Grafreizen - Boudewijn Büch (boek)

"Door het achterna reizen van de dood en het schrijven van Grafreizen heb ik eerlijk gezegd nog steeds geen vrede of berusting met het ouder worden, de dood en het uiteindelijke wegdragen van mijn stoffelijk overschot gekregen. Het schrijven van deze opstellen heeft de gedachte aan het lot dat ons allemaal treffen zal echter iets gemakkelijker en dichter bij de hand gemaakt. Totdat het definitieve requiescat in pace ook voor mij aanbreekt, zal ik verder reizen. Vaak in angst."

Ik heb een zwak voor het werk van Boudewijn Büch. Voor zijn non-fictie werk dan. De romans, daar heb ik weinig mee maar met het grenzeloos obsessieve van de zijn non-fictie des te meer. Het onbeheerst stuiteren van het ene naar het andere. De eindeloze stroom boektitels, de obscure onderwerpjes, de gekte, het rusteloze dat van de pagina's springt.

Grafreizen gaat over, tja, de titel zegt het al. Büch bezoekt begraafplaatsen, vertelt over de mensen die er begraven liggen, gooit er flink wat obscure boektitels tussendoor en net als het wat teveel gaat worden staat er plots weer een mooi zinnetje, "De dood verzin je niet, de poespas eromheen wel".
Her en der in het boek staan wat foto's. Van graven natuurlijk, de meeste van ver weg graven. Zelfs op Isla Robinson Crusoe vindt Büch nog een oorlogsmonument voor drie duitse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.

Het boekje eindigt met het mooi geschreven verhaal, "Het crematorium als leerzaam dagje uit". Een medewerker van het crematorium durft plots niet in het openbaar te spreken, het aantal belangstellenden is te groot, bezoeker Zwartjas wil graag een potje as mee. Dat soort dingen.

Büch schreef Grafreizen in 1994 voor de Vereniging voor Crematie AVVL, die toen 75 jaar bestond. Tweedehands is het vrij makkelijk te vinden.
Een beetje obscuur soms, maar wie van de non-fictie van Büch houdt vindt ook dit boekje mooi.