Vrijdag, muziekjesdag met Billie Holiday

December 1957. In een studio van CBS verzamelen zich "namen" uit de jazz. Ben Webster, Coleman Hawkins, Mal Waldron, Gerry Mulligan. En de hoofdrolspelers, Lester Young en Billie Holiday. Er wordt een programma opgenomen waarin ze met z'n allen "Fine and Mellow" zullen spelen. Zo'n all-star cast is vaak leuk als idee maar in het echt...
Teveel ego's.

Het begin is even rommelig, zo hoort dat. De blues kruipt de studio in. Billie Holiday zet de toon, met een stem die je uit duizenden herkent. Ze is dan op de top van haar roem, en al een lange tijd zwaar verslaafd aan de heroine. Na een solo van Ben Webster staat er iemand op. Lester Young. Young kon tijdens de opname nauwelijks meer staan, zijn lichaam al bijna kapot door de alcohol.
Holiday en Young hadden vaker met elkaar gespeeld, veel vaker. Samen maakten ze prachtmuziek. Vrienden waren het. Geliefden, misschien. De geschiedenis weet dat niet helemaal zeker. De twee hebben elkaar al een tijd niet gezien of gesproken. Ruzie.

Misschien wel net zo mooi als de zacht weemoedige solo van Lester Young is de blik van Billie Holiday als hij speelt. Ze kijkt, knikt, wiegt haar hoofd, herinnert, moedigt aan met haar ogen, "Je kan het nog steeds", zie ik er in.
Volgens de mythe gingen er rillingen door de studio en werden er stil tranen weggeveegd.
Ik geloof die mythe wel.

Alles klopt, voor die paar minuten dat het lied duurt. De ego's zijn er wel, maar ze staan in dienst van het lied, het gevoel, het ritme en de sfeer.

Na afloop spraken de twee nog even kort met elkaar. Meer niet.
Zowel Holiday als Young stierven twee jaar later aan de gevolgen van hun verslaving.