Het was drukkend warm, maar ze had haar jas helemaal dicht. Ze zat op haar rollator, onder een boom. Het is een rare plek om te zitten. De grond leunt er naar beneden. Op die rollator moet dat haar haast wel een gevoel van wegrollen gegeven hebben.
Ze was oud, haar handen waren in elkaar gevouwen, en haar hoofd trilde. Ze keek schuin naar beneden, naar het gras. Al leek het niet alsof ze het gras ook zag.
Ik fietste met een goed humeur naar een afspraak met de buurvrouw. Maar het beeld van de mevrouw op de rollator bleef in mijn hoofd hangen. Wat later die dag bleek dat beeld een voorprogramma te zijn van verhalen die ik hoorde.
Dit is mijn blog. Ik schrijf over dingen die ik leuk vind of mooi, of mateloos irritant. Over mezelf kan ik schrijven, de leukste vrouw ter wereld kan erin opduiken, mijn moeder komt soms langs en Poes zal ook nog wel eens een rol krijgen. Over mensen die ver weg staan, die iets met kraagjes doen kan het ook gaan. Dat mag. Die zijn onherkenbaar.
Maar verhalen van daar tussen in, daar kan ik niets over schrijven. Dat past niet. Tenminste, mij past het niet Terwijl ook die verhalen veel plek in je hoofd in kunnen gaan nemen.
Dus dit zijn zinnen over een mevrouw onder een boom, waar ik geen foto van heb gemaakt en over een verhaal dat ik hoorde en waar ik niets over zeg.
Hayley Morris maakte een ontroerend prachtige film over Alzheimer en haar grootvader. De film duurt bijna zes en een halve minuut. Dat is bijna een eeuwigheid in deze digitale tijden. Toch ga ik er straks weer een keer naar kijken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten