De eerste reis naar Egypte, jaren en jaren geleden, was een rare. Er ging een cultureel afgestudeerde mevrouw mee die zou gaan vertellen over al het oude steen dat we zouden gaan zien. Omdat sommige mensen uit de groep er meer van wisten en dat luid lieten merken verliet ze de reis op dag 3. Ze werd vervangen door een aardige egyptenaar die niets van oud steen wist maar daar durfde niemand meer wat van te zeggen.
En ons kon het allemaal niet zo schelen. Al was het fijn geweest wanneer de kamer in het hotelletje in Luxor niet naast een liftschacht had gezeten en het hotelletje zelf niet naast een moskee had gestaan. En zeker weer niet tijden de ramadan.
Het raarste was eigenlijk het stel waarvan de hij alles filmde. Wanneer de zij het aanwees, en dat deed ze bijna steeds. Eigenlijk heb ik de hem alleen maar met een enorme videocamera voor zijn gezicht gezien. Eigenlijk filmde de hij haar reis.
Nogal Life through a lens.
Ik moest er aan denken door het mislukte "Robbie Williams in een musicplayer" probeersel, eerder deze week. Ik kwam het liedje, maar nu met beeld, ook tegen op YouTube. Vorige week opgenomen door een concertbezoeker in London.
Maar het is een raar filmpje. In het begin lijkt het alsof meneer Williams in een schouwburg staat te zingen en de fan hem van een stukje weg en van rechts filmt, jammer dat er iemand met een groot hoofd een stukje voor het beeld zit. Maar dan is er plots een shot van links. Maar met hetzelfde grote hoofd in beeld.
Je ziet het steeds vaker op YouTube. Fans die tijdens een concert het videoscherm filmen. Zodat ze een perfect beeld van het concert mee naar huis nemen.
Ik snap het niet maar het is wel leuk curieus.
vrijdag 30 oktober 2009
donderdag 29 oktober 2009
Kamervragen
Blonde Geert heeft een nieuw irritatiepuntje.
Het liedje "Baklava of rijstevlaai". Gezongen door "Kinderen voor kinderen". Uit 1993 maar schijnbaar onlangs weer eens uitgezonden. Ik weet het niet. Ik heb niks met "Kinderen voor kinderen".
Al zit er soms nog wel een echo in mijn hoofd met iets van wawawaaanzinnig gedroomd, als ik 's nachts wakker schrik.
Maar daar gaat het niet om.
Van de site van de PVV de vragen die dhr Bosma aan minister Plasterk stelt.
Komen ze.
1.)
Heeft u kennisgenomen van de uitzending ‘Kinderen voor Kinderen’ van 27 oktober 2009, uitgezonden door de VARA, in het bijzonder het liedje ‘baklava of rijstevla’?*
2.)
Is het u opgevallen dat er in het liedje maar liefst 27 keer ‘Allah Akbar’ wordt gezongen en dat zulks geschiedt in een tv-programma gericht op onze kinderen?
3.)
Bent u er bekend mee dat de kreet ‘Allah Akbar’ een standaardonderdeel uitmaakt van het islamitisch gebed en al 14 eeuwen gebruikt wordt als strijdkreet door de nietsontziende islamitische veroveringslegers?
4.)
Deelt u de mening dat het wrang is dat miljoenen christenen en ongelovigen in de laatste seconden van hun leven, voordat zij vermoord werden door mohammedanen, deze kreet hoorden en dat dit ‘Allah Akbar’ nu als vrolijk wijsje ten gehore wordt gebracht richting de kinderen van Nederland?
5.)
Deelt u de mening dat dit opnieuw een indicatie is dat de staatsomroep vooral de belangen dient van een kleine multiculturele elite en niet van het Nederlandse volk, die echter wel de rekening mag betalen? Zo nee, waarom niet?
Nu valt er een hoop over de vragen van de PVV te zeggen. Maar dat zou verspilling van ruimte en energie zijn.
Leuker is het om het gewraakte lied te embedden in je blog.
Gewoon omdat het kan.
Het liedje "Baklava of rijstevlaai". Gezongen door "Kinderen voor kinderen". Uit 1993 maar schijnbaar onlangs weer eens uitgezonden. Ik weet het niet. Ik heb niks met "Kinderen voor kinderen".
Al zit er soms nog wel een echo in mijn hoofd met iets van wawawaaanzinnig gedroomd, als ik 's nachts wakker schrik.
Maar daar gaat het niet om.
Van de site van de PVV de vragen die dhr Bosma aan minister Plasterk stelt.
Komen ze.
1.)
Heeft u kennisgenomen van de uitzending ‘Kinderen voor Kinderen’ van 27 oktober 2009, uitgezonden door de VARA, in het bijzonder het liedje ‘baklava of rijstevla’?*
2.)
Is het u opgevallen dat er in het liedje maar liefst 27 keer ‘Allah Akbar’ wordt gezongen en dat zulks geschiedt in een tv-programma gericht op onze kinderen?
3.)
Bent u er bekend mee dat de kreet ‘Allah Akbar’ een standaardonderdeel uitmaakt van het islamitisch gebed en al 14 eeuwen gebruikt wordt als strijdkreet door de nietsontziende islamitische veroveringslegers?
4.)
Deelt u de mening dat het wrang is dat miljoenen christenen en ongelovigen in de laatste seconden van hun leven, voordat zij vermoord werden door mohammedanen, deze kreet hoorden en dat dit ‘Allah Akbar’ nu als vrolijk wijsje ten gehore wordt gebracht richting de kinderen van Nederland?
5.)
