Nee, ik ga je zeker niet elke week een muziekje laten horen. Dat is niet de bedoeling, dan wordt het voorspelbaar. Maar, omdat je er zelf ook gast was dacht ik dat je misschien gisteravond naar Zomergasten had gekeken, naar Mischa Wertheim.
Ik keek in ieder geval wel. Nou ja, stukjes dan. Ik merkte dat ik op een onverklaarbare manier altijd een beetje mentaal instort na een tijd kijken maar daar gaat het nu even niet om.
Nee, ik laat nu even alweer van me horen omdat die Wertheim gisteren, net als jij ook een stukje jazz liet zien. Nou ja, het was meer iets waarin gepraat werd over jazz dan dat je echt iets zag. Maar toch, ik dacht meteen, morgen Hennie even schrijven. Het ging namelijk over "free jazz" en Ornette Coleman. Daar gaat m'n didactische opbouw dacht ik meteen. Doe ik een leuk liedje met een meetikbare beat, stoot Wertheim meteen door naar iets waarmee alle vooroordelen over jazz bevestigd worden. Een beetje schijnbaar langs elkaar heen spelen, bakken herrie, piep piep knor enzo. Niet dat ik nu denk dat jij alleen van een beetje makkelijk te volgen muziek zou houden hoor. Begrijp me niet verkeerd. Zelf had je in je uitzending nog een stukje Eskimo mevrouwen die iets raars met keelklanken deden dacht ik.
O, even tussendoor, ik keek net eens wat die kaarten kosten. Voor dat Symphonica in het rood gedoe dat jullie doen in die betonnen bak in Arnehem. Nou zeg. Het is maar goed dat jullie het niet voor het geld doen hoor. Ik zag iets van €124 euro voor vak 1. Geen idee hoe groot dat vak 1 is maar als jullie het wel voor het geld zouden doen was het waarschijnlijk wel €223 euro geweest. Krijgen jullie voor die optredens trouwens nog adviezen van collega's als Nick & Simon die eerder zo'n rode symfonie deden?
Maar, terug naar de jazz. Ga nou niet vanochtend naar een stukje free jazz zitten luisteren he. Laten we nou eerst nog wat gewonere liedjes doen. Free jazz is het leukst als je al veel gehoord hebt en het nodig is om je hersenen weer wat op te ruimen. Of misschien als je vergaderd met Nick & Simon.
Ik weet eigenlijk niet of je het liedje van vorige keer wat vond. Misschien was het toch een beetje te wuft, te lollig. Dat kan. Maar de bedoeling is nu eenmaal om wat jazz van levende mensen te laten horen. Vandaag wat anders, iets wat ook beter past bij de regen die nu valt.
Brad Mehldau. En dan moet ik nu zeker iets van context doen of zo? Daar ben ik niet zo heel goed in. Mehldau speelt piano. Niet raar of zo. Hij heeft wel een heel herkenbare stijl, al ken ik niet genoeg termen om die stijl te omschrijven. Ik noem wat hij doet soms "een beetje tegen de melodie aanduwen", maar dat zegt ook niet veel.
Ik zag hem jaren terug voor het eerst, in Den Haag. Toen zoemde zijn naam al rond. Het was in ieder geval heel erg druk voor de deur. Een dikkerig mevrouwtje probeerde voor me te dringen terwijl ze riep dat ze "All the way from New York" was gekomen om "Braaaad" te zien. Ik vond van Den Helder helemaal naar Den Haag ver genoeg om haar terug te duwen. Kijven deed ze. Vreselijk. Binnen speelde Mehldau twee sets. De bedoeling was dat je dan na één set plaats maakte voor andere belangstellenden. We hebben ons diep in de stoelen weg laten zakken en ons heel stil gehouden, zodat we die tweede set ook nog konden zien. Zo mooi was het.
Even nog een waarschuwing. Mehldau speelt erg geconcentreerd, en dat zie je aan hem. Het ziet er soms een beetje geconstipeerd uit eigenlijk. Ik heb tijdens een concert eens naast zijn vrouw gezeten en die zei daar, nee, laat ook maar. Dan wordt het roddelen en je lijkt me niet iemand die daar mee bezig is.
Zoals veel "nieuwere" jazzmuzikanten mag Mehldau graag een popliedje coveren. Vandaag doen we "Riverman", oorspronkelijk van Nick Drake. Vrolijk is het niet. Mooi waarschijnlijk wel.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten