"Who's grumpy?" #nsj dag 1

"Wat? Nee, dat is Annet die doet nog een even Chic zingen. He? Poemmepoemidoem poem Chic Chic! Ja dat liedje ja. Nee, de bassist niet, die is al dood. Nile Rodgers, de gitarist was er. Nee, de rest van de band kon zo uit het orkestje van de Love Boat weggelopen zijn."

"In Vlaardingen. Net. Volgens mij is de snelweg naast het hotel de gemeentegrens. Nee, daar hoor je niks van. Ja een beetje continue brom op de achtergrond, maar dat is in Den Helder ook zo."

"Leuk hoor. Al is zo'n eerste NSJ dag altijd een beetje wennen. Hopen mensen die van her naar der lopen. En als je vijf minuten binnen bent struikel je al over de strakgepakte mannen en hooggehakte mevrouwen met een glas champagne in de hand. Sorry? Nee, die blijven volgens mij zo'n beetje de hele avond staan kletsen bij zo'n bar. Geen idee. Misschien hebben ze gratis kaarten en doen ze fijn netwerken."

"Wat we het eerste deden? Een stempel halen om de hele avond te mogen plassen. Nee, dat doen we altijd. Anders sta je eeuwig in de rij achter mensen die staan te overwegen of ze ook zo'n stempel willen of dat ze per plasbeurt willen betalen. Nee, echt. Die heb je. Ik hoorde een meneer hardop inschatten hoevaak hij zou gaan plassen en of dat dan minder zou kosten als hij per keer zou betalen. Ja. Ook de welgestelde jazzfan moet op de kleintjes letten."

"Dafnis Prieto Proverb Trio, die zagen we het eerst. Nee, geen idee. We kenden het niet. Het begon een beetje vaag met wat gedrum en gepiel op een keyboard maar na een tijdje werd het erg goed. Toen een prachtig grote en zeer omvangrijke zangmeneer mee ging doen. Wat een stem had die. Daar moeten we later thuis nog eens naar luisteren."

Toen naar John Hiatt. Nee, daar is niet veel aan maar die speelde in dezelfde zaal als Van en zo konden we daar al vast fijn heel erg vooraan gaan staan. Murmelen? Waar stond dat? Ergens op Nu.nl? Waanzin. Ja, Van gaat natuurlijk niet over zo'n podium lopen huppelen en van "Is everbody happy?"  lopen roepen. Man, wat was dat goed. Zo geconcentreerd, helemaal daar, helemaal in z'n liedjes. Wat? Nee, van alles. Wat bekende liedjes, een paar bluesjes. Bye bye blackbird. Hij dacht waarschijnlijk "Het is een jazzfestival, nou dan krijg je jazz". Hij was helemaal niet nukkig. Hij had er zin in. Er kwam zelfs iemand zeggen dat hij wel zo moest stoppen, dat heb ik wel eens anders meegemaakt. Stond hij een beetje half op z'n horloge te kijken. Had ik al gezegd dat het echt heel goed was? Een mooie "It's all in the game" en dan fijn in een mantra door met "No plan B". Dat hij blijft hangen in z'n eigen liedje, nog een herhaling, en dan nog één. Mooi, ontroerend mooi. Je zou er zo van in tranen kunnen raken. He? Nee, de band is een beetje bang van hem denk ik. In een lied speelde de bassist op een staande bas. tegen het eind liep meneer Morrison naar hem toe. De bassist knikte, liet de grote bas bijna uit z'n handen vallen om daarna vlug een elektrische om te doen. Toen zag Van dat het goed was."

"Nee. Dat was een beetje het probleem. Daarna zaten we een beetje te kijken van "we kunnen wel naar huis nu, hier komt niks overheen vanavond". We zagen Kamilya Jubran en Werner Hassler in een klein zaaltje. Mooi, zij zong Arabische teksten, hij deed dingen met een trompet en geluidjes. Indrukwekkend, stil, je durfde bijna niet te klappen. Echte jazz? We zagen Joe Lovano en Dave Douglas. Leuk. Maar we kwamen er niet echt in. Zij volgens mij ook niet. Beetje rommelig en dan weer even heel goed en dan, hup, was het weer weg."

"Nee, dat was echt bagger. Spectrum Road met Jack Bruce. de hele zaal was afgeladen vol. En binnen anderhalve minuut waren er al 50 mensen vertrokken. Eindeloos heftig pielen op een gitaar en legende Bruce stond wat op z'n bas te meppen. Nee, best grappig zo'n bak herrie maar een speedmetal bandje in een oefenruimte klinkt beter."

"Ja. Chic is onbenullig. Maar dat gitaartje is natuurlijk wel erg mooi. Dat gaat maar door. Joh, die zaal leek wel één groot klassenfeest van vroeger. Iedereen deed z'n disco jeugd over. Keurige volwassen mannen deden van "Oeh Oeh" en dan hun handjes precies op tijd omhoog. Nee, ze dansten niet echt. Hun vrouwen/vriendinnen wel, de mannen stonden vrij stil. Nee, ik doe nooit van "Oeh Oeh" op de maat he. Nee, het was gewoon best leuk. En eigenlijk was zo'n afsluiter ook wel goed. anders hadden we nu nog steeds zwaar onder de indruk van Van Morrison hier gezeten. Nu kunnen we vanmiddag gewoon weer  met frisse blik gaan kijken. We gaan straks eerst weer even slapen en dan weer daarheen. Vandaag is de serieuze dag geloof ik. Nou ja, we kijken straks wel op het schema. Nee, de filmpjes komen maandag wel. Er is hier wel wifi maar het schiet allemaal niet zo op. Ja. Jij ook nog een fijne "Oeh Oeh" he."