Sanne

"Goedenavond. Ik ben Sanne en ik ben uw gastvrouw. Als u wat nodig hebt kom ik u helpen".
We vonden het wat overdreven, zo op het eerste gehoor maar Sanne deed wat ze beloofde. De drankjes waren er ... oh daar waren ze al. De bestelling werd net zo vlug opgenomen en ondertussen werkte ze nog wat tafeltjes af. Efficient en vriendelijk.
Toen een jongen, die zich niet had voorgesteld, tijdens het eten kwam vragen of we nog wat wilden drinken hadden we zelfs even het gevoel dat we eerst aan Sanne moesten vragen of dat wel mocht, bij een ander bestellen.

Consumenten hebben door het internet meer macht gekregen. Wie tevreden is kan voor vele dingen de blijdschap delen op verschillende websites. En wie niet blij is en het niet meteen durfde te zeggen kan het chagrijn de volgende dag op dezelfde manier nog kwijt.

Voor restaurants is er eet.nu, dat opduikt als je via Google (daar is Google weer) een plaatsnaam koppelt aan een restaurant. Handig. Al blijft het natuurlijk subjectief. Het restaurant van zaterdag wordt bv lovend besproken maar de waardering daalt door een aantal drammerige sukkels die zich beklagen omdat ze om 22.00 uur binnenkwamen, het eten meteen kregen en om 23.30 uur het restaurant al moesten verlaten.

Of Sanne daar wat aan kan doen, dat de kok ook wel eens naar bed wil.

Voor films bestaat er moviemeter.nl. Daar kijk ik vaak op. Maar met "Mannen die vrouwen haten" had het niet geholpen. De film, naar dat boek van een meneer Larsson, krijgt er 4 van de 5 sterren.

Mochten er nog mensen zijn die er over denken om naar die film te gaan kijken, doe het niet! Het duurde maar en het duurde maar. Het hield maar niet op. Er werd me verzekerd dat het boek echt veel beter was. En dat geloof ik. Dat moet ook wel want de film leek op een doorsnee detective die je op zaterdagavond op Belgie kunt bekijken. Flauw, vlak en voorspelbaar. Na afloop hoorde ik een mevrouw het spel omschrijven als "naturel". Als naturel "bleek en saai" betekent dan klopte het.

Ik plak de trailer hieronder en geloof me, dat is meer dan genoeg.

Het enige hoogtepunt van de voorstelling was het gedoe rond een meneer die wel een kaartje had maar geen stoel. Er kwam een medwerker van het filmhuis de zaal in om ons vermanend toe te spreken. Een stoel te weinig in een uitverkochte zaal betekende immers dat er iemand zonder kaartje in de zaal zat. Er stond echter niemand op, er sloop niemand weg, er bekende niemand.

Ze hadden Sanne moeten roepen, naar haar had de zwartkijker vast geluisterd.