Ik zat op een bankje, op een perron in Utrecht. Te wachten op de trein naar Den Helder. Ik was naar een vergadering geweest, en daarna nog even naar het Centraal Museum, naar Pyke Koch kijken.
Volgens mij was het best aardig weer.
Langzaam veranderde er iets, gebeurde er iets. Niet op het perron.
Maar ergens anders. Want steeds meer mensen werden gebeld. Niet iedereen, dat nou ook weer niet. Maar het viel wel op. De gesprekken die ik deels hoorde waren raar. Er klonk verbazing, ongeloof. Iemand zei, half lachend, "Dat kan niet, dat is een film".
De sfeer op het perron veranderde. Er hing iets. Er werd gepraat. Over een ongeluk. Een ramp. Een vliegtuig. New York.
In de trein was het nog steeds onduidelijk maar de meeste reizigers hadden het over "iets" in New York. Maar wat dat "iets" was? Ik heb toen nog naar het werk gebeld. Maar daar wist ook niemand echt wat er was. Toen ik vroeg of er dan iets op het internet stond bleek dat bijna geheel vastgelopen te zijn. Geen CNN, geen Yahoo. Witte schermen.
Pas toen ik thuis de tv aan kon zetten zag ik de vliegtuigen, de instortende wolkenkrabbers en het stof.
John Hiatt schreef over die dag een klein lied. Hij speelde het in de weken daarna. Als toegift, als zijn band al van het podium was.
Het publiek is eerst alleen maar blij met een extra lied, wordt daarna stil.
En dan is er luid applaus.
Nu ik dit stukje, vanwege vandaag, terug lees merk ik dat de link naar het liedje niet meer werkt. Dat zal misschien komen omdat Hiatt het lied nu officieel heeft uitgebracht.
Een fan maakte er een clipje bij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
6 opmerkingen:
Mooi. Ik was aan het werk, werkte toen nog op het Trinitascollege. Maar was wel op tijd thuis om de tweede 'tower' live te zien instorten met een vloekende Rick Nieman in de studio. 's Avonds ging ik naar de sportschool.. maar niemand ging iets doen, we keken allemaal naar de televisie.
Wat een prachtig verhaal. Wat goed van je om dat vandaag met JH op je blog te zetten. Dankjewel.
Ik zat in de auto en werd door M. gebeld. Er was nog geen handsfree en ik had een kanjer van een Erikson die ik prima tussen oor en schouder kon klemmen zonder dat mijn rijgedrag daar onder leed. Ze vertelde me over vliegtuigen en instortingen en de rest. Vreemd dat ik wel schrok- erg schrok- maar de ware omvang niet begreep en de bijbehorende emotie ook niet in die mate voelde. Pas toen ik thuis was en de beelden zag kwam het binnen. Als een mokerslag.
Tommy Wieringe schrijft in Caesarion over dit fenomeen. Dat vertraagd binnenkomen en reageren.
Daar moest ik even over nadenken, maar ik weet het weer. Ik was thuis en zette pas 's middags de televisie aan. Meteen D. gebeld. Die zat in een Amsterdamse tram en heeft vast bijgedragen aan dat beeld van bellende mensen vol ongeloof in hun stem. Mijn schoonzus, die ik pas jaren later leerde kennen, zat op dat moment in een vliegtuig van New York naar Amsterdam. Ze wist nog van niets. Bij aankomst belde ze haar vader. Die reageerde enorm opgelucht, en zij wist niet waarom...
ik was op het werk en het werd almaar rustiger iemand die kwam vertelde dat er in NY iets erg was gebeurd, tv aan, heel lang hetzelfde beeld van een toren waar rook uit kwam,er kwam dacht ik nog een vliegtuig (maar weet dat niet zeker omdat het zo vaak herhaald werd 's avonds en daarna), het leek of we met zn allen zaten te wachten tot de toren om zou vallen, springende mensen, ongeloof, paniek, droevig en ook een 'ik wil het niet zien maar ik kijk toch' gevoel. Het lied dat bij mij naar bovenkomt als ik er aan terugdenk is 'Mad World'
(Wie Mad World uit de reactie van AnneT wil horen kan op de naam boven haar postje klikken, je wordt dan doorverbonden met Grooveshark)
Late reactie van mij maar ... mooi geschreven !
Ik was ook aan het werk, bij Manpower. Daar stond de radio altjd aan en mijn collega en ik hebben met ingehouden adem daa zitten luiteren met zijn twee. Op weg naar huis, de radio aan, geen CD. Thuis op tv werd het helemaal werkelijkheid, ik krijg er nog steeds kippenvel van.
Een reactie posten