De kus van Beatrix (3)

In deel 2 van "De kus van Beatrix" schreef ik over een artikel in Vrij Nederland van 25 april 2009 van Rudi Kagie. In een stuk over Beatrix schrijft hij dat haar bezoek aan Amsterdam/de Jordaan in 1988 van voor tot achter geregisseerd was. Inclusief de spontane kus die ze daar kreeg van een voorbijganger.

Omdat ik, en dat vond ik raar, nergens op het internet iets over deze doortrapte publiciteitskus kon vinden en er onder het artikel nergens een bron stond besloot ik meneer Kagie te mailen. Via Vrij Nederland. En tot mijn verbazing (waarom eigenlijk?) kreeg ik binnen een uur of twee een antwoord

"Dat de kus voor Beatrix minder spontaan was dan het leek, ontleen ik aan J.G. Kikkert, auteur van ‘Beatrix, Mens en majesteit’, 1998.".

Kijk, dat is fijn. Een boek. Maar natuurlijk een boek dat niet in de bibliotheek Langedijk aanwezig was. Gereserveerd (of aangevraagd, ik wil de juiste term binnen Bicat nogal eens verwisselen). Maar dan duurt het even. Of wat langer. En dat schiet niet op bij micro-obsessies.

Van meneer Kikkert kon ik geen bruikbaar mailadres vinden maar er moesten toch meer royalty deskundigen zijn. Nu ben ik niet zo heel erg thuis in dat wereldje maar na zoeken op oranjerige termen kwam ik een mailbaar adres tegen van een Marc van der Linden. Die meneer had ik wel eens voorbij zien komen op tv. En ook hij mailde terug.

[...]"Het is echter een oud verhaal en voor zover ik kan overzien niet bewezen dat de kus gearrangeerd zou zijn. U moet er echter wel rekening mee houden dat vele 'spontane' zaken rond de monarchie enigszins in scene zijn gezet.".

Na een tijdje kwam het boek van Kikkert binnen. Waar geen bruikbaar register in zat. Fijn zo. Lezen is een werkwoord. Pas op bladzijde 119 kwam ik tegen wat ik zocht, "Het langst in de herinnering van die Koninginnedag bleef de felicitatiekus op Beatrix' wang van een Amsterdamse voorbijganger." En er stond een verwijzing bij.

En daar stond "De jongeman in kwestie was een KLM-employé". Meer stond er niet. Ik heb nog wat verder gelezen. Maar er was niet meer. Kagie had gewoon het stuk uit Kikkert over het geregisseerd zijn van het bezoek gekoppeld aan de kus. Meer niet.

Nu zou ik nog wat zinnen kunnen wijden aan het vooroordeel dat bestaat over het internet waar zo maar iets kan staan. En dat dat dus ook geldt voor serieuze gedrukte media. Maar dat doe ik niet. Daar zijn de lezers van dit blog zelf ook wel slim genoeg voor. En bovendien, ik heb het wel een beetje gehad met deze voorbij gevlogen micro-obsessie.

Maar wat wel raar is. Wanneer ik nu wat google op Beatrix en kus en Jordaan enzo kom ik een ingezonden brief uit De Volkskrant uit 2008 tegen waarin iemand stelt dat de kusser haar oom was.

En die brief stond er echt niet toen ik begon met zoeken, maanden terug. Dus met een beetje geluk is het toch nog een complot.

Als iemand zich geroepen voelt ...