Samir

In Den Helder heeft jarenlang een restaurant Het Lieverdje (steakhouse, lunchroom, geef het een naam) in het centrum gezeten. De Spoortstraat. In mijn hoofd noemde ik het altijd een snackbar. Maar dat zei ik nooit hardop. Dat zou oneerbiedig geweest zijn.

Tegels op de vloer, ouderwetse houten stoelen en tafels die net niet plakten. Er hing van alles aan de muur. Maar een logica was er niet in te ontdekken. Het was alles behalve design.

Je kwam er vaak dezelfde mensen tegen. Johanna, van wie niemand zeker wist of het een man of een vrouw was en die iets met granaten en geweren had maar verder totaal onschuldig was. Klaas, die alweer zijn, waarschijnlijk geleende geld in de gokkast zag verdwijnen.

De zaak werd gerund door een Egyptische man, Samir. Groot, vrolijk en vriendelijk. En hardwerkend. Als de bedienmeisjes het onderling wat te gezellig kregen greep hij even in. Kort. Je moet het niet overdrijven. Het moet wel leuk blijven.

We kwamen er vaak. Ik heb wat met dat soort plekken. Plekken die nog net kunnen. Met mensen die er soms nog net zijn. Geen poespas of pretenties.
En bovendien maakte Samir het perfecte broodje kroket. Daar kun je lollig over doen. Maar dat is nog een hele kunst. Het buitenste laagje net niet te zacht of te hard. En het broodje niet te klef.

Samir was er op een bepaald moment niet meer. Het Lieverdje bleef wel open maar het was niet meer hetzelfde. Die onduidelijke grens tussen wat net nog kan en net niet meer kan werd overschreden.
Nu staat het pand al een tijdlang leeg.

Samir Mosa ging in Callantsoog werken. Natuurlijk in een restaurant. Vorige week werd hij daar gedood, tijdens een overval. Verschillende kranten schreven dat de buit minder dan 800 euro bedroeg.
Alsof zijn dood al niet zinloos genoeg was.