Ik mag dan tegenwoordig nooit meer een roman lezen, vroeger deed ik dat wel. En dat ging dan op dezelfde, misschien wat maniakale wijze als ik nu non-fictie lees. Geef me nu een leuke bladzijde over de Burgess shale en ik wil er meteen alles van weten.
Vroeger ging dat ook zo met fictie. George Orwell, Boudewijn Büch, Ted van Lieshout, Edward Abbey, Shakespeare, Toon Tellegen, één leuk boek en voor ik het wist stond er een hele rij in de kast.
De langste rij is die met boeken van Jack Kerouac. Dat was zo'n beetje mijn eerste literaire held. Prachtige boeken schreef de man, maar soms ook totaal onleesbaar gemompel. Tragisch, dat was hij op zijn minst. Wereldberoemd geworden met "On the road" en verder zijn hele leven bezig geweest met bewijzen dat hij heus nog wel zo'n prachtboek kon schrijven. Wat wel lukte wat betreft stijl maar nooit meer wat betreft roem, verkoop, dat soort dingen.
Vastgelopen in het deels door hemzelf geschapen beeld van hippie voor die bestonden, wild, vol drank en drugs. En dat terwijl hij diep in zijn hart een aartsconservatief was.
Zijn laatste echt goede boek, vind ik, schreef hij in 1962, "Big Sur". Het boek is, net als bijna al zijn werk, autobiografisch en vertelt over zijn vastlopen in roem en het onvermogen nog te schrijven. Om aan de druk te ontkomen vlucht hij naar een hut in het natuurgebied Big Sur. Waar het niet beter met hem gaat. Allesbehalve. Het hoogtepunt van het boek is een warrig, gehaast, jachtig haast psychedelisch stuk waarin Kerouac teveel drinkt, teveel speed gebruikt en te horen krijgt dat zijn kat, Tyke is overleden. Die mededeling maakt de ware gekte in hem los.
In de biografie van Ann Charters over Kerouac staat een prachtige, diep droeve foto van hem. Helaas is die foto nergens vinden op het internet.
De grote literaire held, de voorbeeldrebel zit uitgeblust, zijn hoofd leunend op zijn arm met lege ogen naast zijn moeder met wie hij dan weer in één huis woont. In de schoot van zijn moeder ligt een kat te slapen.
Alles is droefheid op die foto.
Kerouac had wat met katten. En het meest had hij met Tyke, wiens overlijden hem in Big Sur een zenuwinzinking bezorgde en met wie hij op de foto boven dit stukje staat.
De url van dit blog begint dan ook niet voor niets met Tyke.
Posts
4 opmerkingen:
Tot voor kort had ik nooit vd beste man gehoord.
Hij ziet er idd wat triest uit...
maakt me wel nieuwsgierig naar t boek.
Sinds de oplossing van het L.A.R.S.-raadsel vroeg ik me nog af waar 'Tyke' vandaan kwam. Ik had het misschien 's moeten googelen en was dan de kat tegengekomen, maar dat heb ik nooit gedaan. Van Kerouac heb ik nooit iets gelezen maar dat moet nu toch maar eens gaan gebeuren, nu zowel jij als Edwin er zo enthousiast over geschreven hebben.
"Big Sur" is in het Nederlands vertaald als "Wildernis", of het nog in druk is weet ik eigenlijk niet. Maar er zijn vast nog wel bibliotheken die het boek hebben.
Jammer genoeg is er, zover ik weet, geen biografie over Kerouac in het Nederlands te krijgen. Boeken over hem zijn minstens zo mooi als boeken van hem.
Het gebied Big Sur ken ik erg goed maar van het boek nog nooit gehoord. Zet het op mijn leeslijst.
Een reactie posten