Deelt u de mening dat dit opnieuw een indicatie is dat de staatsomroep vooral de belangen dient van een kleine multiculturele elite en niet van het Nederlandse volk, die echter wel de rekening mag betalen? Zo nee, waarom niet?
Nu valt er een hoop over de vragen van de PVV te zeggen. Maar dat zou verspilling van ruimte en energie zijn.
Leuker is het om het gewraakte lied te embedden in je blog.
Gewoon omdat het kan.
woensdag 28 oktober 2009
Nog meer leuke dingen met camera's
Ik vond de camera die gisteren hielp met het door een gebouw heen kijken nog wel een knap gevonden vinding.
Vanmorgen las ik in de krant dat een Dragos Datcu bij de TU Delft een systeem in elkaar heeft geknutseld dat met behulp van camera's kan herkennen of iemand die op straat loopt boos, blij, verdrietig of agressief is.
Het is natuurlijk weer razend knap gevonden en Dragos ziet er zelf wel postieve toepassingen voor:
„Stel je voor: je wordt aangevallen op straat. Het systeem registreert dat je bang bent en om hulp roept. Het zal dan de dichtstbijzijnde politieman automatisch opdracht geven om actie te ondernemen. Het zou zelfs via een videoverbinding kunnen kijken of de politieman in kwestie zich wel in een juiste gemoedstoestand bevindt om te gaan helpen en indien nodig iemand anders kunnen sturen.”
Zelf vind ik het een ronduit beangstigend idee dat er ergens een machientje gaat zitten loeren naar mijn stemmingen.
Stel je hebt net een vreselijk chagrijnige takkedag gehad (hoewel zo'n dag in het bibliotheekvak natuurlijk nooit voorkomt, het is maar een voorbeeld) en je loopt langs een bank met net te agressieve mondhoeken. Komt er dan ook een agent aangehold. En als je elke dag wat treurig in de trein zit te zitten? Gaat de NS dan iets aan dat gekwaak in die mobieltjes doen of krijg ik meteen prozac voorgeschreven?
Gelukkig werkt het systeem op zijn allerbest als mensen geen bril, baard of hoofddoek hebben. Een bril had ik al. Ik ga zitten denken over een baard.
Vanmorgen las ik in de krant dat een Dragos Datcu bij de TU Delft een systeem in elkaar heeft geknutseld dat met behulp van camera's kan herkennen of iemand die op straat loopt boos, blij, verdrietig of agressief is.
Het is natuurlijk weer razend knap gevonden en Dragos ziet er zelf wel postieve toepassingen voor:
„Stel je voor: je wordt aangevallen op straat. Het systeem registreert dat je bang bent en om hulp roept. Het zal dan de dichtstbijzijnde politieman automatisch opdracht geven om actie te ondernemen. Het zou zelfs via een videoverbinding kunnen kijken of de politieman in kwestie zich wel in een juiste gemoedstoestand bevindt om te gaan helpen en indien nodig iemand anders kunnen sturen.”
Zelf vind ik het een ronduit beangstigend idee dat er ergens een machientje gaat zitten loeren naar mijn stemmingen.
Stel je hebt net een vreselijk chagrijnige takkedag gehad (hoewel zo'n dag in het bibliotheekvak natuurlijk nooit voorkomt, het is maar een voorbeeld) en je loopt langs een bank met net te agressieve mondhoeken. Komt er dan ook een agent aangehold. En als je elke dag wat treurig in de trein zit te zitten? Gaat de NS dan iets aan dat gekwaak in die mobieltjes doen of krijg ik meteen prozac voorgeschreven?
Gelukkig werkt het systeem op zijn allerbest als mensen geen bril, baard of hoofddoek hebben. Een bril had ik al. Ik ga zitten denken over een baard.
Prutsen met players
Soms mis ik het geknutsel met de dingen wel eens. De 23 dingen.
En omdat er nu toch twee meneren van de woningstichting alle scharnieren in mijn flat aan het vervangen zijn ...
Ik plak nog wel eens een muziekje in mijn blog. Zeker op vrijdag. Haast altijd zijn het YouTube filmpjes. Zeker op vrijdag.
Vaak is zo'n filmpje erbij, of eronder, leuk. Soms is het ook totaal overbodig en haalt het de aandacht wat weg van het muziekje.
Dus morrelde ik wat rond om een beetje aanvaardbaar uitziende player in mijn blogpostjes te embedden. Zodat ik muziekjes zonder YouTube kan laten horen.
Bij Mixpod.com kun je heel eenvoudig je liedjes kiezen of uploaden en vervolgens in een afspeler, hmm, afspelen. Leuk is dat je uit verschillend vormgegeven players kunt kiezen en dat je ze op vele plekken, ook in je blogpostjes kunt embedden. De player komt met reclame eronder in beeld maar die reclame kun je er met wat gummen in de HTML wel uit krijgen.
Er moest natuurlijk ook een muziekje in de player. Het werd een lied van Robbie Williams, voor wie ik een onverklaarbaar zwak heb. Vorige week, 20 oktober, gaf meneer Williams voor het eerst in jaren weer eens een concert. Het optreden werd uitgezonden door de BBC en was, dat lag voor de hand, een paar uur later te downloaden.
"Come Undone" met de fine zin "I'm contemplating thinking about thinking" en daarna nog een stukje "Walk On The Wild Side".
En omdat er nu toch twee meneren van de woningstichting alle scharnieren in mijn flat aan het vervangen zijn ...
Ik plak nog wel eens een muziekje in mijn blog. Zeker op vrijdag. Haast altijd zijn het YouTube filmpjes. Zeker op vrijdag.
