17!

Ze stonden een meter of zes naar links. De Engelsen. Zonder dat we ze hadden horen praten was dat duidelijk, dat het Engelsen waren. Breed, met kale hoofden en ééntje in een rood polo shirt. De mannen dan. Vanaf het eerste liedje zongen ze alles tekstvast mee. Handen in de lucht, soms de ogen dicht. Er tussen stond een klein Engels mevrouwtje, van een onduidelijke leeftijd. Vijftig, of ouder, maar het kan ook jonger geweest zijn.

Over het concert van Paul Weller, gisteravond in De Melkweg valt een hoop te zeggen. Dat de nieuwe liedjes fijn klonken, dat hij 3 liedjes van The Jam deed en één van The Style Council. Dat hij rookte en ook een klein beetje een buikje begint te krijgen. Ik zou, kritisch als ik kan zijn, wat kunnen zeuren over de rommelige set of over de wat suffige rustigere nummers. Een opmerking over dat de band het ook niet helemaal wist, Weller hoorde ik een keer "We allready did that one" zeggen, kan ook.

Zo af en toe keek ik naar het groepje Engelsen, en naar het kleine mevrouwtje. Net nadat ze even een vlag omhoog hadden gehouden maakte ze een foto die ze enthousiast aan haar man liet zien. Ze keek me, toevallig, daarna kort recht in de ogen. "Kijk ons nou toch eens" leek haar blik te zeggen. En we moesten alle twee lachen.

Gisteravond in De Melkweg was iedereen die daar helemaal vooraan stond gewoon weer even heel erg 17.



Met dank aan flappie15 voor het filmen van en uploaden van Strange Town