Terwijl we vorige week geduldig aan het wachten waren op het voorprogramma van meneer Weller werden er in De Melkweg een hoop plaatjes gedraaid. Het zullen vast cd's zijn geweest, of misschien stonden ze wel op een computer maar omdat het allemaal oude liedjes waren heet dat bij mij "plaatjes draaien".
En daar was ze weer eens, Dusty Springfield. Zij met die moeiteloze stem.
Terwijl iedereen rustig kletsend aan het opletten was dat er niemand voordrong keek ik even de zaal achter me in. Altijd aardig, de uitwerking van "Son of a preacher man". Hoofden begonnen zachtjes op de maat te bewegen, het refrein werd onhoorbaar meegezongen.
Dat deed ik natuurlijk niet, bewegen of het refrein meezingen.
Ik doe bij dit lied altijd de blazers na.
De titel van dit stukje komt uit een reactie op de video bij YouTube.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
1 opmerking:
stilzitten=onmogelijk
Een reactie posten