In Den Helder is één italiaans restaurant. Soms zijn er meer maar die gaan altijd weer dicht. Omdat die ene er al is. Waar iedereen komt. Ik ook. Al jaren en dan nog langer.
Al die jaren werken er al dezelfde mensen. Die ik dus ook al jaren zie. Ken kun je zo langzamerhand wel zeggen. Toen ik veel en veel jonger was werkten er twee broertjes in de bediening, Carlo en Sandro Assorgia. Carlo is ondertussen mede-eigenaar. Sandro, die al nooit de indruk wekte dat hij zijn werk erg leuk vond was op een dag verdwenen.
Soms is het mooi als dingetjes bij elkaar komen. Den Helder stond deze week in dit blog. Beatrix ook.
Veel mensen in Den Helder, ik ook, waren stomverbaasd toen voormalig kelner Sandro Assorgia plots op tv te zien was als gitarist van Van Dik Hout. Hij bleek zelfs mede-componist van het prachtige en meer dan klassieke "Stil in mij". En de rest van Van Dik Hout kwam ook al uit Den Helder!
In het filmpje bij deze versie van "Stil in mij" is ook Beatrix even te zien. Naast Willem en Maxima. Van Dik Hout speelde op hun trouwpartijtje in de Arena. Willem lacht, misschien dacht hij wel aan zijn tijd bij de marine in Den Helder. Dat was een fijne tijd, als je de verhalen die rondgaan mag geloven.
En "Stil in mij" is ook een toepasselijk lied. Dit blog wordt even wat stiller. Ik heb drie weken vrij.
Ik zou zeggen, geniet ervan.
donderdag 28 mei 2009
woensdag 27 mei 2009
De kus van Beatrix (2)
Het was dus nog voor Apeldoorn. In de Vrij Nederland (25/04/09) stond een artikel van Rudie Kagie over Beatrix.
Het stuk las gedachteloos lekker weg tot ...
"Koninginnedag 1988 vierden de vorstin en haar gemaal aanvankelijk in het brave Kampen, om na afloop van het zaklopen en koekhappen per helikopter te worden overgevlogen voor een verrassingsbezoek aan het voorheen zo rebelse Amsterdam. Wat de indruk wekte van een spontaan charmeoffensief, was in werkelijkheid een maandenlang zorgvuldig voorbereide en strak geregisseerde publiciteitsstunt - inclusief de kus voor majesteit van een zogenaamd toevallige voorbijganger op de vrijmarkt (in werkelijkheid afgesproken werk met een bereidwillige KLM-employé)."
Ik geloof niet complotten, cover-up's of het monster van Loch Ness. Elvis is echt dood en ufo's vliegen voornamelijk rond in de hersenen van zonderlinge mensen.
Maar een suggestie van media manipulatie ....
Dat het bezoek niet spontaan was, dat kon ik me voorstellen. Maar zo'n kus. Dat leek me toch wel erg doortrapt.
Het internet bracht geen uitkomst. Integendeel zelfs. Niemand had het over het fake gehalte van de kus, alleen maar over het spontane van dat korte moment. Natuurlijk zijn er belangrijker dingen om je mee bezig te houden. Maar als er een plek is waar mensen zich kunnen verliezen in onbenulligheden dan is het toch wel het internet.
Van informatie op het internet willen wij (bibliotheekgelovigen) nogal eens zeggen dat die onbetrouwbaar kan zijn. Iedereen kan tenslotte iets op het internet zetten. Gelukkig zijn wij er dan nog om die informatie te wegen.
Een serieus tijdschrift en het internet leken elkaar in het geval van de kus van Beatrix tegen te spreken.
Tijd om eens wat te gaan wegen.
dinsdag 26 mei 2009
Er zijn van die dagen ...
Den Helder is een mooie stad. Maar als je, zoals ik geen auto of zelfs maar een rijbewijs hebt is Den Helder bij inslaande bliksems in het openbaar vervoer ook erg ver weg van alles. Een onbereikbaar eind weg van Langedijk in ieder geval.
Had ik al gezegd dat het vandaag certificeringsdag was en dat de certificeringsmevrouw om 10 uur wilde beginnen?
Gelukkig was de medecursist van een deur verder zo vriendelijk en sociaal om me van het station in Anna Paulowna op te pikken. Tot daar reden er wel treinen. En terwijl we, de TomTom negerend die de route niet begreep naar Langedijk vlogen belde AliceW nog met opbeurende woorden.
Wat kon er nog fout gaan verder?
Niet veel. Wellicht is het een anti-climax maar het waren prettige gesprekken die de mevrouw voerde. Natuurlijk ging er hier en daar wat fout. Het blijft tenslotte de apenkooiende bibliotheek Langedijk. En de KPN meneer die blijmoedig kwam zoeken naar een kabelbreuk kwam misschien ook niet echt op de goede dag.
Maar, voor de bibliotheken die nog moeten dan wel mogen, heb hoop, het valt mee.
Omdat het vandaag zo'n "ontspannen" dag was mag ik van mezelf een extra muziekje deze week. Van The Ramones, bij wie ik ergens in de jaren 80 een deel van het gehoor in mijn rechteroor verloor.
De adrenaline moet er nog wat uit. En het is of dit of een half uurtje over de dijk stuiteren.
Had ik al gezegd dat het vandaag certificeringsdag was en dat de certificeringsmevrouw om 10 uur wilde beginnen?
Gelukkig was de medecursist van een deur verder zo vriendelijk en sociaal om me van het station in Anna Paulowna op te pikken. Tot daar reden er wel treinen. En terwijl we, de TomTom negerend die de route niet begreep naar Langedijk vlogen belde AliceW nog met opbeurende woorden.
Wat kon er nog fout gaan verder?
Niet veel. Wellicht is het een anti-climax maar het waren prettige gesprekken die de mevrouw voerde. Natuurlijk ging er hier en daar wat fout. Het blijft tenslotte de apenkooiende bibliotheek Langedijk. En de KPN meneer die blijmoedig kwam zoeken naar een kabelbreuk kwam misschien ook niet echt op de goede dag.
Maar, voor de bibliotheken die nog moeten dan wel mogen, heb hoop, het valt mee.
Omdat het vandaag zo'n "ontspannen" dag was mag ik van mezelf een extra muziekje deze week. Van The Ramones, bij wie ik ergens in de jaren 80 een deel van het gehoor in mijn rechteroor verloor.
De adrenaline moet er nog wat uit. En het is of dit of een half uurtje over de dijk stuiteren.
maandag 25 mei 2009
Woonplaats
Aan leven in Den Helder kleeft maar één nadeel.
Niemand voelt enige schroom om je mee te delen dat Den Helder toch wel zo'n beetje de lelijkste plek is die ze ooit gezien hebben.
Het schijnt zelfs dat Den Helder is verkozen tot plaats waar mensen het minst graag dood gevonden zouden willen worden.
Maar dat moet wel zo'n suf internetvragenlijstje geweest zijn.
Om aan te tonen dat Den Helder niet echt de hel op aarde is hieronder de foto's van een wandeling van zo'n 2 uur. Een rondje van mijn flat, langs de scheiding tussen de oude en de wat nieuwere stad, terug naar waar ik woon.
En nou niet meer zo zeuren!
Niemand voelt enige schroom om je mee te delen dat Den Helder toch wel zo'n beetje de lelijkste plek is die ze ooit gezien hebben.
Het schijnt zelfs dat Den Helder is verkozen tot plaats waar mensen het minst graag dood gevonden zouden willen worden.
Maar dat moet wel zo'n suf internetvragenlijstje geweest zijn.
Om aan te tonen dat Den Helder niet echt de hel op aarde is hieronder de foto's van een wandeling van zo'n 2 uur. Een rondje van mijn flat, langs de scheiding tussen de oude en de wat nieuwere stad, terug naar waar ik woon.
En nou niet meer zo zeuren!
vrijdag 22 mei 2009
Vrijdag, muziekjesdag (7)
De muziekjesdag postjes worden verschillend ervaren. Sommigen vinden ze "Van oude mensen en de dingen die al heel erg lang voorbij zijn", andere missen hevige "Kijk eens mama, met m'n vingers en tenen tegelijk" gitaarsolo's.
Omdat ik me soms, maar lang niet altijd, wat aantrek van het publiek doe ik vandaag eens een heel oud muziekje zonder gierende solo. Maar je zou er wel vrij vrolijk van kunnen worden.
