Steffie overleed op 28 maart 2008. Tot voor erg kort wist ik niet dat Steffie bestond. En nu ik weet dat ze bestond bestaat ze niet meer.
Nu ik zelf een blog heb kijk en zoek ik wat gerichter naar die dingen. Zo af en toe struikelde ik al eens over GeenStijl (waar ik niks over zeg, stel dat iemand daar het leest), ik volgde een tijd het blog van "kleine" Ton" en ik kijk hoe het met mijn ex-juf arabisch gaat in de aanloop naar de Europese verkiezingen. Alle drie zijn het blogs waar regelmatig nieuwe posts verschijnen. En daar staat of valt een blog natuurlijk wel mee. Zo'n ding beginnen is makkelijk, regelmatig bijhouden een stuk lastiger. Tenminste, dat moet ik toch opmaken uit de grote hoeveelheid blogs die plots stoppen.
Lang geleden, toen "internetten" nog geen lelijk werkwoord was, toen ik zelf nog geen pc had ging ik met wat tegenzin naar een cursus over het internet. Ik werkte in een kleine bibliotheek in West-Friesland waar één (1) pc stond waar het publiek de catalogus mee kon raadplegen. Ik wist het niet zo met dat internet. Het leek mij een voorbijgaand hyperig iets. De cursus gaf me al meteen weinig hoop. Als er al een verbinding was dan was die meer dan traag. En ook toen was ik al een ongeduldig mens.
In die tijd las ik soms wat extreem moeilijk vindbare boeken over het eiland Tristan da Cunha. Een onooglijk klein eiland midden in de Atlantische Oceaan waar het meestal rotweer was en waar één maal per jaar een postboot kwam. Over dat stipje waren wel boeken maar die moesten gehaald worden uit rare bibliotheken en als je iets wilde kopen duurde het soms 8 maanden voor het boek werd afgeleverd. Al met al, opschieten deed het niet.
Ik kan me het moment nog herinneren dat ik begreep dat internet geen duffe hype was.
Toen de cursus (en de verbinding) wat beter begon te draaien tikte ik bij Yahoo "tristan da cunha" in. En ik weet het aantal treffers nog, 195. 195 pagina's waar iets stond over dat geheimzinnige stipje in het midden van niets, waar niks gebeurde en nauwelijks mensen woonden. 195! Het is een cliché maar een wereld ging open.
Wanneer je nu Tistan da Cunha intikt in/bij/op Google krijg je trouwens 1.370.000 treffers. Daar is geen beginnen meer aan.
Steffie was een hond, ze overleed op Tristan da Cunha. Erik en Claire schrijven erover op hun blog. Het maakt het grauwe stipje tastbaarder. Dat heb je soms met blogs.
Na hun post over Steffie hebben ze niets meer toegevoegd. Waardoor ik me plots over Erik en Claire allerlei dingen afvraag. Zijn ze nog op het eiland? Hebben ze andere hond? Zijn ze nog wel met Erik en Claire?
Ik zou het ze kunnen vragen, via hun blog. Dat kan. Maar ik doe het niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
7 opmerkingen:
Met 100 woorden heb jij geen moeite ;-)
Maar gelijk heb je. Er moet regelmatig iets op je blog gebeuren, wil je mensen trekken. En tegelijk hoe vinden ze je tussen al die ander blogs? Hoe val je op? Of neem je genoegen met het feit dat jouw artikel plotseling opduikt in de zoekresultaten van de argeloze die "Tristan da Cunha" intikt? Maar ja dan krijg je 1,4 miljoen concurrenten.
Daar zat ik ook al over te puzzelen, over dat mensen trekken. Misschien kan ik wat met dat toevoegen van tags, maar dat weet ik nog niet zeker.
Als privépersoon kan het leuk genoeg zijn alleen maar wat te tikken, bloggen voor/namens het werk moet natuurlijk wel wat meer opleveren.
Slimme tips om traffic te krijgen:
http://www.usabilitydesigner.be/affiliate-marketing/hoe-krijg-je-meer-traffic-naar-jouw-blog/
Het is een belangrijk issue wanneer je een eigen "web 2.0" op het web gaat lanceren. Met een Ning heb je in een paar klikken een sociaal netwerk in elkaar gezet. Maar dan is de vraag: hoe bind je mensen, hoe zorg je dat ze terugkomen en bij gaan dragen? Wat verwachten ze van jou, hoe bed je het in de organisatie, welke prioriteiten ken je er aan toe etc.
En daar horen, denk ik, nog vragen voor als "Waarom wil je als bibliotheek web 2.0 dingen gaan gebruiken?" en "Wat wil je er eigenlijk mee bereiken?. Zomaar iets doen, "gewoon omdat het kan" lijkt me leeghoofdig en het alleen maar gaan doen omdat het modern is doet me denken aan de tijd dat zekere religies opeens kerkdiensten met drumstellen en hippe teksten gingen organiseren.
Eens!
Een reactie posten