Vaak is zo'n filmpje erbij, of eronder, leuk. Soms is het ook totaal overbodig en haalt het de aandacht wat weg van het muziekje.
Dus morrelde ik wat rond om een beetje aanvaardbaar uitziende player in mijn blogpostjes te embedden. Zodat ik muziekjes zonder YouTube kan laten horen.
Bij Mixpod.com kun je heel eenvoudig je liedjes kiezen of uploaden en vervolgens in een afspeler, hmm, afspelen. Leuk is dat je uit verschillend vormgegeven players kunt kiezen en dat je ze op vele plekken, ook in je blogpostjes kunt embedden. De player komt met reclame eronder in beeld maar die reclame kun je er met wat gummen in de HTML wel uit krijgen.
Er moest natuurlijk ook een muziekje in de player. Het werd een lied van Robbie Williams, voor wie ik een onverklaarbaar zwak heb. Vorige week, 20 oktober, gaf meneer Williams voor het eerst in jaren weer eens een concert. Het optreden werd uitgezonden door de BBC en was, dat lag voor de hand, een paar uur later te downloaden.
"Come Undone" met de fine zin "I'm contemplating thinking about thinking" en daarna nog een stukje "Walk On The Wild Side".
dinsdag 27 oktober 2009
"Ze willen alles, en ze willen het meteen"
Op de site van Bright (het lijkt wel poëzie) verscheen gister een stuk over het mediagebruik van kinderen van 2 tot 19. Zelf zou ik een 19 jarige geen kind meer durven noemen, in ieder geval niet in zijn of haar buurt, maar het zal met statistische groepen te maken hebben.
Het Brightstuk zelf staat hier. Het onderzoek waar zij zich weer voor een fors deel op baseren hier.
De regel waar ik het hardst over struikelde kopieer ik hier even.
"Zo is 26 procent van de 2-3 jarigen minimaal één keer per week online, en 44 procent van de 4-5 jarigen."
Bright vertelt dat niet is onderzocht welke sites de 2-3 jarigen bezoeken maar gokt op Nijntje en die vreselijke Bob de Bouwer.
Ik was er zelf niet opgekomen, 2-3 jarigen achter een pc (of met een IPhone?) klikkend op Dick Bruna's konijntje. Maar het zal best kloppen.
Een stukje conclusie van Bright plak ik hier ook nog even. Omdat omdat we er ons als bibliotheken wel wat van aan mogen trekken. Of van aan zullen moeten trekken, dat is misschien beter.
"Ze willen alles, en ze willen het meteen. Deze groep (jongeren) heeft geen geduld. Ben je als merk op dat moment niet aanwezig, dan mis je dus de boot. Zorg dus dat je aanwezig bent als ze toevalligerwijs even langs je komen surfen op je site, via Google of op Hyves."
Ik ben dan al een flinke tijd geen jongere meer, maar dat van dat "geen geduld" dat herken ik wel.
In de bibliotheek hebben we het vaak over "de jongeren" als belangrijke doelgroep. Maar weer verder aan de slag lijkt me. Hoe krakend en af en toe falend dan ook.
Het Brightstuk zelf staat hier. Het onderzoek waar zij zich weer voor een fors deel op baseren hier.
De regel waar ik het hardst over struikelde kopieer ik hier even.
"Zo is 26 procent van de 2-3 jarigen minimaal één keer per week online, en 44 procent van de 4-5 jarigen."
Bright vertelt dat niet is onderzocht welke sites de 2-3 jarigen bezoeken maar gokt op Nijntje en die vreselijke Bob de Bouwer.
Ik was er zelf niet opgekomen, 2-3 jarigen achter een pc (of met een IPhone?) klikkend op Dick Bruna's konijntje. Maar het zal best kloppen.
Een stukje conclusie van Bright plak ik hier ook nog even. Omdat omdat we er ons als bibliotheken wel wat van aan mogen trekken. Of van aan zullen moeten trekken, dat is misschien beter.
"Ze willen alles, en ze willen het meteen. Deze groep (jongeren) heeft geen geduld. Ben je als merk op dat moment niet aanwezig, dan mis je dus de boot. Zorg dus dat je aanwezig bent als ze toevalligerwijs even langs je komen surfen op je site, via Google of op Hyves."
Ik ben dan al een flinke tijd geen jongere meer, maar dat van dat "geen geduld" dat herken ik wel.
In de bibliotheek hebben we het vaak over "de jongeren" als belangrijke doelgroep. Maar weer verder aan de slag lijkt me. Hoe krakend en af en toe falend dan ook.
Door een gebouw kijken
Beveiligingscamera's. Ik hebt het er niet zo op. Dat geloer. Je zou je haast schuldig gaan voelen over het één of ander. terwijl ik toch vaak totaal onschuldig aan wat dan ook ben.
Misschien is het te vergelijken met de reflex bij het zien van een meneer of mevrouw van de politie. Dan wil ik opeens ook nog eens zeker weten of mijn voorlicht het nog wel doet.
Vandaag zag ik echter het eerste zinvolle nut van een beveiligingscamera.
Of, waar beveiligingscamera's nuttig bij zouden zijn.
Wetenschappers aan de Carnegie Mellon universiteit ontwikkelden een systeem waarmee je, vanuit je auto door gebouwen heen kunt kijken. Het systeem werkt met twee camera's, één in de auto en een ander op straat.
De twee beelden worden via ongetwijfeld ingewikkelde technieken over elkaar heen gelegd zodat er een totaal beeld ontstaat.
Het voorbeeldfilmpje maakt het vast duidelijker.
De beveiligingscamera's in mijn woonplaats hangen vaak in straten waar geen auto's mogen komen en zelf heb ik alleen een fiets maar het idee is mooi.
Misschien is het te vergelijken met de reflex bij het zien van een meneer of mevrouw van de politie. Dan wil ik opeens ook nog eens zeker weten of mijn voorlicht het nog wel doet.
Vandaag zag ik echter het eerste zinvolle nut van een beveiligingscamera.
Of, waar beveiligingscamera's nuttig bij zouden zijn.
Wetenschappers aan de Carnegie Mellon universiteit ontwikkelden een systeem waarmee je, vanuit je auto door gebouwen heen kunt kijken. Het systeem werkt met twee camera's, één in de auto en een ander op straat.
De twee beelden worden via ongetwijfeld ingewikkelde technieken over elkaar heen gelegd zodat er een totaal beeld ontstaat.
Het voorbeeldfilmpje maakt het vast duidelijker.
De beveiligingscamera's in mijn woonplaats hangen vaak in straten waar geen auto's mogen komen en zelf heb ik alleen een fiets maar het idee is mooi.
maandag 26 oktober 2009
Samir
In Den Helder heeft jarenlang een restaurant Het Lieverdje (steakhouse, lunchroom, geef het een naam) in het centrum gezeten. De Spoortstraat. In mijn hoofd noemde ik het altijd een snackbar. Maar dat zei ik nooit hardop. Dat zou oneerbiedig geweest zijn.
Tegels op de vloer, ouderwetse houten stoelen en tafels die net niet plakten. Er hing van alles aan de muur. Maar een logica was er niet in te ontdekken. Het was alles behalve design.
Je kwam er vaak dezelfde mensen tegen. Johanna, van wie niemand zeker wist of het een man of een vrouw was en die iets met granaten en geweren had maar verder totaal onschuldig was. Klaas, die alweer zijn, waarschijnlijk geleende geld in de gokkast zag verdwijnen.
De zaak werd gerund door een Egyptische man, Samir. Groot, vrolijk en vriendelijk. En hardwerkend. Als de bedienmeisjes het onderling wat te gezellig kregen greep hij even in. Kort. Je moet het niet overdrijven. Het moet wel leuk blijven.
We kwamen er vaak. Ik heb wat met dat soort plekken. Plekken die nog net kunnen. Met mensen die er soms nog net zijn. Geen poespas of pretenties.
En bovendien maakte Samir het perfecte broodje kroket. Daar kun je lollig over doen. Maar dat is nog een hele kunst. Het buitenste laagje net niet te zacht of te hard. En het broodje niet te klef.
Samir was er op een bepaald moment niet meer. Het Lieverdje bleef wel open maar het was niet meer hetzelfde. Die onduidelijke grens tussen wat net nog kan en net niet meer kan werd overschreden.
Nu staat het pand al een tijdlang leeg.
Samir Mosa ging in Callantsoog werken. Natuurlijk in een restaurant. Vorige week werd hij daar gedood, tijdens een overval. Verschillende kranten schreven dat de buit minder dan 800 euro bedroeg.
Alsof zijn dood al niet zinloos genoeg was.
vrijdag 23 oktober 2009
Vrijdag, muziekjesdag met Brad Mehldau
Brad Mehldau. Een jazzpianist die voor de verandering eens niet al bijna dood is. Ik zag hem een paar jaar terug toevallig op het NSJF. Hij speelde daar twee sets en hoewel het dan gebruikelijk is dat het publiek van set één plaats maakt voor nieuwe belangstellenden bleven erg veel mensen halsstarrig zitten. Ik ook.
Mehldau is een eigenzinnig pianist. Weinig jazzartiesten coveren Radiohead, Soundgarden en Sufjan Stevens. Hij is ook een ernstig serieus pianist. Geen lollige deuntjes of melodieën die je gezellig meefluit.
Mehldau besluipt een melodie, kruipt er in en keert hem binnenstebuiten. Soms raakt hij dan de weg wat kwijt maar dat vind ik eigenlijk ook wel weer fijn.
Ik zag hem voor het laatst in 2004, of 2005. In Amsterdam. Hij speelde toen "50 ways to leave your lover" van Paul Simon. En hij nam er de tijd voor. En maar tegen dat refrein aanleunen. En maar niet afmaken. Tot je de zaal bijna hoorde roepen "Toe dan! Speel het dan, maak het af!"
Het lied van vandaag is een cover van een lied van Nick Drake. Die tragisch dood ging. Jaren terug. En erg goed was in het schrijven van melancholieke liedjes.
Een echt herfstig lied.
Mehldau is een eigenzinnig pianist. Weinig jazzartiesten coveren Radiohead, Soundgarden en Sufjan Stevens. Hij is ook een ernstig serieus pianist. Geen lollige deuntjes of melodieën die je gezellig meefluit.
Mehldau besluipt een melodie, kruipt er in en keert hem binnenstebuiten. Soms raakt hij dan de weg wat kwijt maar dat vind ik eigenlijk ook wel weer fijn.
Ik zag hem voor het laatst in 2004, of 2005. In Amsterdam. Hij speelde toen "50 ways to leave your lover" van Paul Simon. En hij nam er de tijd voor. En maar tegen dat refrein aanleunen. En maar niet afmaken. Tot je de zaal bijna hoorde roepen "Toe dan! Speel het dan, maak het af!"
Het lied van vandaag is een cover van een lied van Nick Drake. Die tragisch dood ging. Jaren terug. En erg goed was in het schrijven van melancholieke liedjes.