In het filmpje staan Sam & Dave in 1967 op het podium in een sfeerloze hal in Duitsland. Maar dat maakt niet uit. Ook het rarige publiek deert hen niet. Sam & Dave doen het onverslijtbare Soulman. Meer hoeft er niet.
Om de gezelligheid toch enigszins te verstoren. Sam en Dave hebben elkaar gehaat, en dan bedoel ik niet dat ze soms een hekel aan elkaar hadden. Vaak negeerden ze elkaar, of ze vochten. En tussendoor hadden ze ruzie. Nadat ze op oudejaarsavond 1981 hun laatste show gaven hebben ze na het slotapplaus, nooit meer een woord met elkaar gewisseld. Of alleen nog via hun advocaten.
Sam zingt nog zo af en toe. Dave is dood.
Soulman doet het nog steeds goed.
Omdat ik me soms, maar lang niet altijd, wat aantrek van het publiek doe ik vandaag eens een heel oud muziekje zonder gierende solo. Maar je zou er wel vrij vrolijk van kunnen worden.
In het filmpje staan Sam & Dave in 1967 op het podium in een sfeerloze hal in Duitsland. Maar dat maakt niet uit. Ook het rarige publiek deert hen niet. Sam & Dave doen het onverslijtbare Soulman. Meer hoeft er niet.
Om de gezelligheid toch enigszins te verstoren. Sam en Dave hebben elkaar gehaat, en dan bedoel ik niet dat ze soms een hekel aan elkaar hadden. Vaak negeerden ze elkaar, of ze vochten. En tussendoor hadden ze ruzie. Nadat ze op oudejaarsavond 1981 hun laatste show gaven hebben ze na het slotapplaus, nooit meer een woord met elkaar gewisseld. Of alleen nog via hun advocaten.
Sam zingt nog zo af en toe. Dave is dood.
Soulman doet het nog steeds goed.
woensdag 20 mei 2009
Laat ik eens iets doen!
Eigenlijk komt het door Gitta en Marjolijn.
Zij zochten een tijdje terug een onderwerp voor een boekpresentatie en kwamen met het idee om de medewerkers van de bibliotheek Langedijk met hun favoriete boek op de foto te zetten om daarmee die presentatie wat op te leuken.
Het boek is al vaak bijna dood of overleden verklaard. Volgens mij riep Youp van 't Hek al jaren en jaren geleden "Een boek? Je weet wel, een stapel faxen". En nu staat toch menig fax stof te vergaren.
Toen ik hoorde van het idee van Gitta en Marjolijn bedacht ik me dat het misschien aardig voor 23 dingen zou zijn om de foto's in een Flickrstream te zetten.
Mensen met erg oude media in de hand gepresenteerd door middel van heel erg nieuwe media.
En daarna ging m'n geest wat op hol met dat idee. Dat heb ik soms. Ik noem dat creatief. Anderen noemen het soms vermoeiend. Of apenkooien.
Wat nu als de Flickrstream niet zou stoppen bij de medewerkers van de bibliotheek Langedijk? Wat nu als bijvoorbeeld de lezers van dit blogje ook een foto in zouden sturen? Wat nu als ze ook een foto van hun partner, hun mogelijk aanwezige kinderen of hun overbuurman in zouden sturen? Wat nu als die overbuurman ook weer verder zou gaan?
Ontstaat er dan één grote stream foto's van mensen die weer iemand anders in die stream kennen en die daar dan ook weer met hun favoriete boek achter gaan staan?
Ok, het is wat hoopvol allemaal. Het kan natuurlijk ook stoppen met de foto's die nu in de stream staan. Maar het hoeft niet. En het zou toch erg 2.0 zijn als het niet stopte.
Dus. Geachte lezers.
Mail een foto van jou met je favoriete boek in de buurt van je hoofd/op je hoofd/voor je hoofd, zie maar.
Mail die foto (svp niet met een omvang van 5 mb, 50 tot 90 kb is ook mooi) naar:
meteenboek@gmail.com
Zet in de mail: Je voornaam, wat je doet (je werk bedoel ik, het moet niet te twitterig worden) en een link die je hebt met één of meer van de personen die al in de stream staan.
Verder zijn er nog geen regels, het moet tenslotte wel leuk blijven. Mocht het nodig zijn dan verzinnen we wel wat.
Zij zochten een tijdje terug een onderwerp voor een boekpresentatie en kwamen met het idee om de medewerkers van de bibliotheek Langedijk met hun favoriete boek op de foto te zetten om daarmee die presentatie wat op te leuken.
Het boek is al vaak bijna dood of overleden verklaard. Volgens mij riep Youp van 't Hek al jaren en jaren geleden "Een boek? Je weet wel, een stapel faxen". En nu staat toch menig fax stof te vergaren.
Toen ik hoorde van het idee van Gitta en Marjolijn bedacht ik me dat het misschien aardig voor 23 dingen zou zijn om de foto's in een Flickrstream te zetten.
Mensen met erg oude media in de hand gepresenteerd door middel van heel erg nieuwe media.
En daarna ging m'n geest wat op hol met dat idee. Dat heb ik soms. Ik noem dat creatief. Anderen noemen het soms vermoeiend. Of apenkooien.
Wat nu als de Flickrstream niet zou stoppen bij de medewerkers van de bibliotheek Langedijk? Wat nu als bijvoorbeeld de lezers van dit blogje ook een foto in zouden sturen? Wat nu als ze ook een foto van hun partner, hun mogelijk aanwezige kinderen of hun overbuurman in zouden sturen? Wat nu als die overbuurman ook weer verder zou gaan?
Ontstaat er dan één grote stream foto's van mensen die weer iemand anders in die stream kennen en die daar dan ook weer met hun favoriete boek achter gaan staan?
Ok, het is wat hoopvol allemaal. Het kan natuurlijk ook stoppen met de foto's die nu in de stream staan. Maar het hoeft niet. En het zou toch erg 2.0 zijn als het niet stopte.
Dus. Geachte lezers.
Mail een foto van jou met je favoriete boek in de buurt van je hoofd/op je hoofd/voor je hoofd, zie maar.
Mail die foto (svp niet met een omvang van 5 mb, 50 tot 90 kb is ook mooi) naar:
meteenboek@gmail.com
Zet in de mail: Je voornaam, wat je doet (je werk bedoel ik, het moet niet te twitterig worden) en een link die je hebt met één of meer van de personen die al in de stream staan.
Verder zijn er nog geen regels, het moet tenslotte wel leuk blijven. Mocht het nodig zijn dan verzinnen we wel wat.
dinsdag 19 mei 2009
Waar blijft het blog?
Nu kan het komen doordat op sommige plaatsen op het internet geroepen wordt dat Twitter het helemaal is. Of misschien zijn de anderen bijna klaar met de opstartfase. Of wellicht dat er nog beleid ontwikkeld wordt voor een blog. Of het kan zijn dat ik gewoon op de verkeerde plekken keek.
Maar toen ik vandaag tijdens de gebruikelijke chaos wat bibliotheken afging viel me op dat je nauwelijks blogs ziet op de verschillende toch mooie en moderne sites. Van de "reageer hieronder" mogelijkheid die een blog biedt wordt hierdoor dus ook nauwelijks gebruik gemaakt. Natuurlijk, op elke site is wel ergens de "stel hier uw vraag" button te vinden, maar erg uitnodigend is het allemaal niet.
Een blog kan denk ik, mits regelmatig bijgehouden en met enige volharding, helpen in het komen tot die niet onbelangrijke band met de klant.
We doen van alles voor die klant. Marktsegmentatie, doelgroepanalyses, rationeel collectioneren. We trachten hem/haar te binden of te krijgen met acties van callcenters en schone zaken als "Nederland leest".
Maar een blog voor de klant maken lijkt nog lastig. Misschien weten al die bibliotheken die niet bloggen het wel beter. Dat kan natuurlijk ook.
Misschien twitteren ze zich wel een klantenband.
Maar toen ik vandaag tijdens de gebruikelijke chaos wat bibliotheken afging viel me op dat je nauwelijks blogs ziet op de verschillende toch mooie en moderne sites. Van de "reageer hieronder" mogelijkheid die een blog biedt wordt hierdoor dus ook nauwelijks gebruik gemaakt. Natuurlijk, op elke site is wel ergens de "stel hier uw vraag" button te vinden, maar erg uitnodigend is het allemaal niet.
