Jazz voor Hennie

Louis Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker, John Coltrane, Miles Davis. Grote namen van de jazz. En allemaal dood ook.

Gisteravond, tijdens de eerste aflevering van Zomergasten liet gast Hennie Vrienten een stukje Chet Baker zonder tanden zien. Na afloop werd er wat doorgeprutteld over hoe het toch zover had kunnen komen met die geniale jazztrompettist. De interviewer vroeg Vrienten of hij zelf iets had met jazz. Het antwoord was dacht ik een bedachtzame combinatie van "Nee, die boot heb ik gemist" en iets over een vriend die ouder was dan hijzelf (Vrienten is van 1948) en die het allemaal wel had meegemaakt.

Over jazz bestaan een aantal hardnekkige vooroordelen. Het zou moeilijke muziek zijn en, hoe kan het ook bijna anders, vroeger was alles beter of zelfs, jazz is iets van vroeger. Toen ik meneer Vrienten dat hoorde suggereren, dat van dat vroeger was ik wat teleurgesteld. Het leek me een slimme man die erg bezig was met muziek. En dat die dan zomaar een hele stroming aan zich voorbij liet gaan. Maar mijn opvoedkundige bibliothecarissenhartje ging er ook meteen sneller van kloppen.

Hier kon iemand geholpen, misschien zelfs wel gered worden.

Meneer Vrienten, Hennie, echt, het is nog niet te laat. Nadat Chet Baker in Amsterdam uit een raam kukelde is de jazz niet overleden. Er wordt nog steeds een hoop leuke, mooie, ontroerende en spannende jazz gemaakt. En die boot lijkt alleen maar gemist. Je hoeft alleen maar, net als die oermensen in je keuzefilm, een beetje door een laagje water te waden om er te komen.

Weet je, ik help je gewoon een beetje. Ik zet vanaf nu, zo soms gewoon een jazzmuziekje van de laatste tijd op dit blog. Van mensen die niet dood zijn. En die ook al hun tanden nog hebben. En dan probeer je het gewoon even. Misschien is het wat, misschien is het niks. Kijk maar.

We beginnen rustig. Met gewoon een leuk, misschien zelfs simpel deuntje van The Bad Plus. De mannen van dat trio spelen sinds 2000 met elkaar en zijn beroemd geworden door de ontregelende covers die ze spelen. Van Abba, Tears For Fears, Blondie, Nirvana, dat soort dingen.
Op hun laatste cd, Never Stop stond geen enkele cover maar wel het liedje van vandaag. Van dat liedje is geen officieel clipje maar wel een mooie opname vanuit het publiek. Vooral de drummer is mooi meneer Vrienten. Let op de drummer die met de blik van een driejarige achter "my fist drumkit" zo fijn zit te meppen.

Nou ja. Zie maar. Probeer het even. En als het niks is, gewoon zeggen hoor. Dan probeer ik de volgende keer iets heel anders.