Een echt herfstig lied.
donderdag 22 oktober 2009
Langedijk op een kaart
Eigenlijk komt het door de burgemeester. Die vroeg maanden terug of de bibliotheek in mei 2010 niet iets kon doen met "de oorlog". En met de geschiedenis van Langedijk.
Aannames (zonder onderbouwend marktonderzoek).
1. Mensen zijn geïnteresseerd in hun directe omgeving. Hoe dichterbij hoe beter.
2. Veel lezen is lastig
Verhalen zijn er veel. Met of zonder illustraties. Wij hebben ze in boeken en er zit nog een hoop in de hoofden van mensen, of er ligt nog iets op zolder. Dus "vulling" is er.
Maar kun je dat ook wat makkelijker zichtbaar, vindbaar maken? Een boek is ook weer zo'n ... boek.
Ik zit nu al een paar dagen te "spelen" met het idee van een kaart met markers bij bepaalde punten, straten in de gemeente. Aan die markers zouden dan verhalen, foto's, dat soort dingen kunnen hangen. Mensen zouden zo terug kunnen vinden wat er bij hen in de buurt gebeurd is. En ze hoeven niet door allerlei tekst heen die hen wellicht niet zo heel erg kan boeien.
Na wat rondzoeken kwam ik toch weer bij Google uit. Google Maps. Daar kun je je eigen kaart met markers maken. Ik heb hieronder een voorbeeld geplakt. Er staan maar twee markers op, één van mijzelf en één van Karin. Zo'n Google Map kun je namelijk ook weer delen. Heel 2.0.
In het voorbeeld is de tekst gevoegd bij de marker. Dat leek een leuk idee maar het wordt volgens mij bij veel tekst een onleesbare bende. Misschien is het beter om de teksten (en andere) dingen op een andere plek onder te brengen (blog?) en aan de marker een klikbare link te hangen.
Misschien kan de geïnteresseerde lezer van dit blog wat opbouwend meedenken?
Langedijk op de kaart weergeven op een grotere kaart
Aannames (zonder onderbouwend marktonderzoek).
1. Mensen zijn geïnteresseerd in hun directe omgeving. Hoe dichterbij hoe beter.
2. Veel lezen is lastig
Verhalen zijn er veel. Met of zonder illustraties. Wij hebben ze in boeken en er zit nog een hoop in de hoofden van mensen, of er ligt nog iets op zolder. Dus "vulling" is er.
Maar kun je dat ook wat makkelijker zichtbaar, vindbaar maken? Een boek is ook weer zo'n ... boek.
Ik zit nu al een paar dagen te "spelen" met het idee van een kaart met markers bij bepaalde punten, straten in de gemeente. Aan die markers zouden dan verhalen, foto's, dat soort dingen kunnen hangen. Mensen zouden zo terug kunnen vinden wat er bij hen in de buurt gebeurd is. En ze hoeven niet door allerlei tekst heen die hen wellicht niet zo heel erg kan boeien.
Na wat rondzoeken kwam ik toch weer bij Google uit. Google Maps. Daar kun je je eigen kaart met markers maken. Ik heb hieronder een voorbeeld geplakt. Er staan maar twee markers op, één van mijzelf en één van Karin. Zo'n Google Map kun je namelijk ook weer delen. Heel 2.0.
In het voorbeeld is de tekst gevoegd bij de marker. Dat leek een leuk idee maar het wordt volgens mij bij veel tekst een onleesbare bende. Misschien is het beter om de teksten (en andere) dingen op een andere plek onder te brengen (blog?) en aan de marker een klikbare link te hangen.
Misschien kan de geïnteresseerde lezer van dit blog wat opbouwend meedenken?
Langedijk op de kaart weergeven op een grotere kaart
woensdag 21 oktober 2009
De bibliotheek op je mobiel
Hoewel we in de bibliotheek, hier en elders, langzaam steeds 2.0'elliger aan het worden zijn en bibliotheek.nl dichterbij komt vraag ik me soms af of we al niet weer een boot aan het missen zijn.
Tijdens een presentatie op de Web 2.0 summit in San Francisco werd gisteren gesteld dat er tegen 2013 1 biljoen "heavy mobile data users" zullen zijn.
Nu is een laptop (in wat voor formaat dan ook) natuurlijk ook "mobile" maar de trend naar mobiel internet op je telefoon lijkt niet te stuiten. En waarom ook niet? Waarom zou je met een forse plastic doos rondlopen als bijna alles wat je met het internet wilt ook via een (redelijk) klein mobieltje kan?
Een opvallende slide (nr 44) uit de presentatie (de gehele, erg omvangrijke, staat hieronder) vind ik die over het gebruik van Mixi, de populairste social media site uit Japan. Ten eerste neemt het gebruik van de site explosief toe maar ook het aandeel van het sitebezoek via de mobiel doet dat. In 2009 65% tegen 26% via een desktoppc (waar de overige 9% gebeleven is is onduidelijk).
Is alles dus al fantastisch op het mobieltje?
Dat niet. Een bericht op ReadWriteWeb somt de huidige nadelen op.
Sites laden vaak langzaam en zijn onstabiel. Maar:
"Hopefully, businesses will begin to realize that if they want to compete with the next generation of web surfers, a "web presence" alone isn't enough. Today, you need a "mobile web presence" too."
De bibliotheek op je mobiel. Moeten we daar niet erg vlug maar vooral ook weer niet al te lang over na gaan denken?
Morgan Stanley Economy Internet Trends
Tijdens een presentatie op de Web 2.0 summit in San Francisco werd gisteren gesteld dat er tegen 2013 1 biljoen "heavy mobile data users" zullen zijn.
Nu is een laptop (in wat voor formaat dan ook) natuurlijk ook "mobile" maar de trend naar mobiel internet op je telefoon lijkt niet te stuiten. En waarom ook niet? Waarom zou je met een forse plastic doos rondlopen als bijna alles wat je met het internet wilt ook via een (redelijk) klein mobieltje kan?
Een opvallende slide (nr 44) uit de presentatie (de gehele, erg omvangrijke, staat hieronder) vind ik die over het gebruik van Mixi, de populairste social media site uit Japan. Ten eerste neemt het gebruik van de site explosief toe maar ook het aandeel van het sitebezoek via de mobiel doet dat. In 2009 65% tegen 26% via een desktoppc (waar de overige 9% gebeleven is is onduidelijk).
Is alles dus al fantastisch op het mobieltje?
Dat niet. Een bericht op ReadWriteWeb somt de huidige nadelen op.
Sites laden vaak langzaam en zijn onstabiel. Maar:
"Hopefully, businesses will begin to realize that if they want to compete with the next generation of web surfers, a "web presence" alone isn't enough. Today, you need a "mobile web presence" too."
De bibliotheek op je mobiel. Moeten we daar niet erg vlug maar vooral ook weer niet al te lang over na gaan denken?
Morgan Stanley Economy Internet Trends
dinsdag 20 oktober 2009
Voor Dirk
Met dank aan Jan David die het filmpje ergens zag.
The Crisis of Credit Visualized from Jonathan Jarvis on Vimeo.
Plattegrond
Om redenen die misschien (veel) later nog wel eens duidelijker zullen worden was ik op zoek naar "iets" waarmee je markers aan een plattegrond of kaart kon toekennen.
MapsAlive doet zoiets. In dit voorbeeld zijn het foto's. Tekst kan ook. Maar ik ben nog niet echt tevreden. Het resultaat kun je alleen via een iframe in je eigen pagina laten zien. Best leuk maar dat moet subtieler kunnen.
Maar toch. Een plattegrondje met markers en foto's kun je in krap 30 minuten in elkaar zetten.
MapsAlive doet zoiets. In dit voorbeeld zijn het foto's. Tekst kan ook. Maar ik ben nog niet echt tevreden. Het resultaat kun je alleen via een iframe in je eigen pagina laten zien. Best leuk maar dat moet subtieler kunnen.
Maar toch. Een plattegrondje met markers en foto's kun je in krap 30 minuten in elkaar zetten.
Verwarrend
Door een postje over de invloed van sociale media kwam ik, vrij associerend+klikkend in de pauze weer eens bij GeenStijl terecht. Ik was daar al een tijdje niet geweest. Het werd me met al zijn "ik ben boos en iedereen moet dat weten" gepost daar een beetje te voor de hand liggend.
De kop "LOL. Nederland 100% Marokkanen-vrij" viel meteen op. Daar gaan we weer. Het "volk" (wie of wat dat dan ook mag zijn) moestt zeker weer even schelden? Bij de post zat ook een filmpje. Ik ging er eens helemaal voor zitten. Al bijna woedend.
Ik plak het filmpje hieronder. Kijk er eens naar als je tijd hebt, het duurt even, maar toch, kijk er eens naar.
De kop "LOL. Nederland 100% Marokkanen-vrij" viel meteen op. Daar gaan we weer. Het "volk" (wie of wat dat dan ook mag zijn) moestt zeker weer even schelden? Bij de post zat ook een filmpje. Ik ging er eens helemaal voor zitten. Al bijna woedend.
Ik plak het filmpje hieronder. Kijk er eens naar als je tijd hebt, het duurt even, maar toch, kijk er eens naar.
maandag 19 oktober 2009
In Treatment
Mijn smaak, wat betreft film en tv dan, is nogal gemiddeld. Er dient toch meestal wel minimaal één dood lijk op te duiken om mijn aandacht vast te houden. En graag ook een beetje vlug als het kan.
Met wat aarzeling nam ik dan ook de dvd box van "In Treatment" mee naar huis. Een serie over de sessies van een psychiater. Maar het ding had goed recensies gekregen dus, "suprise me".
En dat gebeurde ook. Al gauw verschoof het kijkschema van 1 aflevering naar een paar, naar redelijk vierkante ogen marathongebeurtenissen.
"In Treatment" is verraderlijk eenvoudig. Elke dvd heeft vijf afleveringen en elke aflevering is één sessie van psychiater Paul met een patient. Op elke dvd keren dezelfde patiënten terug. Je komt niet of nauwelijks buiten het kantoor van de psychiater en alles je ziet is voornamelijk praten. En nog meer praten.
Simpel. Maar uiterst verslavend. Hoe verder je komt in de afleveringen hoe meer je wordt meegezogen in de verhalen, hoe meer er steeds meer iets zit achter dat wat je al weet. Hoe meer ook de onkwetsbare psychiater zelf de greep lijkt te gaan verliezen op de verhalen die steeds meer onderlinge lijntjes krijgen.
Knap gemaakt, mooie dialogen, spannend en dat allemaal zonder ook maar één dood lijk.
Heel erge aanrader.
Met wat aarzeling nam ik dan ook de dvd box van "In Treatment" mee naar huis. Een serie over de sessies van een psychiater. Maar het ding had goed recensies gekregen dus, "suprise me".
En dat gebeurde ook. Al gauw verschoof het kijkschema van 1 aflevering naar een paar, naar redelijk vierkante ogen marathongebeurtenissen.
"In Treatment" is verraderlijk eenvoudig. Elke dvd heeft vijf afleveringen en elke aflevering is één sessie van psychiater Paul met een patient. Op elke dvd keren dezelfde patiënten terug. Je komt niet of nauwelijks buiten het kantoor van de psychiater en alles je ziet is voornamelijk praten. En nog meer praten.
Simpel. Maar uiterst verslavend. Hoe verder je komt in de afleveringen hoe meer je wordt meegezogen in de verhalen, hoe meer er steeds meer iets zit achter dat wat je al weet. Hoe meer ook de onkwetsbare psychiater zelf de greep lijkt te gaan verliezen op de verhalen die steeds meer onderlinge lijntjes krijgen.
Knap gemaakt, mooie dialogen, spannend en dat allemaal zonder ook maar één dood lijk.
Heel erge aanrader.
vrijdag 16 oktober 2009
Vrijdag, muziekjesdag met The Housemartins
When your dreams are scattered
Just like the wind blown sand
And you feel, you feel you need a friend
I'll be there, reach out your hand
Just like the wind blown sand
And you feel, you feel you need a friend
I'll be there, reach out your hand
"I'll be your shelter" van The Housemartins heeft een titel als een liefdesliedje. Maar het lied zelf klinkt meer als een gospelnummer. Ook niks mis mee, maar wat is het nu?
I will see you through, I will see you through
I will see you through, I will see you through
I will see you through, I will see you through
Wie is de "i" uit het lied? Een liefde? Iets met god?
Tegen de 3 minuut 25 duikt naast de wind, de storm plots de werkeloosheid op. En rond de 3.40 komt de aap echt uit de mouw.
Don't despair he'll be there with his loving and his care
Marx will work for us right around the clock
He's alright, he's alright
Marx will work for us right around the clock
He's alright, he's alright
He's alright, he's alright
"London 0 Hull 4" was de eerste cd die ik ooit afspeelde in mijn eigen cdspeler. 1986. The Housemartins hadden toen een hit in Nederland met Happy Hour. Nog bekender werden ze met hun cover van "Caravan of love".
Maar eigenlijk zijn al hun liedjes leuk. Simpel, veel energie en met het hart op de goede plek.
Als ik een slecht humeur heb doe ik ook nu nog een live opname van ze in de draagbare cdspeler en dan gaat het al vlug beter.
The Housemartins waren een kritisch maar vrolijk bandje. Een beetje anders ook, op de achterkant van "London 0 Hull 4" staat de kreet "Take Jesus, Take Marx, Take Hope", een beetje zoals in het lied van vandaag dus.
Engels tot op het bot. En zo zagen ze er ook uit. Je ziet het type nog steeds lopen, in Amsterdam (of Den Helder), op weg naar de volgende kroeg, beetje bleek, kort geknipt haar en ook midden in de winter hebben ze dan zo'n dunnig polo shirtje aan.
Engels tot op het bot. En zo zagen ze er ook uit. Je ziet het type nog steeds lopen, in Amsterdam (of Den Helder), op weg naar de volgende kroeg, beetje bleek, kort geknipt haar en ook midden in de winter hebben ze dan zo'n dunnig polo shirtje aan.
In 1988 was het op. Norman Cook werd later (even) beroemd als Fatboy Slim. Paul Heaton en David Hemingway vormden samen met een roadie de band The Beautiful South. En door dat bandje herinnerde ik me, jaren later, The Housemartins weer.
donderdag 15 oktober 2009
Stop klimaatverandering nu! (of anders toch minstens morgen)
Vandaag is het "Blog Action Day 2009" (met dank aan een twitterding van Edwin). Bloggers over de hele wereld worden opgeroepen vandaag te bloggen over de verandering van het klimaat.
Een mooi intiatief.
Maar ook een tikje lastig.
Nu woon ik in het eerste huis achter de dijk in Den Helder dus als er iemand wil dat de verandering van het klimaat stopt ben ik het wel. Maar wat moet je er verder nog over zeggen?
Ik deed een kleine peiling tijdens de lunch op het werk. We waren met zijn vieren.
Verandert het klimaat? Ja (alle vier).
Is de mens daar (mede) schuldig aan? Ja (alle vier).
Pas je je gedrag aan om de klimaatsverandering te stoppen? Ja (alle vier, variërend van spaarlampen, temperatuur en iets met het weigeren van plastic zakken) .
Dat schiet dus niet op. Zelf de meest ongenuanceerde persoon aan de lunchtafel (ikzelf, ik zet het er zelf maar bij) is al overstag.
Als de Blog Action Day echt een punt had willen maken mbt de verandering van het klimaat had vandaag misschien tot blogloze dag uitgeroepen moeten worden.
Volgens een bericht in De Volkskrant stijgt het aandeel van de I.C.T sector in het nationale stroomgebruik in 2009 naar 10 procent. 10 procent! We helpen het klimaat dus vrolijk bloggend, computerend (sorry voor dat lelijke woord) en 23dingend naar de knoppen.
Hé.
"Stop Climate Change Now! Read A Book (a non-ebook)!"
Een mooi intiatief.
Maar ook een tikje lastig.
Nu woon ik in het eerste huis achter de dijk in Den Helder dus als er iemand wil dat de verandering van het klimaat stopt ben ik het wel. Maar wat moet je er verder nog over zeggen?
Ik deed een kleine peiling tijdens de lunch op het werk. We waren met zijn vieren.
Verandert het klimaat? Ja (alle vier).