Een blog kan denk ik, mits regelmatig bijgehouden en met enige volharding, helpen in het komen tot die niet onbelangrijke band met de klant.
We doen van alles voor die klant. Marktsegmentatie, doelgroepanalyses, rationeel collectioneren. We trachten hem/haar te binden of te krijgen met acties van callcenters en schone zaken als "Nederland leest".
Maar een blog voor de klant maken lijkt nog lastig. Misschien weten al die bibliotheken die niet bloggen het wel beter. Dat kan natuurlijk ook.
Misschien twitteren ze zich wel een klantenband.
maandag 18 mei 2009
Ding 9 Hipning
Afgelopen vrijdag sleepten de medecursist van een deur verderop en ik wat tafels van het leescafé dat geen leescafé is naar de bibliotheek. We waren nog niet open maar omdat het lastig sleept met sleutels in de hand was de deur dat wel.
De medecursist wilde graag zelfstandig met tafels zeulen en zo stond ik, omdat ik iemands ego niet graag nodeloos in de weg sta, alleen in de bibliotheek.
Er kwam een man binnen. Hij had zelf wel door dat we nog niet geopend waren maar hij vroeg toch of we het Langedijker Nieuwsblad hadden. Nu ben ik soms minder bot dan ik lijk en dus liep ik met hem mee naar de leestafel. "Ik woon niet in Langedijk maar ik hoorde dat ik het Langedijkertje stond". Ik gaf hem een exemplaar en hij wees op de foto op de voorpagina. Een "vier jongens in een bandje" foto. Maar. Huh? Op de foto stonden de woorden "The Rousers". "Maar heb jij dan in The Rousers gespeeld? Jullie hadden dat singeltje .." "Ja, Magazine Girl" vulde hij aan.
The Rousers waren in 1979 kortstondig wereldberoemd bij een deel van de muziekliefhebbers in Nederland. Magazine Girl was een liedje dat overeind bleef naast de liedjes van allerlei engelse bands en het was zelfs leuker dan een flink aantal voorbeelden uit die tijd. Klassieker.
Nee, "Vrijdag, muziekjesdag" is niet plots verplaatst naar maandag.
The Rousers kwamen (ik wist het niet) uit Langedijk. Over hen staan her en der pagina's op het internet. Zoals er her en der en verder een hoop te vinden is op het net over Langedijk.
Als je denkt aan dingen in de bibliotheek waarbij je web 2.0 toepassingen zou kunnen gebruiken denk ik aan bijvoorbeeld aan een HIP (Historisch Informatie Punt). Je ziet die dingen overal opduiken. Een webcomponent lijkt me niet meer dan logisch. Er zijn in Langedijk tal van clubjes die zich met (delen van) het verleden van (delen van) de gemeente bezighouden. Je kunt als bibliotheek in een fysiek HIP natuurlijk een hoop dingen van die clubs op één plek bij elkaar brengen. Maar je kunt daarnaast ook een webplek maken waar info staat. Verhalen, foto's, filmpjes. Hier vindt je bijvoorbeeld een ning van een buurt. Deze, over Griekenland is wat beter te bekijken.
Op deze manier zou info die nu beperkt openbaar is voor veel meer mensen toegankelijk worden. En ook de doorsnee bewoner/klant zou zijn verhaal toe kunnen voegen.
Of je een ning wilt oprichten en beheren voor een HIP is een keuze. Misschien zijn er andere oplossingen. Maar daar kan naar gezocht worden. 23 dingen heeft me tot nu toe wel weer helpen herinneren aan het feit dat er voor de meeste dingen die je wilt wel applicaties zijn te vinden op het net. Applicaties die je vervolgens op zichzelf of ingevoegd in je bibliotheeksite kunt gebruiken.
Het werk, dat wat we doen moet worden opgehakt in stukjes en per deel kun je bekijken of je daar een web 2.0 ding mee kunt doen. Maar dan wel weer nadat je je hebt afgevraagd waarom je dat zou willen. Wat voegt het toe? Wat betekent het vervolgens voor werk, niet alleen bij het opzetten maar vooral bij het in stand houden. Wat betekent het voor de organisatie (Edo heeft op zijn blog een mooi en belangrijk filmpje, ik doe een linkje)? Als je met de gebruiker gaat communiceren, om reactie vraagt zul je daar ook wat mee moeten doen.
En, en dat lijkt me ook niet onbelangrijk, wat voor "toon" ga je proberen te zetten. Zelf denk ik dat je, wanneer je je web toepassingen wilt laten slagen, persoonlijkheid zult moeten tonen. Geen klant wordt langdurig gelukkig of zelfs maar geboeid door NBD-AI'achtige afstandelijkheid.
Begrijp me goed, ik ben er erg voor maar willen web 2.0 toepassingen een kans van slagen hebben dat zal dat een flinke verandering in een bedrijf betekenen. Tijd moet worden vrijgemaakt, bestaand werk herverdeeld en dat soort dingen. Ik kan die keuze maken. Maar het gaat alleen lukken als iedereen in het bedrijf van het nut doordrongen is en de veranderingen draagt. En voor dat laatste is het toch maar weer fijn dat ik deze cursus niet in mijn eentje doe.
De meneer van The Rousers, die heb ik, als dank voor het prachtlied van vroeger, trouwens twee van de drie exemplaren die we hadden van het Langedijkertje meegegeven. Dus als iemand die mist...
De medecursist wilde graag zelfstandig met tafels zeulen en zo stond ik, omdat ik iemands ego niet graag nodeloos in de weg sta, alleen in de bibliotheek.
Er kwam een man binnen. Hij had zelf wel door dat we nog niet geopend waren maar hij vroeg toch of we het Langedijker Nieuwsblad hadden. Nu ben ik soms minder bot dan ik lijk en dus liep ik met hem mee naar de leestafel. "Ik woon niet in Langedijk maar ik hoorde dat ik het Langedijkertje stond". Ik gaf hem een exemplaar en hij wees op de foto op de voorpagina. Een "vier jongens in een bandje" foto. Maar. Huh? Op de foto stonden de woorden "The Rousers". "Maar heb jij dan in The Rousers gespeeld? Jullie hadden dat singeltje .." "Ja, Magazine Girl" vulde hij aan.
The Rousers waren in 1979 kortstondig wereldberoemd bij een deel van de muziekliefhebbers in Nederland. Magazine Girl was een liedje dat overeind bleef naast de liedjes van allerlei engelse bands en het was zelfs leuker dan een flink aantal voorbeelden uit die tijd. Klassieker.
Nee, "Vrijdag, muziekjesdag" is niet plots verplaatst naar maandag.
The Rousers kwamen (ik wist het niet) uit Langedijk. Over hen staan her en der pagina's op het internet. Zoals er her en der en verder een hoop te vinden is op het net over Langedijk.
Als je denkt aan dingen in de bibliotheek waarbij je web 2.0 toepassingen zou kunnen gebruiken denk ik aan bijvoorbeeld aan een HIP (Historisch Informatie Punt). Je ziet die dingen overal opduiken. Een webcomponent lijkt me niet meer dan logisch. Er zijn in Langedijk tal van clubjes die zich met (delen van) het verleden van (delen van) de gemeente bezighouden. Je kunt als bibliotheek in een fysiek HIP natuurlijk een hoop dingen van die clubs op één plek bij elkaar brengen. Maar je kunt daarnaast ook een webplek maken waar info staat. Verhalen, foto's, filmpjes. Hier vindt je bijvoorbeeld een ning van een buurt. Deze, over Griekenland is wat beter te bekijken.
Op deze manier zou info die nu beperkt openbaar is voor veel meer mensen toegankelijk worden. En ook de doorsnee bewoner/klant zou zijn verhaal toe kunnen voegen.
Of je een ning wilt oprichten en beheren voor een HIP is een keuze. Misschien zijn er andere oplossingen. Maar daar kan naar gezocht worden. 23 dingen heeft me tot nu toe wel weer helpen herinneren aan het feit dat er voor de meeste dingen die je wilt wel applicaties zijn te vinden op het net. Applicaties die je vervolgens op zichzelf of ingevoegd in je bibliotheeksite kunt gebruiken.
