Edwin begon er gisteren over. Over La Bamba. Anders had ik er misschien niets over gezegd, over het optreden van Los Lobos in Heerhugowaard.
Heerhugowaard, voor wie de plaats niet kent, ligt zo'n beetje tegen Alkmaar aan. Verder valt er weinig over de plaats te melden. Al wil ik nog wel eens tegen mensen die zeuren over de vermeende ongezelligheid van mijn woonplaats Den Helder zeggen "Nee, Heerhugowaard, dat is pas lachen".
Maar, Los Lobos, toch geen echt onbekende band, speelde afgelopen zondag in Heerhugowaard. En dat was ... tja, apart.
Aan de band lag het niet. De mannen hadden er zin in. De bluesjes waren hard en rammelden fijn. David Hidalgo speelde mooi accordeon en de vrolijkste bassist ter wereld lachte de hele voorstelling.
Maar het bleef Heerhugowaard. De Onderzoekende Persoon en ik stonden zonder enige moeite en/of dringen plots helemaal vooraan en we hadden beiden het angstige gevoel dat er achter ons helemaal niemand stond. De zaal kwam pas tot leven bij een bekender nummer en ging toen meteen de polonaise doen. Waarna ze weer stil vielen tot de toegift, het door Edwin zo geliefde "La Bamba".
Het voelde al met al nogal als een schoolfeest.
Tegen het einde liep een jolige mevrouw naar het podium en probeerde David Hidalgo, geen lachebekje dat is waar, te laten glimlachen.
Hidalgo keek haar aan en mompelde "Lady, i smile on the inside".
Wat ik eigenlijk al heel wat vind als je staat te spelen in Heerhugowaard.
Posts
2 opmerkingen:
Ha, da's een mooie aanvulling op die La Bamba-post. Zo'n band komt ook nog eens ergens :-)
Ach.. er is best een lijstje hoor van Troosteloze Plaatsen in Noord Holland... wat dacht je van Beverwijk, há, daar word je ook niet vrolijk van.
Met Los Lobos heb ik trouwens hillegaar niks.
Een reactie posten