Is de mens daar (mede) schuldig aan? Ja (alle vier).
Pas je je gedrag aan om de klimaatsverandering te stoppen? Ja (alle vier, variërend van spaarlampen, temperatuur en iets met het weigeren van plastic zakken) .
Dat schiet dus niet op. Zelf de meest ongenuanceerde persoon aan de lunchtafel (ikzelf, ik zet het er zelf maar bij) is al overstag.
Als de Blog Action Day echt een punt had willen maken mbt de verandering van het klimaat had vandaag misschien tot blogloze dag uitgeroepen moeten worden.
Volgens een bericht in De Volkskrant stijgt het aandeel van de I.C.T sector in het nationale stroomgebruik in 2009 naar 10 procent. 10 procent! We helpen het klimaat dus vrolijk bloggend, computerend (sorry voor dat lelijke woord) en 23dingend naar de knoppen.
Hé.
"Stop Climate Change Now! Read A Book (a non-ebook)!"
woensdag 14 oktober 2009
Meer, meerder, meerdst
De widget hieronder is van Gary Hayes. Het ding laat op een overdonderende manier de groei van de sociale media zien. Je kunt de widget hier vinden.
Geef het maar op. Het is niet meer bij te houden. Het is teveel!
Geef het maar op. Het is niet meer bij te houden. Het is teveel!
639
Ik schreef op dit blog al eerder over John Cage. Sinds dat moment wil ik eigenlijk nog wat over hem zeggen. Of beter, nog iets zeggen over een stuk dat hij schreef. Maar het kwam er maar niet van.
Nu de via rss binnenkomende berichtjes over Twitter, Facebook en andere 2.0 dingen me nog even geen inspiratie bezorgen (het zal de rust van de vakantie nog zijn) kan het mooi even.
Bij het vorige postje over Cage werd opgemerkt dat de "muziek" wat lang duurde.
Ha!
In 1985 schreef Cage ASLSP. Later werd dat Organ2/ASLSP. ASLSP staat voor As Slow As Possible. De eerste uitvoering duurde 29 minuten, een wat latere 71 minuten.
In de St. Burchardi kerk in Halberstadt, Duitsland geeft men sinds 2001 een wel heel extreme uitvoering van ASLSP. Deze uitvoering gaat namelijk 639 jaar duren.
639 jaar!
Echt.
639 jaren lang zal er een continue toon klinken in de kerk in Halberstadt, zo om de zo heel veel tijd veranderd die toon. En na 639 jaar is het af. Klaar. Niemand zal het stuk ooit helemaal horen, of kunnen horen. Totaal zinloos zou je het kunnen noemen.
Zou het ver zijn naar Halberstadt?
Nu de via rss binnenkomende berichtjes over Twitter, Facebook en andere 2.0 dingen me nog even geen inspiratie bezorgen (het zal de rust van de vakantie nog zijn) kan het mooi even.
Bij het vorige postje over Cage werd opgemerkt dat de "muziek" wat lang duurde.
Ha!
In 1985 schreef Cage ASLSP. Later werd dat Organ2/ASLSP. ASLSP staat voor As Slow As Possible. De eerste uitvoering duurde 29 minuten, een wat latere 71 minuten.
In de St. Burchardi kerk in Halberstadt, Duitsland geeft men sinds 2001 een wel heel extreme uitvoering van ASLSP. Deze uitvoering gaat namelijk 639 jaar duren.
639 jaar!
Echt.
639 jaren lang zal er een continue toon klinken in de kerk in Halberstadt, zo om de zo heel veel tijd veranderd die toon. En na 639 jaar is het af. Klaar. Niemand zal het stuk ooit helemaal horen, of kunnen horen. Totaal zinloos zou je het kunnen noemen.
Zou het ver zijn naar Halberstadt?
dinsdag 13 oktober 2009
Terug
Tenerife is eigenlijk niet meer dan een vulkaan met wat land er omheen.
Het was 10, misschien 15 jaar geleden dat ik er voor het laatst was. Het land, onder de vulkaan was wat drukker geworden. Meer hotels, de snelwegen wat breder en de lichten wat feller.
Maar "boven", dichterbij de vulkaan was er nauwelijks iets waarneembaar veranderd. Och, ook daar was het misschien wat drukker, al waren er dagen dat je er niemand zag. En er waren meer routes herkenbaar, dat was handig.
De wind, de kou en een beetje regen slijten er de rotsen weg. Heel langzaam, zonder dat we het merken. En dan ploft de vulkaan weer eens en begint het allemaal opnieuw.
Landschap dat daar maar zo'n beetje ligt te liggen. Zonder nut of zin. Maar dat er nog net zo zal liggen als wij allang weer weg zijn.
Prachtig.
En nu maar weer eens naar het werk.
Het was 10, misschien 15 jaar geleden dat ik er voor het laatst was. Het land, onder de vulkaan was wat drukker geworden. Meer hotels, de snelwegen wat breder en de lichten wat feller.
Maar "boven", dichterbij de vulkaan was er nauwelijks iets waarneembaar veranderd. Och, ook daar was het misschien wat drukker, al waren er dagen dat je er niemand zag. En er waren meer routes herkenbaar, dat was handig.
De wind, de kou en een beetje regen slijten er de rotsen weg. Heel langzaam, zonder dat we het merken. En dan ploft de vulkaan weer eens en begint het allemaal opnieuw.
Landschap dat daar maar zo'n beetje ligt te liggen. Zonder nut of zin. Maar dat er nog net zo zal liggen als wij allang weer weg zijn.
Prachtig.
En nu maar weer eens naar het werk.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