Het werk, dat wat we doen moet worden opgehakt in stukjes en per deel kun je bekijken of je daar een web 2.0 ding mee kunt doen. Maar dan wel weer nadat je je hebt afgevraagd waarom je dat zou willen. Wat voegt het toe? Wat betekent het vervolgens voor werk, niet alleen bij het opzetten maar vooral bij het in stand houden. Wat betekent het voor de organisatie (Edo heeft op zijn blog een mooi en belangrijk filmpje, ik doe een linkje)? Als je met de gebruiker gaat communiceren, om reactie vraagt zul je daar ook wat mee moeten doen.
En, en dat lijkt me ook niet onbelangrijk, wat voor "toon" ga je proberen te zetten. Zelf denk ik dat je, wanneer je je web toepassingen wilt laten slagen, persoonlijkheid zult moeten tonen. Geen klant wordt langdurig gelukkig of zelfs maar geboeid door NBD-AI'achtige afstandelijkheid.
Begrijp me goed, ik ben er erg voor maar willen web 2.0 toepassingen een kans van slagen hebben dat zal dat een flinke verandering in een bedrijf betekenen. Tijd moet worden vrijgemaakt, bestaand werk herverdeeld en dat soort dingen. Ik kan die keuze maken. Maar het gaat alleen lukken als iedereen in het bedrijf van het nut doordrongen is en de veranderingen draagt. En voor dat laatste is het toch maar weer fijn dat ik deze cursus niet in mijn eentje doe.
De meneer van The Rousers, die heb ik, als dank voor het prachtlied van vroeger, trouwens twee van de drie exemplaren die we hadden van het Langedijkertje meegegeven. Dus als iemand die mist...
vrijdag 15 mei 2009
Vrijdag, muziekjesdag (6)
26 mei 1980. De enige keer dat ik ooit op Pinkpop was. Met Cees (die toen nog Kees heette). Limburg was erg ver met de trein. The Specials riepen jennerig en gemakzuchtig dat de hekken omver moesten. Maar toen de jongen voor ons door de bewaking met een nijptang op de vingers werd geslagen lieten we dat hek toch maar staan.
Joe Jackson stuiterde opgefokt en hypernerveus over het podium.
The J. Geils Band waarvan hoogstens 100 van de 50.000 bezoekers gehoord hadden speelden het hele veld omver nadat de zanger een bos dure rozen op het podium stuksloeg en begon aan "Love Stinks"
The Jam, waar we eigenlijk voor kwamen, sloot het af. Hoekig, hard en fel. Af en toe benam de rook van aangestoken vuilnis het zicht op het podium.
"And the public gets what the public wants
But I want nothing this societys got -
Im going underground, (going underground)
Well the brass bands play and feet start to pound
Going underground, (going underground)
Well let the boys all sing, let the boys all shout for tomorrow!"
Zo jong.
Zo bozig.
Haast onschuldig.
The jam - Going underground
Joe Jackson stuiterde opgefokt en hypernerveus over het podium.
The J. Geils Band waarvan hoogstens 100 van de 50.000 bezoekers gehoord hadden speelden het hele veld omver nadat de zanger een bos dure rozen op het podium stuksloeg en begon aan "Love Stinks"
The Jam, waar we eigenlijk voor kwamen, sloot het af. Hoekig, hard en fel. Af en toe benam de rook van aangestoken vuilnis het zicht op het podium.
"And the public gets what the public wants
But I want nothing this societys got -
Im going underground, (going underground)
Well the brass bands play and feet start to pound
Going underground, (going underground)
Well let the boys all sing, let the boys all shout for tomorrow!"
Zo jong.
Zo bozig.
Haast onschuldig.
The jam - Going underground
donderdag 14 mei 2009
De kus van Beatrix (bevat nerd alert)
Het was nog voor Apeldoorn.
Ik las een artikel over Beatrix. Ik heb niets met haar of de monarchie maar er was niets anders te lezen. En bovendien leest een stuk over sidderende ministers en slinkse sturing lekker weg.
In 1988 bezocht Beatrix op 30 april Kampen en Genemuiden. In de middag dook ze plots op in Amsterdam, in de Jordaan. Tijdens dat spontane bezoek kreeg ze een kus op haar wang van een toevallige passant. Ik kan me dat nog herinneren. Vaag. Die kus stond op de voorpagina en haar hartelijke, vrolijke gedrag veranderde haar afstandelijke imago.
Het stuk dat ik las ging, haast terloops, ook over dat bezoek aan Amsterdam. En die kus. Ook na Apeldoorn bleef ik denken aan wat ik las. Niet eens zozeer omdat het over Beatrix ging maar het me deed nadenken over waar je meer geloof aan hecht. Aan wat gedrukt staat op papier of wat je terug kun vinden op het internet.
Ik voelde een blogje opkomen.
Dat blogje komt later.
Nerd Alert! (serieus Nerd Alert)
Bij het blogje dat ik wilde schrijven hoorde natuurlijk een plaatje of een filmpje. Anders is het maar kaal. De NOS was zo vriendelijk om op haar koningshuissite een filmpje te zetten over het bezoek, met de kus.
Omdat het deze week ging over online foto's bewerken vroeg ik me af of je dat ook met video kon doen. Dat zou fijn zijn omdat het mij in het filmpje vooral om de koninklijke kus ging.
Voor ik verder ga. Ja, ik kan me totaal verliezen in wat er kan met een pc en het internet. Dat ik Bicat niet snap. Dat is logisch. Maar kom me niet aan met dat er iets niet kan met iets dat je ziet op het internet.
Met wat gegoogle kon ik wel wat online bewerkplekken voor video's vinden. Maar de meeste bleken (nog) niet (meer) te werken. De enige site die wat leek te doen was JayCut. Lid worden, filmpje uploaden en dan kun je aan de slag.
En daar ging het "fout". Bij dat uploaden. Om iets te kunnen uploaden moet het wel eerst op je pc staan. En het filmpje van Beatrix stond heftig ingesloten op het internet.
Ik zou nu langdradig kunnen gaan schrijven over hoe het verder ging. Maar dat zou een Nerd Alert met allemaal hoofdletters worden. Dus zet ik alleen wat dingen tussen haakjes zodat ik later zelf nog weet hoe het ging. Tenslotte is dit blog ook gewoon een werkschriftje.
(alles(?)dat afgespeeld wordt in een browser zit tijdelijk opgeslagen in een map van de browser. Firefox= "about:cache". Daar zoeken in toepasselijke url's (Beatrix - NOS) naar grote bestanden met afwijkende extensie, .flv=shockwave, shockwave speelt niet in gewone player, conversieprogje zoeken "convert .flv to .avi freeware" Pazera (freeware) converteert .flv naar .avi, .avi is uploadbaar/bewerkbaar)
Jaycut blijkt als bewerkplek niet zo heel erg veel te kunnen. Het oorspronkelijke kleurenfilmpje zwart wit maken, dat kon en het resultaat zie je helemaal bovenaan dit postje. Maar dat was het dan ook wel.
Niet online maar wel op de meeste nieuwere pc's zit Windows Movier Maker daar kun je wat meer mee. Bijvoorbeeld knippen (een Mac doet dat waarschijnlijk al als je het hardop tegen het machientje zegt). Omdat het mij in het filmpje eigenlijk alleen ging om de spontane kus die Beatrix kreeg knipte ik dat stukje er tussenuit, bracht het naar Youtube en vanaf die plek weer embedded en afspeelbaar naar dit blog.
Ja, ik weet het. De mensheid schiet er niets mee op en de toekomst van de bibliotheek wordt er niet anders door. En misschien kon het veel makkelijker. Misschien staat er wel ergens een heel kort filmpje met "de kus" op het internet. Ik zou het niet weten. Maar het was leuk om te doen.
En "de kus" komt in een later blogje nog terug.
woensdag 13 mei 2009
Oorlog in Den Helder
Het was al een bewogen weekend met dat concert op vrijdag, de nieuwe pc plus router en de afgebroken tand op zaterdag maar het kon nog gekker.
Eerst leek het nog een gemankeerde zonderling die een militair voertuig bij de dump had gekocht maar het werden er steeds meer. Voertuigen dan. En de mannen in de wagentjes keken allemaal zeer vervaarlijk. Men reed maar heen en weer. En terug. Flauwe zinnen over oefende polen die de weg uit Den Helder niet konden vinden kwamen op, "Gewoon rechts en en dan links bij het stoplicht. Zo moeilijk is het niet. Heus waar, probeer het maar!". Wie wil er tenslotte in Den Helder blijven?
Zelfs op de dijk liepen stoere mannen met geweren. Op maandag, toen de wagentjes nog steeds heen en weer reden en er af en toe langdurig geknal te horen was, hoorde ik dat er bij de haven militairen in de berm lagen. En vanmorgen vloog er een groot vliegtuig rondjes boven de stad.
Het kan ook te gek.
Wat gezoek op het internet bracht uitkomst. En de tv stream van RTV NH nog meer.
Het zijn oefende belgen. Ze spelen dat ze landgenoten uit vijandelijk gebied moeten evacueren. En ze nemen het heel serieus.
Ik heb een tijdje zitten klooien met het in dit blog weergeven van de stream van RTV NH. Eens kijken of het lukt.
(update)
Zo. Het kan ook te goed werken De html code gooit meteen een enorme mediaplayer van Windows op het scherm. Mijn hele blog verdwijnt eronder. Ik haal de code even weg want dit is geen doen.
(update 2)
Nee. De mediaplayer blijft opdringerig.
Het bericht van RTV NH over de belgische mannen in Den Helder kun je hier bekijken
Om deze post na het wegvallen van de tv stream toch een mooie illustratie te geven vroeg ik Jerry wiens foto's van de oefening ik tegenkwam bij Nu.nl en Flickr om toestemming om een foto te gebruiken. En hij vond het goed. Wat blijkt uit het kunnen laten zien van de foto. De rest van zijn foto's zijn trouwens ook de moeite waard. Zie zijn Flickrstream.
Eerst leek het nog een gemankeerde zonderling die een militair voertuig bij de dump had gekocht maar het werden er steeds meer. Voertuigen dan. En de mannen in de wagentjes keken allemaal zeer vervaarlijk. Men reed maar heen en weer. En terug. Flauwe zinnen over oefende polen die de weg uit Den Helder niet konden vinden kwamen op, "Gewoon rechts en en dan links bij het stoplicht. Zo moeilijk is het niet. Heus waar, probeer het maar!". Wie wil er tenslotte in Den Helder blijven?
Zelfs op de dijk liepen stoere mannen met geweren. Op maandag, toen de wagentjes nog steeds heen en weer reden en er af en toe langdurig geknal te horen was, hoorde ik dat er bij de haven militairen in de berm lagen. En vanmorgen vloog er een groot vliegtuig rondjes boven de stad.
Het kan ook te gek.
Wat gezoek op het internet bracht uitkomst. En de tv stream van RTV NH nog meer.
Het zijn oefende belgen. Ze spelen dat ze landgenoten uit vijandelijk gebied moeten evacueren. En ze nemen het heel serieus.
Ik heb een tijdje zitten klooien met het in dit blog weergeven van de stream van RTV NH. Eens kijken of het lukt.
(update)
Zo. Het kan ook te goed werken De html code gooit meteen een enorme mediaplayer van Windows op het scherm. Mijn hele blog verdwijnt eronder. Ik haal de code even weg want dit is geen doen.
(update 2)
Nee. De mediaplayer blijft opdringerig.
Het bericht van RTV NH over de belgische mannen in Den Helder kun je hier bekijken
Om deze post na het wegvallen van de tv stream toch een mooie illustratie te geven vroeg ik Jerry wiens foto's van de oefening ik tegenkwam bij Nu.nl en Flickr om toestemming om een foto te gebruiken. En hij vond het goed. Wat blijkt uit het kunnen laten zien van de foto. De rest van zijn foto's zijn trouwens ook de moeite waard. Zie zijn Flickrstream.
dinsdag 12 mei 2009
Ding 8, online plaatjes bewerken
Ding 8, ok, online plaatjes bewerken. Lastig.
En dat niet alleen omdat de dag voor een deel in het teken stond van een afgebroken tand.
Eigenlijk vind ik dat je een foto, eenmaal genomen, niet of niet teveel meer mag bewerken. Bijsnijden, een beetje helderder maken, rode ogen weg poetsen. Dat kan nog net. Maar dan moet het ook wel stoppen. Als je die foto's tenminste gaat presenteren op je blog of website als "echt". Wanneer je verder gaat wordt het toch een gelogen plaatje. Of kunst.
Het knappe, en mooie, van de online bewerkplekken is natuurlijk dat ze er zijn, en dat ze werken. En dat ze zomaar door iedereen te gebruiken zijn. Je hoeft geen duur programma te kopen om je foto's te bewerken en je hoeft zo'n programma ook niet illegaal te downloaden waarna je je weer erg ongemakkelijk zou gaan voelen. Met een gerust en ontspannen hart kun je je foto's bewerken.
En wie echt helemaal loos wil gaan op of met een foto kan terecht op SUMO paint, een site waar je online foto's kunt bewerken maar waar je vervolgens ook naar hartelust pennen, kwasten en meer van die dingen kunt gebruiken op die foto. Maar dan wordt het dus wel kunst. Of een zooitje. Maar het is een mooie site. Vroeger moest je een duur programma kopen om soortgelijke resultaten te bereiken.
23dingen noemt Picnik, Fotoaanpassen.nl en Photoshop.com als fotobewerksites. Picnik en Fotoaanpassen kun je gebruiken zonder er lid van te hoeven worden. Je kunt er je foto's bijwerken en van allerlei lollig bedoelde dingetjes voorzien. Leuk. Gok ik. Beide sites vertellen duidelijk hoe iets werkt en je ziet steeds wat je actie gaat veranderen aan je foto voor het definitief wordt.
Photoshop doet wat de andere twee ook doen maar doet dat allemaal net iets sjieker. En je kunt je foto's makkelijker saven zodat je allerlei tussenfases in het bewerken terug kunt halen. En het ziet er heel mooi uit. De site bedoel ik, fijn strak. Maar die mening is strikt persoonlijk.
De foto hierboven is de echte. Een veld tulpen in Den Helder.
Omdat Den Helder Den Helder is zien je aan de horizon wat lelijke schuren. Die storen, die kunnen weg. En hoewel het mooi weer was kunnen de kleuren wel wat feller. En roze (tenminste, voor mij is het roze, ik schijn kleuren soms fout te benoemen) is ook zo ... niet oranje. En het groen kan ook wel wat harder, een beetje meer leunen naar plastic. En zo'n horizon, kan die niet recht?
Picnik (voor de horizon en het bijsnijden) en Photoshop maken een nieuwe realiteit.
En dat niet alleen omdat de dag voor een deel in het teken stond van een afgebroken tand.
Eigenlijk vind ik dat je een foto, eenmaal genomen, niet of niet teveel meer mag bewerken. Bijsnijden, een beetje helderder maken, rode ogen weg poetsen. Dat kan nog net. Maar dan moet het ook wel stoppen. Als je die foto's tenminste gaat presenteren op je blog of website als "echt". Wanneer je verder gaat wordt het toch een gelogen plaatje. Of kunst.
Het knappe, en mooie, van de online bewerkplekken is natuurlijk dat ze er zijn, en dat ze werken. En dat ze zomaar door iedereen te gebruiken zijn. Je hoeft geen duur programma te kopen om je foto's te bewerken en je hoeft zo'n programma ook niet illegaal te downloaden waarna je je weer erg ongemakkelijk zou gaan voelen. Met een gerust en ontspannen hart kun je je foto's bewerken.
En wie echt helemaal loos wil gaan op of met een foto kan terecht op SUMO paint, een site waar je online foto's kunt bewerken maar waar je vervolgens ook naar hartelust pennen, kwasten en meer van die dingen kunt gebruiken op die foto. Maar dan wordt het dus wel kunst. Of een zooitje. Maar het is een mooie site. Vroeger moest je een duur programma kopen om soortgelijke resultaten te bereiken.
23dingen noemt Picnik, Fotoaanpassen.nl en Photoshop.com als fotobewerksites. Picnik en Fotoaanpassen kun je gebruiken zonder er lid van te hoeven worden. Je kunt er je foto's bijwerken en van allerlei lollig bedoelde dingetjes voorzien. Leuk. Gok ik. Beide sites vertellen duidelijk hoe iets werkt en je ziet steeds wat je actie gaat veranderen aan je foto voor het definitief wordt.
Photoshop doet wat de andere twee ook doen maar doet dat allemaal net iets sjieker. En je kunt je foto's makkelijker saven zodat je allerlei tussenfases in het bewerken terug kunt halen. En het ziet er heel mooi uit. De site bedoel ik, fijn strak. Maar die mening is strikt persoonlijk.
