"Eerste pad scherp L en op de weg beneden R"

Het was zo'n drie kwartier na de eerste verkeerde beslissing. Na lang, en onnavolgbaar redeneren hadden we toen besloten dat waar de "Wandelgids Ardennen: Het noorden en oosten" stelde "volg de blauwe rechthoeken, niet de blauwe ruiten!" we juist wel de blauwe ruiten moesten volgen. Waarschijnlijk had een toeristenhater de blauwe rechthoeken verwijderd. Dat moest wel want die waren immers nergens te vinden.

Nadat we vastliepen in een ondoordringbaar en wat morsig bos bedachten we dat we toch maar terug moesten keren. Waarna we de blauwe rechthoeken wel vonden. Al bleek het niet te gaan om blauwe streepjes op duidelijk waarneembare stukjes wit plastic maar om een incidentele vaag blauwe veeg, waarschijnlijk aangebracht door een slechtziende meneer van 2 meter 50 die op zijn ooghoogte heel soms een kloddertje verf op een boom had gesmeerd. In 1930, want het blauw was nogal verkleurd.

Maar dat was drie kwartier geleden. Nu braken we ons het hoofd over de volgende zinnen, "Na 1300 m gaat de blauwe rechthoek markering bij een elektriciteitsmast scherp R, maar u RD (1). Einde van het volgen van de blauwe rechthoekmarkering. Op verharde 4-spr., 20 m. voor de voorrangsweg, schuin R en na 20 m.voorrangsweg RD oversteken. Waar de weg onverhard wordt niet L maar RD. Volg de rood-witte markering.".

Ik kan best aardig lezen. Maar van in taal uitgeschreven wandeltochten raak ik chronisch in de war. Ze zijn vaak precies op de vierkante centimeter maar vervolgens dien je het een paar kilometer lang zelf maar bij elkaar te improviseren. Waar niks op tegen is alleen blijf je die paar kilometer panisch zoeken naar aanwijzingen. Ooit legde een gidsje haast van boom tot boom uit hoe je tegen een berghelling op moest klauteren. Om, eenmaal boven iets te schrijven als "Wanneer je nu je ogen tot spleetjes knijpt zie je 10 kilometer verder tussen een hoop bomen een klein dorpje liggen. Loop daarheen, vermijd het ravijn en pak daar de bus. Oh, en trouwens,die bus gaat maar 1 maal per dag.".

De afgelopen week waren de leukste vrouw ter wereld en ik in Wallonië. Dat is, op een woestijn na, de beste plek om te zijn. De natuur lijkt er niet op een stadspark, je kunt er in een willekeurige supermarkt de mooiste bieren kopen en een deel van de bevolking ziet er uit alsof ze op een regenachtige zaterdagmiddag achter een kopje koud geworden koffie bij de HEMA zit.

De rood-witte markering hebben we na lang zoeken gevonden. Om 10 minuten later terecht te komen op een veld, omgeven door prikkeldraad met kamperende jongeren die ons verbaasd aankeken. De route was weer verdwenen. En dat bleef hij doen. Bij zo'n beetje elk keuzemoment was er twijfel, en maakten we een verkeerde keuze. Wat moet je ook met zinnen als "U steekt twee, binnen dertig meter van elkaar gelegen zijbeken over, ook wel als één zijbeek te beschouwen"?

Het was warm en vrolijk kiftend vonden we na wat uren in Lierneux de auto terug.Waar we het wandelboekje onder de achterbank hebben gepropt. Weggooien gaat me dan weer net te ver. Het blijft een boek.

In Lierneux was trouwens een bibliotheek, er was zelfs een wegwijzer die er naar toe wees. We zijn er niet naar gaan kijken maar mocht u iemand kennen die er de baas is, ik wil er graag gaan werken. Mijn kennis van het Frans is nogal afwezig maar daar bluf ik me wel doorheen, ik kan reuze goed verlopen wandelgidsen herkennen en afschrijven. En ik beloof dat ik, geheel vrijwillig alle wandelingen rond het dorp na zal gaan lopen en van de correcte bordjes en aanwijzingen zal gaan voorzien. Met duidelijke blauwe verf.