij niet van Dylan hield stak tijdens "Like A Rolling Stone" plots zijn mobiel in de lucht. Ik zet die opname in het volgende postje. Waardoor ik zijn herinnering aan die seconden algemeen maak. Alweer een knutselstukje voor de herinnering. Een heel frommelig stukje, dat is zo, maar toch.
O, Dylan maakte het trouwens allemaal niet uit. Al die mobieltjes, fototoestelen enzo. Hij deed zijn ding. Zong soms boven verwachting goed, speelde hoorbaar op zijn orgeltje en negeerde ons verder totaal. Zoals altijd. Maar hij speelde goed. Op het eind stond hij even stil, keek de zaal in en zag ons nog steeds niet. Toen liep hij weg, zonder te groeten. Maar dat hoeft ook niet, over twee jaar staat hij daar weer. En wij ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
Wat ik mij wel afvraag. Dylan staat er om bekend dat zijn setlijst per avond verschilt. Was dat ook zo? En speelde hij met goede vrijdag/pasen wat meer religieuze songs? Daar werd nogal over gespeculeerd
Hij speelde de 2e avond een stuk of 6 ledjes die hij vrijdag ook deed. Dus waren er eigenlijk weinig doublures. En hij deed op vrijdag (onvoorspelbaar als hij kan zijn) geen enkel religieus nummer. Wel was er een reli tintje door de man die ergens links wat voor mij stond. Wanneer Dylan even van zijn orgel opkeek en zijn hoofd de richting van de man opdraaide stak die man een wit a4tje omhoog met daarop een (denk ik) met viltstift getekend kruis. Dat heeft de man zeker een anderhalf uur volgehouden.
Een reactie posten