De foto hierboven is de echte. Een veld tulpen in Den Helder.
Omdat Den Helder Den Helder is zien je aan de horizon wat lelijke schuren. Die storen, die kunnen weg. En hoewel het mooi weer was kunnen de kleuren wel wat feller. En roze (tenminste, voor mij is het roze, ik schijn kleuren soms fout te benoemen) is ook zo ... niet oranje. En het groen kan ook wel wat harder, een beetje meer leunen naar plastic. En zo'n horizon, kan die niet recht?
Picnik (voor de horizon en het bijsnijden) en Photoshop maken een nieuwe realiteit.
maandag 11 mei 2009
Nieuw doel
Toen ik op mijn nieuwe pc wat zat te klikken, alvast wachtend op de tandarts die morgen een afgebroken tand gaat herscheppen (hij zuchtte eerst heel erg toen hij het zag maar voor een tandarts is het ook kredietcrisis), vielen me de woorden "details weergeven" op in de rss reader van Google.
Wanneer je in de reader de naam van een site of blog aanklikt waar je een abonnement op hebt en vervolgens de details bekijkt zie je hoeveel mensen ook een abonnement op die feed hebben genomen.
Dit blog: 12
ZB digitaal: 177
Jan Tweepuntnul (het blog van Jan Klerk, die meer in 2.0 en bibliotheken is dan wie dan ook): 77
De Volkskrant (laatste nieuws): 1.192
Het Noord-Hollands Dagblad (laatste nieuws): 55
Het Noord-Hollands Dagblad (laatste nieuws uit Den Helder e.o): 12
Waar toch een beetje uit blijkt dat heel veel mensen niks met rss doen.
En dat ik voor dit blog nog één iemand zo gek moet krijgen om zich aan te melden voor de rss feed voor ik over de helderse streekeditie van het NHD ga.
Ik heb een nieuw doel!
Wanneer je in de reader de naam van een site of blog aanklikt waar je een abonnement op hebt en vervolgens de details bekijkt zie je hoeveel mensen ook een abonnement op die feed hebben genomen.
Dit blog: 12
ZB digitaal: 177
Jan Tweepuntnul (het blog van Jan Klerk, die meer in 2.0 en bibliotheken is dan wie dan ook): 77
De Volkskrant (laatste nieuws): 1.192
Het Noord-Hollands Dagblad (laatste nieuws): 55
Het Noord-Hollands Dagblad (laatste nieuws uit Den Helder e.o): 12
Waar toch een beetje uit blijkt dat heel veel mensen niks met rss doen.
En dat ik voor dit blog nog één iemand zo gek moet krijgen om zich aan te melden voor de rss feed voor ik over de helderse streekeditie van het NHD ga.
Ik heb een nieuw doel!
Red vs Blue
Ik moet zeggen, hij hield zich keurig in, de jongen in de winkel. Toen hij hoorde dat mijn pc op Windows 98 draaide zei hij "Dat hoor je niet veel meer" en daar hield hij het bij.
Na wat geknutsel dat eigenlijk best meeviel tik ik dit postje op mijn nieuwe pc. Een draadloos ding. En de oude 98 bak werkt ook nog steeds. Dankzij een router (die ik niet zelf aansloot, gelukkig laat niet iedereen zich afschrikken door rare installatieschijfjes).
Zo'n nieuw speeltje zorgt er natuurlijk wel voor dat ding 8 nog even moet wachten. Eerst moet de nieuwe pc worden opgetuigd. Bijvoorbeeld met Quicktime 7. Een progje waarmee je filmpjes kunt bekijken zodat ik geen afleveringen van Red vs Blue hoef te missen.
Red vs Blue is een raar internetserietje, een vechtsoap (als zoiets bestaat). De plaatjes komen uit het spel Halo, volgens wikipedia een first-person shooter videospel, het zal, ik ken het niet. Over deze plaatjes heen zijn nieuwe teksten toegevoegd. Die niet bepaald bij het grimmige karakter van de plaatjes passen. Soms melig, soms flauw, soms hilarisch. Red vs Blue is een podcast (maar dat is een later ding geloof ik) zodat ik elke week een seintje in mijn rss reader krijg dat er weer een nieuwe aflevering klaar staat. Meer info op de site van Bright.
Na wat geknutsel dat eigenlijk best meeviel tik ik dit postje op mijn nieuwe pc. Een draadloos ding. En de oude 98 bak werkt ook nog steeds. Dankzij een router (die ik niet zelf aansloot, gelukkig laat niet iedereen zich afschrikken door rare installatieschijfjes).
Zo'n nieuw speeltje zorgt er natuurlijk wel voor dat ding 8 nog even moet wachten. Eerst moet de nieuwe pc worden opgetuigd. Bijvoorbeeld met Quicktime 7. Een progje waarmee je filmpjes kunt bekijken zodat ik geen afleveringen van Red vs Blue hoef te missen.
Red vs Blue is een raar internetserietje, een vechtsoap (als zoiets bestaat). De plaatjes komen uit het spel Halo, volgens wikipedia een first-person shooter videospel, het zal, ik ken het niet. Over deze plaatjes heen zijn nieuwe teksten toegevoegd. Die niet bepaald bij het grimmige karakter van de plaatjes passen. Soms melig, soms flauw, soms hilarisch. Red vs Blue is een podcast (maar dat is een later ding geloof ik) zodat ik elke week een seintje in mijn rss reader krijg dat er weer een nieuwe aflevering klaar staat. Meer info op de site van Bright.
vrijdag 8 mei 2009
Vrijdag, muziekjesdag (5)
Ik keek al een tijdje naar de rondscharrelende mannen op het podium. Zoals vaker op een festival moest er, voor een nieuwe artiest opkomt, weer een hoop geklungeld en gedaan worden met microfoons, het afstellen van drums en het luisteren of een piano niet plots vals is geworden. Dat is meestal al irritant maar dit duurde wel heel lang. Het was dat er op dat moment niets anders leuks te horen was op het North Sea Jazz Festival (het schema van 2009 staat net online, dat schema is minstens de helft van de pret) want anders was ik weggegaan.
En het duurde maar.
En het duurde nog langer. Mijn god, hoe lang kun je tutten aan het bekken van een drumstel.
Gelukkig, ze liepen van het podium..
Maar wat later kwamen ze weer terug! Ik stond al half op toen de roadies van net rustig achter de instrumenten kropen en het concert begon. Zelden zo'n hechte band horen spelen en ook zelden in een zaal zoveel mensen zittend zien dansen.
Vanavond speelt in het Bim huis in Amsterdam het kwartet van Tomasz Stanko. Stanko zag ik tot nu toe alleen spelen in de band wiens optreden zo raar begon in Rotterdam. Maar dat was niet zijn eigen groep. Muziek van het kwartet van vanavond ken ik eigenlijk niet. Wat het gaat worden? Stillig zoals in het muziekje van vandaag? Of gaan ze wild staan doen? Ik heb geen idee. En dat is het beste.
Dus, zoals men tegenwoordig schijnt te zeggen, "We gaan het zien"
En het duurde maar.
En het duurde nog langer. Mijn god, hoe lang kun je tutten aan het bekken van een drumstel.
Gelukkig, ze liepen van het podium..
Maar wat later kwamen ze weer terug! Ik stond al half op toen de roadies van net rustig achter de instrumenten kropen en het concert begon. Zelden zo'n hechte band horen spelen en ook zelden in een zaal zoveel mensen zittend zien dansen.
Vanavond speelt in het Bim huis in Amsterdam het kwartet van Tomasz Stanko. Stanko zag ik tot nu toe alleen spelen in de band wiens optreden zo raar begon in Rotterdam. Maar dat was niet zijn eigen groep. Muziek van het kwartet van vanavond ken ik eigenlijk niet. Wat het gaat worden? Stillig zoals in het muziekje van vandaag? Of gaan ze wild staan doen? Ik heb geen idee. En dat is het beste.
Dus, zoals men tegenwoordig schijnt te zeggen, "We gaan het zien"
donderdag 7 mei 2009
Derde poging
Dit is een beetje een raar postje.
Eigenlijk schreef ik hem vorige week vrijdag al maar haalde hem toen weer weg omdat er iets me niet helemaal beviel. Daarna frommelde ik enigzins rampzalig met een bezoekersteller (zie hiervoor ook het blog van een medecursist).
Afgelopen maandag probeerde ik dit postje opnieuw te doen maar gezien de staat van mijn thuispc lukte dat niet. Er moet nu eindelijk een nieuwe worden aangeschaft. Is zoiets te verhalen op 23 dingen?
Zo direkt moet ik naar de opticien. Met mijn gewone bril zie ik niets op het beeldscherm. Met mijn leesbril op word ik na een tijdje misselijk en geheel zonder bril is ook geen doen. Er komt dus een derde bril. Een computerbril.
23 dingen maakt meer kapot dan je lief is.
Maar goed. Hierna dus de eigenlijke blogtekst. Eindelijk
RSS feeds zijn reuze handig. Er duikt altijd wel iets op waar je vervolgens zelf weer iets van kunt maken. Als je al teveel tijd aan prutsen aan je blog hebt verloren.
In (op?) het ZB digitaal blog van Edwin Mijnsbergen zag ik een postje over Drop.io. Via deze site kun je een audiobestand vanf je eigen pc op het internet zetten en dat bestand vervolgens via een meegeleverde audiospeler op je website plakken. Een handig hulpmiddel als je een geluidsbestand van bv een lezing of een interview op je site wil plakken.
Alleen heb ik geen geluidsbestand van een lezing of een interview. Zo high tech zijn we nog niet.
Op de prachtsite archive.org vond ik gelukkig na wat zoeken een nederlandstalig fragment. Van een hoorspel. Hoorspelen zijn iets van ver voor het luisterboek (ik zeg het er maar bij, voor de jongere lezers). Dit fragment is deel 1 van Paul Vlaanderen en het Conrad mysterie. Uit 1959. Voor Paul Vlaanderen bleven de mensen (naar het schijnt) vroeger thuis. Ik vind het prachtig. Ooit gemaakt als spannende detective is het nu onbedoeld komisch. Het tempo ligt lager dan bij de traagste aflevering van Swiebertje en de vrouw van speurder Vlaanderen is zo onbenullig dat zelfs de minst geemancipeerde vrouw haar nog een belediging zou vinden. De plot is ondoordringbaar, voetstappen galmen en slachtoffers overlijden altijd net, maar dan ook precies net voor ze de naam van de dader kunnen noemen.
Via Drop.io is het hoorspel on mijn blog gekomen. Om het te beluisteren klik je hieronder op de "Play" knop. Dat het kan. Het blijft mooi.
Eigenlijk schreef ik hem vorige week vrijdag al maar haalde hem toen weer weg omdat er iets me niet helemaal beviel. Daarna frommelde ik enigzins rampzalig met een bezoekersteller (zie hiervoor ook het blog van een medecursist).
Afgelopen maandag probeerde ik dit postje opnieuw te doen maar gezien de staat van mijn thuispc lukte dat niet. Er moet nu eindelijk een nieuwe worden aangeschaft. Is zoiets te verhalen op 23 dingen?
Zo direkt moet ik naar de opticien. Met mijn gewone bril zie ik niets op het beeldscherm. Met mijn leesbril op word ik na een tijdje misselijk en geheel zonder bril is ook geen doen. Er komt dus een derde bril. Een computerbril.
23 dingen maakt meer kapot dan je lief is.
Maar goed. Hierna dus de eigenlijke blogtekst. Eindelijk
RSS feeds zijn reuze handig. Er duikt altijd wel iets op waar je vervolgens zelf weer iets van kunt maken. Als je al teveel tijd aan prutsen aan je blog hebt verloren.
In (op?) het ZB digitaal blog van Edwin Mijnsbergen zag ik een postje over Drop.io. Via deze site kun je een audiobestand vanf je eigen pc op het internet zetten en dat bestand vervolgens via een meegeleverde audiospeler op je website plakken. Een handig hulpmiddel als je een geluidsbestand van bv een lezing of een interview op je site wil plakken.
Alleen heb ik geen geluidsbestand van een lezing of een interview. Zo high tech zijn we nog niet.
Op de prachtsite archive.org vond ik gelukkig na wat zoeken een nederlandstalig fragment. Van een hoorspel. Hoorspelen zijn iets van ver voor het luisterboek (ik zeg het er maar bij, voor de jongere lezers). Dit fragment is deel 1 van Paul Vlaanderen en het Conrad mysterie. Uit 1959. Voor Paul Vlaanderen bleven de mensen (naar het schijnt) vroeger thuis. Ik vind het prachtig. Ooit gemaakt als spannende detective is het nu onbedoeld komisch. Het tempo ligt lager dan bij de traagste aflevering van Swiebertje en de vrouw van speurder Vlaanderen is zo onbenullig dat zelfs de minst geemancipeerde vrouw haar nog een belediging zou vinden. De plot is ondoordringbaar, voetstappen galmen en slachtoffers overlijden altijd net, maar dan ook precies net voor ze de naam van de dader kunnen noemen.
Via Drop.io is het hoorspel on mijn blog gekomen. Om het te beluisteren klik je hieronder op de "Play" knop. Dat het kan. Het blijft mooi.
Discover Simple, Private Sharing at Drop.io
woensdag 6 mei 2009
Ding 7 Flickr verder ontdekken
Ooit verzon ik dat ik het meer dan fijn zou vinden om het geluid van een dvd op een cd te hebben. Vraag me niet waarom, ik kan het me ook niet meer herinneren.
Uren, nee, dagen van mijn leven heeft het gekost. Eindeloos rondzoeken op het internet naar weer een raar programma (gratis natuurlijk) dat me weer een stukje dichterbij het eindresultaat bracht. Het lukte. Natuurlijk. Voor bijna alles wat je wilt doen met een computer is er wel iemand te vinden die er ooit een dingetje voor schreef. Applaus voor al die thuisknutselaars.
Naar het eindresultaat heb trouwens ik maar één keer geluisterd. Het klonk leuk maar het prutsen was eigenlijk leuker.
Ding 7 geeft op de begeleidende pagina een paar pagina's met handige progjes voor Flickr. Ik geloof het. Ik weet zeker dat ik er één kan vinden als ik hem nodig heb.
Boeiender leek me de pagina met 50 voorbeelden van wat Flickr voor je bibliotheek kan doen.
50 is een hoop om door te nemen, 3 leek me wel wat. Maar welke? Omdat het toeval een mooi ding is ging ik even langs random.org, een intrigerende plek op het web waar je toeval kunt vinden en krijgen. Random liet me weten dat ik ging kijken naar de nummers 4, 23 en 31
4 De Lackman bibliotheek geeft een virtuele tour. Elke foto heeft een korte begeleidende tekst. Sinds 2006 een keer of 4000 bekeken. Leuk.
23 Och, dat is fijn, een lijst van dingen die Flickr kan betekenen voor de bibliotheek. Een lijst in een lijst. Twee hoofddoelen. een handige manier om groepen foto's te verzamelen en mooi ding om foto's (alleen of in samenwerking met anderen) op je website te krijgen. Opmerkelijk is wel dat de auteur wijst op de voorwaarde van Flickr dat de streams persoonlijk zijn en dat er enkele bibliotheken zouden zijn wiens stream geblocked werd omdat die (te) professioneel zouden zijn.
31 Een group met foto's die vrij te gebruiken zijn voor website en posters. Er zijn iets meer dan 1100 foto's te bekijken. Ook leuk.
Met Flickr kan een hoop al zijn het toch vooral variaties op bepaalde thema's. Deel foto's met andere bibliotheken, doe inspiratie op en gebruik ze op de website. Dat klinkt wat kortig maar tot voor een week geleden wist ik niet eens wat Flickr was. Dat korte is dus niet kortaf bedoeld.
Flickr (en de andere foto-deel sites) zijn een mooie vondst. Ik denk dat er wel iets leuks mee te doen is. Maar daar kom ik dan nog wel weer op terug.
Uren, nee, dagen van mijn leven heeft het gekost. Eindeloos rondzoeken op het internet naar weer een raar programma (gratis natuurlijk) dat me weer een stukje dichterbij het eindresultaat bracht. Het lukte. Natuurlijk. Voor bijna alles wat je wilt doen met een computer is er wel iemand te vinden die er ooit een dingetje voor schreef. Applaus voor al die thuisknutselaars.
Naar het eindresultaat heb trouwens ik maar één keer geluisterd. Het klonk leuk maar het prutsen was eigenlijk leuker.
