Hij zat helemaal achteraan, haast verscholen achter de rest, Ry Cooder. De man die de Buena Vista Social Club "verzon" en de bijna vergeten Cubaanse muzikanten een nieuw leven gaf hoefde niet zo nodig vooraan te zitten in 1998, in Carré.
Stiekem zat ik (en ik denk nog wel meer mensen) toch te hopen op een liedje van hem alleen. Maar dat kwam er niet van. In mijn herinnering was Cooder de hele avond bezig met het stemmen van zijn gitaar en met het maken van grapjes met de Cubaanse oudjes op het podium.
De muziek van de Buena Vista Social Club was, alweer in mijn herinnering, op een zeker moment overal. In kledingzaken, in restaurants, op de radio, aan zee, overal. Zelfs in Caïro hoorde ik er een flard van voorbij komen.
De cd is een monument, een opname die alles mee had, al had niemand dat waarschijnlijk van te voren bedacht. Het bleef bij één cd, al was die wel het begin van een bijna eindeloze reeks variaties op een thema.
Nu, of bijna nu, begint de nieuwe hype. Niet van dezelfde mannen en vrouwen van de eerste cd, die zijn voor een flink deel al overleden. AfroCubism is de groep die de Buena Vista Social Club eigenlijk had moeten zijn. Oorspronkelijk was het idee om muzikanten uit Mali te laten spelen met Cubaanse muzikanten. Maar om onduidelijke redenen kwamen de Malinezen nooit aan op Cuba.
Her en der duiken de eerste liedjes op en een tournee is aangekondigd. Of het allemaal weer zo'n enorm succes wordt, dat kun je natuurlijk nooit voorspellen. Maar het klinkt wel weer fijn. Cubaanse melancholie met Afrikaans gitaargepingel. Muziek om de herfst mee op te kleuren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten