Nu bijna alle lezers met vakantie zijn of in de rij staan voor het vuurwerk kan ik wel even mijn lijstje doen.
Boek
"De één zijn dood is de ander zijn eieren". Zo begint "Mug" van Bart Knols. De ondertitel is "De fascinerende wereld van volksvijand nummer 1". En dat zegt het eigenlijk wel. Mooi boek met alles wat je ooit had willen weten (en liever niet had willen weten) over de mug en alles wat het beestje aanricht.
Ook erg de moeite waard "The greatest show on earth, the evidence for evolution" van de strengste darwinist ter wereld, Richard Dawkins.
Schilderijen.
Wanneer gaan het Rijks en het Stedelijk eindelijk weer eens open?
Dvd
"Generation Kill". Na The Wire maakten de producers van die serie deze korte (7 afleveringen) reeks over een bataljon mariniers dat totaal onvoorbereid aan de oorlog in Irak deel moet nemen. Rauw, hard en vol Amerikaanse desillusie.
Ook nog, "Recycle" documentaire over het ontluisterende leven in Jordanië van een voormalig mujahideen die in Afghanistan vocht.
TV
Ik kijk eigenlijk nauwelijks meer live tv. Bij toeval struikelde ik over een aflevering van "Toy Stories" van James May. May, bekend van Top Gear probeerde in die aflevering het Brooklands racecircuit na te bouwen. Als miniatuurracebaan.
Totaal zinloos maar daarom misschien ook wel weer erg mooi. Met wat gepuzzel is de hele aflevering op YouTube te bekijken.
Muziek
Blijk ik dit jaar maar 2 cd's gekocht te hebben die dit jaar uitkwamen. Van die twee wint Bob's "Together trough life" het. Fijne cd, de eerste in tijden waar ook de niet-zo-in-Bob-zijnde-medemens bijna gewoon naar kan luisteren.
Van alle andere cd's die dit jaar door een postbezorger werden gebracht maakten "Pianoworks" van Howard Skempton en de 6 cd box "Turn out the stars" van het Bill Evans Trio de meeste indruk. Van die box had ik er, door administratief gerommel plots twee. Misschien kan ik daar volgend jaar iets met een prijsvraag mee doen? Maar het is wel jazz, ik zeg het nu maar vast.
Concert
Muziek blijft natuurlijk iets dat je live moet meemaken. Hoop muziek gezien, en een paar dingen (Steve Earle, Vollbeat) door omstandigheden gemist. Ome Bob kwam natuurlijk langs dus die wint dan eigenlijk automatisch. Maar dat zou te makkelijk zijn.
Het beste, echt allerbeste optreden was dat van de Japanse vrienden van Soil & "Pimp" Sessions op het NSJF.
Uit een eerdere blogpost:
"Vrijdagavond, tegen tienen. Een drukke tent/zaal. Soil & "Pimp" Sessions, het zei me niks. Maar de beschrijving bij het blokkenschema maakte nieuwsgierig. Druk, heel warm. Echt heel warm. Een mevrouw doet een wat overspannen aankondiging. Vijf japanners betreden het podium. Gevolgd door nog een Japanse meneer die er uitziet alsof hij is weggelopen uit een aflevering van Starsky & Hutch. Deze meneer roept vrolijk lachend iets, er wordt afgeteld. En de hele zaal steekt vervolgens collectief de vingers in het stopcontact. Ik heb best wel meer bandjes zien spelen maar zoiets als dit?
De waarschijnlijk ADHD hebbende muzikanten speelden alsof ze hadden afgesproken de ritalin te laten staan. Het optreden was een hyperenergieke AAN! DE! KANT! NU! ZIJN! WIJ! AAN! DE! BEURT! show. Vlug(ger), vrolijk, luid en dansbaar. Of beter, springbaar. De vloer deinde mee en het t shirt was na een halfuur doorweekt. De hele zaal was doorweekt. En buiten adem. Zuurstof voor de muzikanten was ook niet overbodig."
En verder was het natuurlijk meer dan aangenaam vertoeven in de web 2.0 ballenbak.
Met dank aan de lezers en tot in 2010.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
7 opmerkingen:
De laatste cd van BD (of 'Ome Bob', zoals jij hem durft te noemen) die ik kende is Modern Times (ik kreeg hem n.b. van een van m'n kinderen...). De door jou genoemde was me geheel ontgaan (BD is voor mij toch vooral de man uit m'n jeugd). Maar waarom zou Modern Times voor de niet-zo-in-Bob-zijnde-medemens niet geschikt zijn? Ik vond hem juist nogal toegankelijk, meer dan wat het filmpje over zijn meest recente cd suggereert eigenlijk. Maar misschien ben ik er gewoon te ver uit geraakt?
Dat "ome Bob" houdt hem nog een beetje binnen benaderbare proporties. Hij werd "ome" omdat mijn gang naar zijn concerten soms wat op familiebezoeken lijken. Soms meer om te kijken hoe het met iemand gaat dan om de echte inhoud.
En met "Modern Times" heb je gelijk. Deze nieuwe cd lijkt er wel wat op. Maar op het lied "Working man's blues #2" na werd het nooit echt wat tussen die cd en mij. Deze nieuwe cd heeft wat boeiender muziek. Met eens een trompet, af en toe een accordeon. En Bob klinkt er ook meer op als de blueszanger die hij eigenlijk aan het worden is. Denk ik dan.
Hmm, klinkt goed! Ik ga die cd ook maar kopen (of als wens aan m'n kinderen influisteren ;-)).
Working man's blues is ook mijn favoriete nummer op Modern Times.
Ik ben nooit naar een concert van BD geweest. Best wel dom eigenlijk... Maar ik ben hem na mijn jeugd ook een beetje uit het oog (d.w.z. eigenlijk het gehoor) verloren (tot ik de film van Scorcese zag). Toen wist ik het weer: Ome Bob was mijn lievelingsoom.
Er gaat een klein gerucht rond dat Bob volgend jaar al weer zou komen. Maar dat lijkt me stug, dat zou te vlug zijn. Maar mocht het zo zijn dan ga ik daar vast weer over bloggen.
De man is een raar en onbegrijpelijk fenomeen. Hij doet maar wat, gewoon waar hij zin in heeft. En wij, de toeschouwers maken er maar van alles van.
Toch handig, kinderen :)
Ze bellen me af en toe of ik nog oliebollen ga bakken...
Het lijkt me dat je daar toch wel een cd aan over mag houden.
Prima suggestie! Was ik nog niet opgekomen.
Een reactie posten