Ding 7 geeft op de begeleidende pagina een paar pagina's met handige progjes voor Flickr. Ik geloof het. Ik weet zeker dat ik er één kan vinden als ik hem nodig heb.
Boeiender leek me de pagina met 50 voorbeelden van wat Flickr voor je bibliotheek kan doen.
50 is een hoop om door te nemen, 3 leek me wel wat. Maar welke? Omdat het toeval een mooi ding is ging ik even langs random.org, een intrigerende plek op het web waar je toeval kunt vinden en krijgen. Random liet me weten dat ik ging kijken naar de nummers 4, 23 en 31
4 De Lackman bibliotheek geeft een virtuele tour. Elke foto heeft een korte begeleidende tekst. Sinds 2006 een keer of 4000 bekeken. Leuk.
23 Och, dat is fijn, een lijst van dingen die Flickr kan betekenen voor de bibliotheek. Een lijst in een lijst. Twee hoofddoelen. een handige manier om groepen foto's te verzamelen en mooi ding om foto's (alleen of in samenwerking met anderen) op je website te krijgen. Opmerkelijk is wel dat de auteur wijst op de voorwaarde van Flickr dat de streams persoonlijk zijn en dat er enkele bibliotheken zouden zijn wiens stream geblocked werd omdat die (te) professioneel zouden zijn.
31 Een group met foto's die vrij te gebruiken zijn voor website en posters. Er zijn iets meer dan 1100 foto's te bekijken. Ook leuk.
Met Flickr kan een hoop al zijn het toch vooral variaties op bepaalde thema's. Deel foto's met andere bibliotheken, doe inspiratie op en gebruik ze op de website. Dat klinkt wat kortig maar tot voor een week geleden wist ik niet eens wat Flickr was. Dat korte is dus niet kortaf bedoeld.
Flickr (en de andere foto-deel sites) zijn een mooie vondst. Ik denk dat er wel iets leuks mee te doen is. Maar daar kom ik dan nog wel weer op terug.
Rss voorbij?
Och jee. Begin ik net een beetje verslaafd te raken aan rss, krijg ik dit binnen. In mijn rss-reader. Een beetje een contradictie.
De betaalautomaat doet het trouwens nog steeds niet. En die jongen waarover AliceW haast liefdevol sprak in haar reactie op mijn post, die jongen belt ook al niet terug. Je zou er haast van gaan twitteren.
De betaalautomaat doet het trouwens nog steeds niet. En die jongen waarover AliceW haast liefdevol sprak in haar reactie op mijn post, die jongen belt ook al niet terug. Je zou er haast van gaan twitteren.
dinsdag 5 mei 2009
Oude stijl twitter
Als ik zou twitteren zouden daar de afgelopen uren de volgende berichtjes hebben gestaan:
"Vond handgeschreven briefje op betaalautomaat. Pin zou het niet doen"
"Pin doet het echt niet. Helpdesk bellen"
"Helpdesk belt terug en zegt dat het de telefoonlijn is"
"Telefoonstekker zat goed vast, wisselgedeelte nu ook stuk"
"Snoertje wisselding vastgezet onder luid en langdurig gevloek"
"Wisselding werkt weer maar pin is morsdood. Geen kiestoon. Advies helpdesk: isdn centrale resetten"
"Beheerder gebouw (=beheerder telefooncentrale) gebeld. Onbereikbaar. Beheerder= ambtenaar= 5 mei= vrij. Aaarghh!"
Leve web 2.0. Nu de rest van de wereld nog.
"Vond handgeschreven briefje op betaalautomaat. Pin zou het niet doen"
"Pin doet het echt niet. Helpdesk bellen"
"Helpdesk belt terug en zegt dat het de telefoonlijn is"
"Telefoonstekker zat goed vast, wisselgedeelte nu ook stuk"
"Snoertje wisselding vastgezet onder luid en langdurig gevloek"
"Wisselding werkt weer maar pin is morsdood. Geen kiestoon. Advies helpdesk: isdn centrale resetten"
"Beheerder gebouw (=beheerder telefooncentrale) gebeld. Onbereikbaar. Beheerder= ambtenaar= 5 mei= vrij. Aaarghh!"
Leve web 2.0. Nu de rest van de wereld nog.
maandag 4 mei 2009
Ook al te oud
Zojuist is mijn pc, mijn thuispc, ingehaald door de moderne tijd. Nu was dat al een tijdje zo. Een hele tijd eigenlijk. Maar dat kon ik negeren. Het ding kan downloaden als geen ander en wat moet een mens nog meer met een pc? Maar dat was voor de 23dingen cursus.
Een simpel dingetje wilde ik doen. Nog geleend ook van ZB Digitaal ook (slaapt Edwijn Mijnsbergen wel eens?). Maar het werkt niet. Er verschijnt een simpel maar vernederend boxje met (vrij vertaald): "Dit werkt niet op pc's met een besturingssysteem van voor de milleniumwisseling. Nee, echt niet. Stop maar met proberen. HET WERKT NIET!"
Ik ga een andere hobby zoeken.
Een simpel dingetje wilde ik doen. Nog geleend ook van ZB Digitaal ook (slaapt Edwijn Mijnsbergen wel eens?). Maar het werkt niet. Er verschijnt een simpel maar vernederend boxje met (vrij vertaald): "Dit werkt niet op pc's met een besturingssysteem van voor de milleniumwisseling. Nee, echt niet. Stop maar met proberen. HET WERKT NIET!"
Ik ga een andere hobby zoeken.
vrijdag 1 mei 2009
Vrijdag, muziekjesdag (4)
"Pablo Picasso was never called an asshole". Dat zong Jonathan Richman in 1976 op de lp "The modern lovers". Het zinnetje was raar, de muziek punkig zoals muziek toen klonk. Na wat gedoe met de band en wat navelstaren vond Jonathan (Yoyo voor vrienden en onbekenden) zichzelf opnieuw uit.
Weg was het punkige geluid en de rare teksten. Daarvoor in de plaats kwamen nog veel raardere teksten en de muziek werd haast kinderlijk onschuldig. Misschien maken wat titels iets duidelijk. "I'm a little dinosaur", "I was dancin' in the lesbian bar", "Buzz buzz buzz (goes nature's honeybee)" en laat ik ook "Hey there little insect" niet vergeten.
Sullig genoeg scoort Jonathan een hit met het instrumentale "egyptian reggae" (geen link, suf nummer).
Weinig tekstschrijvers benaderen Richman's naiviteit (al noemen sommigen het soms "extreme lulligheid"). Richman maakt nog steeds muziek al doet hij dat tegenwoordig vooral alleen of met slechts een drummer. En dat is jammer. Niemand heeft zulke prachtige "dom-didi-didi-dom-dommedomdee" koortjes in zijn muziek verwerkt als hij.
Omdat het liedje van vandaag nogal kort is doe ik er twee. De eerste (hier), Vincent van Gogh is vrolijk en meer dan levenslustig. Het filmpje is door iemand zelf in elkaar geknutseld.
Hieronder Jonathan Richman zelf met een zeer onbevangen uitvoering van zijn "New England" (met koortje!)
Weg was het punkige geluid en de rare teksten. Daarvoor in de plaats kwamen nog veel raardere teksten en de muziek werd haast kinderlijk onschuldig. Misschien maken wat titels iets duidelijk. "I'm a little dinosaur", "I was dancin' in the lesbian bar", "Buzz buzz buzz (goes nature's honeybee)" en laat ik ook "Hey there little insect" niet vergeten.
Sullig genoeg scoort Jonathan een hit met het instrumentale "egyptian reggae" (geen link, suf nummer).
Weinig tekstschrijvers benaderen Richman's naiviteit (al noemen sommigen het soms "extreme lulligheid"). Richman maakt nog steeds muziek al doet hij dat tegenwoordig vooral alleen of met slechts een drummer. En dat is jammer. Niemand heeft zulke prachtige "dom-didi-didi-dom-dommedomdee" koortjes in zijn muziek verwerkt als hij.
Omdat het liedje van vandaag nogal kort is doe ik er twee. De eerste (hier), Vincent van Gogh is vrolijk en meer dan levenslustig. Het filmpje is door iemand zelf in elkaar geknutseld.
Hieronder Jonathan Richman zelf met een zeer onbevangen uitvoering van zijn "New England" (met koortje!)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
